ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 523

บทที่ 523 เจ้าห้าเจ้าแสนงอน

อันหลินหยุนออกมาจากวัง อาหยู่ก็อยู่หน้าประตูวังรออยู่แล้ว พอขึ้นรถม้าอันหลินหยุนก็เห็นกงชิงวี่อุ้มลูกชายตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนบนรถม้า

“ท่านอ๋องเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่？”

“ข้าคิดไม่ออก เขาไม่ยอมกินยอมดื่ม ข้าควรจะทำอย่างไร？”พอหันไปมองลูกชายกงชิงวี่ก็หงุดหงิด พอคิดจะโยนทิ้งก็ทำใจไม่ได้

อันหลินหยุนเดินไปข้างกายกงชิงวี่แล้วอุ้มลูกน้อยมาไว้ในอ้อมแขน พอนั่งลงลูกน้อยก็ลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นอันหลินหยุนเจ้าห้าก็รู้สึกน้อยใจ ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ไม่ได้มีการตอบสนองใดๆอีกเลย

อันหลินหยุนก้มหน้าลงไปจูบใบหน้าองลูกชายตัวน้อย ：“คิดถึงจูบของแม่แล้วสินะ？”

เจ้าห้ามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หลับตาลง

กงชิงวี่ดึงอันหลินหยุนเข้ามาโอบเอาไว้ อันหลินหยุนพยายามดิ้นรนอยู่หลายครั้ง ก็ดิ้นไม่หลุดจึงได้เพียงแต่เอนเข้าไปหากงชิงวี่

เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อน เพียงครู่เดียวอันหลินหยุนอุ้มลูกชายแล้วหลับไป

กงชิงวี่รู้สึกปวดใจ ยิ่งเกลียดพระราชวังมากเข้าไปอีก ทุกครั้งที่มาไม่เคยมีเรื่องดีเลยสักครั้ง

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ก็อุ้มภรรยาและลูกน้อยลงจากรถม้า อันหลินหยุนนอนพักผ่อนเลยทั้งวัน พอตกเย็นถึงเพิ่งตื่นขึ้นมา

หลังจากตื่นขึ้นมาก็หยอกเล่นกับลูกชายสักพักก่อนจะถามถึงเรื่องก๊กกู๋ใหญ่

กงชิงวี่เอนมายังข้างๆ ：“เรื่องเสนาบดีกรมพระคลังไม่ใช่เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวันสองวันแต่ได้มีการเก็บรวบรวมหลักฐานนานแล้ว คราวนี้ก๊กกู๋ใหญ่เกิดปัญหา ส่วนคนที่อยู่ภายใต้ก็ยอมให้ความร่วมมือโดยดี ไม่มีผู้ใดที่ยังยอมแบกรับมันไว้ ”

อันหลินหยุนถาม：“แล้วเงินเล่า？”

“จากการตรวจค้นในแต่ละบ้าน ก็มีเงินประมาณหลายพันหมื่นตำลึง เพียงพอที่จะเติมเงินคงคลัง”

“เยอะขนาดนั้นเชียวรึ？”

“อืม”กงชิงวี่ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไร แม้จะมีเงินมากเพียงพอแต่ก็ไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้

เมื่อเห็นท่าทางหดหู่ของเขา อันหลินหยุนจึงกล่าวถาม ：“ท่านอ๋องโกรธ ที่เสนาบดีกรมพระคลังคนเดียวสามารถยักยอกเงินได้เยอะขนาดนี้อย่างนั้นหรือ？”

“ประเทศต้าเหลียงถูกคนละโมบโลภมากอย่างพวกเขาทำลาย ถ้าไม่ใช่พวกเขาก็จะไม่มีคงคลังที่ว่างเปล่าเช่นนี้”กงชิงวี่รู้สึกโกรธเกลียดอย่างมาก ไม่รู้ว่าเลี้ยงฝูงอะไรเอาไว้

อันหลินหยุนพอจะคิดออก ：“ท่านอ๋อง สิ่งนี้มีมาในทุกๆราชวงศ์ ท่านควรจะเข้าใจสิ่งดีๆบ้าง เอาแต่จริงจังแบบนี้ก็จะถูกทำให้โมโหตายเปล่าๆ”

“ข้าไม่อาจโกรธพวกเขาหรอก”กงชิงวี่กล่าวอย่างพิจารณา ：“ก๊กกู๋ใหญ่ ถึงแม้จะทำผิด แต่ความผิดนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับความตาย จากสถานการณ์เขานอกจากยัดยอกเงินในเสนาบดีกรมพระคลังเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่ได้มีความผิดอื่นใด เช่นนี้ก็ยากแก่การตัดสินใจแล้ว”

“เช่นนั้นท่านอ๋องคิดจะอภัยโทษให้แก่ก๊กกู๋ใหญ่หรือ？”

“แน่นอนว่าไม่ได้ ในเมื่อเขายัดยอกเงินบรรเทาทุกข์ไป ไม่ลงโทษให้หนักราษฎรจะไม่เชื่อมั่น”

“เช่นนั้นความหมายของท่านอ๋องคือ？”

“ปลดตำแหน่ง แล้วก็ตรวจค้นจวนดูว่าเขามีเงินจำนวนเท่าไหร่กันแน่”กงชิงวี่พูดอย่างเบาๆ อันหลินหยุนมองอยู่นานก็ไม่เห็นเขาตอบสนองสิ่งใด

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นหลานชายคนหนึ่ง เพื่อผลงานเพียงเล็กน้อยท่านถึงกับต้องไปตรวจค้นบ้านลุงของตัวเอง เหมาะสมงั้นหรือ？”

“มีอะไรที่เหมาะสมไม่เหมาะสมด้วยเล่า ข้าทำไปตามหน้าที่ก็เท่านั้น”กงชิงวี่กล่าวให้คำมั่น

อันหลินหยุนยิ้ม：“ข้าว่าท่านอ๋องคงจะละโมบในเงินเล็กน้อยนั้น ตอนนี้คงคลังว่างเปล่า และประเทศต่างๆในสี่ทวีปไม่ได้รอที่จะว่างพวกเขาต้องป้องกันไม่ให้ประเทศอื่นเข้ามาและแสดงให้เห็นถึงประเทศต้าเหลียง，สิ่งที่ท่านอ๋องขาดนั้นก็คือเงิน แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปได้แน่ ”

“ก็หยุนหยุนพูดเยอะ”กงชิงวี่อุ้มลูกชายเดินออกจากห้องไป

อันหลินหยุนก็เตรียมตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าวังพร้อมกับกล่องยา

อันหลินหยุนเข้าวัง กงชิงวี่เองก็เข้าวังไปพร้อมกับนาง แล้วจะอุ้มเจ้าไปยังวังเฉาเฟิงวังเฉาเฟิ่ง หวางฮองไทเฮาที่เคยกล่าวไว้ว่าจะไม่พบผู้ใด เมื่อได้ยินว่าหลานชายมา ก็รีบให้เข้าเฝ้าทันที

หวางฮองไทเฮาดีใจอย่างมาก พร้อมกับอุ้มหลานชายเข้าไปยังห้องนอนไปๆมาๆ ด้วยความชอบอย่างมาก

หวางฮองไทเฮากุมมือของหลานตัวน้อยแกว่งไปมา ：“เจ้าห้าโกรธอย่างนั้นหรือ？”

ก็ปรากฏว่าเจ้าห้าดึงมือออกจากมือของหวางฮองไทเฮา ไห่กงกงและคนอื่นๆที่มีอาการประหลาดใจอยู่แล้ว เมื่อเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งตกใจมากไปกว่าเดิม

“ไอ้โย๊ ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงดูซื่อจื่อไม่ยอมเล่นกับพระองค์เสียเลย ช่างเกินไปเสียจริง”

หวางฮองไทเฮารู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ว่าเด็กน้อยตัวแค่นี้

หวางฮองไทเฮาจึงตัดสินใจลองอีกครั้ง พอเอื้อมมือออกไปจะจับมือของเจ้าตัวน้อย ผู้ใดจะรู้ว่าเขาจะปฏิเสธหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก โดยการใช้แรงชักมือกลับ พลางนอนหันหลังใส่หวางฮองไทเฮาอีกด้วย

หากพูดออกมาก็ราวกับว่าเขากำลังงอแงอยู่ ราวกับกำลังจะบอกว่าอย่ามาแตะต้องตัวข้า

หวางฮองไทเฮาเองก็ถูกทำให้ตกใจ พอมองดูเจ้าตัวน้อยนอนไม่ยอมสนใจที่จะมองนาง หวางฮองไทเฮาจึงได้ลองกล่าวปลอบ：

“ย่าผิดไปแล้ว ย่าไม่กล้าอีกแล้ว เจ้าอภัยให้ย่าเถิดนะ เจ้าห้าของพวกเรา ดีที่สุดแล้ว！”

ทุกคนต่างก็ไม่ออยากจะเชื่อว่าเด็กตัวแค่นี้จะฟังคำเข้าใจ แต่ทันใดนั้นเจ้าตัวน้อยก็พลิกตัวหันกลับมา ก่อนจะค่อยลืมตาขึ้นมา มองไปยังหวางฮองไทเฮาด้วยแววตาที่เปร่งประกายวิบวับ ก็นับว่ายังไว้หน้ากันอยู่

หวางฮองไทเฮายิ้มด้วยความสงสัย นี่ถือเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่สุดในใต้หล้า

“เจ้าห้า เจ้าชอบให้ย่ารักเอ็นดูเจ้ามากกว่าคนอื่นใช่หรือไม่？”หวางฮองไทเฮาถามต่อ เจ้าห้าก็นอนอย่างหยิ่งยโสไม่กล่าวสิ่งใดอยู่ตรงนั้น โดยไม่มีการตอบสนองอะไรมากมาย

หวางฮองไทเฮาเองก็ไม่ทราบว่าสิ่งนี้หมายถึงอันใด นางจึงกล่าวออกมาอย่างสบาย ：“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นย่าก็จะชอบทุกคนเสียแล้ว”

ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ เจ้าห้าก็ปิดตาลง

คราวนี้เข้าใจแล้ว หวางฮองไทเฮามีความมั่นใจ แต่ว่าหวางฮองไทเฮาจะปลอบอย่างไร เจ้าห้าก็ไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลย

หวางฮองไทเฮาอุ้มหลานตัวน้อยขึ้น พร้อมกับลูบหลานตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน เพื่อที่จะปลอบไม่ให้เขาโกรธ

เดินลากชุดฟินิกซ์สีแดงเดินออกมาจากห้องนอน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็กล่อมเขาไม่ได้เสียที