หยุนจิ่นลุกขึ้น ยืนมองแม่ทัพอันอย่างแน่นิ่ง :“แม่ทัพอัน เหตุใดท่านต้องทำเช่นนี้ด้วย ?เหตุใดท่านถึงต้องฆ่าเจ้านาย?”
แม่ทัพอันทำสีหน้าทุกข์ใจ:“หลิงหยุนเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ในเวลาปกติบาดแผลจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้แผลกลับไม่สมาน ดูแล้วไม่อาการไม่สู้ดีนัก เกรางว่าเจ้านายจะ ……”
แม่ทัพอันมองออกไป :“แล้วคนล่ะ ?”
“ไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋องได้พาตัวออกไปแล้ว”
“เหลวไหล เรียกให้เขากลับมา เขาได้รับบาดเจ็บ จะไปได้อย่างไร ?”
“เจ้านายกลัวว่าท่านอ๋องจะเกิดปัญหา จึงได้มอบเลือดให้แก่ท่านอ๋องดื่ม ตอนนี้ท่านอ๋องไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เลือดของเจ้านายสามารถช่วยชีวิตคนได้ ท่านแม่ทัพไม่ทราบหรอกหรือ ?”หยุนจิ่นรู้ดีว่าแม่ทัพอันจะต้องรู้เรื่องนี้แล้ว เพียงแค่ไม่มีผู้ใดกล่าวถึง และแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้เท่านั้น
แม่ทัพอันมองหยุนจิ่น:“หลิงหยุนเป็นถึงขนาดนั้น เขายังจะดื่มเลือดอีกหรือ ?”
“ท่านแม่ทัพ นั่นเป็นพระสามีของเจ้านาย สำหรับเจ้านายแล้วเขาก็มีความสำคัญเช่นเดียวกับท่านแม่ทัพ ปกติท่านแม่ทัพก็ทรงเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี เหตุใดคราวนี้ถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเล่าเจ้าคะ ?”
“……”แม่ทัพอันนิ่งเงียบ มองไปยังยาที่อยู่ในมือของหยุนจิ่น :“นั่นคือยาพิษหรือ?”
“นี่เป็นยาของเจ้านายที่มอบให้ข้าก่อนจะหมดสติไป ”หยุนจิ่นกล่าวตอบ
แม่ทัพอันหยิบยามาแล้วกินลงไป สายตาเรียบนิ่ง :“เรียกให้พ่อบ้านมาซ่อมแซมจวนแม่ทัพด้วย ข้าจะพักผ่อนเสียหน่อย ”
แม่ทัพอันหันหลังเดินกลับไปด้านใน หยุนจิ่นก็เดินตามหลังไป :“ท่านแม่ทัพ !”
“ออกไปเถอะ”
เมื่อแม่ทัพอันเข้าไปด้านใน หยุนจิ่นก็อยู่ตรงนั้นอยู่สักพักแล้วจึงค่อยเดินจากไป
อ๋องตวนและราชครูจุนทั้งสองเข้าไปตรวจสอบเรื่องของจวนเฉินเสี้ยง ในเมื่อจวนเฉินเสี้ยงถูกเข้าตรวจค้น อ๋องตวนจึงเข้าไปยังจวนเฉินเสี้ยง แต่ไม่พบเสินหยุนเจ๋ กลับได้เจอกับเสินหยุนเอ๋อแทน เสินหยุนเอ๋อในตอนนี้กำลังตื่นตระหนกอยู่อย่างไม่สุข นั่งอยู่ในบ้านเฝ้ารอคนจะมาเข้าพบ
เมื่อคนที่มาคืออ๋องตวน,เสินหยุนเอ๋อก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ด้วยความคิดว่าอ๋องตวนนั้นค่อนข้างง่ายต่อการต่อกรด้วยมากกว่า
ทันทีที่ได้พบหน้ากันเสินหยุนเอ๋อก็ทำเป็นร้องไห้ขึ้นมา นางร้องไห้ไปพลันจ้องมองไปยังอ๋องตวนอย่างไม่ละสายตา
เดิมทีนางอยากจะอภิเษกกับอ๋องเสียน แต่เมื่อไม่อาจอภิเษกกับอ๋องเสียน นางก็คิดที่อยากจะเข้าวัง แต่ทานพ่อท่านแม่ของนางกลับเอาใจพี่สาวมากกว่า นางจึงหมดหนทางที่จะได้เข้าวัง
เวลานี้ยังเหลือผู้ใดอีกเล่า?
หากสามารถอภิเษกสมรสกับอ๋องตวน เช่นนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องดี
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสินหยุนเอ๋อก็ไม่คิดที่จะลังเลอีกต่อไป
ตอนนี้นางเกลียดชังอันหลิงหยุนจนเข้าไส้ หากได้อภิเษกกับอ๋องตวน เพียงแค่ใช้แผนการเล็กน้อย กำจัดหยุนโล๋ชวนให้พ้นทางไป แล้วนางก็จะได้เป็นพระชายาเอกสมใจ
หยุนโล๋ชวนเองก็ใช้วิธีการนี้ไม่ใช่หรือไง?
เมื่ออ๋องตวนเดินเข้าประตูมา เสินหยุนเอ๋อก็เดินเข้าไปภวายความเคารพ :“ขอเข้าเฝ้าอ๋องตวน”
อ๋องตวนยืนมือไขว้หลัง แววตาเย็นชา :“เสินหยุนเจ๋เล่า?”
“ท่านพี่ไม่อยู่เจ้าค่ะ เขาเดินทางไปยังชายแดนแล้ว”
อ๋องตวนหันไปมองราชครูจุน ราชครูจุนพยักหน้า อ๋องตวนจึงถือว่าเป็นได้รับอนุญาต
“เสินหยุนเอ๋อ ข้าอยากจะสอบถามเจ้าว่า ทั้งฝั่งบ้านแม่ของเจ้ามีญาติฝ่ายในที่มีนามว่า周允唐หรือไม่?”
เสินหยุนเอ๋อเมื่อนึกถึงปัญหาที่เกิดขึ้นในตระกูลเสินตอนนี้แล้ว นางก็รู้สึกลังเลใจขึ้นมา แต่นางก็ยังตอบกลับ :“周允唐นั้นนับว่าเป็นญาติฝ่ายในของตระกูลข้า เขาเป็นพี่น้องของท่านแม่ ไม่ทราบว่าอ๋องตวนถามสิ่งนี้ด้วยเหตุอะไร?”
“ในเมื่อเจ้าได้ยอมรับแล้ว ข้าก็ขอตัวก่อน”เมื่ออ๋องตวนได้คำตอบก็ตั้งใจจะกลับทันที เสินหยุนเอ๋อจึงรีบขัดขวางเอาไว้
“อ๋องตวน หยุนเอ๋อยังมีเรื่องที่จะรายงาน เชิญอ๋องตวนเข้าไปคุยด้านในห้องเถอะ ”
เสินหยุนเอ๋อกล่าวด้วยความเคารพ
ราชครูจุนจึงกล่าวึ้น :“ข้าจะออกไปรออยู่ด้านนอก เชิญอ๋องตวน ”
อ๋องตวนหันหลังกลับไปมอง ด้วยความต้องการกล่าวบางอย่างออกมา แต่เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว เขาจึงพูดขึ้นมา
:“ที่นี่ก็ไม่ได้มีผู้อื่น เจ้ามีสิ่งใดจะกล่าวก็ว่ามาเถอะ ”
“จะให้พูดตรงนี้คงจะไม่ได้ อ๋องตวน ขอเชิญเข้าไปพูดคุยเป็นส่วนตัวจะดีกว่าเจ้าค่ะ”เสินหยุนเอ๋อพูดอย่างยืนกรานว่าจะให้เข้าไปด้านใน จนอ๋องตวนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“มีสิ่งจะกล่าวโปรดว่ามาเถอะ ข้าไม่สะดวกเข้าไปด้านใน”
อันหลิงหยุนถอนหายใจ แล้กวาดสายตาไปรอบๆ :“ที่นี่คือแห่งใด?”
“ยอดเขาที่ข้าใช้ฝึกวิทยายุทธ์ ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ในตอนที่อายยุยังน้อย มีการผุพังไปบ้างเล็กน้อย”กงชิงวี่พูดจบก็ลุกขึ้นยืนอันหลิงหยุนทีกำลังมองไปรอบๆ เดินตามลงมาจากเตียง แล้วนางก็หิวจนท้องร้อง จ็อกๆ
เมื่อเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว อันหลิงหยุนก็ต้องก้มหน้าลงมองท้อง พลันเหลือบไปมองกงชิงวี่:“ท่านอ๋อง ที่นี่มีอาหารหรือไม่?”
“อืม มีของกิน เดี๋ยวข้าจะไปจับมา รอสักครู่ ข้าจะไปหามาให้”
กงชิงวี่เดินไปกับอันหลิงหยุนที่ร่างกายอ่อนแรง พร้อมกับกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ ทั้งสองเดินอยู่บนเนินเขาที่พื้นดินขรุขระ พุ่มหญ้าขึ้นเต็มไปหมด
และด้วยความที่ทั้งสองร่างกายไม่สู้ดี เดินไปก็ไร้เรี่ยวแรง จึงเดินไปด้วยความโซซัดโซเซ
กงชิงวี่เจอไก่ป่าตัวหนึ่งอยู่ในพุ่มหญ้า จึงใช้ก้อนหินทุบไก่ป่าจนตาย ทั้งยังได้ไข่ไก่ป่ามาด้วย
เมื่อนำไก่ป่าขึ้นมา เขาก็จัดการทำอาหารทันที
อันหลิงหยุนนั่งลงมองดูกงชิงวี่ทำอาหารให้นาง
เมื่อกินอิ่ม อันหลิงหยุนเริ่มจะมีกำลังขึ้นมาเล็กน้อย สักพักนางก็เอนตัวเข้าหากงชิงวี่แล้วนอนพัก ครั้งนี้กงชิงวี่ไม่กล้าที่จะหลับตาลงนอน เวลาทั้งคืนเขาได้แต่เฝ้ารอให้อันหลิงหยุนฟื้นขึ้นมา
ในเช้าวันถัดมา อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่บาดแผลของนางก็ยังไม่ดีขึ้น ร่างกายยังคงอ่อนแรงอย่างมาก
ตั้งแต่อันหลิงหยุนมาอยู่ในโลกนี้ กงชิงวี่ไม่เคยได้พบกับอันหลิงหยุนที่มีสภาพร่างกายอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่อ่อนแรง แต่ทั้งร่างกายของนางราวกับว่ากำลังมีอาการป่วย
“หลิงหยุน เจ้าฟื้นแล้วหรือ?”กงชิงวี่พยุงตัวอันหลิงหยุนลุกขึ้น แต่อันหลิงหยุนยังคงรู้สึกเหนื่อยล้า ไม่เพียงแค่มีความล้าเหนื่อย แม้แต่เสียงก็แผ่วเบาไปด้วย
กงชิงวี่กระชับแขนโอบนางเอาไว้แน่น ด้วยความกลัวว่าอันหลิงหยุนจะเกิดปัญหา จนไม่กล้าที่จะออกห่างจากอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนพิงอกของกงชิงวี่ หายใจอย่างแผ่วเบา อาการของโลกนี้ช่างสดชื่นเสียจริง นางยังทำใจไม่ได้ที่จะทิ้งเขาไปเลย
“ท่านอ๋อง หากข้าตายแล้ว ท่านจะต้องรักษาตัวให้ดี ท่าจะต้องเลี้ยงดูลูกให้เติบโตก่อนแล้วค่อยจากไป 。”
ใจกงชิงวี่เต้นอย่างรุนแรง เขานิ่งแล้วก้มหน้าลงมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น :“คราวนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ถือว่าเป็นการรับกรรม ข้ามาที่นี่เพราะท่านอ๋องฆ่าเจ้าของร่างเดิม ตอนนี้เจ้าของร่างเดิมจึงปรากฏตัวมาเพื่อที่จะฆ่าข้า ให้ท่านอ๋องเจ็บปวดทรมาน นางกับข้าก็เป็นดั่งหยกและหินที่ถูกเผาไหม้ไปพร้อมกัน ท่านอ๋องท่านจะต้องเตรียมใจเอาไว้!”
กงชิงวี่กำชับแขนแน่นขึ้น :“งั้นหรือ?”
เขาใช้แรงกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วไม่พูดสิ่งใดออกมาอีกเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...