ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 557

บทที่ 557 ขอความช่วยเหลือ

อันหลิงยุนดึงมือของกงชิงวี่เอาไว้ “ท่านอ๋อง หากพ่อข้า ตำหนักกั๋วกง ก๊กกู๋ใหญ่ กั๋วจิ้วน้อย องค์หญิงใหญ่ รวมถึงอ๋องตวนและราชครูจุนต่างตอบตกลงช่วยท่าน เช่นนั้นจะมีโอกาสเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ”

กงชิงวี่ขำ ยกมือขึ้นลูกหัวของอันหลิงหยุน “ตอนนี้ไม่ทันการณ์แล้ว พวกเขาไม่ช่วยข้าหรอก”

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดใจอยู่บ้าง พวกเขาเป็นอะไรไป

“แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ แม้จะไม่ได้เป็นอ๋องซื่อเจิ้น แม้ข้าจะต้องถูกชี้หน้าตำหนิจากคนทั้งหลาย ก็ไม่สามารถถอยแม้ครึ่งก้าว จะให้ประเทศต้าเหลียงของเราส่งหญิงสาวไปแต่งงาน นอกเสียจากว่าข้าตายแล้วเท่านั้น”

อันหลิงหยุนสูดหายใจเยือกเย็น “หากทุกคนในประเทศต้าเหลียงเป็นอย่างท่านอ๋อง ใครยังจะกล้ารุกราน”

“หึ ข้ามีลูกชายห้าคน รอพวกเขาเติบโตแล้ว ใครก็ไม่กล้ามารุกราน พวกเขาทุกคนต่างเหมือนข้า ข้าเพียงแค่ต้องการเวลา บอกพวกเขา ใครก็อย่าได้คิดจะรุกรานประเทศต้าเหลียงของเรา”

“ใช่ ท่านอ๋องพูดถูฏ ท่านอ๋อง ข้าจะไปจวนอ๋องตวน การประชุมพรุ่งนี้เช้าเป็นเวลายามสี่ ยามสี่ข้าจะไปรอท่านอ๋องที่หน้าประตูวัง”

อันหลิงหยุนจะไป กงชิงวี่ดึงไว้“หยุนหยุน……”

“ท่านอ๋อง ข้าจะลองดู วางใจเถอะ”อันหลิงหยุนมองไปทางหยุนจิ่นแวบหนึ่ง“ข้าจะไปหาท่านพ่อ ท่านอ๋องเข้าไปพักผ่อนเถอะ จะได้มีกำลังใจไปถวายสาส์นพรุ่งนี้”

อันหลิงหยุนแกะมือไม่ออก นางหันไปกุมหน้าของกงชิงวี่เอาไว้ เขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากของกงชิงวี่หนึ่งที

มือของกงชิงวี่กอดเองของอันหลิงหยุนไว้อย่างไม่รู้ตัว กอดนางไว้แนบออก

อันหลิงหยุนผละออกและพูดว่า “นึกถึงว่าวันหนึ่งข้ากับท่านอ๋องมีลูกสาวด้วยกันห้าคน ล้วนต้องไปแต่งงาน ข้าคงตาย ท่านอ๋อง พวกเขาไม่อยากสู้รบ เป็นพวกเขาที่ไร้ประโยชน์ แต่ข้าจะสู้ ต้องมีสักวันที่ประเทศต้าเหลียงจะยิ่งใหญ่ เมื่อถึงเวลานั้น ข้าไม่หวังจะเห็นในบันทึกประวัติศาสตร์บันทึกว่าท่านอ๋องก็เห็นด้วยกับเรื่องแต่งงาน นำไปสู่การแต่งงานเพื่อปรองดอง เป็นตำราเรียนที่แย่สำหรับลูกชายของพวกเรา

ตรงกันข้าม ท่านอ๋องยืนหยัด ภายหน้าจะทำให้ลูกชายทั้งหลายยิ่งมีความมั่นใจ”

กงชิงวี่จุมพิตอันหลิงหยุนหนึ่งที “แค่คืนนี้ หลังยามสี่ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ข้าขอให้เจ้าอย่าสนใจเรื่องนี้อีก”

“สำเร็จแล้วก็จะยุ่ง ไม่สำเร็จก็จะไม่ยุ่ง เป็นอย่างไร”อันหลิงหยุนใช้นิ้ววาดวงกลมบนอกกงชิงวี่ ใช้สายตายั่วยวนกงชิงวี่ นางแกล้งยั่วยวนกงชิงวี่

“ไปเถอะ”ความรู้สึกในใจกงชิงวี่ผสมปนเปไปหมด เขาไม่ได้ดูถูกอันหลิงหยุน เป็นเรื่องเขาที่ทำไม่สำเร็จแล้วจะให้อันหลิงหยุนออกหน้า สำเร็จหรือไม่สำเร็จ ล้วนเหมือนแสดงให้เห็นว่าเขาไร้ความสามารถ เขาไม่เต็มใจจะพยักหน้าเลยสักนิด

แต่เขากลับเชื่ออย่างประหลาด ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้

อันหลิงหยุนหมุนตัวไปยังลานจุนจื่อ กงชิงวี่ปล่อยมือ

แม่ทัพอันเพิ่งนอนลง ยังหลับไม่สนิท เพิ่งถูกราชครูจุนทรมานมา บวกกับสองสามวันนี้ถกเถียงกันเรื่องของการแต่งงาน แม่ทัพอันรู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย

ได้ยินเสียงเคาะประตู แม่ทัพอันลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า

หยุนจิ่นก็ออกมา ย่อตัวคำนับ หยุนจิ่นเปิดประตู

“เจ้านาย”เห็นเป็นอันหลิงหยุน หยุนจิ่นรีบย่อตัวคำนับ

“พ่อข้านอนหรือยัง”อันหลิงหยุนมองเข้าไปในเรือน ราชครูจุนมา แม่ทัพอันก็ถูกกวนจนตื่น นางคงไม่ได้นอนดีๆเช่นนั้นตลอด

แม่ทัพอันได้ยินเสียงลูกสาวก็ถามขึ้น “หยุนหยุน”

“ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องต้องการพบท่าน”อันหลิงหยุนก้าวเข้าไปในประตู ไม่เดินเข้าไปต่อ

แม่ทัพอันคลุมเสื้อเดินไปที่ประตูถามอันหลิงหยุน “มีเรื่องอะไร”

“ท่านพ่อ ท่านอ๋องจะถวายสาส์นให้กับฮ่องเต้ ปฏิเสธเรื่องการแต่งงานเพื่อปรองดอง ข้ามาบอกกับท่านพ่อ พรุ่งนี้ในการประชุมช่วงเช้าขอท่านพอช่วยเขาด้วย”

อันหลิงหยุนพูดจบก็ไม่สนว่าแม่ทัพอันจะเต็มใจหรือไม่ หมุนตัวจากไปทันที

อันหลิงหยุนยืนขมวดคิ้วอยู่ในเรือน คิดอยากจะพูดบางอย่างอันหลิงหยุนก็หันกลับมาอีกครั้ง

หยุนโล่ชวนมองจิ้งจอกหางสั้น จิ้งจอกหางสั้นคาบสายรัดเอวของหยุนโลชวนไว้ให้นางไป หยุนโล๋ชวนไม่ทันนึกถึง ตอนนี้บนร่างนางมีเพียงสายรัดหน้าท้องสีแดงหนึ่งเส้นเท่านั้น

สายตาของอ๋องตวนจ้องอยู่ที่ปากของจิ้งจอกหางสั้น สีหน้าขรึมลง“เจ้าน่าไม่อาย ปล่อยนะ”หยุนโล๋ชวนอุ้มจิ้งจอกหางสั้นไว้ทันที ห่วงว่าอ๋องตวนจะฆ่าจิ้งจอกหางสั้นเสีย

อ๋องตวนถือดาบขึ้น ยิ่งอยู่ยิ่งโมโห “นั้นเป็นของข้า ให้นางไปให้พ้น”

เพราะว่าหยุนโล๋ชวนเพิ่งผ่านเรื่องระหว่างชายหญิงมา ร่างกายเริ่มเจริญพันธุ์ เดิมดีนางก็เจ้าเนื้ออยู่แล้ว ไม่เหมือนจุนฉูฉูที่ผอมแห้งแรงน้อย

แต่อ๋องตวนกลับรู้สึกอย่างไม่มีที่มาว่าหยุนโล๋ชวนนั้นมีดีทุกส่วน อย่าว่าแต่จะอวบอ้วนไปหน่อยเลย เขาก็รู้สึกว่าดีอย่างไร้ที่ติ

หยุนโล๋ชวนจะไปรู้สาเหตุที่อ๋องตวนโมโหจนจะฆ่าคนนั้นได้อย่างไร อุ้มจิ้งจอกหางสั้นใช้แรงกดนางไว้กับอกจนแน่น ทำเอาอ๋องตวนยิ่งโมโห “ปล่อยนาง”

หยุนโล๋ชวนรีบหดตัวเข้าไปข้างใน “ท่านอย่าทำเหลวไหลนะ ข้า……”

อีกนิดก็เกือบจะเปิดเผยแล้ว หยุนโล๋ชวนนึกขึ้นได้ว่ากำลังทำให้อ๋องตวนรำคาญ แม้แต่ระลำเปลือยนางยังเต้นแล้ว จะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร

หยุนโล๋ชวนซ่อนจิ้งจอกหางสั้นไว้ข้างหลัง เอ่ยอย่างเขินอาย “ท่านอ๋อง ท่านอย่าทำเช่นนี้”

อ๋องตวนสูดลมหายใจ สีหน้าเช่นนี้ แววตาเช่นนี้ เขาจะขาดใจตายแล้ว เดินไปหน้าเตียง อ๋องตวนพูด “นอกจากข้า ไม่ว่าของอะไรก็ห้ามอุ้ม จำไว้ให้ดี”

หยุนโล๋ชวนพยักหน้ารัวๆ“จำได้แล้ว”

อ๋องตวนจึงพูดขึ้น “ปล่อยนางไปเถอะ ดึกดื่นค่อนคืน มีเรื่องอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้”

หยุนโล๋ชวนรีบสวมเสื้อผ้า รู้ว่าจิ้งจอกหางสั้นนั้นมีเรื่อง

สวมเสื้อผ้าเสร็จก็รีบลงจากเตียง อ๋องตวนยื่นมือไปดึงเอาไว้ หยุนโล๋ชวนหมุนตัวกลับมากอดอ๋องตวน ขาข้างหนึ่งเกี่ยวเอวของเขาเอาไว้ อ๋องตวนจิตใจร้อนรุ่ม เผชิญหน้ากับหยุนโล๋ชวนที่ร้อนแรงเช่นนี้ เขาใกล้จะตายแล้ว