ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 524

บทที่ 524 เจ้าห้าจอมดื้อรั้น

หวางฮองไทเฮาเองก็หมดหนทางแล้ว ไห่กงกงจึงกล่าว：“ไทเฮา ให้ข้าน้อยอุ้มดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮาที่จริงก็รู้สึกเหนื่อยเลย เพราะอุ้มมากว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว

“ก็ดี……”

กำลังเอ่ยปากพูด เจ้าห้าก็ลืมตาขึ้นมา เขาใช้สายตามองผู้ด้วยความลึกล้ำ จนทำให้ไห่กงกงตกใจ จึงรีบก้าวถอยหลังโดยทันที

พร้อมกับมองไห่กงกงกล่าวด้วยความตกใจ ：“ข้าน้อยสมควรตาย สมควร ซื่อจื่อโปรดทรงอภัย！”

หวางฮองไทเฮามองไปยังหลานชาย ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขาเข้าใจหมดทุกอย่าง

“อยากให้ย่าอุ้มตลอดอย่างนั้นรึ？”หวางฮองไทเฮาถาม

เจ้าห้ามองหวางฮองไทเฮาด้วยอารมณ์ที่ยังโกรธอยู่ จากนั้นจึงหลับตาลงแล้วเอนตัวเข้าไป ท่าทางราวกับบอกว่าท่านทำให้ข้าไม่มีความสุข แล้วยังจะยกข้าให้ผู้อื่นอีก

แต่หวางฮองไทเฮาดูแล้ว หลานตัวน้อยคงจะชอบให้นางอุ้มเขาเอาไว้ ข้าบริวารคนอื่นเขาล้วนแต่ไม่ถูกใจ ถึงแม้จะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข！

หวางฮองไทเฮามองดูหลานตัวน้อยที่ไม่ยอมให้นางปล่อย อารมณ์ก็ดีขึ้น พร้อมกับอุ้มเจ้าห้าเดินไปรอบๆห้องนอน

ทั้งยังกล่าวปลอบประโลมเขาไปด้วย หวางฮองไทเฮาพูดถึงเรื่องของวังเฉาเฟิ่ง เจ้าห้าก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความสนใจ

หวางฮองไทเฮาพูดถึงตรงนั้นเจ้าห้าก็ค่อยๆหันหน้ามองไปยังทางนั้น หวางฮองไทเฮาพอเห็นข้าบริวารก็พูด เด็กคนนี้ช่างฉลาดเสียจริง น่าชื่นชม！

เหล่าข้าบริวารต่างก็ไม่มีผู้ใดกล้าพูดคำว่าไม่ เดินตามไปก็ต้องกล่าวชม ซึ่งก็แน่นอน ซื่อจื่อเป็นคนฉลาดหลักแหลม！

เพียงแต่หวางฮองไทเฮาเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้ว เจ้าห้าที่ดูเหมือนจะรู้ว่าหวางฮองไทเฮาทรงเหนื่อยแล้ว ก็หันหน้าไปยังกงชิงวี่ที่ผิงอยู่ด้วยท่าทางี่เกียจคร้าน กงชิงวี่คอยสังเกตลูกชายคนนี้อยู่เสมอ นี่เขาเป็นถึงพ่อทูนหัว ถ้าหากทำสิ่งใดไม่ถูกใจ กลับไปก็อย่าที่จะได้ขึ้นเตียงเลย

กงชิงวี่เดินมายังหน้าของลูกชาย：“เสด็จแม่เหนื่อยแล้วรึ？”

หวางฮองไทเฮามองไปยังลูกชาย แล้วหันมามองหลานชาย ก็ถือว่าเหนื่อยจริงๆ

กงชิงวี่อุ้มเจ้าห้าขึ้นมา เจ้าห้าก็ยอมเอนไปอย่างว่าง่าย หวางฮองไทเฮามองดูหลานชาย แล้วกุมมือเจ้าห้าเอาไว้ ：“เจ้าห้า ย่าเตรียมของเล่นไว้ให้เจ้ามากมาย เจ้าลองดูว่าสิ่งที่ชอบหรือไม่ ”

หวางฮองไทเฮาเดินกลับไป กงชิงวี่ก็อุ้มลูกน้อยเดินไปที่เตียง แล้ววางลูกชายลง

เจ้าห้าถงแม้ร่างกายจะบอบบาง แต่ก็สามารถนั่งได้แล้ว

กงชิงวี่นั้นก็เคยชินไปแล้ว

“ย่าเตรียมของเล่นให้เจ้าไว้ไม่น้อยเลย ถ้าเกิดเจ้าไม่สนใจก็เอากลับไปมอบให้แม่ของเจ้า ของดีมีเพียงแค่ครั้งเดียว”

กงชิงวี่พูดเช่นนั้น เจ้าห้าจึงเบิกตามองไปยังสิ่งขิงที่อยู่ตรงหน้า

ไห่กงกงกล่าว ：“ช่างเป็นเด็กอัจฉริยะเสียจริงพ่ะย่ะค่ะ ซื่อจื่อตัวเล็กแค่นี้ จะสามารถเข้าใจทุกอย่างได้อย่างไรกัน？”

เมื่อได้ยินไห่กงกงพูด เจ้าห้าก็เงยหน้าขึ้นไปมองไห่กงกง ราวกับกำลังตำหนิว่าเขาเสียงดังเกินไปแล้ว ไห่กงกงจึงรีบชะงักปากเอาไว้ทันที ด้วยความไม่กล้ายั่วโมโหพ่อทูนหัว

เจ้าห้าหันกลับมายังสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็หยิบเอาปิ่นปักผมทองมาอันหนึ่ง ก่อนจะกลับมานั่งดังเดิม

หวางฮองไทเฮามองดู：“เจ้าช่างรู้จักรักเสียจริง ไม่ลืมแม่เสียด้วย เช่นนั้นย่าจะถามเจ้า เจ้าอยู่ที่นี่เลือกมาสักอย่างหนึ่ง”

หวางฮองไทเฮาเพียงแค่ล้อเล่น ไม่ได้จริงจังอันใด

เจ้าห้ากลับจริงจังขึ้นใจ มองไปยังอีกฝั่ง

ไห่กงกงรีบเดินออกไป แล้วหยิบสร้อยลูกปัดให้กับเจ้าห้า เจ้าห้าไม่ต้องการและไม่แลตามองเลยแม้แต่น้อย

ไห่กงกงก็หยิบหมอบชาดสีแดงให้ เจ้าห้าก็ยังไม่ต้องการ

หลังจากผ่านไปสามสี่ครั้ง ไห่กงกงก็อ่อนล้า เมื่อเดาไม่ออกก็ต้องขอความเมตตาเสียแล้ว：“พ่อทูนหัว ข้าน้อยหาไม่ได้แล้ว ของมากมายเช่นนี้ ท่านจัดการเองเถอะ”

เจ้าห้ามองไปยังไห่กงกง ราวกับว่าไม่พอใจที่ไห่กงกงบอกให้เขาจัดการเอง อย่างกับหยิบไม่ได้เช่นนั้น

กงชิงวี่อุ้มลูกชายไปยังที่ที่เขาจ้องมองไป เขาก็หยิบท้อลูกหนึ่งให้กับหวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเฮาเองก็ต้องการพักผ่อน นางจึงนอนลงบนเตียงกงชิงเจ้าห้าก็อยู่ข้างๆ โดยมีไห่กงกงคอยเฝ้าดูอยู่อีกด้าน

เหล่านางกำนัลก็ได้มีการจัดเตรียมคนเอาไว้หลายสิบคนรออยู่ด้านล่าง หากเกิดเหตุอันใด ทุกคนจะได้ทำการจัดเตรียม ผู้ใดจะรู้ว่าทั้งคืนกงชิงเจ้าห้าไม่ส่งเสียงร้องเลยสักนิด ทั้งยังไม่มีการปัสาวะหรืออุจจาระเลยด้วย

รอจนเช้าหวางฮองไทเฮาตื่นขึ้นมา เขาก็ยังคงกุมปิ่นปักผมทองหลับตาไม่ยอมตื่น เพียงแค่ว่าสีหน้าขาวขึ้นมาเล็กน้อย

หวางฮองไทเฮาดูก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จึงถามไห่กงกง：“เหตุใดถึงไม่ตื่นกัน？”

“ไม่ใช่ไม่ตื่นพ่ะย่ะค่ะ ตื่นแล้วแต่เพียงหลับตาเอาไว้ จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น ตอนนี้ข้าน้อยกำลังนึกถึงตอนที่ อ๋องเสียนเดินจากไปอย่างสง่างาม เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดี เกรงว่าซื่อจื่อจะไม่กินไม่ดื่มจริงๆพ่ะย่ะค่ะ！”

ไห่กงกงกังวลจนเหงื่อตก！

หวางฮองไทเฮาตอบสนองอย่างสงบ ：“แล้วยังจะมัวรออะไรอีกเล่า รีบไปเชิญตัวอ๋องเสียนมา”

ไห่กงกงวิ่งออกไปด้วยความรีบร้อน หวางฮองไทเฮาอุ้มหลานตัวน้อยขึ้นมา ลูบเขาอย่างเอือมระอา：“ย่าไม่ดีเอง ไม่ควรพรากพวกเจ้าสองพ่อลูก ย่าลืมไปแล้วเมื่อตอนที่ย่าต้องแยกกับลูกชายของตัวเอง”

กงชิงเจ้าห้าก็ยังไม่ยอมลืมตา โดยใช้ชีวิตน้อยๆเป็นข้อต่อรอง

อันหลินหยุนเดินออกมาจากตำหนักเย็น กงชิงวี่ก็เดินตามหลังนางมา อันหลินหยุนโมโหจนอยากจะทุบตเขาให้ตาย

“เจ้าห้าอ่อนแอขนาดนั้น ท่านไม่กลัวว่ายามค่ำคืนจะเกิดเรื่องกับเขาเลยหรือ？”อันหลินหยุนอารมณ์เสียอย่างหนัก เมื่อคืนไม่ได้กล่าว ว่าจะมานอนพักอยู่ห้องด้านข้าง

กงชิงวี่เดินตามหลังอันหลินหยุนมาพร้อมกับอธิบาย：“เรื่องนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้”

“เช่นนั้นท่านจึงไม่สนใจเจ้าห้า？เขาดื้อรั้นเช่นนั้น ถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาจริงๆจะทำอย่างไร？”

“จะเกิดเรื่องได้อย่างไร เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นเอง”กงชิงวี่สีหน้าเศร้าหมอง

“กงชิงวี่……”อันหลินหยุนหันหน้าไปมอง ดวงตาจ้องมองเขาด้วยความเคือง จนทำให้กงชิงวี่ถึงกับตกใจ จนไม่กล้าขยับตัว

อันหลินหยุนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ไห่กงกงก็เดินเข้ามา