ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 583

บทที่ 583 จับคู่ให้อู๋โก๋

อาหยู่เพิ่งจะเดินเข้ามาก็ถูกปู้เหวินเห็นเข้า ขณะที่กำลังมองก็เห็นคนอีกคนหนึ่งเดินออกจากประตูไป

ปู้เหวินเรียกคนให้ไปตามมา และพาอาหยู่ไปที่ลานโอวหลาน

ระหว่างทางอาหยู่เอาแต่ถามไม่หยุดว่าปู้เหวินมีเรื่องอะไรหรือไม่ ดึกๆดื่นๆขนาดนี้ถึงได้มายืนรออยู่ที่หน้าประตู ปู้เหวินได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เจ็บจนกระทั่งหน้าบิดเบี้ยว อาหยู่กลับดูไม่ออก ปู้เหวินมองดูอาหยู่เหมือนกำลังดูคนโง่คนหนึ่งก็ไม่ปาน

“ไปแล้วก็จะรู้เอง” ปู้เหวินเดินนำไปด้สนหน้า อาหยู่เดินตามอยู่ทางด้านหลัง ไม่ช้าก็ถึงยังลานโอวหลาน

เมื่อปู้เหวินเดินมาถึง อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็แจ้งว่า: “อาหยู่กลับมาแล้ว!”

อันหลิงหยุนสั่งให้เข้าไปด้านใน อาหยู่ลังเล: “ดึกขนาดนี้เนี่ยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ให้เจ้าเข้ามาก็เข้ามาเถอะ” กงชิงวี่เอ่ยปากพูด อาหยู่จึงไม่กล้าที่จะไม่เข้าไป

เมื่อเข้าไปแล้วอาหยู่ก็ก็มหน้าลง ประตูทางด้านหลังปิดลง อาหยู่ผงะไปชั่วครู่ แล้วหันหลังกลับไปมองประตู ประตูปิดลงทำให้อาหยู่รู้สึกแปลกใจ แล้วจึงหันกลับมา

อันหลิงหยุนสวมใส่เสื้อผ้าสีฟ้าอ่อน นั่งอยู่ที่ข้างเตียงกำลังมองดูอาหยู่ กงชิงวี่นอนอยู่ด้านใน ดูเหมือนว่าจะนอนหลับแล้ว

“ท่านอ๋องนอนหลับแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อาหยู่ยิ่งรู้สึกแปลกใจ หรือว่าท่านอ๋องจะป่วยแล้ว

อันหลิงหยุนขี้เกียจพูดให้มากความ จึงเอ่ยปากถามอาหยู่ว่า: “เจ้าคิดจะแต่งงานเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่จะไปสู่ขอภรรยาเสียที?”

อาหยู่ผงะไปชั่วครู่ ตอนนี้เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ภายในห้องยังมีคนอื่นยืนอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง

อู๋โก๋เองก็อยู่ อาหยู่เข้าใจในทันที เรื่องที่บ่นถึงมาแล้ว

อาหยู่พูดว่า: “หม่อมฉันเพียงแค่พูดไปอย่างนั้น”

อันหลิงหยุนหน้าถอดสี: “เรื่องแบบนี้เจ้าเอามาพูดพล่อยๆได้หรือ? ทำให้คนเข้าใจผิดไปกันหมด!”

อาหยู่หันไม่มองอู๋โก๋ที่ยืนหน้าแดงอยู่ เขาเองก็รู้สึกว่าช่วยอะไรไม่ได้

“แม่นางอู๋โก๋ ดึกขนาดนี้แล้ว หรือว่าเจ้ามาเพื่อที่จะร้องเรียนอะไรหรือ?” อาหยู่ถามแบบไม่เกรงใจ

อันหลิงหยุนกล่าวด้วยความโกรธว่า: “เจ้ายังจะกล้าถามนางอีก?”

อาหยู่รีบพูดทันทีว่า: “หม่อมฉันมิกล้า”

“ยังจะบอกว่าไม่กล้าอีก แม่นางอู๋โก๋ ยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้าก็แล้วกัน อยากจะจัดการอย่างไรกับอาหยู่ จะควักเอาสมองเขาออกมา หรือว่าจะตีขาของเขาทั้งสองข้างให้หักดี”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องเพคะ” อู๋โก๋รับโบกมือ แล้วหันไปมองอาหยู่ด้วยความอาย จะทำให้อาหยู่เสียหายไม่ได้

อาหยู่หน้าเปลี่ยนสี รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง: “เจ้ามองข้าทำไม?”

อู๋โก๋เองก็เป็นผู้หญิงที่ปากไว: “อาหยู่ เจ้ายังไม่ได้แต่งงาน อีกทั้งยังไม่มีคนรักอีกด้วย ถ้าเช่นนั้นเจ้ายินดีที่จะแต่งงานกับข้าหรือไม่?”อู๋โก๋รีบร้อนเรื่องแต่งงานจึงโพล่งออกไป

อันหลิงหยุนเองก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา ช่างกล้าจริงๆ!

อาหยู่ถูกถามจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ: “เจ้าเป็นผู้หญิง ทำไมถึงได้พูดจาไร้ยางอายเช่นนี้?”

อันหลิงหยุนเม้มปาก ทันใดนั้น ในสมองก็ปรากฏภาพของตัวอันหลิงหยุนเองขึ้นมาทันที เห็นภาพตอนที่ร่างเดิมของอันหลิงหยุนสารภาพความในใจกับกงชิงวี่ ตอนนั้นก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน อาหยู่ก็เทียบได้กับกงชิงวี่ ส่วนอู๋โก๋ก็เทียบได้กับร่างเดิม คนหนึ่งเพิ่งเริ่มเข้าใจความรัก เห็นความรักสำคัญเหนือสิ่งใด ส่วนอีกคนไม่ต้องการสิ่งใด และรู้สึกเบื่อหน่าย

แล้วจะมีความสุขได้อย่างไร?

มองดูอู๋โก๋ อันหลิงหยุนรู้สึกว่าร่างเดิมช่างไร้ค่า

สาเหตุส่วนมากที่ผู้หญิงไม่มีความสุขนั้นเป็นเพราะผู้ชาย!

ร่างเดิมมองสิ่งต่างๆไม่ชัดเจน จึงต้องอยู่ในกำมือของผู้ชาย ถ้าหากเข้าใจข้อเท็จจริงที่ชัดเจน ตั้งแต่เล็กๆมีคนคอยสั่งสอน เมื่อโตขึ้นจะได้ไม่หลงทาง

อันหลิงหยุนนั่งนิ่งไปสักครู่ กงชิงวี่รอจนร้อนใจ ขณะที่เขาเปิดตาก็เห็นสายตาที่แสดงถึงความรังเกียจของแนหลิงหยุนเข้าพอดี

“อันกั๋วกง?” อู๋โก๋ทำหน้าแปลกใจ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยจริงๆ นางเองก็ไม่ใช่คนประเทศต้าเหลียง

อันหลิงหยุนจึงพูดว่า: “ในตระกูลของอันกั๋วกงมีคุณชายอยู่ท่านหนึ่ง ข้าเคยพบมาก่อน แต่มือของเขาไม่มีแรง ตั้งแต่ตอนเด็กๆเคยตกลงมาจากต้นไม้ เป็นเพียงคนเดียวในตำหนักกั๋วกงที่ไม่เป็นวรยุทธ์ แต่ตำหนักกั๋วกงของพวกเขาชอบผู้หญิงที่ตรงไปตรงมา อีกทั้งผู้หญิงทุกคนในตำหนักกั๋วกงก็สามารถออกรบได้ ผู้หญิงที่อยู่ในตำหนักกั๋วกงตำแหน่งค่อนข้างสูง

ที่ประเทศต้าเหลียงของพวกเรา ตำแหน่งของผู้หญิงเมื่อเทียบกันแล้วไม่ได้สูงมากนัก แต่ที่ตำหนักกั๋วกงไม่เหมือนกัน”

อู๋โก๋รู้สึกเสียใจ ไม่ง่ายที่จะได้พบใครสักคนหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นคนพิการ แล้วแบบนี้จะดีได้อย่างไร หากวันข้างหน้าแต่งงานกันไปแล้ว นางมีเรื่องที่ไม่ยินดีแล้วโมโหเขา เช่นนั้นอาจจะเตะเขาตายก็ได้?

อู๋โก๋มองอาหยู่ที่ถูกคนประคองขึ้นมาอยู่ด้านนอกประตู อาหยู่สภาพดูไม่ดีนัก ใบหน้าซีดเผือด มีคนกำลังตะโกนเรียกหมอจวนมา เพื่อที่จะให้การรักษาแก่อาหยู่

อาหยู่ถูกเตะจนได้รับบาดเจ็บ ถ้าหากมือไร้เรี่ยวแรง เช่นนั้นไม่เท่ากับ......ตายหรือ?”

อันหลิงหยุนพูดอย่างไม่แยแส: “ข้าเคยเห็นคนคนนั้น เจ้าต้องเชื่อข้า พรุ่งนี้ลองไปกับข้าดูสักครั้ง ถ้าเขาไม่ชอบเจ้า ข้าเองก็ไม่กล้าพูด ว่ากันว่าช่วงนี้เขากำลังวางแผนเรื่องการแต่งงาน ในเมืองหลวงมีคุณหนูจากหลายตระกูลล้วนไปหา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ถูกใจ แต่เป็นฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงที่ไม่ถูกใจ ดังนั้นจึงไม่ได้ลงเอยสักที”

เมื่อได้ยินคำว่าไม่ถูกใจ อู๋โก๋ก็รู้สึกแปลกใจ: “เขายังจะเลือกมากอีกหรือ?”

“ถือว่าใช่ จริงๆแล้วพวกเขาก็มีเงื่อนไขไม่มาก ประการที่หนึ่งคือสามารถต่อสู้ได้ อีกประการหนึ่งคือหน้าตาพอใช้ได้”

อู๋โก๋หัวเราะ: “เช่นนั้นหม่อมฉันคงไม่มีปัญหา”

“เป็นเช่นนี้ สิ่งที่ฮูหยินใหญ่มองหาคือต่อสู้เป็น ส่วนสิ่งที่คุณชายมองหาคือรูปร่างหน้าตา เขาเองก็อายุไม่มาก เพิ่งจะยี่สิบปี”

“หา?” อู๋โก๋รู้สึกอารมณ์ดี

อันหลิงหยุนพูดต่อ: “เป็นคนที่เขียนหนังสือออกมาได้ลายมือสละสลวย มีความสามารถด้านวรรณกรรมอย่างมาก”

“หา?” อู๋โก๋ตาลุกวาว ไม่เป็นวรยุทธ์ แต่เป็นคนที่สง่างาม?

เขายังรู้เรื่องทักษะทางการแพทย์อีกด้วย อีกทั้งยังใช้ทหารอย่างชำนาญ และเคยเป็นเสนาธิการที่กองทัพตระกูลหยุน”

“หา?” ตาของอู๋โก๋เกือบจะถลนออกมา ดี ถือว่าเป็นคนเก่งคนหนึ่ง!