ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 618

บทที่ 618 ปลอมตัวก็จำได้

รอทั้งวันอันหลิงหยุนไม่กลับมา กงชิงวี่พยายามเข้าใจได้ ดึกมาแล้ว ผ่าตัดให้เด็กชายคนหนึ่งไม่กลับมา แต่คืนนี้ก็ยังไม่กลับมา

กงชิงวี่เดินไปเดินมาในห้อง ตอนกลางวันเขายุ่งมาก ยุ่งอยู่กับเรื่องทำศึกตีเมือง

และเมื่อวาน กงชิงวี่เริ่มโจมตีเมืองถ่าถ่างแล้ว

ต่อสู้อยู่ทั้งวัน บุกเข้าไปไม่ได้ วันนี้ต่อสู้อีก ก็ยังบุกเข้าไปไม่ได้

กงชิงวี่รู้ดี ยิ่งเวลานี้ ก็ยิ่งหละหลวมไม่ได้

แต่เมื่อไม่เห็นหญิงผู้นั้น ใจของเขาก็ไม่สามารถสงบนิ่งได้

รอเดินไปเดินมารอถึงเวลาจื่อสือ กงชิงวี่ผลักประตูออกไปที่เมือง

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงเคาะประตู ก็นึกว่ามีคนอาการฉุกเฉิน จึงเปิดประตูออกไปดู

เห็นที่หน้าประตู ประตูเปิดออกกงชิงวี่ตะครุบเข้ามาทันที ประตูด้านหลังปิดลงอย่างเสียงดัง ผู้ชายที่เอาแต่ใจ ใจร้อน น้ำเสียงที่กึกก้อง: “ไปไกลๆ หน่อย”

หลังจากได้รับคำสั่งหลายร่างก็หายไปทันที อันหลิงหยุนก็ถูกอุ้มไปที่เตียง

ดับไฟกงชิงวี่รวบหัวรวบหาง อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่ถาม: “ท่านเป็นอะไร นี่มันกี่โมงยามแล้ว?”

“ข้านอนไม่หลับ”

กงชิงวี่ไม่สนอะไรทั้งนั้น ส่งมอบเสบียงเบี้ยยังชีพทันทีที่ขึ้นเตียง

วันนี้อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว รักษาผู้ป่วยจนตาลาย ไม่มีคนช่วยนางก็รับไม่ไหวแล้ว

นางวางแผนไว้ว่าจะเปิดร้านขายยาขนาดใหญ่ ไม่ว่าข้างนอกจะมีสงครามหรือไม่ก็ตาม ความเจ็บป่วยก็ต้องได้รับการรักษา

ทั้งสองเงียบลงกงชิงวี่ดึงผ้าห่มขึ้น กอดหญิงที่หอมละมุนในอ้อมแขนและจูบ มีบางอย่างยังคาราคาซัง

“พรุ่งนี้ข้ายังต้องไปแต่เช้า เหล่าทหารเหนื่อยกันแล้ว แต่ตอนนี้เป็นช่วงที่สำคัญมาก ต้องบุกโจมตีเมืองถ่าถ่างให้แตกในทันใด”

“ท่านอ๋องระวังตัวด้วย ข้าอยู่ที่นี่ไม่เป็นไรอยู่แล้ว”

“อืม”

ทั้งสองพักผ่อนในไม่ช้า อันหลิงหยุนตื่นตอนเช้า ก็ไม่พบคนข้างกายแล้ว

รู้ว่ากงชิงวี่ไปโจมตีเมืองถ่าถ่าง หลังจากตื่นอันหลิงหยุนก็ไปทำหน้าที่ของนาง

ตรงข้ามร้านขายข้าวมีบ้านที่เรียงต่อเป็นแถว อันหลิงหยุนให้คนไปนับ ตอนนี้สงครามวุ่นวาย บ้านราคาถูกมาก บางคนแทบจะยังจ่ายเงินก็ขาย

อันหลิงหยุนพบว่าสถานที่มีสงครามวุ่นวาย เงินก็ไม่มีใครอยากได้แล้ว

มีคนให้ถุงอาหารแห้งถุงหนึ่ง ก็ยกบ้านให้เจ้าของร้านขาย

อันหลิงหยุนจึงรับซื้อร้านค้าจำนวนมากเสียเลย กลายเป็นโรงพยาบาลที่แท้จริงหลังจากทุบทะลุถึงกัน

อันหลิงหยุนอยากเปิดโรงพยาบาลมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่จะดำเนินเรื่องได้ที่เมืองหลวง มาถึงที่ชายแดนจะสามารถทำสำเร็จได้อย่างง่ายดาย

เพื่อรับหมอเข้ามาหลายคน อันหลิงหยุนเลือกผู้ที่เต็มใจจะอยู่ เลือกคนหนุ่มจากในนั้น สอนทักษะทางการแพทย์บางอย่างให้พวกเขา สามารถฝากให้เขาดูแล ต้มยา จัดยาได้

ให้เงินอาหารและที่พักแก่พวกเขาทุกวัน

ทั้งวันอันหลิงหยุนก็รักษาผู้ป่วยไปร้อยกว่าคน โชคดีที่นี่เป็นสถานที่ขนาดเมืองมณฑล หากใหญ่กว่านี้ อันหลิงหยุนต้องเหนื่อยแย่

ยุ่งมาทั้งวัน อันหลิงหยุนหัวถึงหมอนก็หลับ เรื่องทำสงครามไม่อยู่ในความคิดเลย เรื่องของฮั๋วฉิงก็ลืมอย่างสนิท

เมื่อตื่นขึ้นมา รักษาผู้ป่วยต่อ รักษาติดต่อกันสี่วัน มีคนตะโกนอยู่ที่ถนน เมืองถ่าถ่างยอมจำนนแล้ว ตีเมืองแตกแล้ว!

อันหลิงหยุนเหลือบมองข้างนอก นึกถึงกงชิงวี่ตอนเที่ยงจึงไปดู คนที่ถนนมีความสุขอย่างมาก ราวกับว่าในที่สุดก็ไม่ต้องกังวลหวูโยกั๋วจะบุกรุกเข้ามาอีกแล้ว เป็นผลให้ราคาสินค้าในเมืองสูงขึ้น พื้นที่ราคาขึ้น

บ้านหลังเดิมก็ฟื้นฟูกลับมากันหมดแล้ว คนจำนวนไม่น้อยเริ่มใช้ชีวิตอย่าเป็นระเบียบ

ผู้ป่วยของอันหลิงหยุนก็เริ่มลดน้อยลง แต่เสบียงอาหารก็ยังคงไม่พอ

ไม่ถึงเจ็ดแปดวัน เจ้าของร้านก็เป็นกังวลแล้ว เปิดโกดังและเก็บเสบียงด้วยวิธีนี้ต่อไป จะกินหมดในไม่ช้าก็เร็ว

“ไม่เป็นไร อะมู่อย่ากลัว! ” เด็กชายบอกว่าจำชื่อไม่ได้แล้ว ใครๆ ก็เรียกเขาว่าขอทานน้อย อันหลิงหยุนจึงตั้งชื่อให้เขา

อะมู่หลบอยู่ด้านหลังอันหลิงหยุนไม่กลออกมา เขากลัวกงชิงวี่

กงชิงวี่เดินมาทางนี้ หยุดไม่สนใจเด็กชาย เขามองอันหลิงหยุนแปลงโฉมหน้ากลายเป็นใบหน้าธรรมดา

ดวงตาอบอุ่น น้ำเสียงเป็นกังวล: “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“อืม” อันหลิงหยุนตั้งใจกดเสียงต่ำ

ฮั๋วฉิงจำอันหลิงหยุนไม่ได้ ถามกงชิงวี่: “ท่านอ๋องรู้จักนาง?”

“อืม! ” กงชิงวี่พูดเสียงเบา

อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอะไร เช่นนี้ดีที่สุด

ฮั๋วฉิงถาม: “งั้นจะเชิญกลับไปหรือไม่?”

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าไปก่อนเถิด”

ฮั๋วฉิงเหลือบมองอันหลิงหยุน หันแล้วก้าวจากไป นางท่าทางดูทระนงองอาจกล้าหาญ สง่างามมาก

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเมื่อมองย้อนกลับไป

ผู้ชายของตนเอง เรื่องอะไรต้องให้คนอื่นคิดถึงอยู่เสมอ

เมื่อคนเดินจากไปไกลแล้วกงชิงวี่เหลือบมองเด็กชายที่อยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน: "อะมู่? "

“อืม” อะมู่สะดุ้ง แต่ก็หดตัวกลับไปอีก

อันหลิงหยุนมองไปรอบด้าน: “มากับข้า”

พูดจบอันหลิงหยุนก็จูงมืออะมู่ กงชิงวี่เดินตามไปจากข้างหลัง