ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 588

บทที่ 588 พี่น้องทั้งสาม

อ๋องตวนหันมองอันหลิงหยุน แล้วพูดอย่างลำบากใจว่า: “ไม่ใช่ว่าให้ยืมไม่ได้ แต่ว่าเงินในคลังของพวกเรามาจากการเก็บดอกเบี้ยที่สูง หากคำนวณตามดอกเบี้ยของเงินที่เก็บอยู่ในตอนนี้คือดอกเบี้ยหนึ่งเหรียญต่อเงินหนึ่งพันเหรียญ เงินห้าล้านเหรียญแต่ละวันก็ต้องคิดดอกเบี้ยห้าพันเหรียญ หากหนึ่งเดือนก็เท่ากับหนึ่งแสนห้าหมื่นเหรียญ หากในหนึ่งปีก็เท่ากับหนึ่งล้านแปดแสนเหรียญ

หากลองคิดคำนวณดู หากเจ้าสำนักเฟิงยืมเงินไปทั้งหมดห้าล้านจริง เช่นนั้นปีหน้าจะต้องคืนมาทั้งสิ้นหกล้านแปดแสน นี่ไม่ใช้ตัวเลขจำนวนน้อยๆ เพื่อที่จะเตรียมสินสอดให้แก่ลูกน้อง ก็ดูจะเป็นการสิ้นเปลืองเกินไปหน่อย!”

“ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก ถึงแม้บ้านของข้าจะมีเงินไม่มาก แต่ตอนที่ค่าแต่งงาน สินสอดก็มีมากพอตัวอยู่” หยุนโล๋ชวนไม่ค่อยพอใจ

อ๋องตวนไม่ได้สนใจสินสอดพวกนั้นของหยุนโล๋ชวน เขาทำเพียงแค่หันไปมองหยุนโล๋ชวน จากนั้นจึงพูดว่า: “นั่นก็ใช่”

อันหลิงหยุนหันมองเฟิงอู๋ฉิง: “เจ้าสำนักเฟิงเห็นว่าอย่างไร?”

“เงินไม่ใช่ปัญหา ก็เพียงแค่สองสามเดือนนี้เท่านั้น ที่ในมือของข้าไม่มีเงิน รอให้ผ่านไปสักสองสามเดือน เงินก็จะกลับมามีเพียงพอเหมือนเดิมแล้ว ท่านไปนำเงินออกมาก่อน ข้าได้เขียนใบเสร็จรับเงินเอาไว้ก่อนแล้ว!”

เดิมทีเฟิงอู่ฉิงไม่ได้สนใจเงิน เงินไม่กี่ล้านไม่ได้อยู่ในสายตา

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นมาว่า: “ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปนำกระดาษและพู่กันมาให้!”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น แล้วออกไปข้างนอก ไม่นานก็กลับมา แล้วยื่นพู่กันและกระดาษให้แก่เฟิงอู๋ฉิง เขาลุกขึ้นและเขียนหนังสือกู้ยืมฉบับหนึ่งด้วยตนเอง อีกทั้งยังลงนามเอาไว้อีกด้วย

เมื่อเขียนเสร็จ อันหลิงหยุนเองก็ลงนามด้วย และยังนำโฉนดที่ดินของจวนอ๋องเสียนออกมาให้อ๋องตวนดู อ๋องตวนลุกขึ้นและกลับไปรวบรวมเงิน อันหลิงหยุนจึงได้ส่งเขาออกไป

เมื่อออกจากประตู อ๋องตวนหันมองอันหลิงหยุนแล้วถามว่า: “จะไปเอาเงินมาจากไหน?”

“อ๋องตวน ท่านรีบเข้าไปหาท่านอ๋องในวังเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เขาคงจะยังอยู่ที่วังไม่กลับมา ถึงแม้เงินจำนวนหนึ่งล้านแปดแสนจะไม่มาก แต่สำหรับพวกเราแล้วก็ถือว่าไม่น้อย ขอเพียงแค่ถ่วงเวลาไม่ให้เฟิงอู๋ฉิงคืนเงินให้แก่ข้า เงินจำนวนนี้เมื่อถึงปีหน้าก็จะสูงถึงสิบล้าน

อ๋องตวนเลิกคิ้ว เพื่อเฟิงอู๋ฉิงผู้นั้นไม่คุ้มค่า หนึ่งปีก็ต้องสูญเสียเงินไปห้าล้าน

“ก็ดี ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้”

อันหลิงหยุนส่งอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนกลับ หันหลังเตรียมตัวที่จะเดินกลับไป หยุนซวนอี้ก็มาพอดี

คนของตระกูลหยุนมากันไม่น้อย การสู่ขอจะทำแบบลวกๆไม่ได้ สวนสินสอดที่นำมานั้น ก็หลายกล่องใหญ่ แต่ตำหนักกั๋วกงไม่ได้ร่ำรวย อันหลิงหยุนถึงขนาดไม่กล้าคิดเลยว่า ในกล่องจะมีของอะไรบ้าง

พูดพอเป็นพิธีสองสามประโยค อันหลิงหยุนก็เชิญเว่ยหลิงชวนและหยุนโล๋ชายเข้ามาด้านใน ครั้งนี้คนที่มาสู่ขอคือเว่ยหลิงชวนสองสามีภรรยา บวกกัยหยุนซวนอี้

ตอนนี้อู๋โก๋กำลังเตรียมตัวให้เหมาะสม เมื่อได้ยินมาว่าคนที่จะสู่ขอมาถึงแล้ว ก็รีบออกไปทักทาย

คนหนึ่งกลุ่มเข้ามา เฟิงอู๋ฉิงจึงลุกขึ้นนั่ง

เว่ยหลิงชวนสองสามีภรรยามีมารยาทอย่างมาก เมื่อพูดคุยพอเป็นพิธี ก็เริ่มเข้าเรื่องการสู่ขอ

หยุนซวนอี้และฮู๋โก๋ ทั้งสองต่างยินยอมพร้อมใจ ทั้งสองตระกูลก็ไม่มีความเห็นอะไร จึงได้พูดถึงเรื่องของสินสอดทองหมั้น อู๋โก๋เพิ่งจะรู้ว่าตำหนักกั๋วกงนั้นเป็นที่ที่สะอาด ไม่ได้มีเงินทองมากมาย แต่ละวันล้วนอาศัยเงินเดือนในการดำรงชีวิต ดังนั้นจะให้นำเงินออกมาเป็นสินสอดมากมายขนาดนั้นคงไม่ได้นางพูดขึ้นมาว่า: “ข้าไม่ชอบเงิน ส่งมาแค่เล็กน้อยก็พอแล้ว หนุ่มสาวในยุทธภพไม่สนใจสิ่งจอมปลอมพวกนั้น”

เฟิงอู๋ฉิงรู้สึกใจสั่น ขนาดไม่ร้องขออะไรยังคิดคำนวณละเอียดยิบ

“เรื่องนี้พวกเรากำลังเตรียมที่จะพูดอยู่พอดี ตอนนี้ตำหนักกั๋วกงมีสินสอดที่นำออกมาได้ไม่มาก แต่ก็จะไม่มีทางรังแกแม่นางอู๋โก๋อย่างแน่นอน ไม่ก็จะไม่มีทางไม่จริงใจต่อนางแน่นอน

เหล่านี้คือของที่ผู้ใหญ่ในตำหนักตระเตรียมมาให้ เชิญเจ้าสำนักเฟิงพิจารณา!”

หยุนโล๋ชายพาผู้รับผิดชอบของตำหนักกั๋วกงมาด้วยหนึ่งตน เรียกได้ว่าเป็นคนที่พูดเก่ง

เมื่อเปิดกล่องออกมา จะพบกับมุกและหยกหนึ่งกล่อง ผ้าไหมหนึ่งกล่อง อาวุธหนึ่งกล่อง ภาพวาดหนึ่งกล่อง นอกนั้นยังมีโฉนดที่ดินสองแผ่น

อู๋โก่มองดู แล้วจึงหยิบกระบี่เล่มหนึ่งขึ้นมา แน่นอนว่าสู้ของนางไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าตำหนักกั๋วกงพยายามอย่างมากที่จะรวบรวมของทั้งหมดมาสู่ขอ นางก็รู้สึกพอใจมาก

นางเองก็ไม่ได้แต่งงานเพราะเงิน

อู๋โก๋พูดว่า: “เจ้าสำนัก สินสอดเหล่านี้ข้าชอบมาก”

“อย่างนั้นหรือ? อย่างนี้ก็หมายความว่าจะต้องนำเงินจากท้องพระคลังออกมาให้เขาใช้ จากนั้นก็ให้เขาจ่ายดอกเบี้ย?”

“ถึงแม้เงินห้าล้านจะไม่ได้มากสำหรับท้องพระคลัง แต่เวลาที่จำเป็นขึ้นมา หากมีลูกค้าแบบเฟิงอู๋ฉิงหลายคนสักหน่อย กไม่ต้องกลัวว่าท้องพระคลังจะว่างเปล่า

ตอนนี้เป็นช่วงที่ขาดแคลนเงิน จะลองดูก็คงดี

หม่อมฉันคิดว่า ถ้าหากเงินจำนวนนี้เข้าไปที่ตำหนักกั๋วกงแล้ว ตำหนักกั๋วกงไม่มีทางที่จะเก็บเอาไว้ในตำหนักกั๋วกงเป็นแน่ แต่เรื่องบริจาคนั้นยังไม่กล้าพูด หากจะเอาไปพัฒนาทางทหารก็อาจจะเป็นไปได้ ก็เท่ากับเฟิงอู๋เงินนำเงินหกล้านแปดแสนมาให้พวกเราพัฒนาทางด้านทหารของประเทศต้าเหลียง อีกทั้งท้องพระคลังก็เท่ากับว่าเป็นเพียงแค่การเปลี่ยนวิธีที่จะนำเงินออกมาหมุนเท่านั้น”

ฮ่องเต้ชิงหยู่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก: “ไม่ผิด การซื้อขายครั้งนี้ถือว่าสามารถทำได้ เพียงแต่เฟิงอู๋ฉิงเป็นคนในยุทธภพ เขาสามารถเป็นถึงเจ้าสำนักของสำนักทิงเฟิงได้ ก็แสดงว่าไม่ได้ใช้ชีวิตไปวันๆ แล้วเขาจะยอมฟังพวกเจ้าหรือ?”

“เฟิงอู๋ฉิงเป็นคนผลีผลาม เงินของเขาคงหนีไม่พ้นเรื่องพวกนี้ ได้ยินมาว่าเขามีภูเขาเงินภูเขาทอง ส่วนเรื่องที่ว่าเพราะเหตุใดตอนนี้ถึงนำเงินออกมาไม่ได้ หม่อมฉันยังต้องลองคิดดูอีกที แต่ก็มีเหมือนกัน ถ้าหากเขาสามารถอยู่ในประเทศต้าเหลียงต่อได้ สำหรับหม่อมฉันแล้วถือว่ามีประโยชน์ ยังมีฝ่าบาทอีก

ประการแรกสามารถเก็บเอาไว้ใช้งานได้ ประการที่สองเมื่ออู๋โก๋เป็นสะใภ้ของตำหนักกั๋วกง เขาเองก็คงไม่กล้าทำเรื่องที่เป็นการทำลายประเทศต้าเหลียง ขอเพียงแค่ต้องให้คุณชายทั้งสามคอยเป่าหูสักหน่อย

สะใภ้ของตำหนักกั๋วกง จะมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมดเป็นสำคัญ ในส่วนนี้หม่อมฉันกล้าพนันได้เลยว่า คุณชายทั้งสามจำได้”

“อืม เช่นนี้ก็ได้ แล้วเจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะไม่ฆ่าคนอีก? แล้วเงินจะคืนกลับมาจริงไหม?”

“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ขอแค่อู๋โก๋สามารถแต่งเข้าตำหนักกั๋วกงได้ มันก็เป็นไปได้!”

สามคนพี่น้องหันมองหน้ากัน บรรลุฉันทามติอยู่ในพระตำหนักจรุงจิตที่ซึ่งไม่มีคนนอก เพื่อที่จะหาเงินเข้าท้องพระคลัง ทุกอย่างต้องเป็นไปได้

กงชิงวี่รับคำสั่งของฮ่องเต้กลับไปยังจวนอ๋องเสียน ส่วนอ๋องตวนนำเงินทั้งหมดห้าล้าน ยกเข้าไปด้านในจวนอ๋องเสียน

“ตำหนักกั๋วกง หยุนซวนอี้ อู๋โก๋รับราชโองการ” กงชิงวี่ประกาศราชโองการ ทุกคนต่างคุกเข่าลง

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา หนุยซวนอี้ผู้ที่มีทั้งคุณธรรมและมีพรสวรรค์ สร้างความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในการออกรบ วันนี้ จึงได้มอบของขวัญแต่งงานให้แก่หยุนซวนอี้และอู๋โก๋ ได้แก่......แต่งตั้งให้หยุนซวนอี้เป็นแม่ทัพน้อยจงเลียง และแต่งตั้งให้อู๋โก๋เป็นฮูหยินหลวงขั้นที่ 1 พร้อมทั้งมอบคฤหาสน์ให้หนึ่งหลัง และเงินอีกสิบล้าน!

อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจ ถือว่ามาก มากจริงๆ!