ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 517

บทที่ 517 เข้าวังกลางดึก

ลูกชายไม่เป็นอะไรอันหลิงหยุนก็รู้สึกสบายใจขื้นมาบ้าง ไม่ช้าชุนเหมยก็ถูกหาจนเจอ

หยุนจิ่นมารายงานว่าพบชุนเหมยในบ่อร้างของจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรีบไป

ชุนเหมยตกลงไปจนกระดูกหักไปทั้งตัวตายอย่างอนาถมาก บนร่างนางมีบาดแผลเต็มไปหมด อีกทั้งดวงตาสองข้างเบิกค้าง ดูแล้วก็ช่างน่ากลัวยิ่งนักยังตายตาไม่หลับด้วย

อันหลิงหยุนส่งเจ้าห้าในอ้อมอกให้กับกงชิงวี่ เดินไปตรวจดูด้วยตัวเอง หมอจวนโจวรีบพูดว่า “พระชายาอย่าเข้าใกล้ ให้ข้าน้อยตรวจสอบดีกว่า”

“ข้าจะดูสักหน่อย”อันหลิงหยุนสวมถุงมือป้องกัน และก็เตรียมไว้ให้กับหมอจวนโจวด้วยหนึ่งชุด ทั้งสองเริ่มตรวจสอบ รอบข้างติดตั้งที่กำบัง คนอื่นๆไม่สามารถเข้าใกล้ได้

หมอจวนโจวตรวจดูแล้วไม่พบจุดที่ผิดปกติแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขาสรุปว่าเป็นการตายเพราะตกลงไป

“ตกลงไปตายนั้นถูกต้อง แต่เป็นหลังจากที่นางถูกควบคุมแล้วค่อยตกลงไปตาย”

อันหลิงหยุนชี้ไปที่ใบหูของชุนเหมย “ในนี้มีของสีเหลืองบางอย่างอยู่เล็กน้อย นี่เป็นอาการที่ปรากฏหลังจากที่แก้วหูถูกทำลาย นางคงจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ควบคุมให้นางกระโดดบ่อน้ำตาย วินาทีที่กระโดดบ่อน้ำ เกิดตื่นขึ้นมา รับรู้ว่าตนเองถูกควบคุมจะตายแล้ว ใจนางไม่ยินยอม บวกกับความกลัวจึงแสดงออกในสภาพเช่นนี้ ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นสั่งการ “อาหยู่ เจ้าลงไป ดูสิว่าข้างล่างปากบ่อมีรอยขีดข่วนหรือไม่ ร่องรอยของการดิ้นรน ก็รู้ได้แล้วว่าเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่ ”

อาหยู่ตอบรับ รีบลงไปในบ่อทันที ออกมาแล้วบอกกับอันหลิงหยุนว่า เป็นเช่นนี้จริงๆ

อันหลิงหยุนจึงมองไปที่กงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ดูแล้วคนพวกนี้นอกจากจะใจกล้ามากแล้ว ยังมีจิตใจโหดเหี้ยม แม้แต่คนของตัวเองก็ยังฆ่า”

“อืม”กงชิงวี่อุ้มลูกชายไว้มองดูแวบหนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมไม่ได้แสดงอาการเท่าไหร่

“อาหยู่ ไม่ต้องตรวจแล้ว เผาศพแล้วโยนไปที่หลุมฝังศพรวม”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นอาหยู่ก็ไปจัดการ บ่อที่เคยมีคนตายก็ได้ถมจนเรียบ

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่กลับไป ทั้งสองนั่งลงที่ลานจุนจื่อ

แม่ทัพอันและหวังฮัวเอี้ยนต่างก็อยู่ที่นั่น ทั้งสองมาในวันนี้ก็เพื่อดูแลเด็กๆ

“เรื่องนี้ไม่ธรรมดา ”หวังฮัวเอี้ยนฉีดยาแล้วพูดว่า“คนของมี่ท่านซือได้ส่งข่าวมาแล้ว คนที่มาลอบสังหารกับชุนเหมยไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แต่ชุนเหมยที่แท้เป็นใคร ยังตรวจสอบอยู่”

อันหลิงหยุนไม่แปลกใจ ที่จริงนางก็พอเดาออกบางส่วนแล้ว

“ท่านพ่อ ข้าอยากเข้าวัง”อันหลิงหยุนพูด กงชิงวี่มองอย่างปกติแวบหนึ่ง

แม่ทัพอันพูด “เช่นนั้นก็ไปเร็วหน่อย เกรงว่าฟ้าจะมืด”

“เช่นนั้นพวกเขาก็ลำบากท่านพ่อแล้ว ”อันหลิงหยุนลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กงชิงวี่ออกจากประตูก่อนหนึ่งก้าว

อันหลิงหยุนออกจากจวนอ๋องมาขึ้นรถม้า ทั้งสองเข้าวังพร้อมกัน

กงชิงวี่ไปที่พระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนไปตำหนักเฉาเฟิ่ง

เวลานี้หวางฮองไทเฮากำลังเตรียมจะอาบน้ำ ได้ยินว่าอันหลิงหยุนมา ก็รู้สึกแปลกใจ “ค่ำมากแล้ว มาทำไม่กัน ”

ไห่กงกงรีบพูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ แต่ว่าเห็นมือของพระชายาเสียนถือขวดอะไรไว้สักอย่าง ประณีตมาก ไม่ทราบว่าจะมามอบให้กับไทเฮาหรือไม่”

“เช่นนั้นก็ให้นางเข้ามาเถอะ”

หวางฮองไทเฮาออกมาจากห้องบรรทม อันหลิงหยุนเดินเข้าไปยกกระโปรงแล้วคุกเข่าลง “ลูกคำนับเสด็จแม่”

อันหลิงหยุนดูเรียบร้อยเชื่อฟังอยู่บ้าง หวางฮองไทเฮารู้ว่า อันหลิงหยุนนั้นไม่ชอบการคุกเข่า เป็นทางการเช่นนี้ก็พบได้น้อยมาก

สงสัยอยู่ชั่วครู่หวางฮองไทเฮาก็เอ่ยถาม “วันนี้มีเรื่องอะไร จนค่ำมืดแล้วยังเข้าวังมาอีก”

“ทูลเสด็จแม่ ลูกเพียงแค่ตกใจจนอยู่ไม่สุข มาหาเสด็จแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ”

หวางฮองไทเฮาฉลาดปานนี้ อันหลิงหยุนพูดเช่นนี้มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เข้าใจ จัดระเบียบชุดบนร่าง หวางฮองไทเฮาพูดว่า “พูดสิ ใครหาเรื่องเดือดร้อนเจ้าอีกแล้ว”

“เสด็จแม่ กรุณาเรียกสาวรับใช้มาคนหนึ่ง ลูกจะทำการทดลอง”อันหลิงหยุนคำนับ

สีหน้าหวางฮองไทเฮาเย็นยะเยือก “หุบปาก”

นางกำนัลรีบปิดปาก อันหลิงหยุนพูดว่า “เสด็จแม่ ที่จริงของสิ่งนี้ปรากฏขึ้นบนศีรษะของหลานชายท่านเจ้าห้า”

“อะไรนะ”หวางฮองไทเฮาคิดถึงเด็กๆ เด็กๆที่เห็นนางแล้วจะยิ้ม ได้ยินว่าเจ้าห้าไม่ชอบยิ้ม แต่วันนั้นที่นางอุ้มเขายิ้มให้นาง

หวางฮองไทเฮาสีหน้าแย่มาก“กำจัดพวกมันแล้วหรือ”

อันหลิงหยุนกล่าวว่า“เสด็จแม่ ตัวเดียวก็เป็นเช่นนี้แล้ว หากมีเต็มหัว เสด็จแม่คิดดูดว่าจะเป็นอย่างไร”

หวางฮองไทเฮามองไปยังอันหลิงหยุน “เจ้าห้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ทูลเสด็จแม่ ดีที่เจอทันเวลา ไม่เช่นนั้นตอนนี้ก็คงไม่รอดแล้ว”

“หา”สีหน้าหวางฮองไทเฮาซีดขาว มือตบลงไปที่ที่เท้าแขนบนเก้าอี้หงส์ ปวดใจจนตัวสั่น

“เจ้าพวกกบฏมักใหญ่ใฝ่สูง ข้าให้โอกาสพวกเขามันยังน้อยไปหรืออย่างไร ทำร้ายข้าครั้งแล้วครั้งเล่า มีชีวิตอยู่จนเอือมแล้วใช่หรือไม่”

“เสด็จแม่ ครั้งนี้ไม่ใช่”อันหลิงหยุนรีบอธิบาย หวางฮองไทเฮามองไป

“เสด็จแม่ ข้าได้จัดการก่อนแล้ว”อันหลิงหยุนหยิบเอาเข็มฉีดยาออกมา ฉีดแอลกอฮอล์ลงไป นางกำนัลตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมา

เห็บกลายเป็นฟองอากาศ อันหลิงหยุนเริ่มจัดการอย่างตั้งใจ

แม้แมลงจะไม่มีแล้ว แต่ก็เป็นหลุมลึก มีเลือดไหลออกมาจากข้างใน

อันหลิงหยุนหยิบเอายาที่มีคุณสมบัติพิเศษออกมา ทาให้กับนางกำนัล “ยานี้ไม่มาก ใช้รักษาโดยเฉพาะ ช่วงนี้อย่าให้ถูกน้ำ ครึ่งเดือนก็จะเป็นปกติ หากทาหลายครั้ง ก็จะหายเร็วขึ้น แต่ข้าไม่ได้มียามากขนาดนั้นจริงๆ บนหัวของเจ้าห้าก็มีอยู่หกเจ็ดหลุม เพื่อไม่ให้เหลือรอยแผลเป็น จึงต้องเปลี่ยนหลายครั้งต่อวัน นี่เป็นส่วนที่เหลือ”

อันหลิงหยุนกำลังเรียกร้องความยุติธรรม หวางฮองไทเฮายิ่งฟังก็ยิ่งปวดใจ “พูด นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“เสด็จแม่ ให้คนออกไปก่อนเถอะ”