ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 698

อันหลิงหยุนไม่มีเรื่องอันใดที่จะต้องกล่าวอีก พอออกมาจึงออกไปสั่งการให้คนในจวนทำงาน แม่ทัพอันที่เดินตามออกมาก็เอาแต่มองไปยังข้อมือของอันหลิงหยุนอยู่ตลอดเวลา ก็เห็นว่าข้อมือของอันหลิงหยุนยังมีเลือดไหลซิบๆอยู่

ตอนนี้นางต้องการจะกลับจวนอ๋องเสียน แม่ทัพอันจึงตามกลับไปด้วย

เมื่อกลับมาถึงอันหลิงหยุนก็ไปหาหยุนจิ่น ตอนนี้หยุนจิ่นกำลังนอนอยู่ในห้อง ด้านกงชิงวี่ก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตู อันหลิงหยุนที่เห็นกงชิงวี่จึงถาม ：“เกิดอะไรขึ้น？”

“นางไม่ยอมออกมา ทั้งยังเข้าไปไม่ได้อีกด้วย เพราะตรงประตูเต็มไปด้วยพิษ ”กงชิงวี่ยกมือขึ้นมาให้อันหลิงหยุนดู มือของเขากลายเป็นสีดำ

อันหลิงหยุนจึงหยิบเข็มเงินขึ้นมา แล้วแทงลงไปบนนิ้วของกงชิงวี่สองครั้ง จากนั้นมือของกงชิงวี่ก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

อันหลิงหยุนหันหน้ามองไปยังประตูห้องของหยุนจิ่น พลางกล่าว ：“ทุกคนถอยออกไป ท่านอ๋อง ข้าได้พูดคุยกับท่านพ่ออย่างชัดเจนแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อต้องทานอาหาร ท่านไปอยู่กับเขาเถอะ ช่วยแวะไปดูเด็กๆด้วย ”

“อืม ”

กงชิงวี่มองไปยังแม่ทัพอัน แล้วเรียก：“ท่านพ่อตา”

“อืม”

แม่ทัพอันเดินตรงไปเยี่ยมดูเหล่าเด็กๆ

อันหลิงหยุนมองตามไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วผลักประตูห้องของหยุนจิ่นแล้วเดินเข้าไปหาหยุนจิ่น หยุนจิ่นในตอนนี้นอนมาทั้งวันแล้ว เมื่ออันหลิงหยุนเดินเข้าไปหา หยุนจิ่นก็ลืมตาขึ้นมามองอันหลิงหยุน：“เจ้านาย”

“เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ ท่านพ่อของข้าไม่ได้เป็นอะไร หรือต่อให้จะเกิดเรื่องข้าก็ไม่โทษเจ้าอยู่ดี ！”อันหลิงหยุนนั่งลงข้างๆ จับมือของหยุนจิ่นขึ้นมาตรวจดูอาการ ซึ่งก็ไม่ได้มีพิษใดๆ เพียงแค่ร่างกายอ่อนแอไปเท่านั้น คงอาจจะเป็นเพราะหลังจากที่อันหลิงหยุนไม่อยู่นางจึงไม่ยอมกินอะไร ถึงได้มีสภาพเช่นนี้

อันหลิงหยุนเรียกให้คนไปจัดเตรียมอาหาร นางจะทานอาหารในห้องของหยุนจิ่น

ไม่นานอาหารก็ถูกจัดเตรียมจนเรียบร้อย อันหลิงหยุนพยุงหยุนจิ่นขึ้นมานั่งทานอาหาร หยุนจิ่นที่ไร้เรี่ยวแรง จดจ้องไปยังอันหลิงหยุนพลางถาม ：“เจ้านาย เหตุใดท่านถึงยังไม่หายดีอีก？”

“หยุนจิ่น ข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า”

“เจ้านาย！”

“เจ้าอย่าเพิ่งขัดข้า เจ้าจงทานอาหารไป แล้วฟังข้าให้ดี สิ่งที่ข้าพูดในตอนนี้ทุกคำทุกประโยคเจ้าจงจำไว้ให้ดี เพราะมันเกี่ยวข้องกับพวกเจ้าห้า รวมทั้งท่านอ๋องด้วย”

“เจ้านายพูดมาเถอะ”

อันหลิงหยุนพูดเรื่องเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมที่อยู่ในร่างของนางพร้อมทั้งเรื่องราวของนางออกมา ทำให้มือของหยุนจิ่นถึงกับสั่น ：“เจ้านาย ท่าน……”

“เจ้าอย่าได้คิดว่าสิ่งที่ข้าพูดเป็นเรื่องเท็จ ร่างกายของข้าเจ้าเองรู้ดี ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่กล่าวถึง แต่เจ้านั้นเข้าใจมันอย่างแจ่มแจ้งเรื่องความสามารถในการฟื้นฟูสภาพร่างกายของข้า แต่ครั้งนี้นั้น ？”

อันหลิงหยุนเปิดผ้าพันแผลบนข้อมือออก แผลที่อยู่บนข้อมือนั้นไม่เพียงมันยังไม่หายแล้ว แผลยาลงขึ้นอีก

น้ำตาที่คลอเบ้าของหยุนจิ่นไหลรินลงมา：“เจ้านาย……”

“ไม่เป็นอะไร ข้าได้อยู่ที่นี่ถือว่าคุ้มค่ามากแล้ว ตอนนี้ข้าเพียงแต่กังวลพวกเด็กๆเท่านั้น ข้าจึงอยากขอความช่วยเหลือจากเจ้าได้หรือไม่ ？ว่าหลังจากที่ข้าจากไป จงดูเด็กๆให้ดู”อันหลิงหยุนกุมมือหยุนจิ่น ในขณะที่ตอนนี้มือของหยุนจิ่นเย็นเฉียบ

นางส่ายหน้า ：“ข้าไม่ให้เจ้านายไป”

“หยุนจิ่น อย่าทำเช่นนี้ เชื่อข้าเถอะนะ เข้าใจหรือไม่？”

“……”หยุนจิ่นไม่ตอบกลับใดๆ อันหลิงหยุนจึงปล่อยมือแล้วทานอาหาร

หยุนจิ่นร้องไห้ไม่ไม่ยอมหยุด อันหลิงหยุนจึงตักอาหารให้กับนาง ：“จำเอาไว้ อย่าได้ตายง่ายๆ นอกจากว่าเด็กๆจะเติบโตกันหมดแล้วเท่านั้น เจ้าเคยสัญญากับข้าแล้วว่าจะช่วยข้าดูแลพวกเขา ”

“……”หยุนจิ่นร้องไห้ไม่ยอมหยุด จนกระทั่งกงชิงวี่เดินเข้ามา

“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ”อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปหากงชิงวี่ เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นหยุนจิ่นกำลังร้องไห้

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านนอกประตูขมวดค้วมองมายังอันหลิงหยุน：“ทานอิ่มแล้วหรือ？”

“อืม”

กงชิงวี่แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เอื้อมมือออกไปจับมือของอันหลิงหยุน แล้วหันหลังกลับแล้วพูดอย่างเย็นชา：“ข้าอุตส่าห์รอจะทานอาหารพร้อมกับเจ้า แต่เจ้ากลับเหลือเกิน ทานเองเสียก่อน ข้าล่ะนับถือเจ้าเสียจริงๆ ในใจของเจ้ามีข้าบ้างหรือไม่ ”

อันหลิงหยุนถึงกับอดยิ้มไม่ได้ ：“เหตุใดถึงจะไม่มีท่านอ๋องเล่า ถ้าหากไม่มีข้าจะเหลือท้องให้ว่างทำไมกัน？”

มุมปากองกงชิงวี่กระตุกขึ้น ด้วยความชื่นใจขึ้นมา

“นี่ก็ว่าไปอย่าง ไปกันเถอะ ไปหาพวกเด็กๆกัน ไม่ได้อยู่มาหลายวัน พวกหยุนจิ่นก็หมดหนทางจะดูแลพวกเขา จะมีก็เพียงแต่เฟิงอู๋ฉิงกับหวางหวยอันที่ช่วยดูแลให้ สร้างความลำบากให้พวกเขาทั้งสองที่เป็นชายฉกรรจ์แล้ว”

“ไม่ใช่ว่ายังมีหงเถา ลุ่ยหลิ่วหรือยังไง ？”อันหลิงหยุนถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

แล้วเพียงไม่นานบริเวณขาของอันหลิงหยุนก็มีเหล่าเด็กๆรายล้อมเต็มไปหมด

อันหลิงหยุนก้มตัวไป อุ้มทีละคนขึ้นมาจูบ ก่อนจะวางลงแล้วจูบคนต่อๆไป ทุกคนต่างก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย อันหลิงหยุนจึงนั่งลงเป็นวงล้อม

ส่วนเจ้าห้ากำลังนอนอยู่ไม่ไกลออกไป โดยมีเจ้าเสือน้อยและจิ้งจอกหางสั้นคอยอยู่ข้างๆ

อันหลิงหยุนสั่งเจ้าเสือน้อย ：“นำตัวเขามาที”

เจ้าเสือก็เชื่อฟัง จึงคาบผ้าห่มบนตัวเจ้าห้า แล้วนำตัวเขาไปส่งไว้ข้างกายกับนาง อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าขึ้นมาจูบ แล้วอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน

ซึ่งสิ่งนี้กลายเป็นความเคยชินของลูกคนอื่นๆไปแล้ว พวกเขาไม่ได้มีโกรธเคืองริษยาใดๆ ได้แต่รู้สึกอิจฉาเท่านั้น

อันหลิงหยุนลูบเจ้าห้าไปมา ก่อนจะวางเจ้าห้าลงข้างโต๊ะ โดยที่เด็กคนอื่นๆนั่งอยู่ข้างๆ อันหลิงหยุนนั่งลง แล้วเชิญให้คนอื่นมาทานอาหารร่วมกัน

แม่ทัพอันอยู่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน อันหลิงหยุนจึงทำตัวตามปกติ แล้วเรียกแม่ทัพให้มาร่วมโต๊ะอาหาร

แม่ทัพอันจึงนั่งลงทานอาหาร โดยที่เหล่าเด็กๆไม่มีใครกล้าไปเข้าใกล้เลยแม้แต่สักคน ต่างพากันล้อมอันหลิงหยุนเอาไว้

เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ อันหลิงหยุนได้เพียงแต่นั่งอยู่กับลูกๆเท่านั่น ส่วนเฟิงอู๋ฉิงเมื่อทานอาหารเสร็จก็กลับไป ด้านหวางหวยอันก็ออกไปคุยกับกงชิงวี่ด้านนอก เมื่อโต๊ะอาหารถูกเก็บจนหมดแล้ว อันหลิงหยุนจึงนั่งลงพูดคุยกับแม่ทัพอัน

“ท่านพ่อ คืนนี้ท่านจะอยู่ที่นี่หรือไม่？”

“อีกสักครู่……”

“เจ้านาย”

แม่ทัพอันยังไม่ทันได้พูดจบ หยุนจิ่นก็มาหา ซึ่งนางยืนอยู่ด้านนอก

แม่ทัพอันจึงเรียกให้นางเข้ามา หยุนจิ่นผลักประตูเข้ามา แล้วทำความเคารพ ：“เจ้านาย คืนนี้หยุนจิ่นจะค้างที่นี่ เพราะร่างกายของเจ้านายกำลังสาหัส”

“ก็ดี ในเมื่อเจ้าจะค้างที่นี่ เช่นนั้นข้าก็สบายใจ หากท่านพ่อมีธุระต้องกลับไป ก็อย่าได้ห้ามท่านเลย ”

“เจ้าค่ะ”

หยุนจิ่นเดินเข้ามาดูเด็กๆ ถึงแม้จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายอ่อนแอ แต่นางก็ยังอยากที่จะทำสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง