ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 656

บทที่ 656 ท่านอ๋องกลับมาแล้ว

อันหลิงหยุนไปหาหวางฮองไทเฮาก่อน และบอกกับหวางฮองไทเฮาเรื่องที่อยากจะไปเยี่ยมมู่มิง

“ข้าก็ไม่ได้เห็นนางมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่พวกหมอหลวงทำการตรวจร่างกายให้กับนางพบว่าร่างกายไม่เป็นอะไร ลูกก็กลับไม่มี นางก็ไม่มาหาข้าอีกเลย เด็กคนนี้มีนิสัยใจร้อนเล็กน้อย นางไม่อยากเจอผู้คน คงจะกลัวกระมัง

หากเจ้าจะพบนาง ข้าก็ไม่มีปัญหา ข้าด้วยนิสัยของนาง ข้าก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้

ให้นางเข้าวังมาปรนนิบัติฮ่องเต้ นางก็มีความไม่พอใจ ข้ารู้ดี นางมีปัญหานี้มาห้าหกเดือน และไม่ใช่ปัญหาที่เปล่าประโยชน์

ข้ารู้อารมณ์ของนางดีที่สุด หากว่านางไม่พอใจ อาจถึงตายก็เป็นได้”

“เสด็จแม่ ข้าจะไปดู” อันหลิงหยุนไม่ยินยอมหาไม่ได้ไปเยี่ยมมู่มิง

หวางฮองไทเฮาเลิกคิ้วขึ้นและมองไป “อย่างนั้นเจ้าจะพูดอย่างไร”

“หลงทางแล้ว” อันหลิงหยุนกล่าว

หวางฮองไทเฮาพยักหน้า “ไปเถอะ”

อันหลิงหยุนออกจากวังเฉาเฟิ่งไปยังวังซ่งเต๋อ เมื่อถึงด้านนอกของวังซ่งเต๋อ ที่หน้าประตูมีนางกำนัลและขันที อันหลิงหยุนเพิ่งจะมาถึง นางกำนัลและขันทีก็ก้าวมาข้างหน้าลุกเข่าทำความเคารพ

“คารวะพระชายาเสียน”

“ลุกขึ้นเถอะ ซ่งเต๋อเฟยอยู่ไหม”

“อยู่ กำลังชมต้นไม้” ขันทีน้อยรับตอบกลับ

“ชมต้นไม้หรือ” อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ ไม่เห็นว่าที่นี่จะมีต้นไม้ตรงไหน

“วันก่อน ขณะที่พระนางอยู่ด้านในลาน ก็ได้เห็นรากของต้นไม้เก่าต้นหนึ่ง จึงเรียกพวกสาวใช้ต้องการจะทำให้มันกลับมา และได้ปลูกมัน ในสองวันนี้มักจะเฝ้าดู และรอให้ต้นไม้ออกดอก”

อันหลิงหยุนไม่สบายใจ ดูต้นไม้ออกดอกนะหรือ

“ข้าจะเข้าไปดู”

อันหลิงหยุนได้ลืมกฎ และเดินไปดูมู่มิ่ง

เมื่อถึงภายในห้อง มู่มิงกำลังจ้องมองกิ่งไม้แห้งที่อยู่บนโต๊ะอย่างเหม่อลอย และอันหลิงหยุนกำลังมองดูมู่มิงอยู่ที่ประตู

สองเดือนมานี้ยังไม่ได้เห็นมู่มิงเลย มู่มิงซีดเซียวลงเยอะ แถมร่างกายก็ผอมลงเช่นกัน นางกำลังเฝ้ามองต้นไม้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังพูดอะไรอยู่ เห็นริมฝีปากของนางขยุบขยิบ แต่กลับไม่มีเสียงออกมา

อันหลิงหยุนก้าวเดินเข้าไป และยืนอยู่ตรงข้ามมู่มิง มู่มิงค่อยๆ มองไปที่อันหลิงหยุน จึงได้เห็นน้ำตาของนางไหลออกมาจากเบ้าตานาง

อันหลิงหยุนเดินเข้ามาใกล้ และกอดมู่มิงไว้ในอ้อมแขน

มู่มิงหลับตาลง “ข้าเหนื่อยเหลือเกิน!”

“อย่างนั้นเจ้านอนสักพักเถอะ”

อันหลิงหยุนได้ตีมู่มิงเบาๆ และเข้าใจได้ทันที ว่าคนอวดดีอย่างนาง ไม่ยอมรับความจริง นางไม่ได้ยินคำเยาะเย้ยของคนอื่น เฉกเช่นเดียวกับต้นไม้ต้นนี้ เป็นความเหี่ยวเฉาที่ไม่มีใครสนใจ

มู่มิงนอนหลับไปหนึ่งชั่วยาม อันหลิงหยุนก็ยืนไปหนึ่งชั่วยามเช่นกัน เมื่อยขาไปหมดแล้ว

ขันทีน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ ลูบตาด้วยความรู้สึกทุกข์ใจตาม

มู่มิงนอนยังไม่ตื่น แต่อันหลิงหยุนไม่สามารถอยู่ด้วยได้ตลอด

เมื่อหยิบเข็มเงินมา อันหลิงหยุนจึงฝังไปยังจุดสลบของมู่มิง จากนั้นเรียกคนมาพามู่มิงไปวางบนเตียงของกุ้ยเฟย ส่วนนางเดินไปจับข้อมือของมู่มิง และทำการตรวจร่างกายของมู่มิ่ง

แต่จริงๆ แล้วสุขภาพของมู่มิงไม่ได้มีปัญหาใดๆ

อย่างนั้นปัญหาอยู่ที่ไหนกัน

อันหลิงหยุนเอาเข็มออก มู่มิงก็ตื่นขึ้นมา

มู่มิงไม่ยอมพูดคุย ได้แต่มองดูอันหลิงหยุนด้วยความงุนงง

“ข้าจะต้องกลับวังแล้ว เดี๋ยวอีกสองวันจะกลับมาเยี่ยมเจ้าอีก นี่คือเม็ดยาที่เหลือไว้ให้กับเจ้า เจ้าอย่าลืมกินยาทุกคืนหนึ่งเม็ด ร่างกายเป็นสิ่งสำคัญ สำหรับเรื่องเด็กไม่ใช่เรื่องยากอะไร หากเจ้าเชื่อข้า อีกไม่นานเดี๋ยวก็มี”

แววตาของมู่มิงไม่ได้แสดงถึงความตื่นเต้น กลับกันยิ่งสงบนิ่งลง

“ตอนนี้ข้าก็แบบนี้แหละ ไม่ง่ายที่จะตั้งครรภ์ ไม่ใช่หรือ” มู่มิงเป็นคนที่รู้เหตุรู้ผล สำหรับการกระทำที่ควรหรือไม่ควรนางก็มองได้อย่างชัดเจน

อันหลิงหยุนครุ่นคิด “มู่มิง ความสามารถของข้าทำได้เพียงแค่ตรวจอาการ อย่างอื่นไม่สามารถทำได้ แต่มีผู้หญิงสามารถทำได้”

เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาของอันหลิงหยุน กงชิงวี่ก็พานางมาไว้ในอ้อมแขน หายใจขึ้นลง ทั้งสองมือของอันหลิงหยุนที่กอดเอวเขาไว้ตลอดได้คลายออก

ทั้งสองแยกออกจากกัน กงชิงวี่ก็เช็ดน้ำตาให้อันหลิงหยุน “ข้าสบายดี ร้องไห้ทำไม”

“ข้าไม่ได้ร้องไห้” น้ำตาของอันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่เช็ดออกหมดแล้ว ไม่ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

กงชิงวี่ก็ไม่ได้เซ้าซี้นาง ยื่นมือไปจับมือนางแล้วเดินไปหาลูกๆ “ได้ เจ้าไม่ได้ร้อง ไม่ร้องก็ดีแล้ว”

กงชิงวี่นั่งลง โดยไม่มีที่นั่งใดๆ นั่งลงกับพื้น

ทั้งตัวของเขาสวมชุดสีขาวราวกับหิมะ เสื้อคลุมถูกแขวนไม้ที่ประตู

ลูกทุกคนอยู่ที่นี่ อะมู่และเสี่ยวเฉียวก็อยู่ในนี้ เมื่ออันหลิงหยุนเห็นลูกทั้งสองคน ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

เงยหน้าขึ้นและจ้องไปยังกงชิงวี่อย่างดุดัน “เจ้าทำแต่เรื่องดีๆ ทั้งนั้น”

กงชิงวี่อดหัวเราะไม่ได้ “ข้าทำเรื่องดีอะไรกัน ข้าก็แค่อยากจะทำให้หลิงหยุนประหลาดใจ จึงได้โอบกอดหลิงหยุนจากด้านหลัง ใครจะไปรู้เล่าว่าหลิงหยุนจะทำอย่างนั้น……แฮะๆ……”

กงชิงวี่กำหมัดแน่นและกระแอมขึ้นมา อันหลิงหยุนก็เลยกำหมัดทักทายเขาไป “กงชิงวี่เจ้าอยากตายนักหรือ”

ตอนนี้อันหลิงหยุนแทบจะบ้าคลั่ง แถมยังอยากจะมุดแผ่นดินหนี เขาคนนี้ดูจะเกินไปแล้ว

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น จับมือทั้งสองของอันหลิงหยุน เอนกายลงแล้วหัวเราะชอบใจ

เด็กๆ มองมายังพวกเขา ต่างมองกันและกัน และยังไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น

มีเพียงอะมู่ที่ก้มหน้า และหน้าแดง

อันหลิงหยุนดิ้นออกจากอ้อมแขนของกงชิงวี่ และชำเลืองมองกงชิงวี่อย่างเย็นชา จากนั้นตำหนิขึ้น กล่าวโทษกับเขา ก็สบายใจแล้ว

“หยุนจิ่นและพ่อข้าล่ะ” อันหลิงหยุนถามกงชิงวี่

“ข้ากลับมาต้องการจะมาอยู่กับพวกลูกๆ สักพัก พวกเขาก็อยากจะกลับไป อีกไม่นานก็คงกลับมาข้ามีเรื่องจะคุยกับหลิงหยุน ตามข้ามา”

กงชิงวี่ลุกขึ้นอย่างรีบร้อนกลับไปยังลานโอวหลาน อันหลิงหยุนเก้ออาย จะพูดเรื่องบนเตียงน่ะหรือ