ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 566

บทที่ 566 นางชื่ออู๋ฮัว

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องติดตามชายแปลกหน้าเข้าไปในเมือง เพื่อปกปิดคนอื่น อันหลิงหยุนจึงทำหน้าให้สกปรก เฟิงอู๋ฉิงถามนางสองสามคำถึงเรื่องของจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถามว่า “เจ้าไปเยี่ยมญาติที่อยู่ในจวนอ๋องเสียนหรอกหรือ？”

“ไปสังหารคน！” เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างไม่แยแส อันหลิงหยุนถึงกับผงะ เมื่อเห็นเฟิงอู๋ฉิงไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ มีความอค้นอันใดจึ้งต้องมาหากงชิงวี่

“ เจ้าจะสังหารผู้ใด?” อันหลิงหยุนตัวสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เฟิงอู๋ฉิงหยุดและมองไปที่อันหลิงหยุน “พระชายาเสียน”

"... "

อันหลิงหยุนเปิดปากกล่าวขึ้นว่า "พระชายาเสียน?"

"อืม"

เป็นท่านยาย ที่ต้องการฆ่านาง?

อันหลิงหยุนเอ่ยถาม "พวกเจ้ามีความแค้นต่อกันหรือ?"

"ไม่มี"

นี่ทำให้อันหลิงหยุนแปลกใจอย่างมาก "เช่นนั้นด้วยเหตุใดเล่า?"

"มีคนให้เงินข้า และขอให้ข้าสังหารนาง" เฟิงอู๋ฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง ราวกับว่าการฆ่าเป็นเหมือนการกินอาหารอย่างไรอย่างนั้น

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า นี่ถึงจะเป็นมือสังหารตัวจริง

มือสังหารนั้นจะไม่ตกอยู่ภายใต้การบังคับของใครและมีบุคลิกที่สบายๆเช่นนี้

“ ข้าไม่รู้จักพระชายาเสียน แต่เมื่อเจ้าต้องการสังหารนาง ก็ควรจะถามผู้อื่นก่อน ข้าจะไม่รบกวนเจ้า”

อันหลิงหยุนที่กำลังจะหลบหนีไป ได้ถูกเฟิงอู๋ฉิงเรียกไว้ก่อน "สุขภาพของข้าไม่ค่อยดี เจ้าจงอยู่ดูแลข้าในคืนนี้ และหาที่พักผ่อนสักคืนเถิด"

อันหลิงหยุนด้วยความกลัวที่ถูกเรียกเอาไว้ ได้หยุดลงทว่ามิได้ตามเขาไป

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวเสริมอีกว่า "คอยเมื่อข้าพบสามีของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าเขา เพื่อเป็นค่ารักษาสำหรับการรักษาข้า"

"ไม่จำเป็น ข้าไม่อยากฆ่าสามี แม้ว่าข้าและสามีจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ไม่ดีต่อกัน แต่ข้าก็ยังมีลูก จะว่าอย่างไรลูกของข้าก็มีเขาเป็นพ่อ ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร?

ตราบใดที่เขากลับตัวกลับใจได้ ข้าก็จะพอใจเป็นอย่างมากแล้ว " อันหลิงหยุนกล่าวอธิบาย

เฟิงอู๋ฉิงก็เอ่ยขึ้นว่า“ เช่นนั้นข้าจะรับเด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์ เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผู้ใดเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ ข้าจะเลี้ยงเขาให้ และฆ่าคนที่ทรยศผู้นั้น”

อันหลิงหยุนได้เงียบสนิทไปอย่างสิ้นเชิง ตรรกะเช่นนี้คืออะไรกัน

"ท่านผู้ยิ่งใหญ่เข้าใจผิดแล้ว ข้าขอทราบชื่อเสียงเรียงนามของท่านผู้ยิ่งใหญ่ได้หรือไม่?" อันหลิงหยุนเปิดประเด็นและถือถามว่าผู้ใดกันแน่ต้องการจะสังหารนาง

นางถามตนเองว่าไม่ได้ไปทำให้ผู้ใดขุ่นเคือง แต่ทำไมนางจึงพบเจอเรื่องแบบนี้？

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างราบเรียบ "เฟิงอู๋ฉิง!"

อันหลิงหยุนตะลึงงันไปชั่วขณะ เฟิงอู๋ฉิง?

หยุนจิ่นเคยพูดถึงเกี่ยวกับคนผู้นี้ เจ้าสำนักทิงเฟิง？

ระหว่างที่พินิจพิเคราะห์อยู่นั้น อันหลิงหยุนกังวลใจเป็นอย่างมาก คนผู้นี้จะเป็นอาจารย์ของบุตรชายของเขา ไม่เหมาะมั้ง?

"ไปกันเถิด"

ขณะที่อันหลิงหยุนตกอยู่ในความงุนงง เฟิงอู๋ฉิงก็หันหลังและเดินจากไป

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามเฟิงอู๋ฉิงต่อไป เมื่อมาถึงประตูเมือง ยังมิได้เข้าไป ประตูเมืองหลวงก็ปิดลงเรียบร้อย และมีการบังคับใช้คำสั่งห้ามอย่างเคร่งครัด

อันหลิงหยุนอ้าปากพะงาบ อย่างนี้ก็ได้หรือ

นางยังมิได้เข้าไปเลย?

เมื่อมองไปที่ประตูเมืองที่ปิดลงอย่างสิ้นหวัง อันหลิงหยุนก็เอ่ยถามว่า "บัดนี้จะทำอย่างไรดี ？ไม่สามารถเข้าไปได้แล้ว"

"ไปกันเถอะ ไปที่พระอารามหลวง" เฟิงอู๋ฉิงหมุนกายและเดินจากไป อันหลิงหยุนมีสีหน้าที่ประหลาดใจ เขายังต้องไปอารามหลวงเพื่ออันใดกัน

พระอารามหลวงแห่งเดียวคืออารามฮู่โก๋ เขากำลังจะไปอารามฮู่โก๋?

“อารามฮู่โก๋เป็นสถานที่ของราชวงศ์ พวกเราจะเข้าไปได้หรือ?” อันหลิงหยุนซักไซ้ไล่เลียง ทว่าเฟิงอู๋ฉิงก็หาได้สนใจไม่ และเดินจากไป

อารามฮู่โก๋ตั้งอยู่ห่างออกจากเมืองหลวงไปยี่สิบเมตร ขาของอันหลิงหยุนก็แทบหักแล้ว

เมื่อกลางดึกอันหลิงหยุนจึงมาถึง นอกจากนี้ยังมองไปที่เฟิงอู๋ฉิงที่เดินอยู่ด้านหน้าจนตัวลอย อันหลิงหยุนจึงตัดสินใจจะวางยาพิษในเวลากลางดึกคืนนี้

อารามฮู่โก๋มีบันไดมากกว่าหนึ่งร้อยขั้น อันหลิงหยุนแทบอยากจะนำเฟิงอู๋ฉิงไปทำลายกระดูกและกระจายเถ้าถ่านให้รู้แล้วรู้รอด

เมื่อมาถึงประตูอารามฮู่โก๋ เฟิงอู๋ฉิงก็เคาะประตู ไม่มีผู้ใดอยู่ด้านใน เขาจึงเปิดประตู และพาอันหลิงหยุนไปที่ห้องด้านหลังบ้านของอารามฮู่โก๋

"ไม่ต้อง!"

อันหลิงหยุนหมุนกายกลับไปที่ห้องตามเดิม นางกลัวเสียจนไม่กล้าหอบหายใจ

เจ้าห้ามองไปที่นาง และจับไปที่ผมของนาง

อันหลิงหยุนทำได้เพียงต้องอาบน้ำก่อน ใช้เวลาไม่นานนักในการส่งอ่างน้ำร้อนที่มีกลีบดอกไม้ และเสื้อผ้าสีดอกบัวสองชุดของอันหลิงหยุน ทางที่ดีตอนนี้นางต้องอาบน้ำก่อน

อย่างไรก็ถือโอกาสอาบน้ำให้เจ้าห้า แต่งตัวให้เขาด้วยเสื้อผ้าสีน้ำเงินกรมท่า เมื่อลูบคลำก็พบว่าวัสดุนั้นดีมาก อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ มือสังหารผู้หนึ่งที่ใช้ชีวิตดั่งคนรวยทั่วไปอย่างไรอย่างนั้น สบประมาทไม่ได้จริงๆ

เมื่ออันหลิงหยุนออกไปนอกประตู เฟิงอู๋ฉิงก็เหลือบมองนาง ไตร่ตรองอยู่ครูหนึ่ง แม้ว่าคนผู้นั้นจะน่าเกลียดไปหน่อย แต่เมื่อล้างเนื้อล้างตัวก็ถือว่าพอดูได้แล้ว

"ท่านเฟิง ท่านหาพระชายาเสียนพบแล้วหรือไม่?" อันหลิงหยุนถามอย่างรู้อยู่แก่ใจ

เฟิงอู๋ฉิงเอ่ยอย่างเย็นชา "ได้ยินมาว่านางถูกลักพาตัวไปแล้ว กำลังด้นหาทั่วทั้งในเมืองหลวง"

"เช่นนั้นจะทำอย่างไร"

"คณะราชทูตของหวูโยกั๋วมาที่ประเทศต้าเหลียง เมื่อไม่พบคนแล้ว ก็คงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา"

“ ท่านจะไปหาพวกเขาหรือ?”

"เรื่องมาก" เฟิงอู่ฉิงขี้เกียจที่จะเอ่ย รู้สึกว่าสตรีผู้นี้ช่างน่ารำคาญ จึงหมุนกายเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ และหยุดที่ประตู ก็หมุนกายไปมองอันหลิงหยุนก่อนถามว่า "เจ้าชื่ออะไร?"

“ อยู่ที่บ้านตนเองหรืออยู่ที่บ้านของสามี？”

"ต่างกันอย่างไรเล่า？"

“ เมื่ออยู่ที่บ้านท่านพ่อข้าเรียกหยุนหยุน คนในบ้านของสามีเรียกอันซื่อ”

อันหลิงหยุนสังเกตการณ์เฟิงอู๋ฉิง เฟิงอู๋ฉิงก็เอ่ยถาม "เจ้าชื่ออันหยุนหยุน?"

“ ไม่ใช่ ข้าชื่อ ... ”

“ เอาล่ะ จากนี้ไปเจ้าชื่ออู๋ฮัว”

หลังจากกล่าวจบเฟิงอู๋ฉิงก็เข้าไปด้านใน ไม่ได้ฟังอันหลิงหยุนอย่างสิ้นเชิง

อันหลิงหยุนไม่ชอบชื่อของอู๋ฮัวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมองเฟิงอู๋ฉิงที่ปิดประตูเข้าไป คนผู้หนึ่งก็ได้ยกน้ำเข้ามาให้แก่นาง อันหลิงหยุนเตรียมที่จะวิ่งหนี