ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 589

บทที่ 589 เกิดเรื่องไม่คาดฝัน

อันหลิงหยุนรู้สึกปั่นป่วนในใจ ทำเช่นนี้ตั้งใจจะบีบเฟิงอู๋ฉิงใช่หรือไม่?

ตำหนักกั๋วกงไม่ได้ออกเงินมากมายนัก แต่ก็มีฝ่าบาททรงช่วยเติมเต็มให้แล้ว ได้ทั้งที่อยู่ ได้ทั้งตำแหน่งฮูหยินหลวง ได้ฐานะที่สูงขึ้นแล้ว เฟิงอู๋ฉิงจะแต่งน้องสาวทั้งที หากไม่มีสินสอดอะไรให้เลยก็คงจะขายหน้า

เป็นไปตามที่คาดไว้ เฟิงอู๋ฉิงพูดขึ้นว่า: “ไปบอกฮ่องเต้ สินสอดของอู๋โก๋คือสิบล้าน”

“......เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน” กงชิงวี่เก็บราชโองการของฮ่องเต้ บอกว่าเหนื่อยแล้ว จะขอตัวกลับก่อน

รอจนไม่มีคน อู๋โก๋รีบกล่าวขอบคุณ เฟิงอู๋ฉิงไม่อยากพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว

รอจนพลบค่ำ ก็เรียกให้อู๋ซานไปเชิญอันหลิงหยุนมา แล้วก็ยกเงินสิบห้าล้านขึ้นมา อันหลิงหยุนจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยก็กลับไปยังลานโอวหลาน

เมื่อก็าวเข้าประตูไปก็ถูกกงชิงวี่อุ้มขึ้นมา แล้วกลับหลังหันเดินไปยังสระกำมะถัน

ทั้งสองอาบน้ำด้วยกัน แล้วกงชิงวี่ก็พูดขึ้นว่า: “ถึงแม้เงินจะมาถึงแล้ว แต่ตอนนี้ท้องพระคลังก็ว่างเปล่า คงจะต้องรอให้ถึงปีหน้าแล้ว”

“ไม่ใช่ว่าจุนโม่ซ่างมีเงินหรือเพคะ”

“ข้าไม่อยากพาเขา.....”

“ท่านอ๋อง เป็นไปได้ไหมเพคะที่จะร่วมมือกับเขา?”

“ไม่ได้ ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ข้าก็จะกลายเป็นกบฏขายชาติ ตอนนี้ไม่ต้องไปสนใจเขา รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนค่อยวางแผนกันอีกที เอาเมืองของเขามาสักสองสามเมือง ให้กองทัพตรงไปที่เมืองชั้นใน ไม่ต้องกลัวว่าจุนโม่ซ่างจะไม่ยอมจ่ายเงิน ถึงเวลานั้นจะเก็บภาษีเขาเป็นเวลาสิบปี แบบนี้ถึงจะดูสมเหตุสมผล!”

“อืม!”

สองสามีภรรยาปรึกษากันเรียบร้อย ก็ห่มผ้านอนพักผ่อน

หลายวันต่อมา อู๋โก๋แต่งงานเข้าไปในตำหนักกั๋วกงอย่างเรียบง่าย

ในช่วงวิกฤต ตำหนักกั๋วกงเองก็ไม่อยากทำอะไรให้เอิกเกริก อู๋โก๋เองก็เป็นคนง่ายๆ ไม่อยากจะทำให้ตำหนักกั๋วกงต้องลำบาก ดังนั้นงานแต่งจึงจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ส่วนเงินของทั้งสองฝ่าย ทั้งสองปรึกษากันว่าจะบริจาค

ร่างกายของเฟิงอู๋ฉิงดีขึ้นมาก อู๋โก๋แต่งงานเขาเองก็ถูกเชิญไปด้วย ตำหนักกั๋วกงให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น เฟิงอู๋ฉิงจะเดินไปไหนก็จะมีคนของตำหนักกั๋วกงคอยตาม

การเฉลิมฉลองงานแต่งจบสิ้นลง ท่านกั๋วกงดึงเฟิงอู๋ฉิงเอาไว้ไม่ยอมให้กลับ ต้องการที่จะให้เฟิงอู๋ฉิงนอนค้างที่ตำหนักกั๋วกง เฟิงอู๋ฉิงไม่ชอบตำหนักกั๋วกง จึงจามอันหลิงหยุนกลับจวนอ๋องเสียน

เฟิงอู๋ฉิงรู้สึกว่าตัวเองขาดทุน ที่ยกผู้พิทักษ์ฝีมือดีของตัวเองให้ตำหนักกั๋วกงไป มิหนำซ้ำยังให้สินสอดมากมายขนาดนั้นอีก เมื่อไปถึงตำหนักกั๋วกง เฟิงอู๋ฉิงจึงได้รู้ว่า ภรรยาของเว่ยหลิงชวนคือคนของตำหนักกั๋วกง ภรรยาของอ๋องตวนก็เป็นคนของตำหนักกั๋วกง อู๋โก๋เองก็แต่งเข้าตำหนักกั๋วกง พูดง่ายๆว่า เงินของอ๋องตวนอาจจะเป็นเงินของตำหนักกั๋วกง เขายืมมาต้องจ่ายดอกเบี้ย ส่งไปให้ตำหนักกั๋วกง เมื่อคิดไปคิดมาก็เท่ากับว่าเขาส่งไปทั้งคนและเงินอีกสิบล้าน!

สองวันมานี้เฟิงอู๋ฉิงไม่อาจหยุดคิดถึงเรื่องนี้ได้

ทางด้านของอันหลิงหยุนเริ่มเตรียมตัวแล้ว กงชิงวี่จะไปชายแดน ครั้งนี้นางเองจะต้องตามไปด้วย ส่วนจุนโม่ซ่างให้คนของตำหนักกั๋วกงคอยจับตาดู ส่วนจวนอ๋องเสียนก็มอบหมายให้เฟิงอู๋ฉิงเป็นผู้ดูแล หยุนจิ่นรับปากว่าจะทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ

ส่วนเมืองหลวง ให้ราชครูจุน แม่ทัพอัน รวมถึงหวางหวยอันสามคนเป็นผู้รับผิดชอบดูแลความสงบเรียบร้อย

ส่วนอ๋องตวนรับหน้าที่ดูแลสามสถาบัน หกกระทรวง ให้เขาเป็นอ๋องซื่อเจิ้นดูแลตราประทับแทนไปก่อนสักระยะ

อ๋องตวนมองดูตราประจำตำแหน่ง หน้าก็หมองเศร้าลง ทำไมเขาถึงไม่ชอบทำเรื่องทำนองนี้เลย การเป็นข้าราชการนั้นก็เหมือนมีเครื่องพันธนาการ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการดูแลสามสถาบัน หกกระทรวง

อ๋องตวนไม่อาจปฏิเสธได้ ก่อนหน้านี้ เวลามองดูอ๋องเสียนเขาก็จะรู้สึกอิ่มเอมใจ เขาเป็นอ๋องตวน ไม่ชอบทำงานราชการแต่ชอบค้าขาย จะเหมือนอ๋องเสียนได้ที่ไหนกัน วันๆมัวยุ่งอยู่กับงานราชการ กับเรื่องของราษฎร

ตอนนี้สีหน้าของอ๋องตวนยิ่งแย่ลง กงชิงวี่ผู้นี้ งานราชการมีดีๆไม่ชอบ ชอบที่จะวิ่งไปวิ่งมา แล้วยังจะต้องให้เขามาพลอยติดร่างแหดูแลสามสถาบัน หกกระทรวงไปด้วย

ส่วนหยุนโล๋ชวนนั้นสนใจเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เมื่อเห็นตราประทับของอ๋องซื่อเจิ้น ก็อุ้มขึ้นมาลูบ ถ้าไม่รู้จักก็คงคิดว่านางเป็นเจ้าหน้าที่ทุจริต

ไม่รู้ จึงเพียงแค่อยากรู้อยากเห็น

อ๋องตวนรู้สึกขำ: “ชวนเอ๋อชอบตราประทับของอ๋องซื่อเจิ้นหรือ?”

“ชอบคงไม่ชอบหรอกเพคะ เพียงแค่ไม่เคยเห็นจึงอยากรู้อยากเห็น ท่านอ๋องเองก็จะต้องเตรียมตัวนี่เพคะ พรุ่งนี้จะต้องออกว่าราชการแล้ว”

อ๋องตวนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน เมื่อได้ยินหยุนโล๋ชวนพูดก็นั่งลงด้วยความหดหู่

กงชิงวี่นั่งพิงอย่างขี้เกียจอยู่ภายในรถม้า แววตาสดใสจ้องมองใบหน้าที่สะอาดสะอ้านของอันหลิงหยุนอยู่ แล้วก็ตบที่ขาของเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ อันหลิงหยุนหันกลับไป

“ทำไม? เมื่อคืนเหนื่อยหรือ?” อันหลิงหยุนนั่งลง พิงเข้าไปที่อกของกงชิงวี่

“ข้าแค่รู้สึกทิ้งไม่ลง”

“เช่นนั้นก็ตามไปก็ได้นี่เพคะ?”

“ฮองเฮาทรงพระครรภ์อยู่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ข้าควรจากมา โดยเฉพาะเซียวกุ้ยเฟย ตระกูลจุนมีบุญคุณกับข้า ข้าไม่อาจปล่อยให้คนของตระกูลจุนเกิดเรื่องได้อีก”

ข้าไม่อยู่ที่เมืองหลวงก็เกิดช่องว่างพอดี ถ้าหากคนของชินจงลงมือตอนนี้ ทำร้ายหลานชายของข้า แล้วข้าจะมีหน้าไปพบบรรพชนได้อย่างไร ประเทศต้าเหลียงคงจะต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นจริงๆ

ครั้งนี้ข้าไปไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะได้กลับมา สองประเทศสู้รบกัน แต่ไหนแต่ไรมาใช้เวลาไม่นานก็จบสิ้นแล้ว

ถ้าหากสามสี่เดือนข้ายังไม่กลับ เกรงว่าจะเกิดเรื่อง

ข้าได้จัดกำลังคนกลับไปแล้ว เมื่อเจ้าไปเข้าวัง ไห่กงกงจะจัดการทุกอย่างไว้ให้เจ้าเรียบร้อย ตอนนี้ให้อยู่กับมู่มิงไปก่อน แต่เจ้าจะเผยพิรุธออกมาให้เห็นไม่ได้แม้เพียงนิดเดียว ถ้าหากไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ดี แต่ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้น......จะต้องปกป้องเลือดเนื้อเชื้อไขของฮ่องเต้เอาไว้ให้ได้!”

“ดูไม่ออกเลยว่า ท่านอ๋องจะเป็นคนเช่นนี้ หลอกได้แม้กระทั่งข้า!”

“ข้าโชคดีที่ได้พบกับหยุนหยุน เป็นพรที่ข้าสะสมมาตลอดทั้งสามชาติสามภพ! ครั้งนี้คงต้องลำบากหยุนหยุนอีกแล้ว” กงชิงวี่ทำใจไม่ได้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

อันหลิงหยุนจูบกงชิงวี่: “เช่นนั้นท่านรีบกลับมานะเพคะ!”

“อืม”

ทั้งสองแยกจากกัน อันหลิงหยุนแต่งตัว แล้วเดินทางข้ามวันข้ามคืนกลับไปกับคนกลุ่มหนึ่ง ใช้เวลาเพียงแค่สองวันก็ถึงเมืองหลวง จากนั้นก็แฝงตัวเข้าไปในวัง กลางดึกไห่กงกงยืนรออันหลิงหยุนอยู่ที่ประตูวัง เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็เตรียมที่จะส่งตัวไปที่วังซ่งเต๋อ แต่เดินไปได้ครึ่งทางกลับถูกเสี่ยวสวีจื่อพบเข้า

“ไห่กงกง ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้ข้ามารับช่วงต่อ”

อันหลิงหยุนสีหน้าสับสน นี่มันเรื่องอะไรกัน?