ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 692

“ท่านพ่อตา……”

“ข้าไม่ใช่พ่อตาของเจ้า พวกเจ้ามันชั่วช้า ทำร้ายหลิงหยุน ตอนนี้ได้เวลาชำระแค้นแล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้าทั้งสอง วันนั้นพวกเจ้าทำร้ายหลิงหยุนจนสิ้นลม ข้าถูกขัดขวางเอาไว้นอกวัง หลิงหยุนเรียกร้องหาข้า แต่ข้ากลับไปไม่ทันกาลถึงได้เกิดภัยอันใหญ่หลวงเช่นนี้ ”สายตาของแม่ทัพอันโหดร้าย ไม่รอให้กงชิงวี่ได้พูดจบเขาก็พูดตัดบทขึ้นมาด้วยความโมโห

อ๋องตวนอุ้มอันหลิงหยุนด้วยสีน้าที่หมองหม่น ：“แม่ทัพอัน ในเวลานั้นล้วนเป็นการเข้าใจผิด เรื่องที่เกิดขึ้นล้วนมีสาเหตุ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะจุนฉูฉู ท่านไม่สามารถ……”

ปัง ！

อ๋องตวนถึงกับผงะ เมื่อกำแพงที่อยู่ด้านข้างถูกแม่ทัพอันใช้พลังยกกระถางดอกไม้ขึ้นมากระแทกจนเกิดเป็นรูขึ้นมา

แม่ทัพอันยิ้มอย่างเย็นชา ：“หากไม่ใช่เพราะว่าเจ้าอุ้มหลิงหยุนเอาไว้ นี่คงจะเป็นจุดบของเจ้าไปแล้ว”

อ๋องตวนมองไปยังรูที่อยุ่บนกำแพงด้านข้าง ก็ไม่กล้าที่จะหายใจหนักออกมา

ราชครูจุนดึงมือทั้งสองเข้าไปในแขนเสื้อ เดินไปยืนหลบอยู่ด้ายหลังอ๋องตวน ด้วยความคิดว่าตรงนี้น่าจะปลอดภัยขึ้นมาสักหน่อย ในตอนอายุยังหนุ่มยังแน่นอันจือซานนั้นเป็นคนที่อารมณ์ร้ายอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นไทเฮาจะยอมเขาตลอดได้อย่างไร

แต่ทว่า……

ราชครูจุนมองไปยังฝั่งของกงชิงวี่ ก็รับรู้ได้เลยว่าเป็นสายใยของพี่น้อง เพื่อที่จะปกป้องอ๋องตวน อ๋องเสียนเองจึงได้ยอมเต็มใจที่จะแบกรับความยากลำบากเอาไว้

แม้ว่าตัวเขาจะได้พบกับอันตรายอย่างเอาตัวไม่รอด แต่ก็ยังไม่วายที่จะปกป้องอ๋องตวนเอาไว้

อ๋องตวนกุมมือทั้งสองแน่น ด้วยความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

“อันจือซาน หากว่าท่านทำร้ายอ๋องเสียน เช่นนั้นวันนี้ ข้าก็จะฆ่าอันหลิงหยุนเสีย”

กงชิงวี่ถึงกับหน้าหมอง ：“พี่รอง！”

ราชครูจุนถึงกับกังวลกับความฉลาดของอ๋องตวนเสียจริง ว่าเขาคิดจะทำเช่นนี้ต่อไปช่างมีความคิดจริงๆ

“แม่ทัพอัน ท่านจัดการกับอ๋องเสียนก่อนเถอะ ”ราชครูจุนกล่าวขึ้นมาโดยไม่รอให้แม่ทัพอันได้แสดงความโกรธออกมา

แม่ทัพอันมองไปยังราชครูจุน พูดด้วยความไม่พอใจ ：“ราชครูจุน เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่หรืออย่างไร？”

“แม่ทัพอัน วันนี้พระชายาเสียนเป็นเช่นนี้แล้ว คาดไม่ถึงว่าเจ้าอยากให้นางตายจริงๆ ？”ราชครูจุนกล่าว แม่ทัพอันน้ำตาคลอเบ้า

“กงชิงวี่ เจ้าเข้ามาเถอะ วันนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้าสองพี่น้อง ทุกความทุกข์ทรมานของหลิงหยุนล้วนเกิดขึ้นเพราะเจ้า วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน แล้วค่อยฆ่าอ๋องตวน เพียงเท่านี้ข้าก็พอจะมีหน้าไปพบหลิงหยุนแล้ว”

ราชครูจุนตกใจไม่เบา ：“พระชายาเสียน？”

อ๋องตวนเองก็ประหลาดใจ เขาก้มหน้าลงมองอันหลิงหยุน：“พระชายาเสียนสิ้นแล้ว？”

“หยุดพูดเหลวไหล แม่ทัพอันได้รับการกระตุ้น ไม่อาจที่จะแยกแยะผิดถูกได้ พวกเจ้าสองคนอย่าได้พูดจาเหลวไหล ”กงชิงวี่มองไปยังแม่ทัพอัน：“แม่ทัพอันในใจของท่านมีเรื่องขัดใจ เช่นนั้นท่านก็อย่าได้ออมมือให้ข้า วันนี้หากท่านชนะ ท่านจะทำอย่างไรกับพวกเราทั้งสามก็แล้วแต่ใจท่าน หากท่านพ่ายแพ้ นับจากวันนี้ไปอย่าได้กล่าวถึงเรื่องนี้อีก ”

“อ๋องเสียน ข้าเพียงผ่านทางเข้ามาเท่านั้น เรื่องนี้ไม่ได้มีเกี่ยวข้องกับข้า เจ้าอย่าได้สนใจข้าเลย”

แม่ทัพอันมองไปยังราชครูจุน：“ไม่มีปัญหา จะมีเจ้าเพิ่มเข้ามาหรือขาดเจ้าไปก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว ”

“……”ราชครูจุนถึงกับหน้านิ่ง ：“แม่ทัพอันอย่าได้ใส่ใจเลยดีกว่า”

กงชิงวี่กล่าวขึ้น ：“ท่าแม่ทัพ เชิญ ”

แม่ทัพอันมองไป แล้วเดินตรงปังกงชิงวี่ แล้วทันใดนั้นทั้งสองก็เริ่มการต่อสู้ขึ้นมา การต่อสู้ครั้งนี้ ทั้งสองเกือบจะพังทั้งลานจนหมด

กงชิงวี่และแม่ทัพอันต่อสู้กัน เหล่าคนใช้ก็ไม่กล้าเข้ามาขัด จึงทำให้ทั้งสองต่อสู้กันต่ออย่างไม่ยอมลดละ

อ๋องตวนตื่นตระหนก ：“ราชครูจุน ท่านไปรายงานแก่ฮ้องเต้เถอะ ตอนนี้มีเพียงฮ้องเต้เท่านั้นที่จะห้ามเขาได้ ”

“……”ราชครูจุนไม่ได้ขยับตัวใดๆ แต่ด้วยความที่แม่ทัพอันเป็นผู้ที่หูตาว่องไว จึงได้ใช้ฝ่ามือผลักเอาก้อนหินก้อนใหญ่ทะยานขึ้นไปยังประตูแล้วบังทางออกเอาไว้

ราชครูจุนเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก หลายปีมานี้เขายังไม่เคยต้องตกใจถึงเพียงนี้มาก่อน ถ้าหากเขามีชีวิตรอดออกจากจวนแม่ทัพไปได้ เขาคงไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีกเป็นอันขาด

อ๋องตวนได้แต่นิ่งเงียบ กงชิงวี่เองก็เร่งความเร็วในการเคลื่อนไหวมากขึ้น

ในขณะที่แม่ทัพอันเองก็ยิ่งลงมือรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

แม่ทัพอันผู้เป็นดั่งมือขวา อ๋องเสียนเป็นมือซ้าย ทั้งสองเป็นดั่งดาบคู่กัน เช่นเดียวกันหากดาบทั้งสองต่างหันมีดเข้าหากัน แล้วนางตายไป ประเทศต้าเหลียงนั้นก็ถึงคราวพังพนาศแล้ว

กงชิงวี่ใช้มือทั้งสองกุมหน้าอกเอาไว้ แล้วไอเป็นเลือดออกมา หายใจหอบพิงเข้ากับกำแพง

เขามองไปยังฝั่งของอันหลิงหยุน ดวงตาฉายแววลึกล้ำขึ้นมา ：“หลิงหยุน……”

และแล้วคิ้วของอันหลิงหยุนก็ขยับ พร้อมกับพยายามอย่างหนักกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ ก่อนจะมองไปยังอ๋องตวน แล้วพึมพำออกมา ：“ท่านอ๋อง……ท่านอ๋อง……”

“ฟื้นแล้ว พระชายาเสียนฟื้นแล้ว ”

อ๋องตวนร้อนรนจนเกือบจะปล่อยอันหลิงหยุนลงไป แต่ก็ยังดีที่นางฟื้นขึ้นมา

ในขณะที่กงชิงวี่ไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

ทางด้านแม่ทัพอันก็มองไปทางลูกสาว ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างเย็นชา

อันหลิงหยุนลงมาจากอ้อมแขนของอ๋องตวน ด้วยท่าทางที่ไม่สามารถยืนนิ่งได้ จ้องมองไปยังแม่ทัพอัน ：“ท่านพ่อ！”

อารมณ์ของแม่ทัพอันเริ่มหนักหน่วงขึ้นมา จึงหันหลังกลับเดินไปที่ห้อง ทั้งที่ทุกห้องในลานแห่งนี้พังทลายลงมาหมดแล้ว แต่ห้องของเขากลับไม่ได้เป็นอะไร

แม่ทัพอันเมื่อเดินเข้าไปแล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ด้วยความโซซัดโซเซ ：“ท่านอ๋อง ไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่？”

กงชิงวี่ยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าที่ซีดเซียวจนน่าเห็นใจ เขาหวังจะเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แต่ตอนนี้เขากลับก้าวขาไม่ออกแล้ว

“ข้าไม่อาจขยับตัวได้แล้ว ขยับ……”

ยังไม่ทันได้กล่าวจบ กงชิงวี่ก็หลับตาลง แต่ด้วยความที่เขาเอนไปยังกำแพงจึงไม่ได้ล้มลงไปบนพื้น

อันหลิงหยุนพยายามเดินไปตรงหน้าของกงชิงวี่ ทันทีที่นางเข้าไปถึงตัวกงชิงวี่ เขาก็เอนเข้ามาหาตัวนางทันที ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่ทับเข้ามาบนร่างกายของนาง อันหลิงหยุนถึงกับโซซัดโซเซ ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองโอบร่างกายของกงชิงวี่ แล้วกอดเขาเอาไว้ก่อนที่นางล้มลงไป

จากนั้นก็มีอีกาฝูงหนึ่งบินพุ่งเข้ามา ปกป้องทั้งสองเอาไว้ จึงทำให้ทั้งสองไม่ได้กระแทกไปกับพื้นอย่างจัง