ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 533

บทที่ 533 กราบไหว้อ๋องชินจง

ศพถูกแขวนตากแดดเอาไว้ 3 วัน จนสภาพจำไม่ได้

เมื่อหยุนโล๋ชวนตื่นขึ้นมาจากเตียงก็เหม่อลอย

อ๋องตวนโกรธมาก: “เจ้ามีใจให้เขาจริงๆ?”

ตอนนี้หยุนโล๋ชวนอารมณ์ไม่ดีนัก จริงๆแล้ว ในสายตาคนอื่น อ๋องชินจงเป็นคนไม่ดี แต่เขาไม่ใช่คนที่เลวอะไรมากมาย เพียงแค่ไม่พอใจกับการตัดสินใจของราชสำนัก

อีกทั้งไม่ว่าอ๋องชินจงจะปฏิบัติต่อคนอื่นเช่นไร แต่ก็ทำดีกับนางเสมอ

มาวันนี้ถูกอ๋องเสียนฆ่า ศพของเขาถูกแขวนตากแดดอยู่ที่กำแพงเมือง อารมณ์ของนางจึงไม่ค่อยดีนัก

เหมือนกับว่าสูญเสียเพื่อนที่สนิทไปอย่างไรอย่างนั้น รู้สึกไม่สบายใจ

อ๋องตวนตะโกน หยุนโล๋ชวนก็ไม่ตอบสนองใดๆ ในทางกลับกันหยุนโล๋ชวรทำเพียงแค่ร้องไห้

เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโมโหหนักขึ้น

“เจ้ามีใจให้เขาจริงๆ เจ้าเป็นพระชายาของข้า แล้วเจ้าเอาข้าไปไว้ที่ไหน?” อ๋องตวนตะโกนด้งยความโกรธ

หยุนโล๋ชวนพูดเพียงประโยคเดียวว่า: “หม่อมฉันจะไปดูเขา”

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้นจากเตียง คิดที่จะเดินออกจากประตูไป แต่ถูกอ๋องตวนขวางเอาไว้: “ถ้าเจ้ากล้าออกไป ข้าจะหย่ากับเจ้า!”

หยุนโล๋ชวนหันมอง รู้สึกท้อแท้ใจมานานแล้ว: “ถ้าเช่นนั้นอ๋องตวนก็หย่ากับหม่อมฉันเถอะเพคะ”

หยุนโล๋ชวนเดินออกไป อ๋องตวนพูดออกไปแล้ว จะกลับคำก็คงไม่ได้แล้ว

ตามองหยุนโล๋ชวนเดินจากไป อ๋องตวนก็เดินตามออกไป ต้องการที่จะส่งสัญญาณให้คนในจวนมาขวางเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่เดือน แต่บารมีของหยุนโล๋ชวนในจวนนั้นกลับมีมากกว่าอ๋องตวน จึงไม่มีใครกล้าเข้ามาขวาง

หยุนโล๋ชวนไม่ได้จากไปในทันที แต่ปล่อยตงเอ๋อที่ถูกขังอยู่ออกมาก่อน

ตงเอ๋อไม่ได้ทำอะไร แต่ถูกขังอยู่ในห้องห้องหนึ่ง

ตงเอ๋อออกมาก็นู้สึกมึนงงเล็กน้อย ตอนนี้หยุนโล๋ชวนใจเย็นเป็นอย่างมาก: “อ๋องตวนจะหย่ากับข้า พวกเราไปกันเถอะ เมื่อไปแล้ว ก็คงไม่ต้องถูกรังแกอีกแล้ว ปากเอาแต่พร่ำบอกว่าชอบข้า แต่ข้าไม่เคยรู้สึกถึงความชอบของเขาได้เลย จุนฉูฉูใช้อำนาจในทางมิชอบในจวน แล้วเคยถูกขังเมื่อไหร่กัน? แต่ข้าทำอะไรผิดแล้วอย่างนั้นหรือ เขาจึงจะขังข้า?”

“อ๋องตวนไม่ได้ขัง เป็นข้าที่ขังตัวเอง ไม่กล้าไปที่ไหน ออกไปข้างนอกก็ไม่ได้?” หยุนโล๋ชวนเองก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห

ช่วงนีตงเอ๋อเองก็รู้จักอ๋องตวนพอสมควรแล้ว เขาไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะชอบจวิ้นจู่เช่นไรดี

ครั้งนี้ตงเอ๋อไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนร้องไห้ อ๋องตวนก็ยิ่งโกรธ อยากที่จะตะคอกนาง แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี

หยุนโล๋ชวนถามอ่องตวนอย่างไม่เต็มใจ: “อ๋องตวนรู้ใช่หรือไม่ว่าจุนฉูฉูชอบอ๋องเสียน? รู้ว่าอ๋องตวนเคยขัดขวางจุนฉูฉูไม่ให้ไปชอบ ไม่ขวางคงไม่พูด มิหนำซ้ำยังให้จุนฉูฉูทำร้ายคนตามอำเภอใจ จุนฉูฉูตายไปแล้ว อ๋องตวนก็ไม่เคยลืมนาง แล้วข้าล่ะ? อ๋องตวนทำกับข้าเช่นไร?”

หยุนล็ชวนยิ่งคิดยิ่งโมโห พูดพลางก็ร้องไห้ออกมา

อ๋องตวนเองก็โกรธ: “ข้าเองก็กำลังเปลี่ยน แล้วทำไมเจ้ายังต้องพูดอีก?”

หยุนโล๋ชวนไม่พูดแล้ว มองดูอ๋องตวนโดยไม่พุดอะไรเลย

นางมองออกไปข้างนอก แล้วจึงลากตงเอ๋อไป: “ตงเอ๋อ พวกเราไปกันเถอะ”

“จวิ้นจู่!” ตงเอ๋อเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หยุนโล๋ชวนไปถึงด้านล่างของประตูเมือง แล้วก็หยุดยืนนิ่งอยู่ที่นั่น ตงเอ๋อเองก้รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญมาก กลัวว่าหยุนโล๋ชวนจะขึ้นไปนำศพลงมา

ถ้าเป็นเช่นนั้นคงจะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ ไม่ใช่เฉพาะเจ้านายของพวกนางเท่านั้น แม้แต่ตำหนักกั๋วกงก็คงจะอยู่ลำบาก

“จวิ้นจู่ ได้ยินว่าพระชายาเสียนยังไม่ฟื้น ที่อ๋องเสียนฆ่าอ๋องชินจง ก็เป็นเพราะอ๋องชินจงกระทำความผิดอย่างร้ายแรง ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ต้องมาพบกับจุดจบเช่นนี้ ท่านว่าใช่หรือไม่?”

หยุนโล๋ชวนทำเพียงแค่จ้องมองศพแล้วยืนนิ่ง

ตงเอ่อพยายามดึงหยุนโล๋ชวนไปยืนอีกด้าน หยุนโล๋ชวนพูดว่า: “ตงเอ๋อ เจ้าว่าหลังจากที่ศพตากแดดแล้วจะเป็นเช่นไร?”

“ตอนนี้ฤดูหนาว เดือนสิบสองเช่นนี้มีแดดที่ไหนให้ตากกัน จวิ้นจู่ดูไม่ออกหรือว่าด้านล่างเป็นเกล็ดน้ำแข็ง เย็นจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็งแล้ว”

ตงเอ๋อเห็นท่าทีที่ไม่รับรู้อะไรของหยุนโล๋ชวนก็รู้สึกหมดคำพูด ที่พื้นล้วนเป็นน้ำแข็งและหิมะ แล้วจะจากแดดได้อย่างไร ตากแดดจะต้องเป็นวันที่ร้อนระอุถึงจะใช้ได้

ตอนนี้ไม่มีเวลาที่อากาศร้อน บอกว่าตากแดดก็คือตากแดดจริงๆอย่างนั้นหรือ?

ตอนนี้อากาศหนาวเย็น ทำไมถึงไม่สามารถพูดได้ว่าแช่แข็ง?

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า: “เห็นแล้ว ตงเอ๋อ เจ้าไปเตรียมชุดไว้ทุกข์ให้ข้าหน่อย แล้วก็ของกิน ข้าอย่างจะอยู่ที่นี่เพื่อส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

หยุนโล๋ชวนพูดพลางก็หันมองตงเอ๋อ แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้: “เตรียมกระดาษเงินละธูปมาด้วย อย่าให้เขาจากไปอย่างน่าอนาถเกินไป ชาตินี้เขาอายุสั้น แต่ก็เป็นสหายที่ยอดเยี่ยม หากตอนนี้ลงไปในปรโลกเช่นนี้ แล้วพวกสัมภเวสีเหล่านั้นจะไม่มารังแกเขาหรอกหรือ?”

ตงเอ๋อได้ยินก้อยากจะร้องไห้ จึงปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้วรีบพูดว่า: “ไปเดี๋ยวนี้เพคะ จวิ้นจู่จะต้องรอหม่อมฉันหลับมานะเพคะ”

“ไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า”

ตงเอ๋อหันหลังเดินจากไป หยุนโล๋ชวนยืนอยู่ด้านล่างกำแพงเมืองท่านกลางลมหนาวที่พัดมา ถูกลมพัดจนหนาว มีหิมะโปรยลงมาเต็มท้องฟ้า หยุนโล๋ชวนนึกถึงเรื่องในวัยเด็กขึ้นมามากมาย และคิดถึงเรื่องของอ๋องชินจง