ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 634

บทที่ 634 ความต่ำต้อยของหมอหญิง

การหลับที่แสนสบาย ถูกกงชิงวี่ทำลายลงเสียอย่างนั้น อันหลิงหยุนลูบหัวกงชิงวี่ พลางกล่าวถามเขา：“อ๋องเย่นอนละเมอหรือ？”

หากปกติแล้วอันหลิงหยุนคงจะต้องตบไปสักฝ่ามือแล้ว

ค่ำคืนดึกดื่นไม่หลับไม่นอนยังจะมาทำให้คนอื่นตกใจอีก？

แต่พอนางนางเห็นดวงตาท่ามกลางความมืดของกงชิงวี่ ราวกับว่ารับรู้ถึงความหวาดกลัวที่ประกายออกมา

อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงปลอบใจเขาแล้วลุกขึ้นมาจุดตะเกียง

กงชิงวี่เองก็ลุกขึ้นมาจากเตียง มองไปยังอันหลิงหยุนแล้ว กงชิงวี่ก็รู้สึกผิด

อันหลิงหยุนกลับมานั่งตรงหน้าของกงชิงวี่ ：“อ๋องเย่เป็นอะไรไป？”

กงชิงวี่มองไปยังอันหลิงหยุน：“ไม่เป็นไร แค่ฝันร้าย นอนเถอะ”

กงชิงวี่กลับไปนอนต่อ อันหลิงหยุนขึ้นไปบนเตียงนอนอยู่ข้างกายเขา

“ที่อ๋องเย่เป็นเช่นนี้เพราะเรื่องของร่างเดิมหรือ？”เห็นได้เลยว่าเขาตกใจ

“เปล่า”

“ชิ！”อันหลิงหยุนรู้สึกตลก

ขยับเข้าไปแล้วปิดตาลง：“หยุนหยุน……”

“หืม”

“ข้าต้องส่งเสบียงน้ำอสุจิแล้ว”

เมื่อได้ยินเรื่องจ่ายส่งเสบียงน้ำอสุจิ อันหลิงหยุนก็ถึงกับยอมจำนน

“เข้าใจแล้ว อ๋องเย่ พวกเรานอนกันเถอะ ”อันหลิงหยุนโอบกงชิงวี่ พร้อมยกมือขึ้นลูบเขาเบาๆ แล้วหยิบยาออกมาจากตัวป้อนเข้าปากของกงชิงวี่：“นี่เป็นยานอนหลับ อ๋องเย่กินไปก่อนเถอะ”

กงชิงวี่เองก็เชื่อฟัง จึงอ้าปากแล้วกินยาลงไป

“หยุนหยุน ห้ามเจ้าไปจากข้าเด็ดข้า ”กงชิงวี่กินยาเสร็จก็ออกคำสั่งให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงได้เพียงพยักหน้า รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดกล่าวออกมา แล้วยื่นมือให้กับเขา ทั้งสองจึงกุมมือกันแล้วพักผ่อนไป

ในเช้าตรู่วันต่อมา พออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอกงชิงวี่เสียแล้ว นางเดินออกไปดูก็เห็นคนยืนอยู่ตรงประตูใหญ่ โดยตรงข้ามก็คือเมืองที่ไปยึดมาได้ กงชิงวี่สวมชุดธรรมดา มือทั้งสองไขว้หลังเอาไว้ กำลังมองไปยังฝั่งนั้น อันหลิงหยุนจึงเดินไปหา

“อ๋องเย่อาการดีขึ้นแล้วหรือ？”อันหลิงหยุนคิดว่าปัญหาบางอย่างก็ต้องเผชิญหน้ากับมันถึงจะถูก ถ้าหากไม่เผชิญหน้ากับมัน เมื่อเวลาผ่านไปนานแล้วก็จะยิ่งยุ่งยากมากขึ้น

กงชิงวี่ในตอนนี้ดูอารมณ์สดชื่น ไม่ได้ดูวิตกกังวลเหมือนเมื่อวานแล้ว

เวลาที่คนกังวลใจ ก็มักจะไม่พูดไม่จา ราวกับไม่รับรู้อะไรสักอย่าง แล้วสงบสติอารมณ์ลงมา โดยเฉพาะผู้ที่ชาญฉลาดมักจะเข้าใจสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด

“ก็ดี！”กงชิงวี่เฉยชาราวกับว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรเคยเกิดขึ้น อันหลิงหยุนไม่วางใจ จึงดึงมือของกงชิงวี่ขึ้นมา ตรวจชีพจรว่าร่างกายเขาไม่มีปัญหาอันใด ความผิดปกติเมื่อวานนี้เองก็หายไป ทั้งเขายังไม่ได้มีอารมณ์หงุดหงิดอีกด้วย

“อ๋องเย่มีสิ่งใดอยากกล่าวหรือไม่？”ในตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้ปล่อยมือของกงชิงวี่แล้วกล่าวถาม

“ไม่มี”กงชิงวี่หันหลังแล้วเดินจากไป อันหลิงหยุนหันหลังกลับด้วยความข้องใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางคิดเอาไว้

กงชิงวี่ไม่พูด อันหลิงหยุนเองรู้ดี ต่อให้ถามเขาก็ไม่มีทางพูดออกมา เวลาที่เขาคิดจะหนี ก็ยากแล้วหล่ะ

พอเดินตามไป กงชิงวี่ก็ไปถึงหน้าประตูกระโจมของเจ้าตู้แล้ว ตั้งแต่มาถึงค่ายฝั่งใต้ เจ้าตู้ก็ยังคงแข็งขันอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะป่วย แต่พอเวลาเช้าตรู่เขาก็ตื่นแล้ว

กงชิงวี่มาถึงหน้าประตู เจ้าตู้มองไปยังกงชิงวี่ด้วยความนอบน้อม ：“เจ้าตู้คารวะอ๋องเสียน ขอบพระคุณถึงบุญคุณที่อ๋องเสียนรับตัวข้าเอาไว้”

เจ้าตู้เป็นคนที่มีความรู้เหตุรู้ผล ทั้งยังรู้จักการอยู่รอด

อันหลิงหยุนกล่าวอย่างไม่เกรงใจ：“อ๋องเย่ เท่าที่ข้าได้รับรู้ ในแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางใช่ว่าจะไม่มีหมอหญิง นอกจากหมอหญิงในประเทศเฟิ่งจะมีระดับที่สูงกว่าที่อื่นๆ หมอหญิงในประเทศยังถูกแบ่งออกเป็นสามระดับ หมอหญิงระดับที่หนึ่งก็คือหมอที่ชำนาญการในวังหลวง สามารถรักษาอาการป่วยให้กับเหล่าสนมวังหลัง ถูกขนานว่าหมอหลวง และหมอหลวงก็ยังสามารถที่จะถวายตัวให้กับฮ่องเต้ได้อีกด้วย ทั้งฮ่องเต้ยังสามารถที่จะยกหมอหลวงให้เป็นของกำนัลแก่เหล่าขุนนางใหญ่ด้วย ระดับที่สองเป็นหมอหญิงที่มีอาชีพอย่างถูกกฎหมาย สถานะในสังคมของพวกนางสูงมาก ใกล้เคียงกับข้า เป็นที่เคารพ ส่วนระดับที่สามก็คือถูกเลี้ยงดูในบ้านของครอบครัวผู้มีฐานะ หรือหมอหญิงในหน่วยงานหลวง หมอหญิงเหล่านี้นอกจากสามารถใช้ในการรักษาอาการป่วยแล้ว ในบางเวลายังใช้มาปรนเปรอเจ้าของอีกด้วย ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับหญิงโสเภณีนัก เสี่ยวเฉียวคนนี้ข้าชื่นชอบนางมาก ข้าอยากให้นางเก็บนางไว้เป็นบุตรบุญธรรมของข้า ส่วนในอนาคตนางจะทำสิ่งใดข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยว นางสามารถเรียนวิชาการรักษา แต่จะทำอะไรก็ต้องดูตัวนางเองแล้ว

หากเป็นหมอหญิงจริงๆข้าก็หวังว่านางจะเป็นเพียงหมอเท่านั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับบุรุษทั้งนั้น

ประเทศต้าเหลียงไม่มีระดับที่หนึ่งกับระดับที่สาม แต่ข้าก็ไม่ได้มั่นใจว่านางจะเป็นระดับที่สองได้ ฉะนั้นเรื่องหมอหญิง อ๋องเย่โปรดเก็บคืนไปเถอะ”

ใบหน้ากงชิงวี่บูดเบี้ยว ：“พูดราวกับว่าข้าเป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมชั่วร้ายและโสมม ข้ากลับไปประเทศต้าเหลียงครั้งนี้จะทำการตรวจสอบ หากมีคนนำหมอหญิงมาใช้งานเพื่อเรื่องที่สกปรกน่ารังเกียจเช่นนั้นจริง ข้าจะลงโทษอย่างรุนแรง”

พูดจบกงชิงวี่ก็เลิกคิ้วมองหันไป แล้วความรู้สึกที่ถูกหลอกเข้าแล้วก็แล่นเข้ามา

อันหลิงหยุนรู้สึกพอใจกับการตอบสนองของกงชิงวี่อย่างมาก อันหลิงหยุนได้ยินมาจากเสี่ยวเฉียว ว่าหมอหญิงในหวูโยกั๋วนั้นมีสถานะต่ำต้อยมาก

เสี่ยวเฉียวนั้นยังเป็นเพียงเด็กน้อย สิ่งที่นางพูดก็ไม่ได้ครอบคลุมทั้งหมด เพียงรู้แค่ว่าหมอหญิงในหวูโยกั๋วถูกส่งออกไปขายทั่วสารทิศ มีเงินเพียงไม่กี่ตำลึงก็สามารถซื้อพวกนางให้ไปอยู่หลังจวนได้แล้ว

อันหลิงหยุนเคยถามบางคนมา จึงรู้ว่าหมอหิงของที่นี่ก็คือหมอโสเภณี

อันหลิงหยุนที่เป็นหมอ เมื่อพบเจอกับเรื่องเหล่านี้ก็ต้องขุ่นเคืองเป็นธรรมดา แต่นางก็เป็นเพียงหมอคนหนึ่งไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากนัก เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องน่ารังเกียจชั่วร้ายนี้เข้าสู้ประเทศต้าเหลียง จนทำลายขนบธรรมเนียมไป จึงต้องลงมือก่อนถึงจะถูก

กงชิงวี่เปลี่ยนบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนพลันพูด：“แล้วแต่เจ้าเถอะ”

อันหลิงหยุนจึงค่อยพาเสี่ยวเฉียวไปกินข้าว คนที่ไม่มีลูกสาวก็เป็นเช่นนี้ เมื่อเจอเด็กสาวที่ไม่มีใครยอมรับก็แทบจะอดไม่ไหวที่จะครอบครองเอาไว้เอง

อู๋โก๋ก็ยังรู้สึกอิจฉาเช่นกัน พอกินข้าวเสร็จก็เดินวนรอบเสี่ยวเฉียวไปมา น่าเสียดายที่เสี่ยวเฉียวไม่ยินยอม ทำให้อู๋โก๋ร้อนรนอยาดจะมีลูกสาวเสียแล้ว

หยุนซวนอี้ที่อยู่ด้านข้างก็ได้แต่ยิ้ม เขาเองก็อยากมีลูกสาว ！

ลูกสาวดี ลูกสาวที่เหมือนกับอู๋โก๋

อันหลิงหยุนตรวจร่างกายให้กับเจ้าตู้อีกครั้งเจ้าตู้ประหลาดใจอย่างมาก เพราะเขาไม่เคยพบเจอกับเรื่องที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน กินยาไปเพียงแค่สองครั้ง ก็หายดีไปกว่าครึ่งแล้ว ทั้งร่างกายยังรู้สึกผ่อนคลายอีกด้วย