ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 655

บทที่ 655 องค์หญิงกู้กั๋ว

จุนเซียวเซียวมองไปที่อันหลิงหยุน นางไม่มีแรงแล้ว ร่างกายก็ไม่รู้สึก มือก็ขยับไม่ได้

อันหลิงหยุนไม่มีเวลาดูแลเด็ก จึงวางลงและเริ่มทำการเย็บให้กับจุนเซียวเซียว

กระทั่งนางเย็บเสร็จ จุนเซียวเซียวก็ได้หมดสติ ลูกกำลังเล่นอยู่กับตนเอง

อันหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ชีวิตเล็กๆ แบบนี้จะเกิดมาแล้ว

เพียงแค่เช็ดและห่อ จากนั้นอันหลิงหยุนก็กอดไว้ด้านนอก “ขอแสดงความยินดีกับฮ่องเต้ เป็นองค์หญิงเพคะ”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้น “อุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มาอุ้มไม่ทัน หวางฮองไทเฮาก็อุ้มไปเสียแล้ว

เด็กยังไม่ได้ทำความสะอาดร่างกาย และหวางฮองไทเฮาไม่ได้กลัวเปื้อนเลย อุ้มหลานสาวตัวน้อยเดินไปมาที่วิหารบรรทม

“โอ้ งดงามจริงเลย!”

อันหลิงหยุนหันกลับไป และรีบตรวจดูจุนเซียวเซียวทันที ต้องการให้แน่ใจว่าจุนเซียวเซียวไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

อันหลิงหยุนได้เปลี่ยนยาให้กับจุนเซียวเซียว ส่วนแม่นมคนอื่นๆ ก็เข้าแถวกันเข้ามา จากนั้นเริ่มจัดการทำความสะอาด

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกเหนื่อย แต่รู้สึกตกใจกลัว

การคลอดลูก ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ และนางก็ไม่ได้เป็นหมอผดุงครรภ์

เมื่อทำความสะอาดทุกอย่างเรียบร้อย ฉากกั้นห้องก็ถูกเปิดออก และแยกออกจากกันกลายเป็นวิหารบรรทม นางกำนัลที่อยู่ทั้งสองข้างก็เปิดม่านเตียง จากนั้นจุนเซียวเซียวจึงเห็นหวางฮองไทเฮากำลังรออยู่

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปยืนอีกด้านหนึ่ง จึงรู้สึกได้ว่าผู้หญิงที่อยู่สถานที่แห่งนี้ มีชีวิตรอดมาอย่างยากลำบากเพียงไร

หวางฮองไทเฮากำลังเฝ้าดูคนล้างคราบเลือดออกให้เด็ก จากนั้นอุ้มส่งให้กับฮ่องเต้ชิงหยู่

ขณะที่ฮ่องเต้ชิงหยู่กำลังอุ้มลูกสาวอยู่นั้น อารมณ์ของเขาก็ได้เปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้เขาอิจฉากงชิงวี่เป็นอย่างมากที่มีลูกชายหลายคน แต่เขามีลูกสาวหนึ่งคนก็มีความสุขเป็นอย่างมากเช่นกัน

“ฮ่องเต้ ตั้งชื่อให้ลูกเถอะ” หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างเรียบๆ

ฮั๋วไท่เฟยได้เดินไปดู “โอ้ งดงามจริงๆ โตขึ้นนางต้องสวยกว่าเสด็จแม่แน่ๆ”

“ข้ายังคิดชื่อไม่ออก แต่ตอนนี้เรื่องสงครามของหวูโยกั๋วได้สงบลงแล้ว มีข่าวจากชายแดนเข้ามาว่าอีกไม่นานอ๋องเสียนจะนำทัพกลับราชสำนัก แม้ว่าจุนโม่ซ่างจะได้หนีไปแล้ว แต่เขากลับยินดียอมที่จะลดอำนาจทั้งแผ่นดินลง และจะจ่ายภาษีถวายเครื่องราชบรรณาการเป็นเวลาสิบปี

การมาของนาง เป็นพรอันประเสริฐแก่ประเทศต้าเหลียงของข้า

องค์หญิงกู้กั๋วก็แล้วกัน”

ทันทีที่ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดออกมา คนต่างคลานกันเข้ามา “ขอแสดงความยินดีกับฮ่องเต้ ยินดีกับองค์หญิง เป็นพรอันประเสริฐแก่ประเทศต้าเหลียง”

อันหลิงหยุนกลัดกลุ้มที่ต้องดูแลจุนเซียวเซียว เมื่อมองไปยังเด็กคนนั้น อย่างนั้นจุนเซียวเซียวเป็นแม่ประสาอะไร

และสองสามชั่วยามต่อมา ทุกคนต่างดื่มด่ำอยู่กับความสุข เพราะฮ่องเต้ได้องค์หญิง ขณะเดียวกันแม่และลูกสาวก็ปลอดภัยทั้งคู่ และยังอภัยโทษให้กับชีวิตนับไม่ถ้วน ไม่เพียงอภัยโทษ แต่ยังให้รางวัลอีกด้วย

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ จุนเซียวเซียวก็นอนอยู่เพียงลำพัง

คนที่อยู่เป็นเพื่อนนาง มีอันหลิงหยุนเพียงคนเดียว

จนกระทั่งสองชั่วยามต่อมา ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินมาตรงหน้าจุนเซียวเซียวเพื่อเยี่ยมนาง

ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งลง และจับมือของจุนเซียวเซียว “ข้าอยากจะขอบใจกุ้ยเฟย ลำบากกุ้ยเฟยแล้ว”

อันหลิงหยุนโค้งตัวลงแสดงความเคารพ แล้วออกไป

จุนเซียวเซียวส่ายหน้า “หม่อมฉันไร้ค่า ไม่ได้ให้กำเนิกองค์ชายให้กับฮ่องเต้”

“ข้าชอบองค์หญิง”

ก่อนที่อันหลิงหยุนจะออกไปก็ได้ยินสิ่งเหล่านี้ และสิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนมีดที่แหลมคม ที่กำลังทำร้ายคนสินะ

โดยธรรมชาติแล้ว คนที่เจ็บปวดไม่ใช่อันหลิงหยุน แต่นางรู้สึกว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ผู้นี้ไร้หัวใจเกินไป

จุนเซียวเซียวได้ให้กำเนิดลูกของเขา แต่กลับเป็นเวลานานจึงจะนึกถึงจุนเซียวเซียว ช่างไร้หัวใจจริงๆ

เมื่ออันหลิงหยุนออกมาถึงข้างนอก ก็ไปพบกับหวางฮองไทเฮา และทำการตรวจให้กับเด็กด้วย

เด็กน้อยมีความใบหน้าที่งดงามและสวยมาก มองดูแล้ว เมื่อเติบโตขึ้นจะต้องเป็นผู้ที่งดงามมากจริงๆ

“อืม”

หลังจากฝังเข็ม อันหลิงหยุนก็ประคองจุนเซียวเซียวลงจากเตียงเพื่อเดิน จุนเซียวเซียวเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เหงื่อเปียกโชกไปทั่วหน้าด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่ส่งเสียงใดๆ

คนในวังต่างมองออก ว่าจุนเซียวเซียวเจ็บปวดจนทนไม่ไหวแล้ว

ถึงกับมีคนก้าวออกมาเพื่อห้ามปรามไม่ให้เดินต่อ จุนเซียวเซียวก็ถอยกลับไปทีละก้าว

อันหลิงหยุนเห็นว่า จุนเซียวเซียวเจ็บปวดจนถึงที่สุดแล้ว แต่นางจะพูดอะไร จุนเซียวเซียวก็เชื่อฟังทุกอย่าง

“พอแล้ว” พักก่อนสักคืนแล้วค่อยเริ่มอีกครั้ง วันนี้พอแค่นี้” รู้สึกว่าได้แล้ว อันหลิงหยุนพาจุนเซียวเซียวกลับไปส่ง”

หลังจากเอนตัวลงจุนเซียวเซียวก็ยังไม่อยากพักผ่อน “พระชายาเสียน ตอนเจ้าคลอดลูกก็เป็นแบบนี้ไหม”

“ตอนนั้นข้ายังไม่เป็นแบบนี้ ข้าคลอดอย่างราบรื่น และตอนนั้นข้าสลบไป……”

ทั้งสองพูดคุยกัน จนกระทั่งจุนเซียวเซียวนางหมดแรงจึงได้หลับไป อันหลิงหยุนจับข้อมือของจุนเซียวเซียว ลองทดสอบดูอีกครั้ง ก็พบว่าจุนเซียวเซียวมีเลือดและลมปราณบกพร่องอย่างเห็นได้ชัด จึงหลับได้ไม่สนิท

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปเขียนใบสั่งยา เตรียมให้คนในวังนำไปจัดหา

แต่เมื่อหันกลับไปมองจุนเซียวเซียว อันหลิงหยุนก็เก็บใบสั่งยา และส่งคนไปพบหวางฮองไทเฮาเพื่อเชิญแม่นมคนหนึ่งมา

“นี่เป็นใบสั่งยา ต้องรบกวนแม่นมแล้ว”

แม่นมเป็นคนของหวางฮองไทเฮา นางคือแม่นมหวาง เป็นคนชราจากตระกูลหวางและถูกพาเข้าวัง จึงเข้าใจเหตุผลทันที

หลังจากรับใบสั่งยาแม่นมหวางก็ขอตัวออกไป หลังจากแม่นมหวางออกไป อันหลิงหยุนก็ไปตรวจดูโจ๊กถ้วยนั้นของจุนเซียวเซียว จึงรู้ว่าในถ้วยโจ๊กนั้นมียาเกี่ยวกับระบบประสาท

อันหลิงหยุนโจ๊กมาวางไว้บนโต๊ะ และทิ้งไว้ครึ่งชั่วยาม

แม่นมหวางกลับมาและอันหลิงหยุนก็ได้ต้มยาด้วยตนเอง ยาถูกเตรียมไว้พร้อมแล้วรอให้จุนเซียวเซียวตื่นขึ้นมา จากนั้นก็ดูจุนเซียวเซียวดื่มลงไป

เจ็ดวันต่อมา อันหลิงหยุนดูแลจุนเซียวเซียวอยู่ที่วังจิ่งซิ่วโดยตลอด และยังรอมู่มิงมาหา แต่ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้มู่มิงก็ยังไม่มา ฮองเฮาเสินหยุนที่ถูกกักขัง นางก็ไม่มา

หลังจากครบเจ็ดวัน อันหลิงหยุนก็เตรียมตัวจะกลับ

ก่อนจะจากไปอันหลิงหยุนก็เตรียมจะไปเยี่ยมมู่มิงสักครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่านางไม่เป็นอะไร