ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 649

บทที่ 649 ฮูหยินน้อยรองเกิดเรื่อง

“ข้าต้องดูด้วยตัวเองถึงจะได้ ก่อนหน้านี้ข้าขอร้องฮ่องเต้ให้ข้าเข้าพบมู่มิง ฮ่องเต้ไม่อนุญาต ข้าจึงได้มาไถ่ถามเรื่องของมู่มิง ค่อนข้างน่าแปลกจริงๆ

รอด้วยความสงบไม่ต้องร้อนใจก่อน มู่มิงเข้าวังก็ยังไม่ถือว่านานมาก สองสามวันนี้เซียวกุ้ยเฟยก็จะให้กำเนิดแล้ว หากว่าข้าเดาไม่ผิด เซียวกุ้ยเฟยให้กำเนิด ฮ่องเต้จะต้องเรียกข้าเข้าวัง ถึงเวลานั้นข้าจะได้พบมู่มิง เพียงแค่ข้าได้พบนาง ข้าก็จะตรวจพบสาเหตุ”

“ดี ดี......ขอบพระทัยพระชายาเสียนยิ่งแล้วเพคะ ฝากมู่มิงกับท่านด้วย” ฮูหยินกั๋วจิ้วลูบๆมือของอันหลิงหยุน สีหน้าเต็มไปด้วยความขอบคุณ

ตอนนี้อันหลิงหยุนถึงได้เอ่ย : “ข้าควรไปแล้ว มาเยี่ยมดึกดื่น ก็เพราะไม่อยากให้ผู้คนรู้ว่าข้าเป็นกังวลเรื่องของมู่มิง

ในเมื่อฮ่องเต้ไม่อยากให้ข้าก้าวก่ายเรื่องนี้ เช่นนั้นก็ต้องดำเนินการอย่างลับๆ กั๋วจิ้วและฮูหยินก็ต้องเผชิญหน้าด้วยความนิ่งสงบถึงจะถูก

ท่านอ๋องยังไม่กลับมา รอให้ท่านอ๋องกลับมา ปัญหาก็จะจัดการง่ายขึ้น เขาต้องมีวิธีเป็นธรรมดา”

“ลำบากพระชายาแล้วเพคะ หากว่ามู่มิงไม่มีปัญหา พระชายาเสียนก็เป็นผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของข้าจวนกั๋วจิ้ว จวนกั๋วจิ้วทั้งนายและข้าทาสจะเชื่อฟังและทำตามเป็นแน่......”

“ฮูหยิน......บางคำพูดไม่จำเป็นต้องมากความ ยิ่งไม่สามารถเอ่ยได้”

อันหลิงหยุนขัดจังหวะ ฮูหยินกั๋วจิ้วรีบพยักหน้า : “ข้าพลั้งปากไปแล้ว พวกข้าส่งพระชายาเสียนออกไปเพคะ”

อันหลิงหยุนพยักหน้า หันหลังจากไป

ส่งอันหลิงหยุนจากไปแล้ว ฮูหยินกั๋วจิ้วกลับสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด มองไปทางกั๋วจิ้วหวังฮัวเอี้ยน : “ท่านพี่ พวกเราโทษพระชายาเสียนผิดไปหรือไม่เจ้าคะ ในสมัยนั้นทำเช่นนั้นต่อนาง ตอนนี้นางยังทำเช่นนี้ต่อพวกเรา”

“รู้ก็ดีแล้ว เข้าไปเถอะ นางก็ทำเพื่อมู่มิง ตอนนั้นเจ้าก็ทำเพื่อพวกเราจวนกั๋วจิ้วนะ?” ก๊กกู๋ใหญ่หันหลังกลับไป ฮูหยินกั๋วจิ้วตามอยู่ด้านหลังมาติดๆ

“จะกล่าวเช่นนั้นก็ไม่ได้เจ้าค่ะ ในเมื่อนางทำเพื่อมู่มิงก็คือทำเพื่อพวกเรา มู่มิงเป็นความหวังของพวกเราจวนกั๋วจิ้วเจ้าคะ”

“หึ ความหวังอะไร ไม่มีข่าวคราวแม้สักนิด เกรงว่าจะไม่มีหวังแล้ว”

“ท่านพี่”

“ข้ารู้ เจ้าเสียใจที่ส่งหยุนจิ่นเข้าวัง เช่นนั้นข้าไม่เสียใจหรือ? เสียใจก็ไร้ประโยชน์ เรื่องถึงจุดนี้ ก็ดูว่าจะอย่างไรเถอะ

มีพี่สาวอยู่ มู่มิงจะไม่ได้รับโทษ เพียงแต่เรื่องนี้มีเลศนัย ให้พระชายาเสียนไปตรวจสอบก็ดี

ตอนนี้อ๋องเสียนได้สร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าจะมีปัญหา ก็ไม่ถึงกับชีวิต

หากว่าจวนกั๋วจิ้วก่อเรื่องขึ้นมา ก็จะทำให้มู่มิงลำบากไปด้วย”

สามีภรรยากลับไปด้วยความร้อนรุ่มใจ อันหลิงหยุนก็กลับจวนแม่ทัพ

เมื่อเข้าไป ก็เห็นในลานของจวนแม่ทัพมีคน อันหลิงหยุนเห็นว่าคนเหล่านี้ค่อนข้างประหลาด หันกลับไปมองที่ประตูแวบหนึ่ง

คิดถึงรถม้าที่อยู่ข้างๆ ฟ้ามืดไม่ได้ใส่ใจ แต่คนตรงหน้า น่าจะเป็นคนของจวนราชครูจุนทั้งหมด

คนมามากมายขนาดนี้ นี่คือวางแผนต้องการมาจับกุมคน?

“พระชายาเสียน พวกเราเป็นคนของจวนราชครู เป็นราชครูให้พวกเรารับพระชายาเสียนเพื่อผ่านไปที่จวน ฮูหยินน้อยรองเกิดเรื่องแล้วขอรับ”

อันหลิงหยุนจำคนสนิทของราชครูจุนได้ โดยปกติไม่เคยพบที่จวนอ๋องเสียน แต่กลับเคยพบเจอที่จวนราชครูสองสามครั้ง

“เช่นนั้นก็ไปเถอะ” ชีวิตคนเป็นเรื่องสำคัญลังเลไม่ได้ อันหลิงหยุนรีบเรียกให้อาหยู่หยิบกล่องยามา หันหลังกลับไปในรถม้า

จากนั้นก็ตามคนของจวนราชครูไปที่จวนราชครูจุน

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานเดินวนไปมาอย่างร้อนใจอยู่หน้าประตู รออันหลิงหยุนปรากฏตัว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนลงจากรถม้า ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานก็รีบเดินไปถึงด้านหน้าของอันหลิงหยุน คุกเข่าแล้วร่ำไห้ : “ช่วยแม่ของสามีด้วยเถอะเพคะ”

อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้เอ่ยวาจา ก้าวเท้าไปในจวนราชครูจุน

เข้าประตูไปอันหลิงหยุนก็มุ่งตรงไปยังลานของฮูหยินน้อยรอง เดินเข้าไปก็เห็นเหล่าญาติผู้หญิงบางส่วนในจวนราชครูจุน ผู้ชายล้วนยืนอยู่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปจากกลุ่มคน ไปถึงในบ้านอย่างรวดเร็ว สีหน้าของฮูหยินน้อยรองแห้งซีดขาว คนนอนอยู่บนเตียง ราชครูจุนนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างซึมเศร้า มือที่แก่ชรากุมมือของฮูหยินน้อยรองไว้ นั่งอยู่ที่นั่นอย่างใจลอย

ในเวลานี้จุนเจิ้นหนานร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจมากกว่าใครๆ คุกเข่าร่ำไห้อยู่ที่พื้นตลอด

เห็นฮูหยินน้อยรองไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็รีบเดินไปข้างกายของฮูหยินน้อยรอง นั่งลงกุมมือของฮูหยินน้อยรองไว้ ทั้งศีรษะที่เต็มไปด้วยผมขาว ฉับพลันนั้นทำให้อันหลิงหยุนตื่นตกใจ ตอนแรกยังมีผมดำอยู่หลายเส้น ตอนนี้ครึ่งเส้นก็ไม่มีแล้ว

ตอนแรกนางยังไม่เชื่อ คนสามารถผมขาวได้ในหนึ่งคืน แต่ตอนนี้ไม่เชื่อก็ไม่ได้แล้ว

ราชครูกุมมือของฮูหยินน้อยรองไว้ : “เจ้าฟื้นแล้ว?”

เมื่อเปิดปาก น้ำเสียงของราชครูจุนก็สั่น

ฮูหยินน้อยรองมองดูราชครูจุน แล้วปิดตาลง

ราชครูจุนหมุนตัวไปนั่งข้างๆฮูหยินน้อยรอง กุมมือของฮูหยินน้อยรองไปพลางสอบถามอันหลิงหยุนไปพลาง : “พระชายาเสียน เจินเหนียงบ้านข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เจินเหนียง?

อันหลิงหยุนตะลึงงันไปชั่วครู่ แต่ก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเจินเหนียงเป็นชื่อของฮูหยินน้อยรอง

“ฮูหยินน้อยรองยังดี แต่เพราะโดนยาพิษอย่างหนัก ข้ามาก็ไม่ทันเวลา ตอนนี้ฮูหยินน้อยรองยังอ่อนแอเป็นอย่างมาก ต้องการการพักผ่อนอย่างสงบ”

อันหลิงหยุนออกใบสั่งยา ราชครูก็เริ่มจัดการเรื่องราวในคราวนี้แล้ว

“ผู้ใดเป็นผู้ส่งซุป?” ขณะนี้ราชครูจุนสีหน้าเย็นยะเยือก คิ้วทั้งคู่ยกขึ้นอย่างดุดันเป็นอย่างมาก ปากของเขางุ้มลง ราวกับพญายมที่มีชีวิต

จุนเจิ้นหนานรีบเข้ามาจากด้านนอกคุกเข่าลง : “ท่านพ่อ เป็นข้า เป็นข้าบอกให้ห้องครัวทำ ส่งมาด้วยตัวเองขอรับ”

ราชครูจุนมองไปทางลูกชาย : “เจ้าโง่ขนาดนี้ ก็ไม่สมควรที่จะเป็นผู้จัดการครอบครัวนี้ แต่หากว่าข้าไม่ให้เจ้าเป็นผู้จัดการครอบครัวนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะมีบางคนที่จะดีใจหรอกหรือ?”

“ท่านพ่อ ยกโทษให้ข้าเถอะขอรับ” จุนเจิ้นหนานรีบโน้มตัวเอาศีรษะติดพื้น

ดวงตาของราชครูจุนหรี่ลง มองไปที่พื้นแล้วกล่าว : “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้งหนึ่ง เรื่องนี้ใครเป็นผู้กระทำ ออกมายอมรับ ข้าจะไม่ทำให้คนในลานของนางลำบากไปด้วย หากว่าให้ข้าพูดออกมา เช่นนั้นก็จะโทษคนอื่นไม่ได้แล้ว”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานเดินเข้ามาจากหน้าประตู รีบร้อนคุกเข่าลงข้างๆสามี