ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 705

บทที่ 705 เพลงดาบขั้นสุดยอด

“อีกนานไหม ?” อ๋องชินจงหันมองผู้ติดตาม อะยู่รีบตามขึ้นมาด้านหน้า

“เจ้านาย อีกสองชั่วยาม” อะยู่ได้รับข่าวมาว่า อันหลิงหยุนปรากฏตัวพร้อมกับฮั๋วฉิงตามลำพังบนภูเขาสือหลี่

“เร่งฝีเท้าเร็วเข้า จะต้องตามไปให้ทันภายในสองชั่วยาม ก่อนที่ฟ้าจะสางต้องจับอันหลิงหยุนให้ได้” อ่องชิงจงใส่หน้ากากผี แล้วหันไปสั่งการ

อะยู่รับคำสั่งแล้วรีบเร่งฝีเท้าขึ้น

คนอื่นๆก็ขี่ม้าเร็วมุ่งตรงไปข้างหน้าในตอนกลางดึก

กงชิงวี่ออกตามหาไปทั่วเมืองหลวงก็ยังหาไม่พบ จึงทำได้เพียงเรียกทุกคนให้ลุกขึ้นแล้วไปเคาะประตูถามตามบ้าน ไล่ถามไปทีละหลังๆ แต่กลับไม่มีใครพบเห็นอันหลิงหยุนและฮั๋วฉิงเลย

ตะกูลฮั๋วเองก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วย แม่ทัพใหญ่ฮั๋วเองก็มีสีหน้าหดหู่ มีลูกสาวเช่นนี้เขาเองก็จนใจ ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ในภายหน้าจะต้องสร้างปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน

“ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่เตรียมตัวจะเดินทางออกจากจวนอ๋องเสียน หยุนจิ่นอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นเดินออกมาจากด้านใน

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง หมาจิ้งจอกหางสั้น” หยุนจิ่นส่งหมาจิ้งจอกหางสั้นให้กงชิงวี่ กงชิงวี่อุ้มไปแล้ววางลงบนพื้น จากนั้นจึงหันมองอีกาดำที่อยู่บนหลังคา

“ยังไม่รีบไปอีก !”

อีกาดำบินออกไปหาคนในทันที

อันหลิงหยุนพาฮั๋วฉิงเดินลงมาจากเขา เหนื่อยแทบจะหมดลมหายใจแล้ว เดิมทีฮั๋วฮิงคิดว่าทำให้อันหลิงหยุนโกรธเสียแล้ว แต่ภายหลังนางจึงสังเกตเห็นว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับอันหลิงหยุน เดินเร็วมาก แต่ขากลับไม่มีแรง

เมื่อรู้ว่าร่างกายของอันหลิงหยุนไม่ค่อยสบายนัก ฮั๋วฉิงจึงรีบเดินตามไปโดยเร็ว

ทั้งสองใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วยามก็ลงมาถึงตีนเขา แต่ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่าง

เมื่อลงมาถึงตีนเขา อันหลิงหยุนก็รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติ

ทางที่ลมพัดมานั้น มีกลิ่นแปลกๆ จะต้องไม่ใช้กลิ่นของต้นหญ้าอย่างแน่นอน

อันหลิงหยุนหันไปมองยังที่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ฮั๋วฉิงถาม : “เป็นอะไรไป หรือว่ารู้สึกไม่สบาย ให้ข้าแบกท่านนะ”

ฮั๋วฉิงรู้สึกเป็นห่วงอันหลิงหยุน จึงไม่ได้ระมัดระวังตัวมากนัก

อันหลิงหยุนยกมือขึ้น ส่งสัญญาณเพื่อห้ามไม่ให้ฮั๋วฉิงพูด

ฮั๋วฉิงแปลกใจ ไม่พูดอะไร แล้วหันไปมองตรงที่ไกลๆ

“ฮั๋วฉิง ข้าเดินไม่ไหวแล้ว เจ้าเดินไปก่อน รีบเข้าเมืองไปหาท่านอ๋องโดยเร็ว ไปแจ้งว่ามีคนมาแล้ว” อันหลิงหยุนรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล

“ใครมาแล้ว ?” ฮั๋วฉิงถามต่อ

“ยังไม่รู้ อาจจะเป็นมิตร หรืออาจจะเป็นศัตรู เจ้ารีบไปหาท่านอ๋องก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่”

“ไม่ได้ พวกเราไปด้วยกัน” ฮั๋วฉิงไม่ยอมไป พยายามลากอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันมอง ทำสีหน้าเย้นชา

“นี่มันเวลาไหนกันแล้ว เจ้ายังจะมาทำตัวเหลวไหลอีก เจ้าเป็นแม่ทัพ ไม่ใช่ว่าแม่ทัพจะต้องเห็นแก่การใหญ่เป็นสำคัญหรอกหรือ รอพวกเขามาแล้ว ถ้าหากเป็นศัตรู ใครก็ไปไม่ไหนไม่ได้อีก หากพวกเราตายก็ไม่มีใครรู้”

“เจ้าอย่ามาหลอกข้า” ราวกับฮั๋วฉิงเห็นอันเสี่ยวฮวนอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งมืดยิ่งทำให้เห็นชัดว่าอันหลิงหยุนก็คืออันเสี่ยวฮวน

อันหลิงหยุนหันมองที่ที่ห่างออกไปไม่ไกล : “เจ้ารีบไปก่อน ฟังข้านะ รีบไปหาท่านอ๋อง ให้เขามาหาข้า ข้าไม่เป็นไร”

“เจ้าไป ข้าจะขวางเอาไว้ให้ ไม่เช่นนั้นเราก็ไปด้วยกัน”

“ไม่ได้ เจ้าไปก่อน ข้าเดินไม่ไหวแล้ว แต่พวกเขาไม่มีทางเก่งกว่าข้า ข้ามียาพิษ ถ้าเจ้าอยู่ก็ยิ่งแต่จะเป็นภาระ เจ้ารีบไปซะ”

“ข้า......”

“ฉิงเอ๋อ เชื่อข้า !” อันหลิงหยุนเปลี่ยนน้ำเสียงในทันที ฮั๋วฉิงผงะไป

“จริงๆแล้วท่านก็คืออันเสี่ยวฮวน !”

“ฉิงเอ๋อ เจ้ารีบไปก่อน” อันหลิงหยุนพูด ฮว่าฉิงมองไปยังที่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแล้วพยักหน้า

“ท่านรอข้ากลับมานะ”

ฮั๋วฉิงและอันหลิงหยุนไม่ได้ขี่ม้า ไม่มีรถม้า พวกนางจึงทำได้เพียงแค่เดิน

ฮั๋วฉิงรีบหันหลังวิ่งไป

อันหลิงหยุนสูดหายใจเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง เมื่อเห็นว่าฮั๋วฉิงไปแล้ว นางจึงหันกลับไปมองยังที่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ฟ้ามืดจึงเห็นไม่ชัดเจนนักว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อันหลิงหยุนสามารถสัมผัสได้ว่า มีฝุ่นตลบอบอวล เหมือนกับมีคลื่นอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่เข้ามา

อันหลิงหยุนทำเพียงแค่หันมองคนเหล่านั้น แล้วในที่สุดก็หันไปมองอะยู่

“พวกเรามาสู้กันตัวต่อตัวดีกว่า ถ้าข้าชนะก็ปล่อยข้าไป ถ้าเจ้าชนะข้าจะไปกับเจ้า” อันหลิงหยุนจ้องมองอะยู่

อะมู่หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ : “เจ้า ?”

อันหลิงหยุนพุดขึ้นทันที : “เจ้าไม่มีทางชนะข้า”

“เจ้าว่าอะไรนะ ?” อะมู่ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

อันหลิงหยุนยังคงสงบอยู่ : “เจ้าดูคนที่กองอยู่บนพื้นสิ เขาตายด้วยน้ำมือของข้า อีกทั้งยังตายอย่างน่าอนาถอีกด้วย เจ้าเองก็จะต้องมีจุดจบเช่นนี้”

“เจ้าคิดว่าเจ้าพุดเช่นนี้แล้วข้าจะเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้ามีกันสองคน แล้วอีกคนล่ะ ?” อะมู่หันมองรอบๆ แต่หาฮั๋วฉิงไม่เจอ

“ดูๆไปแล้วนางคงจะไปส่งข่าว ?”

อะยู่หันมองอันหลิงหยุน : “เจ้าคิดจะสู้อย่างไร ?”

“ต่อสู้ยังต้องคิดว่าจะสู้กันอย่างไรด้วยหรือ ก็แค่สู้” อันหลิงหยุนยิ้มอย่างสงบ แล้วยกดาบขึ้นชี้อะมู่ : “พวกเรามาเริ่มกันเถอะ”

อะยู่ลงจากหลังม้า อ๋องชินจงพุดขึ้นทันทีว่า : “อะยู่ เจ้าประมาทเกินไปแล้ว”

“เจ้านาย นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า” อะยู่พุ่งตรงเข้าไป อันหลิงหยุนใช้ดาบขวางอะยู่ไว้ ทั้งสองเริ่มต่อสู้กัน

เริ่มแรกอะยู่ดูเหมือนจะได้เปรียบ แต่เมื่อสู้กันไปเรื่อยๆ อันหลิงหยุนก็เปลี่ยนกระบวนท่า จนในที่สุดอะยู่ก็พ่ายแพ้

อันหลิงหยุนสบโอกาส จึงฟันดาบลงไป อะยู่จ้องตาเขม็ง ตกใจจนหน้าซีด

อันหลิงหยุนมีใจคิดที่จะฆ่าอะยู่

อ๋องชินจงพุ่งเข้ามาในทันที แล้วใช้เท้าเตะอันหลิงหยุนกระเด็นออกไป

อันหลิงหยุนล้มลงไปบนพื้น กระอักเลือดออกมา

ฮั๋วฉิงพุ่งเข้าไปในทันที แล้วขวางอ๋องชินจงเอาไว้

อะยู่ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาอ๋องชินจง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ตกใจเป็นอย่างมาก แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือรู้สึกตกใจที่อันหลิงหยุนมีเพลงดาบที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ !