ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 674

บทที่ 674 จุดจบของมู่มิง

ฮั๋วไท่เฟยเข้ามาจากด้านนอกวัง แล้วถอนสายบัว : “ถวายพระพรเสด็จพี่ !”

หวางฮองไทเฮาโบกมือ : “ นั่งลงเถอะ”

ฮั๋วไท่เฟยพูดว่า : “เสด็จพี่ หลายวันมานี้ข้าไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว ฉิงเอ๋อคนนี้รู้จักการนวด ข้าได้ยินมาว่านางมา จึงอยากที่จะมาเรียกให้นางไปนวดให้ข้า”

“ไปเถอะ” หวางฮองไทเฮาอนุญาตแล้ว

ฮั๋วไท่เฟยเดินเข้าไปหาฮั๋วฉิง จับมือของนาง แล้วดึงให้นางลุกขึ้น ฮั๋วฉิงไม่เต็มใจ หันกลับไปอยากที่จะขอความเมตตา แต่ถูกลากออกไปเสียแล้ว

ประตูของวังเฉาเฟิ่งถูกปิดลง อันหลิงหยุนคุกเข่าลง : “เสด็จแม่ ซ่งเต่อเฟยเป็นคนโผงผาง ปกติแล้วมักจะทำอะไรโดยไร้เหตุผล

ส่วนเรื่องที่คิดร้ายต่อเซียวกุ้ยเฟยนั้น ต้องค่อยๆพูดคุยกันก่อน หรือไม่ให้หม่อมฉันเป็นคนสืบหา หากหม่อมฉันไม่สามารถสืบหาออกมาได้ หม่อมฉันยินดีที่จะรับโทษจากเสด็จแม่”

มู่มิงหันมองอันหลิงหยุน : “เจ้าไสหัวไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้าเห็นนางแล้วขวางหูขวางตา เกิดลูกแค่คนเดียวมีอะไรสูงส่งนักหนากัน อยากรังแกที่ข้าไม่สามารถมีลูกได้อย่างนั้นใช่หรือไม่ ?”

อันหลิงหยุนหันมอง : “เจ้าไม่ต้องพูดอะไร”

“เจ้าต่างหากที่ไม่ต้องพูด เจ้าไปซะ !” แววตาทั้งสองของมู่มิงดุร้าย อันหลิวหยุนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

นางรับปากป๋ายสู้สู้เอาไว้แล้วว่าจะดูแลมู่มิง จะหาครอบครัวให้นางแต่งงานเข้าไป แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ แล้วนางจะสู้อธิบายกับป๋ายสุ้สู้ได้อย่างไร ?

“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น” อันหลิงหยุนหันกลับไป : “เสด็จแม่ หม่อมฉันต้องการสืบหาความจริงเพคะ !”

“ได้ ! เด็กๆ โบยซ่งเต๋อเฟยก่อน โบยซ่งเต๋อเฟยเสร็จ จงโบยพระชายาเสียน คนละห้าสิบที” หวางฮองไทเฮาทำหน้าเย็นชา

กงชิงวี่เงยหน้า : “ข้าจะดูว่าใครหน้าไหนจะกล้า ?”

“สามหาว เด็กๆ โบยอ๋องเสียนด้วย !”

หวางฮองไทเฮาทรงกริ้วเป็นอย่างมาก ข้ารับใช้รีบเดินขึ้นมาทันที

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสว่า : “เสด็จแม่ พอเถอะพ่ะย่ะค่ะ !”

“หรือว่าฮ่องเต้ก็ทรงอยากจะถูกโบยด้วย ?” หวางฮองไทเฮาทำสีหน้าเคร่งขรึม ฮ่องเต้ชิงหยู่รีบก้มหน้าในทันที แล้วไม่พูดอะไรต่ออีก

ฮองเฮาอุ้มเด็กก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าพูดอะไรเช่นกัน

มู่มิงถูกคนจับเอาไว้ แล้วถูกโบยก่อน อันหลิงหยุนรีบเข้าไปขวาง มู่มิงถูกตีนางก็โดนด้วย หวางฮองไทเฮายิ่งรู้สึกโมโห : “โบยพร้อมกันทั้งคู่ !”

กงชิงวี่เดินเข้าไปคุกเข่าลงทั้งสองข้าง คุกเข่าจนทุกคนต้องหลีกออกไป คนที่ตกใจต่างก็คุกเข่าลงไปนั่งตัวสั่นอยู่ที่พื้น

ไห่กงกงที่ยืนอยู่ด้านนอกก็เอาแต่เช็ดน้ำตา

“มู่มิง เจ้าบอกข้าสิว่าไม่ใช่เจ้า !” ตอนนี้อันหลิงหยุนก็ยังไม่รู้สึกเต็มใจ

มู่มิงหัวเราะขึ้นมา : “ข้าทนดูไม่ได้ที่นางมีลูก ทนดูไม่ได้ !”

ขณะที่มู่มิงพูดก็จ้องมองที่พื้น เดิมทีอันหลิงหยุนตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มู่มิงดึงมือของอันหลิงหยุนเข้าไปที่ปาก แล้วอ้าปากกัดมือของอันหลิงหยุน พวกนางทั้งสองจ้องตากัน มู่มิงออกแรงกัดลงไป

อันหลิงหยุนไม่ร้องสักคำ ทันใดนั้นน้ำตาของอันหลิงหยุนก้ไหลรินลงมาราวกับสายฝน

หวางฮองไทเฮาตรัสด้วยความโมโหว่า : “เด็กๆ มาลากมู่มิงออกไป ปากมากนัก !”

มู่มิงถูกลากออกไป อันหลิงหยุนถูกลากออกไปอีกด้านหนึ่ง มีคนไปจับปากของมู่มิงเอาไว้ ส่วนกงชิงวี่ถูกยอดฝีมือสิบกว่าคนล้อมเอาไว้

ตอนที่กงชิงวี่ต่อสู้กับคนเหล่านั้น มู่มิงก็ถูกกดลงไปที่พื้น คนที่โบยกดนางเอาไว้แล้วโบยลงไปห้าสิบที จนกระทั่งอันหลิงหยุนเข้ามาขวาง ทั้งสองคนก็ถูกโบยไปด้วยกันห้าสิบที

โบยเสร็ขหวางฮองไทเฮาก็ลุกขึ้น : “ซ่งเต๋อเฟยไม่เหมาะสมกับตำแหน่ง วันนี้ให้โบยและส่งเข้าไปอยู่ในวังเย็น ห้ามไม่ให้เข้าเยี่ยม ทุกคนแยกย้าย !”

หวางฮองไทเฮาหันหลังเดินจากไป คนที่เข้ามาขัดขวางถูกกงชิงวี่จัดการหมด แขนของมู่มิงถูกตีจนหัก อันหลิงหยุนปีนขึ้นมาจากบนพื้น แล้วเข้าไปจัดกระดูกให้มู่มิง

มู่มิงเจ็บแต่ก็ทำเพียงแค่กัดฟัน ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักคำ กงชิงวี่หันมองเสินหยุนชู : “ฮองเฮาทรงระวังตัวด้วย !”

เสินหยุนชูเบือนหน้าหนี แล้วอุ้มเด็กเดินไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดว่า : “นิสัยที่แท้จริงของมู่มิงนั้นไร้เดียงสา ที่ทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”

“ฝ่าบาทตรัสถูกแล้ว” กงชิงวี่หัวเราะออกมา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ดูอ่อนข้อลง แล้วจึงหันหลังเดินจากไป

ไห่กงกงอยู่ด้านนอกตะโกนว่า : “ส่งเสด็จฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ชิงหยู่จากไปแล้ว อันหลิงหยุนใช้ให้คนออกไปให้หมด แล้วยื่นข้อมือให้มู่มิง : “เจ้ากัดสิ”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองฮั๋วฉิง : “พาข้าไปหาฮั๋วไท่เฟย”

“......เสด็จป้าไม่มีทางเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ และนางก็ไม่ให้ข้าเข้าไปยุ่งด้วย” ฮั๋วฉิงอยากจะกลับ แต่ถูกอันหลิงหยุนดึงเอาไว้ : “เสด็จแม่เห็นแก่หน้าฮั๋วไท่เฟยเท่านั้น”

“ถ้าหากเสด็จป้าทรงอยากยุ่งกับเรื่องนี้ คงจะยุ่งไปนานแล้ว” ฮั๋วฉิงดึงมือออก

“ข้าจะไปวังฮั๋วหยาง” อันหลิงหยุนเดินตรงไปยังวังฮั๋วหยาง กงชิงวี่ปล่อยให้นางไป เขาเข้าใจนาง ถ้าหากไม่ไปคงนอนไม่หลับ กินไม่ได้

ฮั๋วฉิงเดินไปกันกงชิงวี่ โดยไม่มีใครคิดที่จะค้านอะไร

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนร้อนใจจนสูญเสียความสุขุมไปหมด ฮั๋วฉิงก็ถามว่า : “อ๋องเสียนใช้เพียงแค่มือเดียวก็สามารถปกคลุมทั้งแผ่นดินได้ ไม่มีวิธีจริงๆหรือเพคะ ?”

“......” กงชิงวี่ไม่อยากพูดอะไร

อันหลิงหยุนไปถึงวังฮั๋วหยาง เมื่อแม่นมของวังฮั๋วหยางเห็นอันหลิงหยุนก็บอกว่าฮั๋วไท่เฟยพักผ่อนแล้ว

อันหลิงหยุนพูดว่า : “ข้ามีเรื่องด่วน ขอแม่นมช่วยเข้าไปรายงานให้หน่อย”

“ขอพระชายาเสียนทรงอภัยด้วย หม่อมฉันจนปัญญาจริงๆ”

“ไม่ต้องไปรายงานแล้ว เข้าไปกับข้าเถอะ” ฮั๋วฉิงเดินเข้าไปยืนตรงหน้าแม่นมเว่ย แล้วลากข้อมือของอันหลงหยุนเดินเข้าไป

แม่นมเว่ยเห็นกงชิงวี่เดินตามมาทางด้านหลัง ก็ไม่กล้าขัดขวาง ทำความเคารพแล้วปล่อยให้กงชิงวี่เข้าไป

ฮั๋วไท่เฟยกำลังนั่งใจจดจ่ออยู่ตรงที่ประทับของกุ้ยเฟย หลายปีแล้วที่ไม่เคยนอนไม่หลับเช่นนี้ วันนี้นอนไม่หลับเสียแล้ว

แต่ไหนแต่ไรมาอยากจะให้อ๋องตวนได้เป็นชูจุน เพื่อสักวันจะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้

แต่ตอนนี้กลับรู้สึกสบายใจ

คิดถึงว่าในวังหลวง มีคนอย่างเช่นฮ่องเต้องค์ก่อนเหลืออยู่น้อยเต็มที !

ไม่ใช่ว่าเจ้าจริงใจกับเขา แล้วเขาจะตอบแทนกลับมาด้วยความจริงใจเช่นกัน !

ด้านนอกวังมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น แม่นมหลิงรีบเข้ามารายงาน แต่ยังไม่ทันจะได้รายงาน อันหลิงหยุนก็เดินเข้ามาเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเข้ามาแล้วอันหลิงหยุนก็อยากจะคุกเข่าลง ยากนักที่นางจะคุกเข่าด้วยความจริงใจเช่นนี้