ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 675

บทที่ 675 ความผิดของใคร

ฮั๋วไท่เฟยยังไม่ทันรอให้อันหลิงหยุนคุกเข่าลง ก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณไปก่อน แม่นมหลิวจึงรีบเข้าไปประคองอันหลิงหยุนทันที

“จำไม่จำเป็นต้องคุกเข่า เรื่องนี้ข้าไม่อาจช่วยเจ้าได้ ข้ารู้ว่าข้าติดค้างเจ้า

แต่ข้าไม่อาจช่วยได้ ไม่ใช่ว่าข้าไร้น้ำใจ แต่เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องช่วย เมื่อเวลานานเข้าทุกอย่างก็จะผ่านไป

ขอแค่มู่มิงไม่ออกไปไหนสักพัก ก็แค่ต้องลำบากสักนิดหน่อย !”

อันหลิงหยุนถาม : “เช่นนั้นตอนนี้ในวังเย็นไม่มีคน มีแค่เพียงมู่มิงคนเดียวเท่านั้น นางปากแข็ง คิดไม่ตก จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ”

“หลานสาวของไทเฮา จะต้องอยู่ในวังเย็น ?”

ฮั๋วไท่เฟยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน : “หลายปีมาแล้วที่ข้าเองไม่ได้รู้สึกนับถือใคร เจ้าไม่ฉลาดเลยสักนิด และไม่น่ารักด้วย แต่ก็มีจิตใจที่สูงส่ง

บนโลกใบนี้ ศัตรูมีมาก แต่เพื่อนกลับมีน้อย

เจ้าสู้ตายเพื่อปกป้องมู่มิง ข้ารู้สึกนับถือจริงๆ !

แต่เจ้าเองก็เป็นคนโง่คนหนึ่ง

เรื่องที่แม้แต่ไทเฮาก็ไม่ทรงสอบสวน แล้วเจ้าคิดที่จะสอบสวน จะมีประโยชน์อะไร ?

“......” อันหลิงหยุนไม่พูดไม่จา ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกขำ : “กลับไปแล้วนอนหลับสักพัก ข้ารับประกันว่า มู่มิงไม่มีทางตายแน่นอน และไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นด้วย

ข้าขอบอกกับเจ้าหนึ่งคำ......หากอดทนกับเรื่องเล็กน้อยไม่ได้ก็จะทำลายการใหญ่ หากอดทนได้ถึงจะมีโอกาสได้หัวเราะ !”

อันหลิงหยุนมองฮั๋วไม่เฟย นางไม่ได้พูดอะไร

ฮั๋วไท่เฟยหันมองกงชิงวี่ : “อ๋องเสียน นี่ก็ดึกแล้ว กลับเถอะ”

“ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนไท่เฟยแล้ว”

กงชิงวี่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วโน้มตัวลงอุ้มอันหลิงหยุนเดินออกจากวังฮั๋วหยางไป

ฮั๋วฉิงก็หันหลังเดินตามออกไป

ฮั๋วไท่เฟยทรงถอนหายใจ : “ดีที่เจ้าเด็กคนนี้ไม่คิดที่จะเข้าวัง มิเช่นนั้น ข้าคงจะต้องเป็นห่วงนางจนตายเป็นแน่ !”

อันหลิงหยุนถูกพาออกจากวัง เมื่อเข้าไปในรถม้าแล้วก้นั่งนิ่ง กงชิงวี่พานางเข้ามาพิงเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วปิดตาของนางเอาไว้

ฮั๋วฮิงนั่งมองทั้งสองคน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อเห็นตอนที่อันหลิงหยุนถูกปิดตา ฮั๋วฉิงก้รู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

อันหลิงหยุนนอนไม่หลับ จึงพิงอยู่อย่างนั้น

รถม้ามาถึงจวนกั๋วจิ้วกงชิงวี่ก็พาอันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า อันหลิงหยุนไม่เข้าไปข้างใน ยืนรออยู่ข้างนอกจวนกั๋วจิ้ว

“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ ข้าจะรอท่านอ๋อง”

กงชิงวี่หันมองอาหยู่ อาหยู่เดินเข้าไปยืนเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน กงชิงวี่ถอดเสื้อคลุมออกแล้วนำไปห่มให้อันหลิงหยุน จากนั้นจึงหันหลังเดินเข้าจวนกั๋วจิ้วไป

ฮั๋วฉิงเองก็ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งไม่ได้เข้าไปด้วย อันหลิงหยุนปิดตาลง มองไม่เห็นตาของนาง แต่รู้สึกอยู่ตลอดว่าในตาของนางนั้นมีอะไรหลายอย่างแอบซ่อนเอาไว้

เป็นครั้งแรกที่ฮั๋วฉิงรู้สึกสนใจผู้หญิง นางเองก็รู้สึกว่าแปลกมาก

อันหลิงหยุนยืนอยู่สักครู่ ก็สูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง เหมือนว่าหน้าอกรู้สึกเจ็บ จึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา

อันหลิงหยุนหันไปสั่งอาหยู่ : “อาหยู่ ข้าจะเดินกลับ เจ้ารอท่านอ๋องอยู่ที่นี่”

“พระชายา......”

“เจ้าอยู่ที่นี่เถอะ ข้าจะไปเป็นเพื่อนนาง” ฮั๋วฉิงตามไปด้วย อาหยู่ต้องรอกงชิงวี่ และเชื่อว่าฮั๋วฉิงคงจะไม่ทำร้ายอันหลิงหยุน เพราะดูๆไปแล้วนางก็ไม่ใช่คนเลว

ตลอดทางมานี้ อันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยแล้ว !

เมื่อเดินไปถึงด้านหน้าประตูจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนก็ไม่ได้เข้าไป แต่กลับนั่งลงที่ด้านหน้าประตูจวนอ๋องเสียน

นางเหมือนกับหุ่น นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

กลางดึกด้านนอกของจวนอ๋องเสียนก็ไม่มีคน นางก็นั่งอยู่เช่นนั้น ไม่ขยับเขยื้อนกว่าหนึ่งชั่วยาม

เมื่อคิดได้แล้ว อันหลิงหยุนจึงได้ลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไป

ฮั๋วฉิงเดินตามนางเข้าไปด้วย อันหลิงหยุนเดินเข้าไปยังห้องที่นางอยู่ในลานโอวหลานตามลำพัง

ฮั๋วฉิงไม่ได้ไปไหน ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

จนกระทั่งกงชิงวี่กลับมา ฮั๋วฉิงจึงกลับไป

กงชิงวี่เข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนไม่ได้อยู่ในห้อง ไปหาที่สระกำมะถัน อันหลิงหยุนกำลังใจลอยอยู่ในสระกำมะถัน แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ถอด

กงชิงวี่ปิดประตู แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้า เมื่อถอดชิ้นสุดท้ายเสร็จ กงชิงวี่ก็ลงไปในสระด้วยเนื้อตัวเปลือยเปล่า

เดินเข้าไปตรงหน้าอันหลิงหยุน แล้วจึงดึงอันหลิงหยุนเข้ามากอดในอ้อมอก

ตอนที่กงชิงวี่กลับมา อันหลิงหยุนก็กลับเข้าไปแล้ว

เมื่อเดินไปถึงประตู กงชิงวี่ก็เคาะประตู : “หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนหันหลังมามองประตู แล้วพูดเบาๆว่า : “เข้ามาสิเพคะ”

กงชิงวี่ผลักประตูเดินเข้าไป เห็นคนสวมใส่เสื้อผ้าผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนอีกคนหนึ่งแล้ว ใบหน้านี้ไม่ใช่อันหลิงหยุน และก็ไม่ใช่อันเสี่ยวฮวน

หยุนจิ่นยืนช่วยแต่งตัวอยู่อีกทางด้านหนึ่ง

กงชิงวี่พิจารณาอยู่สักครู่ : “ทำไมวันนี้ถึงได้คิดที่จะแต่งตัวแบบนี้ ? ร่างกายดีแล้วหรือ ?”

อันหลิงหยุนหันมองหยุนจิ่น หยุนจิ่นพยักหน้า แล้วเดินออกไปข้างนอก

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหากงชิงวี่ : “หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วเพคะ ขอบพระทัยที่หลายวันมานี้ท่านอ๋องทรงดูแลหม่อมฉัน”

“......” กงชิงวี่ทำหน้าเบ้ : “ข้ากำลังวางแผนการอยู่ จะมาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”

“อืม หม่อมฉันจะไปดูก๊กกู๋ใหญ่ ไม่กล้าที่จะไปสู้หน้า จึงได้ปลอมตัว !”

กงชิงวี่รู้สึกเป็นห่วงอยู่ในใจ แต่เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนสามารถร่าเริงขึ้นมาอีกครั้งได้ จึงไม่ได้พูดอะไร

ทั้งสองออกจากจวนอ๋องเสียน ฮั๋วฉิงออกมาจากตำหนักจู๋หยุน เห็นด้านหลังของอันหลิงหยุนก้รู้สึกคุ้นเคย จึงตามไปด้วย

เมื่อออกมาแล้ว อันหลิงหยุนก็นั่งรถไปจวนกั๋วจิ้วกับกงชิงวี่ เมื่อไปถึงหน้าประตูก้ลงจากรถแล้วเข้าไปด้านใน

โรคของก๊กกู๋ใหญ่ อันหลิงหยุนฝังเข้มให้ก่อน หลังจากที่ดึงเข็มออก อันหลิงหยุนก็เริ่มสแกนจึงพบว่าจมูกของก๊กกู๋ใหญ่มีเส้นเลือดที่แตกอยู่ นางเปิดทางระบายเลือดที่จมูกของก๊กกู๋ใหญ่ เพื่อระบายเลือดออกมาจำนวนหนึ่ง

อันหลิงหยุนไม่ได้อธิบายอะไร เมื่อทำเสร็จก้ออกมาจากจวนกั๋วจิ้ว

หวางหวยอันอยู่ที่จวนของก๊กกู๋ใหญ่ตลอด วันนั้นเขาถูกขวางอยู่ที่ด้านนอก เรื่องที่อันหลิงหยุนถูกโบยเขาเองก็รู้

วันนี้ปลอมตัวมา ก็รู้สึกว่าพูดไม่ออก

แต่นางทำผิดต่อใครกันล่ะ ?

อันหลิงหยุนออกไปด้านนอกก็ขึ้นรถ หวางหวยอันเดินออกมา เมื่อถึงประตูหวางหวยอันก็ถามว่า : “อ๋องเสียน หลายวันมานี้พระชายาเสียนเป็นเช่นไรบ้าง ?”

กงชิงวี่หันกลับไป : “รู้ทั้งรู้ยังจะถามอีก !”

“เช่นนั้นรบกวนอ๋องเสียนไปบอกพระชายาเสียนทีว่า นางเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ เรื่องนี้เป็นความผิดของนาง” หวางหวยอันพูดพลางก้หันมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนปิดผ้าม่านลง ไม่ให้ความสนใจ !