ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 707

บทที่ 707 ช่วยประเทศต้าเหลียงสักครั้ง

แม่ทัพอันนั่งอยู่สักพัก ข้อมือของอันหลิงหยุนเจ็บจึงตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนก็ลงมาจากเตียง

“ท่านพ่อ”

แม่ทัพอันพูดว่า : “นอนลงเถอะ เจ้าไม่สบายจะลุกขึ้นมาทำไม ?”

อันหลิงหยุนนั่งพิงลง : “ก็ไม่ใช่ว่าไม่สบายมาก ท่านพ่อไม่ต้องกังวลไป ?”

แม่ทัพอันมองอันหลิงหยุนสักพัก : “ตอนนี้เจ้าพูดคุยกับหยุนหยุนได้หรือไม่ ?”

“อืม”

“เจ้าบอกนางว่า ถ้าหากนางเต็มใจ ข้าสามารถบอกเรื่องเกี่ยวกับท่านแม่ของนางได้ รอให้เจ้าหายดีก่อน ก็ให้ไปหา”

“ท่านพ่อ ไม่เป็นไร” อันหลิงหยุนรู้สึกซาบซึ้งใจ

คนหนึ่งเป็นลูกแท้ๆ อีกคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย แต่เพื่อคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย พ่อของนางก็ยังคงสนใจนางอยู่

แม่ทัพอันลุกขึ้น : “ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้ กลัวว่าจะอยู่ไม่ทันถึงพบนางนะสิ”

พูดจบแม่ทัพอันก็เดินจากไป อันหลิงหยุนเห็นประตูห้องปิดลง จึงพิงไปที่หัวเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง แล้วยกมือขึ้นมาดูบาดแผลที่เน่าเปื่อย คิดถึงสิ่งที่หมอกุ่ยพูด อันหลิงหยุนไปหาเทียนมาจุด แล้วยื่นมือเข้าไป ลนไฟตรงแผลเน่าที่ข้อมือ

ตอนที่กงชิงวี่เข้ามา อันหลิงหยุนกำลังลนไฟอยู่ กงชิงวี่เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุนแล้วมองนาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก ไม่มีเรื่องอะไรสามารถทำให้เขาแปลกใจได้อีกแล้ว เพียงแต่เขายังรู้สึกเป็นห่วง

“เจ็บไหม ?” กงชิงวี่ถาม อันหลิงหยุนส่ายหัว

“ไม่เจ็บเพคะ แบบนี้รู้สึกสบายขึ้นสักหน่อย ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากไปหาไปหาป๋ายสู้สู้ ท่านสามารถหานางเจอไหม ? ถ้าหากหาเจอ หม่อมฉันอาจจะยังพอมีหนทาง”

“นางล่ะ ?นางคิดจะทำอะไร ?” กงชิงวี่พูดถึงร่างเดิมสีหน้าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก เกลียดจนอยากจะฆ่าร่างเดิมทิ้งเสีย

“นางพักผ่อนแล้ว แต่ร่างกายของข้ายังไม่ดีขึ้น คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะหาย”

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว ถามนางว่าจะออกมาเมื่อไหร่ ข้าต้องการที่จะพูดกับนาง”

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วเป่าเทียนให้ดับ นำผงยามาใส่บาดแผลใหม่ อันหลิงหยุนสังเกตดูผงยาเหล่านั้นอย่างละเอียด แล้วเริ่มคิดทบทวนถึงคำพูดของหมอกุ่ย ถ้าหากเป็นเพราะร่างกายมีพิษจึงไม่ดีขึ้น เช่นนั้นถ้าหากใช้พิษรักษาพิษล่ะ ?”

พิษที่อยู่ในปิ่นปักผมของอันหลิงหยุน เป็นพิษที่มีความสัมพันธ์กันกับพิษที่อยู่ในร่างกายของอันหลิงหยุนพอดี แก้พิษไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่จำเป็นจะต้องกำจัดพิษที่อยู่ที่ข้อมือไปให้ได้ เพื่อผนึกพิษเอาไว้

อันหลิงหยุนลุกขึ้น แล้วตรงไปที่ห้องยา แล้วเริ่มเตรียม

“ท่านอ๋อง ท่านช่วยข้า หม่อมฉันจะกลั่นยาถอนพิษ”

อันหลิงหยุนออกคำสั่ง โดยมีกงชิงวี่คอยช่วย ทั้งสองคนง่วนอยู่กว่าสองชั่วยาม จึงสามารถทำครีมทาแผลออกมาได้เล็กน้อย อันหลิงหยุนนำครีมยาทาลงไปบนผิวหนัง บริเวณข้อมือเริ่มชาก่อน แล้วจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ จากนั้นก็ค่อยๆกระจายออกไป

พันแผลเสร็จ อันหลิงหยุนกลับขึ้นไปนอนบนเตียง นั่งลงแล้วเรียกหมอจวนโจวมาฉีดยาให้หนึ่งเข็ม

เมื่อหมอจวนโจวกลับไป อันหลิงหยุนจึงพักผ่อน

ผ่านไปหนึ่งคืน รุ่งเช้าอันหลิงหยุนเปิดบาดแผลออกดู ถึงแม้จะไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มเห็นผลแล้ว

“ท่านอ๋อง ดูสิเพคะ” อันหลิงหยุนยื่นข้อมือไปให้กงชิงวี่ดู กงชิงวี่นิ่งไปชั่วครู่

“หยุนหยุนยอดเยี่ยมจริงๆ“ กงชิงวี่รู้สึกดีใจ อารมณ์ดีตลอดทั้งวัน

คนในจวนเห็นต่างก็รู้สึกตื่นตกใจ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเป็นอะไร เมื่อคืนตอนกลับมามีสีหน้าเคร่งเครียด พ่อบ้านถามถึงอาการป่วยของพระชายา เขาก็ทำสีหน้าบึ้งตึง มาเช้าวันนี้กลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อกินอาหารเย็นเสร็จ อันหลิงหยุนก็เปิดบาดแผลดูอีกหนึ่งรอบ ดีขึ้นเล็กน้อย เริ่มที่จะตกสะเก็ดแล้ว

“กงชิงวี่ ถ้าหากท่านกล้าไปทูลต่อหน้าฝ่าบาท ท่านก็จงไป ข้าฮั๋วฉิงก็ใช่ว่าจะรังแกได้ง่ายๆ” ฮั๋วฉิงลุกขึ้น สีหน้ายิ่งไม่น่าดู

อันหลิงหยุนหันมองฮั๋วฉิง : “แม่ทัพน้อย หลายวันมานี้มีเรื่องวุ่นวายมากมายเกิดขึ้นในจวน ทางที่ดีจงกลับไปก่อนเสียจะดีกว่า รออีกสักพักให้เหตุการณ์ต่างๆในจวนสงบลงก่อน แล้วค่อยมาใหม่ก็ยังไม่สาย ถึงตอนนั้นข้าจะพูดกับท่านอ๋องเรื่องนี้เอง”

หากฮั๋วฉิงอยู่ในจวนต่อ อันหลิงหยุนเองก็ไม่วางใจ นางเป็นคนโผงผาง คอยแต่จะมาหานางอยู่เสมอ กงชิงวี่เองก็ไม่ใช่คนที่จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ หากทั้งสองเจอหน้ากัน ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้กระทบกระทั่งกัน ถึงเวลานั้นก็คงจะเกิดความวุ่นวายขึ้น

“หยุนหยุน ท่านอยากให้ข้าไป” ฮั๋วฉิงไม่ชอบใจนัก

อันหลิงหยุนวางตัวไม่ถูก คนที่อยู่รอบๆต่างก็จ้องมองมาที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนได้แต่ยิ้มอย่างฝืนใจ

“เด็กๆ ส่งแม่ทัพน้อยกลับจวนแม่ทัพ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามให้แม่ทัพน้อยเข้ามาในจวนอ๋องเสียนอีก” กงชิงวี่ออกคำสั่ง ฮั๋วฉิงก็ถูกส่งตัวออกไป

ก่อนจะไป ฮั๋วฉิงก็ยังหันมองอันหลิงหยุนด้วยความไม่เต็มใจ ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

“หยุนหยุนรู้สึกสงสารอย่างนั้นหรือ ?” กงชิงวี่กัดฟัน ถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเลิกคิ้วหันมองฮั๋วฉิง แล้วยืนเก้ๆกังๆอยู่พักใหญ่ : “ท่านอ๋องไม่ทรงเบื่อหรือเพคะ ที่ต้องมานั่งหึงอะไรโดยไร้เหตุผลเช่นนี้ ?”

“หึ !” กงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนแล้วก้มหน้าลงไปดู เขารู้สึกว่าฮั๋วฉิงนั้นขวางหูขวางตา แต่ในความเป็นจริงแล้วเรื่องเหล่านั้นไม่เคยมีอยู่เลย

มีเรื่องไม่สบายใจเกิดขึ้นนั้นก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่จะสบายใจหรือไม่สบายใจก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อไล่คนไปแล้ว ความวุ่นวายในใจก็ถูกขจัดออกไป

กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนไปที่ลานโอวหลาน อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “ท่านอ๋อง ในเมื่อเรื่องของจวนเฉินเสี้ยงจัดการเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ข้าอยากจะทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ เพื่อช่วยเหลือประเทศต้าเหลียงสักครั้ง”

“พูดมาสิ” กงชิงวี่เชื่ออันหลิงหยุนมาโดยตลอด แต่เป็นเพราะสุขภาพของนางในตอนนี้ เขาจึงรู้สึกไม่วางใจ

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ : “ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากจะปลูกสมุนไพรเพคะ”