ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 691

อันหลิงหยุนเข้าไปด้านในเพื่อพบแม่ทัพอัน เดิมทีนางคิดว่าเขาจะอยู่ในห้องฝึกวิทยายุทธ แต่เมื่อเข้าไปหาในห้องห้องฝึกวิทยายุทธ เขากลับไม่ได้อยู่ด้านใน

พ่อบ้านจึงรีบวิ่งเข้ามาหาอันหลิงหยุน：“อยู่ภายในห้องขอรับ”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ ：“งั้นหรือ？”

“ทรงไปหาฮูหยิน”

“ฮูหยิน？”อันหลิงหยุนนึกได้ขึ้นมาทันที ：“ท่านแม่ ？”

“อืม”พ่อบ้านมองไปยังลาน ส่วนอันหลิงหยุนนั้นก็ได้เดินเข้าไปแล้ว สำหรับนางแล้วนั้นนางไม่มีภาพความทรงจำของผู้เป็นแม่เลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม และอีกอย่างในตอนที่ท่านแม่จากไปนั้นนางยังอายุน้อย ยังอยู่ภายในผ้าห่อทารก ดังนั้นจึงจำความไม่ได้จริงๆ

แต่ท่านพ่อคงต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับท่านแม่ มิเช่นนั้นคงจะไม่เป็นเช่นนี้

เมื่อมาถึงลาน อันหลิงหยุนก็ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง โดยที่พ่อบ้านนั้นไม่ได้เดินตามเข้ามา

อันหลิงหยุนไปยืนอยู่ตรงหน้าประตู เมื่อพบว่าภายในห้องของแม่ทัพอันไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อันหลิงหยุนจึงผลักประตูเข้าไป

เมื่อเดินเข้าไปอันหลิงหยุนไม่พบแม่ทัพอันอยู่ห้องด้านนอก จึงเดินเข้าไปห้องด้านในเพื่อหาตัวแม่ทัพอัน แต่เมื่อเดินไปถึงประตูยังไม่ทันได้เข้าไป ก็ได้ยินเสียงพูดดังขึ้นมาจากด้านใน ：“苏苏 เจ้าอยู่แห่งใดกัน？เมื่อไหร่เจ้าจะกลับมา？”

อันหลิงหยุนยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าที่จะหายใจแรงออกมา แม่ทัพอันถอนหายใจออกมา แล้วยกจอกเหล้าขึ้นดื่ม ：“ถึงแม้หลิงหยุนจะไม่ใช่ลูกที่ข้าเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็มองว่านางเป็นลูกในไส้ของข้ามาตลอด ถึงอย่างนั้นเทพเจ้ากลับโหดเหี้ยมใจร้าย ปล่อยให้นาง ……”

แม่ทัพอันยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง หลังจากดื่มเสร็จเขาก็พูดขึ้นมาด้วยความเศร้าโศก ：“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าควรจะพานางติดตามอยู่ข้างกาย แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ข้าควรจะอธิบายกับเจ้าอย่างไรดี ”

“……”

อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก ถึงกับหายใจติดๆขัดๆ แม่ทัพอันทำสีหน้าที่มัวหมอง เดินมายังประตูในทันที อันหลิงหยุนยังไม่ทันได้พูดกล่าวสิ่งใด คอของนางก็ถูกแม่ทัพอันบีบเอาไว้แล้ว นางเงยหน้าขึ้นมาดูแม่ทัพอันที่กำลังเหม่อลอย แม่ทัพอันก็ถึงกับตกใจ ถึงแม้ว่าจะยังมีอาการมึนเมา แต่เขาก็รีบดึงมือออกทันที

อันหลิงหยุนถาม ：“ท่านแม่ยังมีชีวิตงั้นหรือ ？”

น้ำเสียงของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปอย่างมาก ราวกับว่าคนที่พูดอยู่ไม่ใช่ตัวนาง นางมองไปยังแม่ทัพอันด้วยความทุกข์ใจ แม่ทัพอันเองก็นิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง ：“หลิงหยุน ”

เพียงแค่ครู่เดียวแม่ทัพอันก็สามารถรับรู้ว่าเป็นลูกสาวของตัวเอง โดยที่ภายในใจของอันหลิงหยุนนั้นกำลังสับสน

เจ้าของร่างเดิมถาม ：“ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่งั้นหรือ ？”

อันหลิงหยุนคิ้วขมวดแน่น แต่นางไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้ แม่ทัพอันจึงสำรวจดูอันหลิงหยุน ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ ：“นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่？”

“ท่านพ่อ โปรดบอกข้า ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่？”เจ้าของร่างเดิมร้องไห้โฮขึ้นมา แม่ทัพอันหันหลังกลับ เจ้าของร่างเดิมก็เดินตามเข้าไป จากนั้นแม่ทัพอันจึงนั่งลง

“นางตายไปแล้ว เจ้าจงอย่าได้ถามถึงนางอีกเลย ”

เจ้าของร่างเดิมไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป จึงร้องไห้โฮออกมาอย่างหนัก

แม่ทัพอันมองไปยังอันหลิงหยุนอย่างแปลกใจ ด้วยความหมดหนทาง ทั้งที่เห็นอยู่ว่านางเป็นลูกสาวของตนแท้ๆ แต่กลับมีความรู้สึกที่ทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้

เจ้าของร่างเดิมพูดออกไปพลันร้องไห้ไปด้วย ：“ท่านพ่อ ข้าจะไปหาท่านแม่ ！”

“พูดจาเหลวไหล ท่านแม่ของเจ้าตายไปแล้ว จะไปหาอะไรกัน ป้ายวิญญาณก็อยู่ตรงนี้ไม่เห็นหรือไร ？”

แม่ทัพอันมองไปยังป้ายวิญญาณฮูหยินของตัวเอง ทั้งที่ป้ายวิญญาณไม่มีแม้แต่การสลักชื่อใดๆ

“ท่านพ่อ ท่านเอาแต่พูดว่าท่านแม่ตายแล้ว เหตุใดถึงไม่มีแม้แต่การสลักชื่อใดๆไว้เล่า ？”เจ้าของร่างเดิมร้องไห้อย่างบ้าครั่ง แม่ทัพอันที่นั่งอยู่อีกข้างก็ได้แต่นิ่งเงียบ

ผ่านไปสักระยะ แม่ทัพอันถึงเอ่ยปากพูด ：“หลิงหยุน พ่อทราบดีว่าเจ้าคิดถึงแม่ของเจ้า แต่นางได้จากไปแล้วจริงๆ ”

แม่ทัพอันสัมผัสมือของเจ้าของร่างเดิม เมื่อเห็นว่ามันเย็นเฉียบ เขาจึงมองไปยังลูกสาวด้วยความทรมานใจ น้ำตาไหลนองลงมา

เจ้าของร่างเดิมโอบกอดแม่ทัพอันเอาไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พอร้องไห้ไปสักพักนางก็หมดสติลงไป

แม่ทัพอันรับรู้ถึงบางอย่างที่ไม่ดีจึงได้ผลักอันหลิงหยุนออกมา ก็พบว่านางได้หมดสติไปแล้ว เมื่อสัมผัสหน้าผากของอันหลิงหยุน ก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา

“หลิงหยุน……หลิงหยุน……”

อันหลิงหยุนไร้สติ แม่ทัพอันจึงอุ้มนางขึ้นมาแล้วตะโกนเรียกคน ：“หมอจวน หมอจวน……”

เมื่อแม่ทัพอันเดินออกมากงชิงวี่เองก็ได้เดินเข้ามาพอดี และทันทีที่เห็นอันหลิงหยุนหมดสติไป ก็รีบเดินเข้าไปหา

“หลิงหยุน！”กงชิงวี่ตื่นตกใจ ส่วนแม่ทัพอันก็เอาแต่อุ้มลูกสาวไม่ยอมปล่อยมือ

“หมอจวน！”

“ส่งมาให้ข้า ”

พ่อบ้านเหงื่อตก นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาต่อสู้แก่งแย่งกันอีก

“ท่านแม่ทัพ เร่งปล่อยมือเถอะ ！”

“ท่านพ่อตา ร่างกายของหลิงหยุนกำลังสาหัส ！”กงชิงวี่เมื่อไม่สามารถเอาชนะจึงโมโหขึ้นมา

แม่ทัพอันตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธ ：“วางนางลงซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า！”

กงชิงวี่กำมือทั้งสองแน่น ：“ท่านอย่าหวังไปเลย！”

สายตาของแม่ทัพอันประกายความเยือกเย็นออกมา ：“เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าเป็นคนโหดเหี้ยมแล้วกัน”

แม่ทัพอันปล่อยฝ่ามือออกไป ตรงไปยังส่วนหัวของกงชิงวี่ หวังจะฆ่ากงชิงวี่ให้ตายเสีย

“อันจือซาน！”

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพอันต้องการที่จะฆ่ากงชิงวี่ อ๋องตวนก็ทะยานเข้ามาจากด้านนอก โยนกระถางดอกไม้ไป และแม่ทัพอันจึงต้องยกมือขึ้นมาสะกัดมันเอาไว้ กงชิงวี่ได้ทีจึงรีบอุ้มอันหลิงหยุนไปยังข้างกายอ๋องตวน

ราชครูจุนถึงกับแสดงสีหน้าที่สับสน ：“เหตุใดพวกเจ้าถึงทำเช่นนี้ ？”

แม่ทัพอันจ้องมองไป ：“พอดีเลย วันนี้พวกเจ้าสองพี่น้องจะได้ตายเสียที”

อ๋องตวนมองไปยังกงชิงวี่：“พวกเจ้ากำลังเล่นอะไรกันอยู่？”

“ไม่ใช่การเล่น แต่เป็นการเข้าใจผิด ”กงชิงวี่เผยสีหน้าที่จริงจัง และเมื่อนึกถึงอันจือซานที่ลงมืออย่างรุนแรงนั้น คาดว่าเขาคงจะรู้ถึงตัวตนของหลิงหยุนแล้ว

เมื่อสักครู่นี้อันจือซานคิดจะฆ่าเขา

อ๋องตวนจึงกันกงชิงวี่เอาไว้ ：“เจ้าออกไปก่อน”

“ไม่ได้เด็ดขาด เจ้าสู้เขาไม่ได้ ”กงชิงวี่ส่งอันหลิงหยุนที่อยู่ในอ้อมแขนให้กับอ๋องตวน：“อุ้มนางเอาไว้ อย่าออกห่างจากข้าเป็นอันขาด อย่าได้คลาดจากสายตาของข้า คนนอกห้ามเข้าใกล้หลิงหยุนแม้แต่ครึ่งก้าว พี่รองเจ้าจงอยู่ที่นี่

ความแค้นนี้แม่ทัพอันคงอยากที่จะสะสางมานานแล้ว ในวันนั้นที่ข้าและเจ้าทำร้ายหลิงหยุนต่อหน้าเหล่าขุนนาง เขาได้แต่สะสมมันเอาไว้มาโดยตลอด แต่ด้วยความที่ทุกวันนี้หลิงหยุนยังมีชีวิตอยู่สบาย เขาจึงไม่ได้คิดจะทำอะไรต่อเจ้าและข้า จนวันนี้เรื่องของโจวไท่เข้ามากระตุ้นเขา เขาจึงได้อยากฆ่าเจ้าและข้าเพื่อชำระแค้น ”

อ๋องตวนกระตุกริมฝีปาก ：“นี่ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล พวกเจ้ามีลูกตั้งเยอะแล้ว ตอนนี้พวกเจ้ายังคิดจะต่อสู้กันอีกงั้นหรือ แม่ทัพอันยังเก็บความแค้นนี้ไว้อีกหรือ？”

“เจ้าไม่เข้าใจ！”

กงชิงวี่ส่งอันหลิงหยุนให้แก่อ๋องตวน แล้วมองไปด้วยความกังวล ：“หลิงหยุน เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาเถอะ ！”

เมื่อกล่าวจบกงชิงวี่หันหน้าไปเผชิญหน้ากับอันจือซาน เตรียมพร้อมจะเปิดศึก