ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 695

ระหว่างทางอันหลิงหยุนได้แต่นิ่งเงียบ จนกระทั่งทั้งสองกลับมาถึงห้องไม้ อันหลิงหยุนจึงนั่งลง ส่วนกงชิงวี่ก็ไปจัดเตรียมอาหาร จนถึงเวลาทานอาหารอันหลิงหยุนจึงได้พูดอีกครั้ง ：“ระบบของข้าเกิดปัญหา ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง สภาพร่างกายในตอนนี้กลับไปเป็นของเจ้าของร่างเดิม ซึ่งร่างกายของเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่สู้ดีมากนัก ท่านอ๋องยังจำตอนที่ทำให้เจ้าของร่างเดิมต้องตายได้หรอไม่？”

กงชิงวี่ส่งสายตาเย็นชา แต่กลับไม่พูดกล่าวสิ่ง

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ ：“ข้าในตอนนี้หมดหนทางฟื้นสภาพร่างกาย ไม่อาจรับบาดเจ็บได้อีก ทว่าเจ้าของร่างเดิมนั้นก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวของวิญญาณที่เหลืออยู่ หรือจะว่าไปมันก็เป็นเพียงความรู้สึกนึกคิดเท่านั้น เดิมทีนางอยากจะอยู่ร่วมกันกับท่านอ๋อง แต่สาเหตุที่นางไม่สามารถปรากฏตัวออกมาได้ นั่นเป็นเพราะว่านางใช้ความสามารถของนางในการฉุดดึงให้ท่านอ๋องและข้าได้มาอยู่ร่วมกัน ในตอนที่ข้ามีร่างกายเปลือยเปล่า ท่านอ๋องก็เคยได้พบเห็นแล้วไม่ใช่หรือ ? ซึ่งทั้งหมดนั้นล้วนเป็นฝีมือของเจ้าของร่างเดิมทั้งนั้น และเจ้าของร่างเดิมเพียงแค่ไม่พึงพอใจว่าทั้งที่เป็นคนเดียวกัน แต่ท่านอ๋องกลับปฏิบัติกับข้าด้วยความรักและใส่ใจ แต่กลับปฏิบัติกับนางด้วยความเย็นชา ตอนนี้ท่านอ๋องเองก็ได้รับรู้ถึงเรื่องราวอันไม่เป็นธรรมที่นางได้พบเจอในยามเยาว์วัยแล้ว ท่านอ๋องมีความเห็นใจนางบ้างหรือไม่？”

กงชิงวี่กัดมันเทศที่อยู่ในมือไปคำหนึ่ง ：“ในเมื่อไม่สามารถเอาตัวรอดได้ จะเห็นใจอย่างไร ？”

อันหลิงหยุนยิ้มขึ้นมา แล้วถอนหายใจพลางพูด ：“นี่เป็นเพียงแค่สาเหตุหนึ่งเท่านั้น อีกอย่างนางนั้นมีความกังวลในใจอยู่ตลอดเรื่องที่นางไม่มีมารดา และบังเอิญว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนนางได้ยินแม่ทัพอันพูดเรื่องที่ว่ามารดาของนางยังไม่ตาย นางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก จนอยากออไปตามหามารดา เพื่อถามไถ่ว่าเหตุใดถึงไม่ต้องการนาง เรื่องนี้หากท่านอ๋องยอมช่วยเหลือ ไม่แน่นางอาจจะออกไปจากตัวข้า ”

กงชิงวี่คิ้วขมวดขึ้น ：“ไม่ใช่ว่ามารดาของนางตายไปนานแล้วหรือ？”

“ดูเหมือนว่าแม่ทัพอันกำลังปกปิดบางอย่างอยู่ ซึ่งเจ้าของร่างเดิมก็ให้ความสนใจมากด้วย ”อันหลิงหยุนเองก็หมดหนทางแล้วเช่นกัน

กงชิงวี่ถาม ：“เจ้าของร่างเดิมสามารถออกมาได้หรือไม่？”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า ：“นางเหนื่อยล้า และได้รบบาดเจ็บด้วยเช่นกัน ตอนนี้นางหลับใหลไปแล้ว ข้าพูดเรื่องเหล่านี้กับท่านนางไม่สามารถรับรู้ได้ ”

“นางจะจากไปจริงๆหรือ ？”สิ่งที่กงชิงวี่นั้นใส่ใจมากที่สุดก็คือจุดนี้

อันหลิงหยุนกล่าวถาม ：“แล้วถ้าหากนางไม่ยอมจากไปเล่า หากนางต้องการให้มีวิญญาณสองตนในร่างเดียวกัน ？”

ดวงตาของกงชิงวี่เรียบนิ่ง ไม่กล่าวตอบ

หลังจากที่อันหลิงหยุนทานอาหารเสร็จ ก็ออกปหาสมุนไพรข้างนอก เมื่อหาเจอนางก็นำใบสมุนไพรใส่ปากแล้วเคี้ยวไปมา ก่อนจะนำมากดลงบนบาดแผล แล้วพันผ้าเอาไว้

ส่วนกงชิงวี่นั้นอยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน คอยติดตามนางอยู่ตลอด

เมื่อทำแผลเสร็จ อันหลิงหยุนก็ออกไปหาสมุนไพรชนิดอื่น ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นยาบำรุงเลือดและฟื้นฟูร่างกายทั้งสิ้น เมื่อตกค่ำก็นำสมุนไพรออกมาต้ม แล้วค่อยดื่มลงไป

กงชิงวี่มองดูอันหลิงหยุนที่ดื่มยาขมสีดำสนิทราวกับว่ากำลังดื่มน้ำหวานลงไปเสียอย่างนั้น

“ไม่ขมหรือ？”

ขนาดเขาที่มองดูยังรู้สึกถึงความขม แต่อันหลิงหยุนกลับรู้สึกตลก ：“ไม่มีคนผู้ใด ไม่กินยาหรอก ต่อให้ร่างกายจะแข็งแรงแค่ไหนก็ต้องกิน การกินยาเป็นเรื่องที่ปกติ ไม่ว่าจะขมหรือไม่นั้นก็ต้องกิน เหตุใดจะต้องทำให้คนอื่นดูว่ามันขมด้วยเล่า ？”

“ข้าขอลองหน่อย”กงชิงวี่ยื่นมือเข้าไป แต่อันหลิงหยุนกลับขยับมือออกห่าง

“ไม่ได้ท่านอ๋อง ร่างกายท่านอ๋องถึงแม้จะไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็ใช่ว่าพิษจะทำอะไรท่านไม่ได้ ซึ่งยานี่มีพิษ”อันหลิงหยุนเดินเข้าไปพักผ่อน กงชิงวี่จึงลุกขึ้นไปนอนลงข้างๆ แล้วทั้งสองก็โอบกอดเข้หากัน และด้วยความที่กงชิงวี่ไม่สบายใจ

“เมื่อไหร่ร่างกายนี้จะดีขึ้น？”

“เมื่อไม่มีระบบคอยดูแล ก็คงต้องใช้เวลานาน ข้าต้องใช้เวลาครึ่งเดือนในการปรับสภาพถึงจะได้ หรือบางทีข้าอาจจะต้องใช้เวลาเป็นเดือน ”

“เช่นนั้นก็ดี ไม่มีระบบแล้ว จะได้ลดการใช้เลือด ”กงชิงวี่ถึงแม้จะปากแข็ง แต่ภายในใจกลับอ่อนระทวยไปหมด จากนั้นเขาจึงใช้มือทั้งสองโอบกอดอันหลิงหยุนเอาไว้อย่างแน่นหนา

อันหลิงหยุนหลับตาลง ซบลงไปแล้วพกผ่อน

พวกเขาอยู่บนเขาได้สามวันก็ลงจากเขามาแล้ว ด้วยปัญหาที่มีมากมาย และอันหลิงหยุนก็มีความเป็นห่วงแม่ทัพอัน ดังนั้นอยู่ได้เพียงสามวันจึงกลับลงมา

เมื่อทั้งสองลงมาจากเขา เข้าไปในเมืองหลวงก็ได้ยินข่าวว่าจวนอ๋องตวนนั้นมีงานมงคล งานมงคลอะไรกัน ?

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจเหลือบไปมองกงชิงวี่ ：“จวนอ๋องตวนนอกจากมีงานสมรสแล้ว ยังมีงานมงคลอื่นอีกหรือ？”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่านี่เป็นเพียงเรื่องตลก แต่สีหน้าของกงชิงวี่กลับดูจริงจัง พร้อมกับหันมาพูดกับอันหลิงหยุน ：“หลิงหยุนเรื่องตลกของเจ้าอาจจะกลายเป็นจริงแล้ว”

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว ：“เรื่องจริง？”

“อืม”

กงชิงวี่ดึงมืออันหลิงหยุน พานางไปยังฝั่งจวนอ๋องตวนเพื่อสังเกตการณ์

ในเวลาช่วงเช้า มีรถเกี้ยวสีแดงขบวนหนึ่งเดินทางมาจากจวนเฉินเสี้ยงแล้วมาหยุดลงยังหน้าประตูจวนอ๋องตวน จากนั้นก็มีหญิงสาวนางหนึ่งลงมาจากเกี้ยวเจ้าสาว พร้อมกับนางกำนัลที่เดินตามหลังมา

หยุนโล๋ชวนเองก็รู้อึดอัดขึ้นมาไม่น้อย แต่ยังคงเชิญอันหลิงหยุนเข้าไปด้านใน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”อันหลิงหยุนถาม แต่หยุนโล๋ชวนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมาก จึงกล่าวแต่สิ่งที่ตนรู้ออกมาเท่านั้น

“ท่านอ๋องถูกพบอยู่บนเตียง และเสินหยุนเอ๋อนางก็ได้กล่าวว่าตนเป็นคนของอ๋องตวนแล้ว และเรื่องนี้ฮ้องเต้ก็เป็นคนที่ตัดสินให้ ”

หยุนโล๋ชวนตอนนี้ไม่รู้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน

“อ๋องตวนเล่า เขาได้พูดอะไรบ้าง？”อันหลิงหยุนถามต่อ

หยุนโล๋ชวนตอบกลับ ：“เขาเอาแต่อยู่ในห้องหนังสือเพียงลำพัง ไม่ได้พูดคุยกับข้ามาหลายวันแล้ว”

เมื่อทั้งสามเดินมาถึงห้องโถงหน้า ซึ่งเวลานี้เสินหยุนเอ๋อก็ถูกส่งตัวไปเข้าห้องแล้ว ส่วนอ๋องตวนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวแล้วดื่มเหล้า เมื่ออันหลิงหยุนเดินเข้าไปหา อ๋องตวนจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมา วันนี้เขาก็ยังคงสวมชุดสีดำ ซึ่งไม่ได้แตกต่างไปจากวันธรรมดาเลยสักนิด

หยุนโล๋ชวนนั้นสวมใส่ชุดสีแดง ซึ่งก็พอเข้ากับพิธีขึ้นมาหน่อย

อันหลิงหยุนคิดในใจว่าการมาของเสินหยุนเอ๋อจะต้องเป็นเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์ และในวันข้างหน้าคงจะเลวร้ายเป็นแน่

“อ๋องตวน”อันหลิงหยุนเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน อ๋องตวนหันไปมองอันหลิงหยุน เมื่อเห็นว่านางไม่ได้เป็นอะไร อ๋องตวนจึงไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆมากนัก แล้วหันไปมองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างกายอันหลิงหยุนแทน

กงชิงวี่พูด ：“เหตุใดถึงไม่ระวังตัวเช่นนี้ ？”

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบเมื่อเห็นกงชิงวี่ ก็ต่างโน้มตัวลงทำความเคารพ

กงชิงวี่สะบัดมือ ให้คนอื่นๆออกไปก่อน แล้วจึงค่อยนั่งลง

หยุนโล๋ชวนก็นั่งตามลงไปข้างๆ ก่อนจะเริ่มทานอาหาร วันนี้คนตระกูลหยุนไม่มีคนมาร่วมงานเลยสักคน ซึ่งก็นับว่าเป็นการตบหน้าไปแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็หยิบตะเกียบขึ้นมาทานอาหาร การใช้ชีวิตบนเขานั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉะนั้นตอนนี้นางจะต้องเพิ่มสารอาหารบำรุงร่างกายสักหน่อย แน่นอนว่าอาหารในงานจัดเลี้ยงก็ต้องดีกว่าอาหารในบ้านอยู่แล้ว ซึ่งคงจะไม่มีอาหารของบ้านหลังไหนที่จะดีไปกว่าอาหารในงานเลี้ยงของจวนอ๋องตวนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นจวนอ๋องตวนเองก็มีชื่อเสียงในเรื่องนี้อยู่แล้วด้วย