ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 665

บทที่ 665 ราชาอีกาได้รับบาดเจ็บ

เมื่อหยุนจิ่นเห็นสภาพของกงชิงวี่ นางก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น จากนั้นจึงรีบร้อนเช็ดน้ำตา

“ ท่านอ๋อง..... ”

"หยุนจิ่น หมากตานี้ข้าต้องเล่นให้จบ เจ้าต้องช่วยดูตำแหน่งของตัวหมากบนกระดานให้ข้า เมื่อครู่นี้ข้ากังวลเกี่ยวกับหยุนหยุน จึงถูกธาตุไฟเข้าแทรกระหว่างคิดกลหมาก ได้รับบาดเจ็บภายในจนสูญเสียการมองเห็น "

"เจ้าค่ะ"

หยุนจิ่นรีบเอ่ยรับปาก

นางเช็ดน้ำตาแล้วมองดูบนกระดานหมาก มองดูไปสักพักจึงพูดขึ้นว่า " จุดเทียนหยวน หรือเรียกว่าจุด กำเนิดสวรรค์ เป็นชื่อเฉพาะที่ใช้เรียกจุดศูนย์กลางของกระดานหมากล้อม ยังมีตำแหน่งอยู่ แต่ถูกล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน หมากดำล้วนเข้าซุ่มรอโจมตี ตำแหน่งแนวนอนที่หกแนวตั้งที่เจ็ด และจุดที่สามด้านล่าง .... "

กงชิงวี่รีบสงบจิตใจลงอย่างรวดเร็ว เมื่อค้นพบตำแหน่งจึงวางหมากลง ฮั่วฉิงสังเกตอยู่ครู่หนึ่งจึงวางหมากลงไปอีกหนึ่งตัว

“ตรงกลางสามยังคงมีตำแหน่งอยู่ แต่ก็เป็นพื้นที่ของหมากดำเช่นกัน”

กงชิงวี่วางหมากอีกหนึ่งตัว หลังจากนั้นก็ไม่ต้องอาศัยหยุนจิ่นแล้ว

เฟิงอู๋ฉิงเดินเข้าไปใกล้ จึงเห็นว่าอันหลิงหยุนอยู่ในอาการหมดสติ ไม่รู้ตัวไปแล้ว

หมากตัวสุดท้ายของกงชิงวี่ถูกวางลงไป หยุนจิ่นกำลังคิดว่าจะพูดให้หยุดอยู่พอดี ฮั่วฉิงก็พลันตกตะลึงจนตาค้าง เมื่อหยุนจิ่นมองอีกครั้ง จึงพบว่าหมากดำทั้งหมด ล้วนกลายเป็นหมากตายไปแล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้น อุ้มอันหลิงหยุนเดินออกไป เฟิงอู๋ฉิงหลีกทางให้ หยุนจิ่นก็หันหลังแล้วรีบตามออกไปทันที

"เรียกหมอจวน"

หยุนจิ่นตามกงชิงวี่ออกไป เฟิงอู๋ฉิงก็ตามออกไปด้วยเช่นกัน

ฮั่วฉิงมองไปที่กระดานหมากพลางออกคำสั่ง: "นับแต้มดูซิ"

มีคนรีบเข้ามาเก็บหมากตายออกไป หมากที่เหลือบนกระดานส่วนใหญ่เป็นหมากขาว ฮั่วฉิงพ่ายแพ้อย่างหมดท่าแล้วจริงๆ

"ท่านแม่ทัพ เราแพ้แล้วขอรับ!"

"อื้ม แพ้แล้ว ก็ถอนตัวได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยปลุกข้าตอนสายๆหน่อย"

"ขอรับ"

ฮั่วฉิงลุกขึ้นไปพักผ่อน สาวใช้ตามไปดูแลฮั่วฉิง กลายเป็นว่านางนอนหลับได้อย่างไร้ปัญหา

เมื่อกงชิงวี่กลับไปถึงลานโอวหลาน ก็วางตัวอันหลิงหยุนลง กระซิบเบา ๆว่า : "หยุนหยุน"

อันหลิงหยุนยังคงไม่ตอบสนอง กงชิงวี่ลูบเบา ๆ สัมผัสไล้ไปตามแก้มของอันหลิงหยุน จากนั้นคนก็ล้มลงไปกับพื้น

"ท่านอ๋อง" หยุนจิ่นเดินเข้าประตูมา ก็เห็นกงชิงวี่หมดสติไปแล้ว หมอจวนเข้ามาเห็นก็ตกใจจนมือเท้าสับสนไปหมด

“ หมอจวน ท่านรีบไปตรวจดูอาการเร็วเข้า” หยุนจิ่นรีบสั่งการ

หมอจวนส่ายหน้า: "แม่นางหยุนจิ่น ข้ารักษาไม่ไหว นี่เป็นอาการบาดเจ็บภายใน ข้าทำได้แค่ ... "

"ให้ข้าดูหน่อย"

หมอกุ่ยเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาจากหน้าประตู เมื่อดูอาการแล้ว จึงแสดงความคิดว่าไม่เห็นด้วย: “เพียงถูกกำลังภายในที่ปั่นป่วน บีบอัดจนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ต้องหาคนที่จะมาช่วยเขากรุยชีพจร เพื่อเปิดเส้นทางให้ปราณเดินได้สะดวก แต่ระดับพลังยุทธของข้านั้นไม่สูงเท่าอ๋องเสียน ดังนั้นต่อให้ข้าอยากจะช่วย ก็ไร้ประโยชน์”

หมอกุ่ยกลับนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ หันไปมองเฟิงอู๋ฉิง: "เจ้าสำนักเฟิงต้องช่วยได้เป็นแน่"

เฟิงอู๋ฉิงกล่าวอย่างไม่แยแส: "ข้าไม่ได้ใจดีมีเมตตาขนาดนั้น พวกเจ้าไปถามยอดฝีมือคนอื่นเอาเถอะ"

เขาหันกายเดินกลับไปทันที

เมื่อกลับมาถึงลานจุนจื่อ ในลานยังคงสงบ เงียบเชียบเหมือนอย่างที่เคยเป็น เฟิงอู๋ฉิงกวาดตามองสำรวจครู่หนึ่งด้วยอาการคร้านจะสนใจ จากนั้นจึงหันกาย เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง

หยุนจิ่นกังวลใจอย่างมาก จับจ้องไปที่หมอกุ่ย : "เป็นท่านกับอู๋ซานไม่ได้หรอกหรือ?"

"ความสามารถของข้ากับอู๋ซาน ถือว่าอยู่ในระดับต่ำสุดในสายตาของท่านเจ้าสำนักแล้ว" หมอกุ่ยไปตรวจดูอาการอันหลิงหยุนก่อน ตอนยังไม่ตรวจก็ยังดี แต่พอตรวจเสร็จเท่านั้นล่ะ เขาถึงกับตกใจจนผงะไปเลย

“ มีอะไรหรือ?” หยุนจิ่นรีบเอ่ยถาม

หมอกุ่ยรู้สึกแปลกใจ: "ชีพจรอ่อนมาก"

"ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องของเจ้านายหรอก บางครั้งนางก็จะเกิดสถานการณ์แบบนี้เอง โปรดดูอาการของท่านอ๋องก่อนเถอะ"

"ทางท่านอ๋อง ข้าเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน นอกจากเป็นเจ้าสำนักยื่นมือเข้าช่วยเหลือ"

หยุนจิ่นรีบสั่งการลงไป: "อย่าให้พวกท่านแม่ทัพรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ทุกคนลงไปก่อน"

"รับทราบ"

คนค่อยๆ ถอยออกไปทีละคน หยุนจิ่นกลับไปที่ลานจุนจื่อ ไปขอร้องเฟิงอู๋ฉิงด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่เฟิงอู๋ฉิงกลับไม่ยอมไว้หน้าแม้แต่น้อย

หยุนจิ่นกลับไปที่ลานโอวหลาน เดินวนไปเวียนมาอยู่ในลาน

อู๋ซานกระโดดลงมาจากหลังคา เดินไปที่ประตูและเคาะประตู: "ท่านเจ้าสำนัก"

ทั้งสองฝ่ายล้วนมีผู้บาดเจ็บล้มตาย การต่อสู้ใช้เวลายาวนานกว่าหนึ่งชั่วยาม สถานการณ์จึงค่อยเข้าสู่ความสงบ

เป็นถางเหอที่พาราชาอีกาไป ฝูงอีกาจึงยอมจากไปในที่สุด

แขนของฮั่วฉิงก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน นางจึงกลับไปพันแผล

ถางเหอพาราชาอีกาไปหาหยุนจิ่น นางได้แต่อุ้มราชาอีกาไว้อย่างเป็นกังวล

"หมอกุ่ย ข้าต้องขอรบกวนท่านแล้ว"

หมอกุ่ยมองดูครู่หนึ่ง พบว่าและมีลูกศรดอกหนึ่งปักติดอยู่ที่ปีกของราชาอีกา เมื่อดึงออกปีกข้างนั้นก็ใช้การไม่ได้แล้ว แต่หากไม่ดึงออก ก็คงต้องตายอย่างแน่นอน

หมอกุ่ยมองไปที่ราชากาที่ตัวใหญ่โตถึงขนาดนี้ด้วยความลำบากใจ

“หากราชาอีกาที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ ต้องมาตายในมือของข้า คงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเหลือเกินแล้ว แต่หากเขาต้องสูญเสียปีกไปข้างหนึ่งแบบนี้ มันคงจะทรมานยิ่งกว่าให้เขาตายไปเสียอีก”

หยุนจิ่นก็ลำบากใจเช่นกัน: "เช่นนั้นก็ห้ามเลือดก่อนเถอะ แล้วค่อยรอจนกว่าเจ้านายจะตื่นขึ้นมา"

หมอกุ่ยก็ทำได้เพียงแค่นั้นไปก่อนแล้ว

หมอกุ่ยห้ามเลือดของราชาอีกา หยุนจิ่นก็เริ่มรอ

กงชิงวี่กับอันหลิงหยุน ต่างก็นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง อาการของกงชิงวี่นั้นดูดีขึ้นกว่าตอนแรกมาก อย่างน้อยสีหน้าของเขาก็เริ่มดูดี มีสัญญาณว่าฟื้นฟูบ้างแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะตื่น

ราชาอีกาได้รับบาดเจ็บ ราชินีอีกาสาวจึงรู้สึกเสียใจมาก เอาแต่ส่งเสียงร้อง ก๊า ก๊า อย่างโศกเศร้า

ภายในห้อง จึงบังเกิดความยุ่งเหยิง โกลาหลขึ้นมาอีกหนึ่งคำรบ

เฟิงอู๋ฉิงปรายตามองไปที่ประตูแวบหนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับไปลานจุนจื่อ

ในจวนอ๋องเสียนแห่งนี้ คนที่สามารถควบคุมอีกาได้คือใคร?

เจ้าห้าลืมตาขึ้นและมองไปที่เจ้าเสือน้อย เจ้าเสือน้อยลุกขึ้นจากพื้น บิดเหยียดร่างเสืออ้วนๆหนึ่งครั้ง แล้วเดินออกไป

จิ้งจอกหางสั้นก็เดินออกจากห้องไปด้วยเช่นกัน ตัวหนึ่งนำหน้าอีกตัวหนึ่งตามหลัง เห็นเพียงหนึ่งเสือหนึ่งจิ้งจอก พากันเดินมายังลานโอวหลาน เจ้าเสือน้อยเดินไปถึงหน้าประตูห้องของอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ จากนั้นจึงยกอุ้งเท้าขึ้นกดลงบนแผงประตู ผลักให้ประตูเปิดออก

พวกอาหยู่ยังคงแปลกใจไม่หาย หนึ่งเสือหนึ่งจิ้งจอก ก็เข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว

ราชาอีกามองจากบนโต๊ะอย่างอ่อนแรงไปที่เสือ กับจิ้งจอกที่เดินเข้ามาใกล้ แล้วจึงหลับตาลง

เจ้าเสือน้อยเดินไปใต้โต๊ะ แล้วเลียเลือดที่เจิ่งนองอยู่บนพื้น ส่วนจิ้งจอกหางสั้นกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ ผลักราชาอีกาให้ตกลงไปที่พื้น เจ้าเสือน้อยคาบปีกที่ได้รับบาดเจ็บของราชาอีกาไว้ แล้วลากออกไปทั้งอย่างนั้น