ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 654

บทที่ 654 จุนเซียวเซียวคลอด

อันหลิงหยุนรีบตามพ่อบ้านออกไป ส่วนอาหยู่เดิมทีวางแผนจะตามไปด้วย อันหลิงหยุนมองไปที่หยุนจิ่นอย่างขวัญหนีดีฝ่อเล็กน้อย กังวลที่จะต้องให้อาหยู่อยู่ต่อ

ทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้นทุกอย่างล้วนเป็นเพราะไม่มีใครสังเกตเห็น ลานจุนจื่อในคืนนี้คนส่วนใหญ่ต่างกำลังพักผ่อนกัน อันหลิงหยุนใช้ยานอนหลับจำนวนเล็กน้อยใส่ลงไปในน้ำที่พวกเขาดื่ม

จึงมีเพียงหยุนจิ่นและอาหยู่อยู่เท่านั้น

หลังจากขึ้นรถม้าแล้วอันหลิงหยุนก็ไล่พ่อบ้านไป โดยที่พ่อบ้านยังไม่ทราบสาเหตุ ก็เพราะเรื่องนี้จึงได้ออกมากลางดึกดื่น พ่อบ้านจึงไม่เข้าใจว่าคุณหนูทำไปเพื่ออะไร

อันหลิงหยุนหาข้ออ้างที่จะไล่พ่อบ้านออกไป กระทั่งพ่อบ้านออกไป อันหลิงหยุนจึงรออยู่ที่หน้าประตูจวนอ๋องเสียน

แน่นอนว่าไม่นานหยุนจิ่นก็จะเดินออกมาจากจวนอ๋องเสียน

จวนอ๋องเสียนและจวนแม่ทัพอยู่ห่างกันไม่ไกล หยุนจิ่นจึงรีบออกไปในทันที

เมื่อมาถึงจวนแม่ทัพหยุนจิ่นเห็นประตูปิดสนิท จึงอยากจะเคาะประตู

หยุนจิ่นออกมาด้วยความรีบร้อนและไม่ทันสังเกตคนที่ตามมาด้านหลัง ขณะที่นางเคาะประตูจึงถูกเรียก

“หยุนจิ่น !”

หยุนจิ่นสะดุ้ง และหันกลับก็เห็นว่าอันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหลัง

ในยามค่ำคืน ยังคงมีแสงจันทร์อยู่เล็กน้อย จึงไม่ยากที่จะเห็นผู้คนที่มา

สีหน้าของหยุนจิ่นซีดเซียว รีบทำความเคารพไปยังอันหลิงหยุนทันที “คารวะเจ้านาย”

“หยุนจิ่น เจ้ามาที่นี่เพื่อดูพ่อข้างั้นหรือ” อันหลิงหยุนเดินเข้ามาใกล้ หยุนจิ่นไม่อาจปกปิดได้ จึงพยักหน้า

“ใช่ ได้ยินมาว่าแม่ทัพอันได้รับบาดเจ็บ หยุนจิ่นจึงมาดู”

“อย่างนั้นเจ้าไม่ต้องเข้าไปแล้ว พ่อข้าไม่เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรหรือ” หน้าของหยุนจิ่นยากที่จะเชื่อ ขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังเดินจากไป หยุนจิ่นสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงเดินตามไป

แม้ว่าในตอนกลางคืนจะมีหยุนจิ่นและอันหลิงหยุนเพียงสองคน แต่ทั้งสองก็ไม่มีใครหวาดกลัว ต่อให้อยู่ท่ามกลางความมืด ก็ยังคงเดินอย่างสงบและสบายใจ

“เจ้านาย!”

“เจ้าชอบพ่อข้าตรงไหน” อันหลิงหยุนไม่อยากพูดอะไรมาก

หยุนจิ่นนึกไม่ถึงว่าจะถูกจับได้ แต่นางก็นิ่งสงบมากเช่นกัน “ข้ากับแม่ทัพถูกลิขิตไว้แล้ว แม่ทัพช่วยข้าไว้ ข้าจึงต้องตอบแทนบุญคุณ”

อันหลิงหยุนหยุดลง มีเรื่องนี้อีกหรือ

ขณะที่หยุนจิ่นต้องการจะคุกเข่า อันหลิงหยุนได้พยุงหยุนจิ่นขึ้นมา

“จะรักใครสักคนมันไม่ได้ผิดหรอก ข้าแค่อยากรู้ว่าทำไมเจ้าถึงชอบพ่อของข้า แม้จะบอกว่าพ่อข้าดีมาก แต่อายุของพวกเจ้ากลับต่างกันเกินไป

ด้วยหน้าตาและความสามารถของเจ้าแล้ว อยากจะหาคนที่ดีสักคนสำหรับเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย”

“แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไร นี่มันคือหัวใจของข้า” หยุนจิ่นไม่ต้องการอธิบาย และอันหลิงหยุนก็รู้สึกว่ามีเหตุผลเช่นกัน

“หยุนจิ่น เรื่องของวันนี้ ข้าจะช่วยเจ้าเก็บเป็นความลับอย่างไร”

หยุนจิ่นไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนหยิบเหรียญทองแดงที่มีเชือกสีแดงออกมา หยุนจิ่นจึงประหลาดใจ “นี่คืออะไร”

“เจ้าดู หากเชื่อฟังข้า ข้าพูดอะไร เจ้าต้องทำสิ่งนั้น”

หยุนจิ่นไม่รู้สาเหตุ พยักหน้ารับคำ

อันหลิงหยุนลำบากใจเกินไป จึงใช้เหรียญทองแดงสะกดจิตหยุนจิ่น

“หยุนจิ่น ตอนนี้เจ้าง่วงแล้ว หลับตาสิ”

หยุนจิ่นมองไปที่เหรียญทองแดง

“วันนี้เจ้ามาพูดคุยเรื่องต่างๆ กับข้า เกี่ยวกับเรื่องพวกซื่อจื่อกลายมาเป็นศิษย์ของเฟิงอู๋ฉิงได้อย่างไร ไม่ได้ไปที่จวนแม่ทัพ และยังไม่ได้พบกับพ่อบ้านของจวนแม่ทัพ ยิ่งกว่านั้นยังไม่เคยได้ยินเรื่องของแม่ทัพอัน”

“……” หยุนจิ่นทำตามซ้ำๆ อันหลิงหยุนเก็บเหรียญทองแดง ปล่อยให้หยุนจิ่นลืมตาขึ้น

หยุนจิ่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปยังอันหลิงหยุน “เจ้านาย”

“หยุนจิ่น ทำไมเจ้าถึงหลับไป”

หยุนจิ่นงุนงง “เพิ่งจะคุยกับเจ้านายเรื่องที่พวกซื่อจื่อได้มอบตัวเป็นศิษย์ ทำไมถึงลืมไปได้”

“ระหว่างที่เดินอยู่ เจ้าก็งีบหลับไป” อันหลิงหยุนหันหลังกลับไป หยุนจิ่นก็ตามไป แม้ว่าจะรู้สึกแปลก แต่ในไม่ช้าก็ลืมไปแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกแปลก”

หมอตำแยก็ออกไปอย่างต่อเนื่อง ทยอยคุกเข่าลงกับพื้น

หวางฮองไทเฮานั่งลงพิงบัลลังก์มังกรหงส์ ลูบศีรษะแล้วพูดเบาๆ “อย่าคิดว่าเป็นแบบนี้จะไม่เป็นอะไร หากไม่สามารถรักษาชีวิตของเซียวกุ้ยเฟยไว้ได้ พวกเจ้าก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตอยู่”

ทุกคนต่างก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร

ในขณะนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ลุกขึ้นเดินไปมา ท้ายที่สุดก็เป็นลูกของเขา

หวางฮองไทเฮาไม่พอใจ “หากปกติเจ้ารักทะนุถนอมนางมากกว่านี้ นางก็ไม่ต้องเป็นเช่นนี้ ล้วนแต่เป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักรักทะนุถนอมนาง”

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว” ฮ่องเต้ชิงหยู่รีบยอมรับ

ฮั๋วไท่เฟยเข้ามาจากด้านนอก คนในวังทยอยทำความเคารพ ฮั๋วไท่เฟยก็เดินไป “ฮ่องเต้ ไม่เป็นไรนะ แม่และลูกจะต้องปลอดภัยแน่นอน”

“ขอบคุณไท่เฟย” ตกใจที่ว้าวุ่นตอนนี้ของฮ่องเต้ชิงหยู่ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

ฮั๋วไท่เฟยจึงไปดูราชครูจุน “ราชครู เจ้าก็ไม่ต้องกังวล แม่และลูกจะต้องปลอดภัย”

“พระชายาพูดถูก”

มีคนนำเก้าอี้กุ้ยเฟยมาให้ฮั๋วไท่เฟย ฮั๋วไท่เฟยก็เดินไปยังเบื้องหน้าของหวางฮองไทเฮาพร้อมกับโค้งตัวลงแสดงความเคารพ “เสด็จพี่หญิง”

“นั่งลงเถอะ”

“เพคะ”

ฮั๋วไท่เฟยนั่งลง และมองเข้าไปด้านใน พูดปลอบโยนหวางฮองไทเฮา “ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี”

หวางฮองไทเฮาเอ่ยเสียงอืม มองไปยังนางกำนัลคนหนึ่ง “ไป บอกกับพระชายาเสียน หากจำเป็น ก็ให้รักษาแม่ไว้!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหวางฮองไทเฮา ราชครูจุนก็คุกเข่าลง

หวางฮองไทเฮามองไปแล้ว ราชครูจุนก็พูดว่า “สามารถให้กำเนิดผู้สืบทอดสายเลือดของฮ่องเต้นับเป็นวาสนาของนาง ไทเฮาจะทำตามอารมณ์มิได้ จะเป็นการชะลอแผนการใหญ่ของแผ่นดิน!”

“ราชครู ข้าก็มีตั้งใจเช่นนั้น รักษาแม่ไว้!”

“……”

ขณะที่ถกเถียงกันอยู่ด้านนอก ก็มีเสียงเด็กร้องดังออกมาจากด้านใน ฮ่องเต้ชิงหยู่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไปมอง “คลอดแล้วหรือ”