ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 587

บทที่ 587 ร่วมมือกันหลอกเงิน

“สำนักทิงเฟิงเข้มงวดมาโดยตลอด เรื่องของนายจ้างห้ามนำไปพูด อีกอย่างตอนนี้ยังไม่สามารถตัดหัวของท่านออกมาได้ อีกทั้งเงินก็ยังไม่ได้เก็บ”

เฟิงอู๋ฉิงพูดเช่นนี้ อู๋ซานเองก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

อันหลิงหยุนไตร่ตรองดูสักพัก กลุ่มของพวกนักฆ่าล้วนแล้วแต่ลึกลับ จริงๆแล้วไม่ใช่เพราะกลุ่มนักฆ่าฆ่าคนแล้วจึงดูลึกลับ แต่ส่วนมากเป็นเพราะกลุ่มนักฆ่าจงใจที่จะไม่พูดเรื่องที่พวกเขาฆ่าคนให้คนนอกรู้ เพื่อเป็นการสร้างบรรยากาศให้ดูลึกลับก็เท่านั้น

อันหลิงหยุนนึกอะไรออกจึงพูดว่า: “พวกท่านนอกจากฆ่าคนแล้ว ยังรับทำเรื่องอย่างอื่นอีกหรือไม่?”

“อย่างเช่นอะไร?”

เฟิงอู๋ฉิงคิดว่าหมายความถึงเรื่องที่จะให้เขาเป็นอาจารย์ของซื่อจื่อทั้งห้า

ในความทรงจำของเฟิงอู๋ฉิง ตั้งแต่เล็กๆ อาจารย์ก็โยนเขาให้ศิษย์พี่หญิงเป็นผู้ดูแล ดังนั้นเอกลักษณ์ในตัวของเขา ถ้าไม่ได้มาจากศิษย์พี่หญิง ก็มาจากหนังสือลับเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ ส่วนอาจารย์ก็เป็นเพียงแค่เครื่องประดับเท่านั้น

เช่นนั้นเขาเองก็สามารถทำตัวเป็นเครื่องประดับได้เช่นกัน รอให้จัดการเรื่องด่วนตรงหน้าให้เสร็จเรียบร้อยก่อนค่อยว่ากัน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้ากับท่านอ๋องเตรียมที่จะออกไปข้างนอก ในบ้านไม่มีคนดูแล ถ้าหากเจ้าสำนักเฟิงจะสามารถช่วยดูแลบ้านได้ สามารถคุ้มครองทุกคนในบ้านของข้าได้ ข้าสามารถใช้จวนอ๋องเสียนของข้าเป็นเครื่องรับประกันให้เจ้าสำนักเฟิงได้ ขอเพียงแค่แต่ละเดือนเจ้าสำนักเฟิงจ่ายดอกเบี้ยให้แก่อ๋องตวน และรอจนกระทั่งครบสัญญาก็คืนเงินทั้งหมดให้กับอ๋องตวน ถ้าหากไม่คืน ก็ให้ยึดจวนอ๋องเสียนไป”

เฟิงอู๋ฉิงเปลี่ยนอารมณ์ ถือเป็นความคิดที่ไม่เลว

จวนอ๋องเสียนไม่ใช่ของเขา จะยึดก็ยึดไป

“ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ก็ลองดู” เมื่อเฟิงอู๋ฉิงพูดเช่นนี้ออกมา อันหลิงหยุนก็นึกขำอยู่ในใจ พวกคนหนุ่มสาวในยุทธภพ ซื่อขนาดนี้เลยหรือ!

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อีกประเดี๋ยวก็ไปเชิญอ๋องตวนมา”

“เขิญมาที่นี่เถอะ” เฟิงอู๋ฉิงคิดอะไรขึ้นมาได้อีกอย่างหนึ่ง เขารู้สึกมาตลอดว่าผู้หญิงน่าเกลียดที่อยู่ตรงหน้า ไม่สามารถเชื่อถือได้

อันหลิงหยุนเองก็กำลังมีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน จึงได้ตะโกนเรียกอาหยู่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปที่จวนอ๋องตวน

อ๋องตวนเห็นท่าทางของอาหยู่ก็รู้สึกแปลกใจ: “เจ้าเป็นแบบนี้แล้วทำไมยังมาจวนอ๋องตวนอีก จวนอ๋องเสียนของเจ้าไม่มีคนอื่นแล้วหรืออย่างไร?”

อาหยู่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จึงเล่าเรื่องราวของคนสองสามคนนั้นที่มาหาพระชายาเสียนให้อ๋องตวนฟัง อ๋องตวนผู้นี้ขี้สงสัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงจงใจที่จะพาหยุนโล๋ชวนไปด้วย

หยุนโล๋ชวนเมื่อมาถึงลานจุนจื่อก็รู้สึกชอบในทันที อยากที่จะพักอยู่ที่นี่: “ข้าว่าคืนนี้ข้าพักที่นี่สักหน่อย ประเดี๋ยวท่านอ๋องทรงกลับไปก่อนเลยนะเพคะ ให้ข้าพักที่นี่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับ”

เมื่ออ๋องตวนได้ยินก็รู้สึกโกรธ แล้วหาไปกวาดสายตามองลานจุนจื่อ: “ที่นี่มีอะไรดี ก็แค่ลานธรรมดาๆ ถ้าหากเจ้าชอบ ข้าจะกลับไปสร้างให้เหมือนกันเลย”

หยุนโล๋ชวนหันมองอ๋องตวน โดยใช้สายตาเหมือนกำลังมองดูตนโง่อยู่ในการมองเขา

“ถึงแม้จะเหมือนกันทุกประการ แต่ลานด้านหลังของจวนอ๋องตวนก็ไม่ได้คึกคักเหมือนของจวนอ๋องเสียน หม่อมฉันยังคงชอบจวนอ๋องเสียน ท่านอ๋องทำไมจะต้องเอาแต่ใจตัวเองด้วยล่ะเพคะ!”

ช่วงนี้หยุนโล๋ชวนใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย ท้องครั้งนี้ไม่มีอาการใดๆ กินดื่มได้ปกติ อยู่ที่จวนอ๋องตวนก็มีอ๋องตวนคอยประคองอยู่ตลอดเวลา

นางอ้วนแล้ว อ๋องตวนจึงยิ่งชอบมากกว่าเดิม

ตอนนี้นางรั้งตำแหน่งที่สูงที่สุดในจวนอ๋องตวน ถ้าหากไม่พูดเรื่องของจุนฉูฉูขึ้นมา ทั้งสองก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข

หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่อยากให้กระทบกระเทือนถึงลูกในครรภ์ จึงเจตนาที่จะหลีกเลี่ยง อ๋องตวนเองก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆระหว่างสองคน ทั้งสองจึงไม่พูดถึง แต่ช่วงนี้นางได้รับความโปรดปรานจนหยิ่งผยอง ล้วนแล้วแต่เป็นเหตุผลมาจากการที่อ๋องตวนดูแลเอาใจใส่นาง

หยุนโล๋ชวนก็เข้าใจได้ในทันที ทำไมเวลาที่จุนฉูฉูอยู่ที่จวนอ๋องตวนจึงมีอำนาจมากขนาดนั้น เป็นเพราะมีคนเอาอกเอาใจ จึงไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น แต่นางเองไม่ใช่คนแบบจุนฉูฉู ในเมื่อมีอำนาจ ก็พ้นไม่การใช้อำนาจกับอ๋องตวน

ใครใช้ให้พวกเขาทั้งสองมาใช้ชีวิตร่วมกันอย่างฝืนใจ

“อ๋องตวน ท่านนี้คือเจ้าสำนักของสำนักทิงเฟิงนามว่าเฟิงอู๋ฉิง เจ้าสำนักเฟิง”

อันหลิงหยุนเริ่มแนะนำให้รู้จักกันก่อน อ๋องตวนหันไปมอง: “เจ้าสำนักเฟิง”

เพื่อที่จะยืมเงิน เฟิงอู๋ฉิงจึงยอมไว้หน้า อ้าปากพูดกับอ๋องตวนว่า: “พูดง่ายๆก็พอ”

“เจ้าสำนักเฟิงป่วยหรือ?” อ๋องตวนเป็นคนสุภาพ เป็นครั้งแรกที่หยุนโล๋ชวนเห็นว่าอ๋องตวนเอาจริงเอาจัง จริงจังขนาดนั้นจริงๆ

ตอนนี้อ๋องตวนกำลังกุมมือของหยุนโล๋ชวนอยู่ นั่งตัวตรง แววตาสงบเยือกเย็น เผชิญหน้ากับสำนักทิงเฟิงซึ่งเป็นนักฆ่า แต่กลับไม่มีความหวาดกลัวแม้เพียงนิดเดียว ในทางกลับกันกลับดูสงบเยือกเย็น

หยุนโล๋ชวนรู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย ถ้าหากตอนนี้เว่ยหลิงชวนอยู่ที่นี่ เกรงว่าเขาคงจะกลัว

“ยังสบายดี พระชายาเสียนมีเรื่องจะคุยกับเจ้า” เฟิงอู๋ฉิงพูดจามีเอกลักษณ์อย่างมาก เขาใช้คำว่าเจ้ากับอ๋องตวน นั่นหมายถึงว่าเขาไม่ได้เห็นอ๋องตวนอยู่ในสายตา

แต่อ๋องตวนเองก็ไม่ได้ถือสา ยังคงยิ้มอย่างเยือกเย็น: “เช่นนั้นก็ลำบากพระชายาเสียนแล้ว”

อันหลิงหยุนรู้สึกเลื่อมใสเป็นอย่างมาก อ๋องตวนเองก็ไม่ใช่บัวที่จมอยู่ใต้น้ำ เกรงว่าจะเป็นการเล่นหมูกินเสือ เมื่อพบคนที่แข็งแกร่งก็แข็งแกร่งตาม เมื่อพบคนที่อ่อนแอก็ทำอ่อนแอตาม

“เรื่องเป็นเช่นนี้ เจ้าสำนักเฟิงต้องการยืมเงิน แต่จวนอ๋องเสียนของหม่อมฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น เจ้าสำนักเฟิงรีบร้อนออกมา ไม่ได้นำเงินติดตัวมาด้วย อีกทั้งผู้พิทักษ์ของเขานามว่าแม่นางอู๋โก๋เตรียมที่จะแต่งงานเข้าไปในตำหนักกั๋วกง โดยแต่งกับหลานชายของอันกั๋วกง บุตรชายคนที่สามของอ๋องจู้นหย่งนามว่าหยุนซวนอี้ ซึ่งวันนี้ได้พบหน้ากับแม่นางอู๋โก๋แล้ว อีกทั้งยังรู้สึกพึงพอใจในตัวของแม่นางอู๋โก๋เป็นอย่างมาก แม่นางอู๋โก๋เองก็รู้สึกถูกใจเช่นกัน อีกประเดี๋ยวคุณชายสามก็จะพาคนมาสู่ขอกับเจ้าสำนักเฟิงที่จวนอ๋องเสียน แต่ตอนที่เจ้าสำนักเฟิงออกมานั้นรีบร้อน ไม่ได้นำเงินมา อีกทั้งเคยรับปากแม่นางอู๋โก๋ไว้นานแล้วว่า จะให้สินสอดในการแต่งงานของแม่นางอู๋โก๋ห้าล้าน ดังนั้นจึงตั้งใจที่จะกู้ยืมเงินจากอ๋องตวนสักก็อน ทุกเดือนจะจ่ายดอกเบี้ยให้แก่อ๋องตวน เมื่อถึงวันนัดก็จะจ่ายเงินต้นทั้งหมดกลับคืนให้แก่อ๋องตวน อ๋องตวนเห็นว่าเป็นเช่นไร?”

ยังไม่ทันได้รอให้อ๋องตวนพูดอะไร หยุนโล๋ชวนก็มีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมา: “ท่านบอกว่าแม่นางอู๋โก๋จะแต่งไปตำหนักกั๋วกงกอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว”

อันหลิงหยุนยิ้ม หยุนโล๋ชวนเข้าใจในทันที นางตื่นเต้นเกินไป แบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่!

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า: “เช่นนั้นก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดี!”