ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 696

เมื่อได้เห็นอันหลิงหยุนทานอาหาร อ๋องตวนถึงกับต้องมึนงงด้วยท่าทางไร้อารมณ์

หยุนโล๋ชวนก็ทานอาหารไปนิดหน่อย เพราะต่อให้นางไม่อยากกินลูกในท้องก็ต้องการกินอยู่ดี

กงชิงวี่รินเหล้าดื่มไปหนึ่งจอกพร้อมกับทานอาหารเล็กน้อย ทั้งสี่คนนั่งอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีใครพูดจา จนกระทั่งแขกเครือที่มายังจวนอ๋องตวนกลับกันจนหมด อ๋องตวนจึงลุกขึ้นมาล้มโต๊ะ

แล้วอย่างในลานก็เงียบขึ้นมาทันที พ่อบ้านถึงกับตกใจไม่น้อย

“ทหาร ไปลากตัวเสินหยุนเอ๋อออกมา โบยห้าสิบที”

หยุนโล๋ชวนกล่าว ：“ท่านจะทำสิ่งใด หากท่านตีเสินหยุนเอ๋อ แล้วฮ้องเต้……”

“เป็นพระชายารองของข้า หากพูดแล้วก็ต้องเชื่อฟัง นางมายังจวนอ๋องตวนเพื่อที่เป็นเป็นวัวเป็นม้าไม่ใช่หรือไร ในเมื่อเป็นวัวเป็นม้า ก็เท่ากับเป็นทาส ซึ่งทาสก็มีไว้ด่าว่าทุบตี แล้วมีสิ่งใดที่ไม่ได้อีกเล่า？”อ๋องตวนกล่าวพร้อมเหตุผลอย่างหนักแน่น จนหยุนโล๋ชวนได้แต่มองอ๋องตวนอย่างไร้คำพูด

พ่อบ้านไม่กล้าละเลยหน้าที่ จึงรีบไปลากตัวเสินหยุนเอ๋อออกมา ในเวลานี้เสินหยุนเอ๋อยังคงรอคอยให้อ๋องตวนเข้ามาหา ถึงแม้ว่าตัวนางจะใช้วิธีการที่น่ารังเกียจ แต่นางกลับรู้สึกได้ใจไม่ทุกข์ร้อน และคิดว่าคงจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น และในไม่ช้าอ๋องตวนก็จะต้องยอมก้มหัวให้นางอย่างราบคาบ

พ่อบ้านเข้ามา ทั้งที่เสินหยุนเอ๋อยังคงสวมผ้าคลุมหัวอยู่ สาวใช้คนสนิทถึงกับแปลกใจ ：“พวกเจ้าจะทำสิ่งใดกัน เข้ามาได้อย่างไร ？”

“นำตัวไป”พ่อบ้านโบกมือ แล้วทหารหลายนายก็เดินเข้ามานำตัวเสินหยุนเอ๋อออกมาข้างนอก

สาวใช้กำลังจะตามไป กลับถูกพ่อบ้านผลักจนล้มลงไป แล้วนางก็รีบลุกขึ้นตามไป แต่เสินหยุนเอ๋อได้นำตัวออกไปเสียแล้ว

เสินหยุนเอ๋อไม่ยินยอม พยายามรั้งเอาไว้พร้อมกับพูด ：“พวกเจ้าจะทำสิ่งใดกัน ข้าเป็นพระชายารองของอ๋องตวน ผู้ใดทำให้พวกเจ้าช่างกล้าเช่นนี้ ถึงได้บังอาจมาลากตัวข้า”

คนเหล่านั้นไม่มีผู้ใดกล่าวตอบนาง ก่อนที่จะโยนตัวเสินหยุนเอ๋อลงไปบนพื้น เมื่อเสินหยุนเอ๋อผ้าคลุมก็ได้หล่นลงไป มงกุฎดอกไม้บนหัวก็หลุดลงไปด้วยเช่นกัน สภาพนางตอนนี้ดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง

อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่อีกด้านจู่ๆนึกถึงท่าทางอันยโสของเสินหยุนเอ๋อขึ้นมา ในตอนที่นางได้พบกับกงชิงวี่ได้ไม่นาน เสินหยุนเอ๋อก็ปรากฏตัว พวกเขาเคยเจอกันในพระราชวัง นางและกงชิงวี่ปรากฏตัวมาด้วยกัน

เสินหยุนเอ๋อนั้นเคยเป็นคนที่ทำตัวสูงส่ง แต่เวลานี้กลับกลายเป็นสภาพเช่นนี้เสียได้

เสินหยุนเอ๋อยืนมองดูอ๋องตวน ：“อ๋องตวน นี่ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน ？”

“วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ทหาร โบยนางห้าสิบที”

“พวกเจ้า……”เสินหยุนเอ๋อถูกนำตัวไปกดลง เพียงไม่นานก็มีคนเดินมาพร้อมกับหวดไม้ตีเสินหยุนเอ๋อ พอตีเสร็จ บั้นท้ายของเสินหยุนเอ๋อก็ระบมไปจนหมด

เสินหยุนเอ๋อที่นอบราบอยู่บนพื้นเจ็บปวดจนร้องไห้ออกมา นางไม่เคยต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานเช่นนี้มาก่อน

อ๋องตวนกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ：“เจ้าไม่ควรมายังจวนอ๋องตวน แต่ในเมื่อเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นก็นับว่าดี เจ้าตายด้วยฝีมือผู้อื่น ข้าก็ไม่อาจตัดความเกลียดชังในใจได้ เช่นนั้นก็จงตายในกำมือของข้าดีกว่า ทหาร ล่ามโซ่ให้นาง แล้วนำตัวไปไว้ยังคอกม้าของลานหลังเสีย นับแต่วันนี้ไปคอกม้าจะเป็นที่พักอาศัยของนาง คืนนี้ให้นางนอนอยู่นั่น ในตอนเช้าให้นางไปขัดห้องสุขาเสีย หากมีผู้ใดกล้าขัดคำสั่ง ออกไปแจ้งความนี้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยมันเอาไว้แน่ ผู้ที่อยู่ลานหลังจงฟังให้ดี หากพวกเจาไม่ระวังปล่อยเสินหยุนเอ๋อหนีไปได้ ทุกคนจะถูกโบยคนละสองร้อยที ”

พ่อบ้านรีบตอบรับทันที ：“ข้าน้อยจะคอยระวังไว้อย่างดีขอรับ”

เสินหยุนเอ๋อคงจะไม่มีโอกาสนี้ พอข้านึกถึงเรื่องเหล่านี้ข้าก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ดังนั้นข้าเลยไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ”

หยุนโล๋ชวนถอนหายใจออกมา ：“ครั้งนี้ข้าต้องกลับไปยังตำหนักกั๋วกงแล้ว และข้าเองก็ไม่อยากพบเจอผู้ใดอีก ท่านพี่มีธุระก็ส่งให้อาหยู่มาเข้าพบ อาหยู่กับตงเอ๋อนั้นสนิทมักคุ้นกันอยู่ ตงเอ๋อจะมาแจ้งให้ข้าเอง”

“เจ้าจะไปเช่นนี้ จะไม่สนใจอ๋องตวนแล้วหรือ？”

“ใช่ว่าจะไม่สนใจ ข้าต้องสนใจอยู่แล้ว ตอนนี้ธุรกิจของจวนอ๋องตวนล้วนขึ้นอยู่กับข้า ทุกวันนี้ข้างานยุ่งเป็นอย่างมาก ฉะนั้นข้าเลยคิดจะให้พวกเขาเข้าไปหาข้าที่ตำหนักกั๋วกง เพราะข้าต้องจัดการดูแลธุรกิจเหล่านี้ ”

“เช่นนั้นเจ้ากำลังโกรธเคืองผู้ใดกัน อ๋องตวน？”อันหลิงหยุนมองไปยังอ๋องตวนที่ซูบผอมลงไปอย่างมาก

หยุนโล๋ชวนกล่าวตอบ ：“ก็ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าข้าอยากจะสงบสติอารมณ์สักช่วงเวลาหนึ่ง เดิมทีระหว่างตัวข้าและอ๋องตวนนั้นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดอยู่แล้ว หากข้าไม่ตัดสินใจให้แน่ชัดว่าข้าต้องการสิ่งใด และเขาไม่ตัดสินใจให้ชัดเจนว่าตัวเขานั้นต้องการสิ่งใด คนที่จะโชคร้ายก็จะเป็นพวกเราเอง แล้วในที่สุดลูกคนนี้ก็จะต้องเสียใจ ดังนั้นข้าถึงได้กล่าวเช่นนี้ ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ดูแลรักษาตัวด้วย ตัวข้านั้นไม่ได้กังวลใจในตัวเสินหยุนเอ๋อหรอก แต่ข้าเป็นกังวลผู้อื่นเสียมากกว่า เพราะจะมีบางคนที่รู้ว่านี่ถือเป็นโอกาสที่ดี หากว่าเกิดเรื่องกับเจ้า เช่นนั้นจวนอ๋องตวนก็ต้องมีพระชายาองค์ใหม่ เมื่อเป็นเช่นนั้น ไม่ว่าพระชายาตวนคนนั้นจะเป็นใคร สุดท้ายก็ถูกขนานนามเป็นพระชายาตวน หากถึงเวลานั้นก็จะยุ่งยาก ”

“ข้าเข้าใจดี ข้ากลับไปยังตำหนักกั๋วกงคนทั่วไปไม่อาจเข้าพบได้ อีกทั้งตำหนักกั๋วกงนั้นยังมีองครักษ์คอยดูแล ท่านพี่ไม่ต้องกังวลใจไป ข้าจะดูแลตัวเองและลูกอย่างดีไม่ให้ผู้ใดเข้ามาทำร้ายข้าได้ ข้าไม่ใช่จุนเซียวเซียว ผู้ใดไม่อาจที่จะทำอะไรข้าได้ทั้งนั้น ข้าไม่อยากมีปัญหา ผู้ใดก็ไม่สามารถมาสร้างปัญหาให้ข้าได้ทั้งนั้น ต่อให้นางจะมีอำนาจมากเพียงใด ก็ไม่สามารถทำสิ่งใดข้าได้ ”

อันหลิงหยุนหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ：“แม้เดิมทีสตรีจะอ่อนแอ แต่เมื่อเป็นแม่คนนั้นกลับแข็งแกร่งขึ้นมา ข้าไม่ได้อยู่ด้วย ไม่สามารถที่จะปกป้องเจ้าได้ ในเมื่อเจ้าสามารถดูแลตัวเอง ข้าก็สบายใจ ”

หยุนโล๋ชวนพยักหน้า ：“สบายใจเถอะ ตั้งแต่ข้ายังเป็นทหารตัวเล็กก็ได้ตั้งใจขยันเรียนรู้ หากไม่ใช่เพราะติดกับความรักคงจะไม่เป็นฝ่ายถูกกระทำเช่นนี้ เรื่องราวในครั้งนี้ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เวลานี้ประเทศต้าเหลียงเหมือนจะสงบ แต่ในความเป็นจริงมันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย มีการเกิดศึกทั้งภายในและภายนอก ถูกลายล้อมไปด้วยศัตรูทั้งสี่ด้าน ไม่ว่าประเทศก็ต่างคอยจับตาดู แต่ในวังหลวงกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เริ่มเข้าสู่ความสงบ ทั้งที่ในความเป็นจริงมันกำลังมีบางอย่างคลืบคลานเข้ามาอย่างเงียบๆ ดังเช่นตัวอย่างเรื่องของมู่มิง ข้านั้นเสียใจเป็นอย่างมาก จุนเซียวเซียวก็เช่นกัน ฮ้องเต้ทรงปกป้องคนผิดอยู่เช่นนี้ จึงไม่มีผู้ใดกล้าทำสิ่งใด เจ้าเจอปัญหาอย่างไร้สาเหตุ เกือบเจ็บตัวจากรถม้า การที่อยู่ๆ ฮ้องเต้ทรงให้อ๋องตวนอภิเษกกะทันหันเช่นนี้ ใช่ว่าข้าจะโง่เขลาไร้ปัญญา เมื่อก่อนข้าเคยคิดว่าการเข้าสู่สนามรบ สังหารเหล่าศัตรู ถึงจะเป็นการปกป้องบ้านเมือง แต่ตอนนี้ข้ากลับไม่ได้คิดเช่นนั้นอีกแล้ว”