ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 706

บทที่ 706 แม่ทัพอันไม่มีความสุข

“ทำไมเจ้ายังไม่ไปอีก ?” อันหลิงหยุนเห็นฮั๋วฉิงก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

“ท่านไม่ไป แล้วข้าจะไปได้อย่างไร ?” ฮั๋วฉิงประคองอันหลิงหยุนขึ้นมา

ทั้งสองสบตากัน แล้วฮั๋วฉิงก็หันหน้าไปมองอ๋องชินจง : “นางชนะแล้ว ปล่อยพวกเราไปซะ”

“ฮั๋วฉิง ?” อ๋องชินจงเดินเข้าไปหา

“ท่านคือกงชิงเซวียนเหอ ?” ฮั๋วฉิงจำกงชิงเซวียนเหอได้

เมื่อก่อนกงชิงเซวียนเหอเคยไปมาหาสู่กับนาง ตอนที่ฮั๋วฉิงยังเด็กๆ

กงชิงเววียนเหอพูดว่า : “ฮั๋วฉิงเจ้าโตแล้ว สวยมากจริงๆ !”

“ปล่อยพวกเราไปซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าท่านซะ”

ฮั๋วฉิงจ่อดาบไปที่กงชิงเซวียนเหอ คนของกงชิงเซวียนเหอเข้ามาล้อมเอาไว้ ฮั๋วฉิงหันมองคนเหล่านั้น แล้วหันมองกงชิงเซวียนเหอ

“ฮั๋วฉิง พวกเจ้าไปได้แค่เดียวเท่านั้น ไม่เจ้าก็นาง เจ้าจงเลือกซะ”

“ข้าจะอยู่เอง” ฮั๋วฉิงตัดสินใจอย่างเฉียบขาดในทันที

อันหลิงหยุนนำยาออกมาสองสามเม็ดใส่เข้าไปในปากเพื่อห้ามเลือดก่อน แล้วยืนตรงหันมองกงชิงเซวียนเหอ : “ความแค้นระหว่างท่านกับข้า ไม่เกี่ยวข้องกับฮั๋วฉิง ปล่อยนางไปซะ”

“อันหลิงหยุน ข้ารู้ว่าเจ้ารู้จักใช้พิษ แต่สำหรับข้า พิษไม่อาจทำอะไรได้” กงชิงเซวียนเหอเดินเข้าไปหาพวกนาง ฮั๋วฉิงจะเดินเข้าไปหากงชิงเซวียนเหอ แต่อันหลิงหยุนดึงตัวฮั๋วฉิงมาหลบด้านหลัง แล้วผลักฮั๋วฉิงให้ห่างออกไป

“เจ้าไปก่อน บนตัวเจ้ามีพิษ ใครก็เข้าใกล้เจ้าไม่ได้”

ฮั๋วฉิงไม่ยอมไป แต่เมื่อมีคนเข้ามาใกล้ฮั๋วฉิง เมื่อสัมผัสโดนก็ล้มลงไป

กงชิงเซวียนเหอพูดว่า : “เอาธนูมา”

อะยู่รีบนำธนูมาให้ อันหลิงหยุนพูดด้วยความโมโหว่า : “กงชิงเซวียนเหอ ถ้าหากเจ้ากล้าทำร้ายฮั๋วฉิง ข้าจะให้ชวนเอ๋อเกลียดเจ้าไปตลอดชีวิต”

กงชิงเซวียนเหอหยุดนิ่งไปครู่ใหญ่ : “แล้วยังไง อย่างน้อยเกลียดก็ยังดีกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย”

อะยู่ยิงธนูออกไป อันหลิงหยุนรีบวิ่งเข้าไปหาฮั๋วฉิงทันที ฮั๋วฉิงเห็นลูกธนูพุ่งมา จึงตะโกนบอกนาง : “อย่าเข้ามา รีบหลบเร็ว !”

อันหลิงหยุนเกรงว่าจะไม่ทันการ จึงกระโดดเข้าไป แล้วดึงฮั๋วฉิงลงไปที่พื้น

ดอกแรกของอะยู่พลาดเป้า จึงยิงดอกที่สองทันที

“ฟิ้ว !”

ธนูดอกที่สองยังไม่ทันยิงออกไป ก็มีคนมาจับเอาไว้

มีคนกระโดดออกมาจากด้านข้าง หมุนตัวลงไปยังพื้น

กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุนและฮั๋วฉิง อันหลิงหยุนยิ้มออกมา : “ท่านอ๋อง”

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกท่านอ๋องอีก !” กงชิงวี่กัดฟันด้วยความโมโหอย่างมาก แต่ยิ่งเป็นห่วงยิ่งกว่า !

กงชิงวี่หันกลับไปมองกงชิงเซวียนเหอ : “คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้ามา ?”

กงชิงเซวียนเหอยิ้ม : “ทำไม เจ้ามาแล้วคิดว่าจะทำอะไรข้าได้ ?”

“เจ้าแตะต้องข้าไม่เป็นไร แตะต้องประเทศต้าเหลียงไม่เป็นไร แต่อย่างเดียวที่เจ้าไม่ควรแตะต้องคือผู้หญิงของข้า” เมื่อกงชิงวี่พูดจบ คนที่ยืนอยู่รอบๆก็ค่อยๆล้มลง กงชิงเววียนเหอหันมอง ล้วนตายด้วยลูกธนู

คนกลุ่มหนึ่งเข้ามาล้อมเอาไว้อย่างรวดเร็ว มีดและดาบล้วนชี้มาที่เขาและอะยู่

อะยู่เข้าไปบังกงชิงเซวียนเหอเอาไว้ : “เจ้านาย ท่านรีบไปก่อน”

กงชิงเซวียนเหอหันมองรอบๆ : “เจ้าขึ้นไปเร็ว”

อะมู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เตรียมที่จะขึ้นม้า แต่สุดท้ายกลับโดนทุบจนร่วงลงไป

กงชิงเซวียนเหอหันตัวขึ้นม้า แตะที่ท้องม้าให้วิ่งหนีไป

กงชงวี่ยิงธนู ลูกธนูที่เกือบจะฆ่าอันหลิงหยุนเมื่อครู่อยู่ในมือของกงชิงวี่ จึงจะใช้ลูกธนูดอกนั้นเพื่อฆ่ากงชิงเซวียนเหอ

กงชิงเซวียนเหอหล่นลงมาจากหลังม้า มีคนพุ่งเข้าไปหาในทันที เมื่อเข้าไปถึงก็ถอดหน้ากากของเขาออก

อาหยู่หันมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ส่งเสียงไม่พอใจ : “ข้าจะต้องจับเขาให้ได้ในสักวัน”

บนภูเขา มีคนสวมหน้ากากพาคนหันหลังจากไป

“เจ้านาย แล้วจะเอายังไงกับอะยู่ดี ?”

“ถ้าหากนางมีชีวิตอยู่ต่อได้ จะต้องกลับมาหาพวกเราอย่างแน่นอน”

กงชิงวี่หันมองหมอกุ่ย : “เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าในตัวของพระชายาเต็มไปด้วยพิษ ร่างกายจึงไม่อาจฟื้นฟูกลับมาได้ ?”

“อืม”

กงชิงวี่หันมองฮั๋วฉิงที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว : “แม่ทัพน้อยกลับตำหนักจู๋หยุนไปก่อนเถิด จะได้ไม่อยู่ขวางหูขวางตาข้าที่นี่ เดี๋ยวจะพลั้งมือฆ่าเจ้าเสียก่อน พระชายาไม่เป็นอะไรแล้ว กำลังนอนหลับอยู่ข้างใน”

ฮั๋วฉิงสีหน้าไม่ดีนัก : กงชิงวี่ ข้าจะทูลต่อฝ่าบาท ว่าข้าจะแต่งกับท่าน”

กงชิงวี่ทำหน้าขรึม : “เจ้าไสหัวไปได้แล้ว”

ฮั๋วฉิงหันหลังเดินจากไป

แม่ทัพอันมองข้อมือของอันหลิงหยุนอย่างละเอียด ด้านบนเน่าหมดแล้ว

“แม่ทัพอัน ท่านว่าเจ้านายเป็นอะไรไป ?” หยุนจิ่นยืนอยู่ข้างๆ สองมือประสานไว้ด้วยกัน ทำท่าเหมือนกำลังคารวะ

แม่ทัพอันหันมองหยุนจิ่น แล้วคิดอยู่ครุ่หนึ่ง : “เจ้าก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ ?”

“ตอนนี้เจ้านายจะต้องพบกับความลำบากแน่ๆ ข้าเข้าใจความรู้สึกของแม่ทัพอันดี แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ใช่เรื่องของโชคชะตา?

ลูกสาวของแม่ทัพอัน เป็นคนที่แม่ทัพอันสนใจ หรือว่าแม่ทัพอันจะไม่สนใจเจ้านายเลยสักนิด ?

เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและแม่ทัพอันในช่วงเวลานี้ แม่ทัพอันไม่มีความสุขหรืออย่างไร ?

ถ้าหากเจ้านายไม่ได้มา แม่ทัพอัน......ตอนนี้ลูกสาวของท่านก็อาจจะไม่อยู่แล้ว

หรือพูดอีกอย่างว่า ร่างที่ไร้ชีวิต เจ้านายได้เข้ามาอาศัย เช่นนั้น.....ตอนนี้ สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือร่างที่ยืมใช้”

“เช่นนั้นกงชิงวี่ก็ยิ่งสมควรตาย ฆ่าลูกสาวของข้าแล้ว เขายังอยากมีชีวิตอยู่อีก ?”

แม่ทัพอันหันมองหยุนจิ่น แล้วไม่พูดอะไรกับนางต่อ

หยุนจิ่นห่มผ้าให้อันหลิงหยุน แล้วพูดว่า : “ที่แม่ทัพอันพูดมาก็ถูก แต่ถ้าหากเจ้านายจากไปแล้ว ร่างที่อยู่ตรงหน้า ก็คงจะเหมือนกับตอนนี้ เกรงว่าจะไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้

หากยังมีคนอยู่อย่างน้อยก็ยังได้เห็น แต่ถ้าไม่มีแล้ว ก็ไม่เหลืออะไรอีก

แม่ทัพอันปล่อยตัวตามสบาย หยุนจิ่นจึงออกไป

พูดจบหยุนจิ่นก็เดินออกไปข้างนอก แม่ทัพอันหันมองไปแล้วคิดไตร่ตรองดู แล้วสุดท้ายก็หันไปมองข้อมือที่กำลังเน่าของอันหลิงหยุน