ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 697

“เจ้าคิดว่า สิ่งสำคัญคือการสร้างความภายในก่อนเช่นนั้หรือ ？”อันหลิงหยุนถาม

หยุนโล๋ชวนส่ายหน้า ：“ข้าเป็นสตรีก็ต้องดูแลเรื่อภายใน ไม่ใช่ว่ากันว่าบุรุษจัดการกิจนอกบ้าน สตรีจัดการดูแลเรื่องภายในหรอกหรือ ？ในเมื่อการออกไปทำสงครามเป็นกิจของบุรุษ เช่นนั้นข้าก็ต้องจัดการสงครามภายใน ”

“คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดหรอก แม้แต่บุรุษยังไม่อาจจะทำสิ่งใดกับนางได้ แล้วเจ้าจะจัดการนางได้อย่างไรเล่า？”

“ข้ายินยอมจะตายไปพร้อมกับนาง เพื่อไม่ให้นางทำร้ายผู้อื่นไปมากกว่านี้ ลูกของข้าก็เป็นลูกของอ๋องตวน เด็กคนนี้จะต้องมีชีวิตต่อไป ถ้าหากข้าตายไปและนางเองก็ตายไปพร้อมกัน เช่นนั้นมันก็นับว่าคุ้มค่าไม่ใช่หรือ ？”

ความเด็ดเดี่ยวของหยุนโล๋ชวนทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจอย่างมาก แต่ในสายตาของอันหลิงหยุน นางก็ยังเป็นเพียงคนที่โง่เขลาเท่านั้น

อันหลิงหยุนมองไปยังหยุนโล๋ชวนพลางถอนหายใจ ：“สตรีที่ล้วนเป็นคนที่โง่เขลา แต่ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าต้องการ เจ้ากลับไปเถอะ ดูแลครรภ์ให้ดี ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งไปทำสิ่งใดเลย ”

“ได้”

เมื่อหยุนโล๋ชวนตอบตกลง อันหลิงหยุนจึงได้ตามกงชิงวี่จากไป เนื่องจากทั้งสองไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องอยู่ต่อ

พอออกมาอันหลิงหยุนจู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยล้า เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด

กงชิงวี่ที่เห็นอย่างนั้นจึงอุ้มนางกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องเสียนท้องฟ้าก็มืดแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังอยากที่จะไปพบแม่ทัพอันเสียหน่อย

“ท่านอ๋อง พวกเราไปพบท่านพ่อเถอะ”

เพิ่งจะกลับมาถึงประตู อันหลิงหยุนลงมา กงชิงวี่ก็ต้องอุ้มนางขึ้นมาอีกครั้งแล้วไปยังจวนแม่ทัพ

เมื่อเดินทางมาถึงอันหลิงหยุนที่ถูกวางลงมา ก็เดินไปยังประตู

เสี่ยวเฉียวและอะมู่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเข้าไปหานางทันที

“ท่านแม่”

“อาจารย์”

“อืม ท่านปู่เล่า ？”อันหลิงหยุนไม่ได้พูดสิ่งใดมาก แล้วลูบหัวเสี่ยวเฉียวไปมา

ดวงตาของเสี่ยวเฉียวแดงขึ้นมา นางเข้าไปโผกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วร้องไห้โฮออกมาโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น

อันหลิงหยุนหายใจเข้าลึกๆ แท้จริงแล้วนางก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ตัวนางที่มองว่าเสี่ยวเฉียวเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ตอนนี่เป็นตัวนางเองที่มองผิดไป

อันหลิงหยุนโน้มตัวลงมาโอบกอดปลอบใจเสี่ยวเฉียวอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเสี่ยวเฉียวหยุดร้องไห้ อันหลิงหยุนจึงเดินจูงมือเสี่ยวเฉียวไปหาแม่ทัพอัน ด้วยความที่เคยสูญเสีย จึงกลัวว่าจะต้องสูญเสียไปอีกครั้ง ครั้งนี้เสี่ยวเฉียวเกิดความหวาดกลัวจึงจับมืออันหลิงหยุนเอาไว้อย่างแน่นไม่ยอมปล่อย ด้วยเหตุนี้อันหลิงหยุนจึงพาเสี่ยวเฉียวไปเจอแม่ทัพอันด้วยกัน

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูอันหลิงหยุนหันไปถามพ่อบ้าน ：“เป็นยังไง？”

พ่อบ้านก้มหน้าลงตอบ：“ท่านแม่ทัพไม่ยอมมา เป็นเวลาสี่วันแล้วขอรับ”

“แล้วหยุนจิ่นล่ะ？”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เพราะนางสั่งการให้หยุนจิ่นอยู่ที่นี่

“หยุนจิ่นเมื่อวันยังอยู่ที่นี่ วันนี้นางเพิ่งจะออกไป”พ่อบ้านพูดออกมา ทำให้อันหลิงหยุนยิ่งรู้สึกแปลกใจ

“ไม่ใช่สิ หยุนจิ่นไม่ใช่คนที่จะละทิ้งหน้าที่ นางไม่ควรจะไปจากจวนแม่ทัพ และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่อยู่ที่จวนอ๋องเสียนเพื่อรอข้าด้วย ”

อะมู่มองอันหลิงหยุน：“อาจารย์ วันนั้นท่านป้าเห็นว่าท่านแม่ทัพอันไม่ยอมกินยอมดื่ม นางนำอาหารมาส่งไว้แล้วก็จากไป ข้าถามนางว่านางจะไปไหน นางก็บอกกับข้าว่าจะไปในที่ที่ควรจะไปขอรับ ”

อันหลิงหยุนนิ่งอยู่พักหนึ่ง จึงหันหลังกลับไปมองยังประตูบ้านจวนแม่ทัพ พลางพูด ：“ท่านอ๋อง ท่านไปก่อน เราต้องไปช่วยหยุนจิ่น ”

“อืม”

กงชิงวี่เป็นคนที่ชาญฉลาด จึงสามารถเข้าใจทันทีว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น

กงชิงวี่เดินออกไป อันหลิงหยุนก็ได้ทำการสั่งการกับพ่อบ้าน：“เจ้าพาอะมู่และเสี่ยวเฉียวไปพักผ่อนก่อน เรื่องที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง ”

พ่อบ้านพยักหน้ารับ แล้วพาอะมู่และเสี่ยวเฉียวไปพักผ่อน

อันหลิงหยุนผลักประตูเดนเข้าไป ด้านในค่อนข้างมึด ไม่มีการจุดไฟแม้แต่สักดวง

อันหลิงหยุนออกไปข้างนอกอีกครั้งเพื่อเรียกคนมาจุดไฟ ก่อนจะปิดประตูเข้าไปหาแม่ทัพอันด้านใน ภายในห้องของแม่ทัพอันนั้นเงียบสงบ ราวกับว่าไม่มีผู้ใดอยู่ด้านใน อันหลิงหยุนจุดเทียนขึ้นมาเล่มหนึ่ง พร้อมกับกวาดเทียนส่องไปมาจึงได้เห็นว่าแม่ทัพอันกำลังนอนอยู่ด้านใน

“ท่านพ่อ”

อันหลิงหยุน้องเรียกแม่ทัพอัน แม่ทัพอันที่ได้ยินก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จากนั้นอันหลิงหยุนได้หาที่แห่งหนึ่งเพื่อที่จะตั้งเทียนเอาไว้ แล้วนั่งลงไปข้างๆ

พอนั่งอยู่ครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง ：“ท่านพ่อ ท่านแม่ยังมีชีวิตงั้นหรือ？”

แม่ทัพอันมองอันหลิงหยุนอยู่นาน ：“กำลงดีๆอยู่ จะถามเรื่องเหล่านี้ไปทำไมกัน ？”

“ก็ไม่ได้จะทำสิ่งใด กรกลับมาของนางครั้งนี้ นางต้องการที่จะตามหาท่านแม่ ไม่ยอมจากไป แต่ข้ากลับรับรู้ได้ว่าหากนางไม่ยอมไป จะต้องเป็นตัวของข้าเองที่ต้องไป เพราะร่างกายนี้ไม่อาจที่จะมีวิญญาณสองตนสถิตอยู่ด้วยกันได้ ถึงแม้ว่าข้าจะไร้ปัญญาที่จะอธิบายว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ที่แน่นอนคือนางคือเจ้าของร่างเดิม แม้จะเป็นวิญญาณที่อ่อนแอ แต่เพียงแค่นางไม่ยอมไป ความรู้สึกนึกคิดของนางก็จะยังคงอยู่ในร่างนี้ ส่วนข้าที่เป็นเพียงผู้ที่มาขออาศัยร่าง ไม่สามารถที่จะอยู่ต่อได้”

คำพูดเหล่านี้อันหลิงหยุนไม่กล้าที่จะบอกกับกงชิงวี่ เพราะเขาเป็นคนใจร้อน ไม่ว่าอะไรก็เขาก็สามารถทำให้เกิดขึ้นได้

แม่ทัพอันนิ่งอยู่พักหนึ่ง ：“เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาหลายปีมาแล้ว ตัวข้าก็ไม่แน่ใจว่านางไปที่แห่งใดแล้ว ที่แน่นอนคือนางยังไม่ตาย แต่เพราะนางไม่มีทางเลือกอื่น ”

“อืม”

อันหลิงหยุนถอนหายใจออกมา ：“สามารถไปตามหาได้หรือไม่ ？ท่านพ่อเจอกับท่านแม่ที่ใด ？ เพลงกระบี่ไร้ใจเป็นของนางใช่หรือไม่ ？”

“นางไม่สามารถทำได้ หรือจะนับว่าเป็นการถ่ายทอดด้วยวาจาเท่านั้น ”แม่ทัพอันไม่คิดจะปิดบังสิ่งใด

อันหลิงหยุนจึงได้เพียงแต่พยักหน้า ：“ท่านพ่อ ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง？”

“ไม่เป็นอะไร”

แม่ทัพอันลุกขึ้น มองไปยังอันหลิงหยุนสักพักก่อนจะพูดขึ้น ：“เจ้ากลับไปเถอะ ข้า……”

“ท่านพ่อ บางทีอีกไม่นานข้าคงจะต้องจากไป ข้ารู้ว่าท่านพ่อมีความเคลือบแคลงใจในตัวท่านอ๋อง เข้าใจว่าการตายของเป็นฝีมือของท่านอ๋อง แต่ท่านพ่อคงเคยคิดที่จะเติมเต็มพวกเรา ข้าไม่ใช่นักบุญ จึงไม่คิดว่าท่านพ่อควรจะอภัยโทษให้กับพวกข้า แต่ในทุกโชคชะตา ย่อมมีเหตุผลของมัน หากถึงเวลาที่ข้าต้องจากไป เช่นนั้นข้าก็จะเป็นฝ่ายไปเอง เพียงแค่หวังว่าท่านพ่อจะไม่คิดบัญชีนี้กับท่านอ๋องอีก ”

“ได้！”แม่ทัพอันตอบตกลง

“ดังนั้นช่วงเวลานี้พวกเราก็ยังคงต้องทำตัวดังเดิมไปก่อน รอให้ข้าเปลี่ยนแปลงประเทศต้าเหลียง แล้วข้าจะคืนร่างให้กับนาง และไปตามหาท่านแม่ และเมื่อถึงเวลาข้าจะจากไปเอง ”

แม่ทัพอันไม่ได้ตอบกลับ อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง ：“ท่านพ่อ ออกไปข้างนอกเถอะ หากท่านไม่กลับไปท่านจะถูกสงสัยเอาได้ แล้วทุกอย่างจะยิ่งยุ่งยากยิ่งขึ้น ”

เมื่อรู้เช่นนั้นแม่ทัพอันจึงได้ยอมตามออกมา อันหลิงหยุนออกมา ทั้งที่ข้อมือก็ยังคงพันผ้าพันแผลอยู่

แม่ทัพอันเห็นอย่างนั้นก็แปลกใจ ：“เหตุใดมือของเจ้ายังไม่หายดีอีก？”

อันหลิงหยุนตอบกลับ ：“การปรากฏตัวของนางทำให้ระบบในร่างกายของข้าขัดข้อง จึงทำให้ข้าไม่สามารถที่จะสมานแผลได้ด้วยตัวเองอีกแล้ว แต่ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่มนการรักษาร่างกายนี้ เมื่อถึงเวลาข้าจะได้จากไปอย่างสบายใจ และหวังว่านางจะดีกับลูกๆของข้า เพราะข้าเชื่อว่านางเป็นคนดี ！”