ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 626

บทที่ 626 ไปหาด้วยความกังวล

แม่ทัพฮั๋วยังจำได้ว่า ตอนที่พ่อของเขาตาย อยากที่จะเห็นหน้าน้องสาว ที่สุดจึงได้ส่งจดหมายเข้าวัง รอให้ฝ่าบาททรงมีราชโองการ พ่อตั้งตารอคอยอยู่บนเตียง ผลสุดท้ายรอกว่าสองชั่วยาม ภายหลังพ่อเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงทำได้เพียงแค่ให้คนหามพ่อไปยังวังหลวง ใครจะไปรู้ว่าเมื่อถึงประตูวังพ่อก็สิ้นใจแล้ว

รอจนน้องสาวมาถึงหน้าประตู พ่อก็จากไปนานแล้ว

น้องสาวร้องไห้จนแทบขาดใจ มันช่างเป็นเรื่องยากจริงๆ!”

แม่ทัพฮั๋วกำลังคิดว่า เขาไม่อยากจะรอถึงตอนที่เขาแก่แล้ว แล้วต้องมานั่งรอคอยเพื่อที่จะเจอะกับลูกสาว ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดที่จะให้ลูกสาวแต่งงานกับฝ่าบาท แม้แต่ท่านอ๋องก็ไม่ต้องการ

ตอนนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่มีลูก เรื่องที่มแน่นอนนั้นมีมากมาย ดังนั้นเขาเองขึงไม่อยากให้ลูกสาวแต่งงานกับท่านอ๋อง

แต่คิดไม่ถึงว่า อุตส่าห์พามาถึงชายแดนเช่นนี้แล้ว ยังหนีพรหมลิขิตไม่พ้น

เขาผู้ซึ่งเป็นพ่อ คิดเอาไว้นานแล้วว่าอยากจะหาตนธรรมดาๆสักคน ข้าราชการนั้นไม่เข้าตา แต่ละคนมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

ส่วนคนในกองทัพ ก็มีที่เข้าตาเพียงไม่กี่คน ตระกูลหยุนนั้นถือเป็นอันดับหนึ่ง

ถึงแม้แม่ทัพฮั๋วจะไม่ได้อยู่ในวัง แต่ก็ได้ยินเรื่องของตระกูลหยุนมาไม่น้อย ที่พอจะดูเข้าตาก็คืออ๋องจุ้นหย่ง ฐานะของเขาเป็นอ๋องจุ้นที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น

ส่วนลูกชายเองก็จะเป็นหัวหน้าครอบครัวต่อในอนาคต มีสองคนที่แต่งงานไปแล้ว ยังมีลูกสาว ก็เหลือแต่หยุนซวนอี้แล้ว

สอบถามมาปีกว่า ก็ได้ยินมาว่าเป็นพวกขี้โรค

แม่ทัพฮั๋วรู้สึกเสียใจ จึงทนไม่ไหวที่จะหาหมอไปช่วยตรวจดูอาการ แต่ได้ยินมาว่าหมอไม่อาจรักษาได้ เพราะเป็นมาตั้งแต่เด็ก

แม่ทัพฮั๋วก็รู้สึกหดหู่อยู่นาน

ใครจะไปรู้ว่าเมื่อแต่งงานแล้ว จะออกมาเดินเหินได้แบบนี้ เช่นนี้ไม่เรียกว่ากลับมามีชีวิตชีวาหรอกหรือ?

ตอนนี้ แม่ทัพฮั๋วกำลังหาอ๋องจุ้นหย่งเพื่อพูดเรื่องนี้

อ๋องจุ้นหย่งเองก็ไม่ได้ปิดบัง: “จริงๆตอนเด็กๆนั้นหล่นลงไป ทำให้กระดูกไม่ดี แต่ในภายหลังรักษาจนพอใช้การได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดว่า ลูกชายของข้าร่างกายใช้การไม่ได้ ซ้ำยังเป็นไอ้ขี้โรค

เวลาที่เขาอยู่ในกองทัพก็ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้นัก แต่จะทำหน้าที่เป็นเสนาธิการ

ข่าวลือด้านนอกยิ่งนับวันยิ่งรุนแรง

เด็กคนนี้มักที่จะไอ ไม่สามารถหาสาเหตุได้มาโดยตลอด จึงไออยู่เช่นนี้ เขาจึงกลายเป็นคนที่อยู่ห่างความตายไม่ไกล

ไม่ขอปิดบังท่านแม่ทัพ ข้าเองยังรู้สึกว่าโรคของเขานั้นไม่ชัดเจน”

ลูกชายเป็นโรค อ๋องจุ้นหย่งเองก็คิดว่าเป็นโรคจริงๆ วันทั้งวันถือแต่พัดแล้วก็ไอไม่หยุด

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เขาแต่งงานแล้ว ร่างกายจะแข็งแรงราวกับเหล็ก ตอนนี้สามารถที่จะออกรบได้แล้ว

จะบอกใครได้?

แม่ทัพฮั๋วไม่เชื่อแน่นอน จึงได้เหลือบตาขึ้นมองอ๋องจุ้นหย่ง ท่านจงแต่งเรื่องต่อไป!

แม่ทัพทั้งสองตามเข้าไปในเมืองด้วย กงชิงวี่หายไปนานแล้ว ฮั๋วฉิงตามไม่ทันก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก และก็รู้สึกหดหู่

อู๋โก๋นั่งอยู่บนม้า ด้านหลังมีหยุนซวนอี้นอนพิงอยู่ มือทั้งสองข้างของหยุนซวนอี้โอบเอวของนางอยู่

อู๋โก๋รู้สึกเป็นห่วงร่างกายของหยุนซวนอี้เป็นอย่างมาก ขี่มาไปพลาง หันกลับมามองหยุนซวนอี้พลาง มือของหยุนซวนอี้ได้โอบเองของอู๋โก๋เอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขาเข้าไปอยู่ในห้วงความฝันเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนลงจากหลังม้า มาถึงในเมืองเรียบร้อยแล้ว มีคนมาจูงม้าไป กงชิงวี่สั่งว่า: “หาคนสองคนมาปลอมตัวเป็นพวกเรา ไปที่ค่ายฝั่งใต้ จะต้องแน่ใจว่าทำให้ฮั๋วฉิงเห็นแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนที่ดีรับคำสั่งเดินจากไป กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนไปยังที่ที่พวกเขาได้ปักหลักเอาไว้นานแล้ว ทั้งสองเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งหน้าแต่งตาเล็กน้อย

อะมู่และพวกอีกสองสามคนรออันหลิงหยุนอยู่นานแล้ว เมื่อเห็นนางอะมู่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปหาอันหลิงหยุน: “หมออัน”

อะมู่นำทาง อันหลิงหยุนตามไปยังด้านหลังบ้านของตระกูลใหญ่ กงชิงวี่สั่งให้คนเข้าไปก่อน ไม่นานก็หาที่ที่ซ่อนของเจอ เป็นเพราะมีการเตรียมการมาแล้วก่อนที่จะมา ทำให้มีโมจินเสี้ยวเว่ยจำนวนมาก เมื่อสามารถระบุตำแหน่งเจอ ก็ย้ายของออกไปทันที

จะให้ล่าช้าไม่ได้ ยังจะต้องขนย้ายกันทั้งวันทั้งคืน คนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษโดยเฉพาะ และจะต้องมีความซื่อสัตย์เป็นสำคัญ

หาตำแหน่งก่อน จากนั้นก็เตรียมขนย้าย ทุกคนรวมตัวกันเริ่มขนย้ายในช่วงกลางคืน ตอนนี้อีกาดำของอันหลิงหยุนมาถึงแล้ว

อีกาดำช่วยดุคน ข้ามีคนมากงชิงวี่ก็จะรู้ในทันที

ฝ่านไปครึ่งคืน คนของกงชิงวี่เดินไปในบ้านสิบกว่าหลังแล้ว อันหลิงหยุนเห็นคนขนย้ายของรวดเร็วขนาดนั้น ก็สูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง

สามารถย้ายภูเขาทองได้สำเร็จภายในหนึ่งคืน เกรงว่าจะไม่มีครั้งที่สองแล้ว

เมื่อการขนย้ายเสร็จเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็ตามกลับไป แต่จู่ๆกงชิงวี่ก็หยุด ตอนที่หันหลังกลับไปคนอื่นๆก็หยุดไปด้วย กงชิงวี่ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณว่าให้ทุกคนหยุด

ทุกคนหยุดเดิน นี่คือรอบสุดท้ายแล้ว ของทั้งหมดในคืนนี้พาไปให้หมด ส่วนที่เหลือจะแอบเอาไว้ แต่คืนพรุ่งนี้ก็จะมาขนย้ายไป

กงชิงวี่หันกลับไปมองเข้าไปในความมืด ปล่อยมืออันหลิงหยุน แล้วผลักอะมู่ไปหาอันหลิงหยุน แล้วปลดกระดุมที่เอวออก แล้วดึงกระบี่ออกมา

“พวกเจ้ารีบไปก่อน” กงชิงวี่ถือกระบี่เดินตรงเข้าไปในความมืด อันหลิงหยุนอุ้มอะมู่ขึ้นมา แล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง คนสิบกว่าคนคุ้มกันอันหลิงหยุนและอะมู่เอาไว้ ส่วนที่เหลืออีกสองร้อยคนค่อยๆกระจายตัวกันออกไปอย่างรวดเร็ว

อีกทั้งคนเหล่านี้ล้วนแต่งกายด้วยชุดสีดำ ด้านหลังสะพายกล่องสีดำเอาไว้ ด้านในบรรจุของมีค่าเอาไว้จนเต็ม เดิมทีเป็นกล่องที่หนัก แต่เมื่ออยู่บนร่างกายของพวกเขากลับมองไม่ออกว่าหนักเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขาทำให้รู้สึกว่าดูเบาราวกับขนนก ทุกครั้งที่เท้าแตะถึงพื้น ก็จะไม่เกิดความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่นิดเดียว เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับอยู่ในยามค่ำคืน

มีค่ายทหารอยู่ทั้งด้านในและด้านนอกเมือง หากมีการรบกวนแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะรู้กันทั้งหมด

อันหลิงหยุนออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว ถูกส่งภายใต้การคุ้มกันของคนสิบกว่าคน เข้าไปในเขตชายแดนค่ายฝั่งใต้ ส่วนที่เหลืออีกสองร้อยกว่าคน ขณะที่ออกจากเมือง ก็ได้มุ่งหน้าไปยังเมืองถ่าถ่างอย่างรวดเร็ว จุดหมายของพวกเขาคือเมืองโบราณถงกวน อันหลิงหยุนยืนใจลอยอยู่ที่ค่ายฝั่งใต้สักครู่ แล้วจึงหันกลับไปมองอะมู่ แล้วจึงจูงอะมู่ไปส่งให้คนสิบกว่าคนเหล่านั้น: “พาอะมู่ไปยังที่ที่ปลอดภัย”

หลังจากอะมู่จากไป อันหลิงหยุนก็ยังคงรู้สึกเป็นห่วงกงชิงวี่ จึงได้กลับไปยังจุดที่แยกกับกงชิงวี่

อันหลิงหยุนมีคนอยู่ข้างกายสองสามคน พวกเขาไม่ได้เข้ามาขัดขวางอันหลิงหยุน แต่กลับคุ้มกันอันหลิงหยุนไปหากงชิงวี่

เมื่อเดินไปถึงนอกเมือง ราชาอีกาก็บินลงมาเกาะที่ไหล่ของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตัวสั่นคลอนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยกมือขึ้นไปลูบหัวราชาอีก แล้วออกไปหากงชิงวี่ด้วยกัน