ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 700

เมื่ออ๋องตวนเกิดอการปวดปัสสวะจึงได้ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ตื่นมาเขาก็ไปตามหาหยุนโล๋ชวน ด้านพ่อบ้านที่เอาเขาไว้ไม่อยู่จึงต้องบอกกับเขาไปว่านางกลับไปยังตำหนักกั๋วกงแล้ว เขาจึงรีบอย่างล้มลุกคลุกคลานจนมาถึงตำหนักกั๋วกง พอมาถึงก็เพิ่งจะได้รู้ว่านางเข้าวังมาพร้อมกับอันหลิงหยุน ซึ่งระหว่างได้มีสานส์ฎีกามาพอดี เขาจึงได้เข้าวังมาพร้อมกับกงชิงวี่

ตอนนี้เขายังคงมีอาการมึนเมาอยู่ เมื่อไห่กงกงทำความเคารพตัวเขานั้นก็เกือบจะล้มทรุดลงไป

อ๋องตวนใช้แรงผลักกงชิงวี่ แล้วออกห่างจากกงชิงวี่ เดินตรงไปยังวังเฉาเฟิ่ง

ไห่กงกงตกใจจนเหงื่อท่วม ：“อ๋องเสียน，อ๋องตวนเป็นอะไรไปพะยะค่ะ？”

“เมาสุรา เขายินดีกับงานมงคล จึงดื่มมากไปหลายจอก ”จากนั้นกงชิงวี่จึงเดินไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กงกงหันหลังกลับไปมองอ๋องตวนที่เดินอย่างโซซัดโซเซไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่งอ๋อง ดูแล้วเหมือนจะเมาสุราจริง แต่กลับไม่เหมือนว่าดื่มมากไปไม่กี่จอก

อ๋องตวนเดินเข้าประตูมา แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ไปสะดุดเข้ากับวงกบประตูจนล้มลงไป ก่อนที่เขาจะนอนดิ้นอยู่ตรงนั้นด้วยความทุลักทุเล

อันหลิงหยุนและหยุนโล๋ชวนพากันหันหน้าไปมองเขา อ๋องตวนหรี่ตาลงนอนราบอยู่ตรงนั้น

ไทเฮามองลงมาด้วยสายตาที่จดจ้อง ：“นี่มันเรื่องอันใดกัน ？”

“ทูลเสด็จแม่ เมื่อวานนี้อ๋องตวนอภิเษกพระชายารอง ทรงเกิดความดีใจจึงดื่มไปหลายจอกพะยะค่ะ ซึ่งในตอนที่เดินทางมาเขายังไม่สร่างเมา ”กงชิงวี่ที่ตามหลังมาก็ได้กล่าวทูล

หวางฮวงไทเฮามองลงไปอย่างเสียอารมณ์ พร้อมกล่าวถาม ：“ดีใจมากเช่นนั้นเชียวหรือ？”

กงชิงวี่ไม่ได้กล่าวตอบใดๆ พลางมองไปยังทางอันหลิงหยุน เมื่อแน่ใจว่านางไม่เป็นอะไร เขาจึงก้มหน้ายืนอยู่ตรงนั้น

“อ๋องตวน เจ้าเข้ามาหน่อยเถอะ จะนอนอยู่ที่ประตูทำไมกัน？”หวางฮวงไทเฮากล่าวด้วยความเสียอารมณ์

อ๋องตวนหลีกตัวออกมาจากประตู ตรงเข้าไปในโถงพระโรง เมื่อมองเห็นว่าหยุนโล๋ชวนกำลังเดิเข้ามา เขาจึงเอื้อมมือออกไปจับมือหยุนโล๋ชวนเอาไว้ พร้อมกับใช้แรงดึงตัวนางเข้าหา

หยุนโล๋ชวนเกิดความสงสัยเล็กน้อยว่า เขามาได้อย่างไร ？

“ท่านอ๋อง”

หยุนโล๋ชวนดิ้นรน อ๋องตวนที่กำลังเมาค้างใช้แรงฉุดหยุนโล๋ชวนเอาไว้ให้อยู่นิ่ง ：“ห้ามเจ้าไป หากเจ้าจะไป ข้าจะตายให้เจ้าดู ！”

ดวงตาทั้งสองของอ๋องตวนจับจ้องมาด้วยความโกรธสุดขีด จนหยุนโล๋ชวนถึงกับหน้าเสีย

ไทเฮามองไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนักอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันไปยังฮองเฮาอย่างเสินหยุนชูที่กำลังนั่งคกเข่าอยู่ ：“ ฮองเฮา เจ้าทราบโทษของเจ้าหรือไม่？”

เสินหยุนชูคุกเข่าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมตอบกลับใดๆ หวางฮวงไทเฮาจึงหันไปหาไห่กงกง：“ไปเชิญฮ้องเต้มาที”

“พะยะค่ะ”

เมื่อไห่กงกงเดินไป หวางฮวงไทเฮาจึงได้พูดขึ้นอีกครั้ง ：“ฮองเฮา พระชายาเสียนเห็นเจ้าป้อนยาให้แก่องค์หญิงน้อย เจ้าจะยอมรับหรือไม่？”

“เสด็จแม่ นั่นไม่ใช่ยา มนเป็นเพียงผงตกใจเท่านั้นเพค่ะ ”เสินหยุนชูไม่ต้องการจะพูดสิ่งใดมาก และนางเองก็ไม่ยอมรับด้วย

หวางฮวงไทเฮาหันมองไปยังเด็กน้อยที่นอนแน่นิ่งไร้การตอบสนอง โดยบริเวณรอบๆล้อมด้วยเหล่าหมอหลวง ที่ตอนนี้กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้น

สีหน้าของหวางฮวงไทเฮาเย็นชาขึ้นมาทันที ：“ เจ้าบอกว่าไม่ใช่ยา เป็นเพียงผงเท่านั้น ดีมาก ข้าว่าเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำสิท่า จนถึงเวลานี้แล้วเจ้ายังดูหมิ่นข้าอีก ตัวข้าไม่เคยคิดที่จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของวังหลัง ข้าเพียงอยากอยู่อย่างสงบในวังเฉาเฟิ่งเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะจิตใจโหดเหี้ยม ไม่ละเว้นแม้แต่องค์หญิงกู้กั๋ว ฮองเฮา……เจ้ากล้าทำร้ายบุตรสาวของฮ้องเต้ โทษของเจ้านั้นสมควรตาย แต่เมื่อเจ้าไม่ยอมรับ ข้าก็ไม่อาตัดสินความผิดนี้ได้ ทหาร นำตัวไปโบย ”

“หึหึ……”ทันใดนั้นเสินหยุนชูก็หัวเราะออกมา ทันทีที่นงหัวเราะ ผู้คนที่อยู่รอบด้านต่างพากันเงียบลง และพากันจ้องมองไปยังฮองเฮา

เสินหยุนชูลุกขึ้นยืนตัวตรง จ้องมองไปยังหวางฮวงไทเฮา：“ไทเฮา ไม่ใช่ท่านเองหรอกหรือที่ต้องการให้ข้าสังหารเด็กคนนี้？”

ทันที่ที่ฮองเฮาพูดออกมา ทุกคนถึงกับตะลึงงัน

อ๋องตวนส่ายไปมา แล้วจ้องมองเสินหยุนชู

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ฮ้องเต้ชิงหยู่รีบเร่งจนมาถึงเสียที ：“หม่อมฉันถวายพระพรเสด็จแม่”

หวางฮวงไทเฮามองไปยังฮ้องเต้ชิงหยู่ ยิ้มขึ้นมาด้วยความเฉยเมย ：“เชิญนั่ง”

ฮ้องเต้ชิงหยู่ขมวดคิ้วแน่น มองไปยังเสินหยุนชูที่กำลังยืนอยู่ เสินหยุนชูหันหน้าไปมองฮ้องเต้ชิงหยู่：“ฮ้องเต้ ท่านมาแล้วหรือ？”

ฮ้องเต้ชิงหยู่ไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่หันไปหาหวางฮวงไทเฮา：“เสด็จแม่ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่พะยะค่ะ？”

หวางฮวงไทเฮามองไปยังที่เก้าอี้ข้างๆ ：“ฮ้องเต้ เชิญนั่ง”

ฮองเฮาพูดต่ออีก ：“หม่อมฉันนั้นไม่เคยคิดอยากจะเข้าวังเลย เป็นเพราะไทเฮาบังคับให้หม่อมฉันเข้าวัง ทั้งยังฆ่าคนที่หม่อมฉันรักอีก จนหม่อมฉันเจ็บปวดใจอย่างมาก และในวันที่หม่อมฉันเข้ามาในวัง ก็ได้ให้สัตย์กับตัวเองว่าหม่อมฉันจะสังหารศัตรูด้วยมือของตัวเอง และผู้ที่หม่อมฉันต้องการสังหารก็คือท่าน มันเป็นท่านมาโดยตลอด ！”

เสินหยุนชูตะโกนอย่างบ้าครั่งราวกับคนเสียสติ ฮ้องเต้ชิงหยู่วางมือลง：“เจ้า……ต้องการสังหารเสด็จแม่？”

เสินหยุนชูมองไป ：“ฮ้องเต้ท่านคงจะเข้าใจเสมอมาว่าข้าเกลียดชังท่าน ข้าต้องการสังหารท่าน แต่ท่านไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนที่ข้าเกลียดชังนั้นคือไทเฮา และข้าต้องการที่จะสังหารนางเสีย ”

“เจ้าเอาแต่พูดว่าจะฆ่าข้า ข้าถามเจ้าหน่อยเถอะ เหตุใดเจ้าถึงไม่ฆ่า？”หวางฮวงไทเฮากล่าวถาม

เสินหยุนชูรู้สึกขำขึ้นมา ：“ในตอนที่หม่อมฉันเข้าวังมา ท่านก็ให้หม่อมฉันทานยาขับเลือด ท่านต้องการให้หม่อมฉันไม่สามรถตั้งครรภ์ได้ เป็นท่านที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของข้า ท่านช่างน่ารักเกียจ นางงูพิษ ！”

“ฮองเฮา！”ฮ้องเต้ชิงหยู่ส่งสายตาอันเยือกเย็น

เสินหยุนชูมองไปยังฮ้องเต้ชิงหยู่ น้ำตาที่คลอเบ้าก็ไหลลงมา：“ ฮ้องเต้ หม่อมฉันอยากที่จะใช้ชีวิตกับท่านไปจนแก่เฒ่า แต่เหตุใดท่านถึงยังต้องคัดเลือกพระสนมด้วย？ท่านรู้หรือม่ว่า ในยามที่ท่านไปยังวังจิ่งซิ่ว ไปยังวังซ่งเต๋อ ในใจของหม่อมฉันั้นเจ็บปวดเพียงใด ？ท่านรู้ไม่ว่าเวลาที่ข้ามองดูพระชายาเสียน ข้ามีความเกียดชังมากเพียงใด？”

อันหลิงหยุนมองไปด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

ฮ้องเต้ชิงหยู่พูดอย่างโกรธเคือง ：“ฮองเฮา วันนี้เจ้าไม่สบายหรืออย่างไร？”

เสินหยุนชูรู้สึกตลก ：“ท่านไม่ได้รักหม่อมฉันอีกแล้ว ในใจของท่านมีหญิงอื่นแล้ว ฮ้องเต้ จนถึงวันนี้แล้ว ……ท่านยังจะปกปิดอีกหรือ？”

“ฮองเฮา เจ้านั้นโอหังเกินไปแล้ว”ฮ้องเต้ชิงหยู่นั่งลง ไม่หันไปสนใจ ทั้งที่สีหน้าของเขาหมองลง

หยุนโล๋ชวนหันไปหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกประหม่าไม่ต่างกัน

เสินหยุนชูพูดหมายความว่าอย่างไร？

เสินหยุนชูหันหลังไปมองกงชิงวี่ ส่วนกงชิงวี่ก็เดินไปอยู่ข้างกายอันหลิงหยุน แล้วจับมืออันหลิงหยุนเอาไว้

：“ฮองเฮา ท่านอย่าได้กล่าวต่ออีกเลย”

เสินหยุนชูมองกงชิงวี่：“เจ้าเติบโตมาในวังเฟิ่งหยี คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากับข้าจะเดินมาไกลถึงเพียงนี้ ข้าไม่มีลูก ข้าก็มองว่าเจ้าเป็นลูกแท้ๆของข้า แต่สุดท้ายเจ้ากลับไม่ชื่นอบในตัวข้า ในตอนที่ข้าเข้าวังข้ามีความโกรธเคียงอันยิ่งใหญ่ แต่ข้าเคยคิดที่จะสังหารฮ้องเต้เลยสักนิด ข้าเพียงแต่เกลียดชังหญิงผู้นี้ เพราะนางฆ่าคนที่ข้ารัก ！”