ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 708

บทที่ 708 หม่อมฉันจะเลี้ยงท่านอ๋องเอง

เมื่อพูดเรื่องการปลูกสมุนไพร กงชิงวี่ก็นิ่งไป สองสามีภรรยาสบตากัน กงชิงวี่ทำสีหน้าเคร่งขรึม แล้วจับมือของอันหลิงหยุนขึ้นมาพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า : “ปลูกสมุนไพรต้องใช้ทักษะที่เฉพาะเจาะจง ช้าเชื่อว่า ทักษะนี้หยุนหยุนสามารถควบคุมได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า......”

“ท่านอ๋องมีอะไรจะพูดก็พูดเถอะเพคะ ไม่ต้องอ้อมค้อม” อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ฟังดูเหมือนว่ากงชิงวี่มีแผนที่จะปลูกสมุนไพรนานแล้ว

“หยุนหยุน เจ้ามากับข้า”

กงชิงวี่หันหลังพาอันหลิงหยุนเดินออกไป ทั้งสองคนมาถึงบริเวณทุ่งนาและภูเขา อันหลิงหยุนต้องตกใจเมื่อได้เห็นผืนดินที่กว้างใหญ่แต่กลับว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า

ถึงแม้ทุกที่จะเป็นพื้นดิน แต่พื้นดินนั้นกลับดูแห้งแล้งมาก ดินที่นี่ไม่ดี มีหินทรายปะปนอยู่เป็นจำนวนมาก ปลูกพืชก้ไม่อาจงอกเงยได้ ดังนั้นจึงรกร้าง

“ท่านอ๋อง ที่นี่ช่างดูรกร้างนัก” อันหลิงหยุนจะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก

กงชิงวี่ทำสีหน้าเคร่งขรึม : “ที่ดินมีมากมาย แต่ไม่มีอะไรงอกเงยได้ ข้าเองก็เคยคิดว่าจะนำมาปลูกสมุนไพร แต่ข้านั้นไม่ใช่เทวดา จึงทำได้แค่มอง”

“ไม่จำเป็นเพคะ” อันหลิงหยุนก้าวขึ้นไปข้างหน้า หยิบดินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาหนึ่งกำ ลองบี้ดูแล้วโยนกลับลงไป

“ที่นี่สามารถปลูกต้นไม้ก่อนได้ จากนั้นก็ค่อยปลูกสมุนไพรเอาไว้ใต้ต้นไม้ ต้นไม้สามารถช่วยเปิดพื้นที่รกร้างได้ ช่วยกำลังลม ใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดแปดปี สีเขียวชอุ่มก็จะช่วยเปลี่ยนแปลงพื้นดินที่แห้งแล้วได้” อันหลิงหยุนค่อนข้างมั่นใจ

กงชิงวี่นิ่งไปชั่วครู่ : “ปลูกต้นไม้ ?”

“ใช่แล้วเพคะ ปลูกต้นไม้”

“แต่ว่า ประโยชน์ของต้นไม้นั้นมีน้อยมาก ข้า......”

“ท่านอ๋อง ประโยชน์ของต้นไม้นั้นมีมากนัก สามารถนำมาทำเป็นฟืนได้ สามารถนำมาใช้เป็นวัสดุในการสร้างบ้านได้ อีกทั้งยังใช้เพาะเลี้ยงจักจั่นสีทองได้ จักจั่นสีทองนั้นเป็นของดี อีกทั้งเชื้อราบางชนิดก็เป็นของดี สามารถนำมาทำยาได้

ท่านอ๋อง ขอเพียงแค่มีเงินมากพอ ต่อให้เป็นพื้นที่ที่พลิกฟื้นหน้าดินยากแค่ไหน หม่อมฉันก็สามารถทำได้ เพียงแต่ว่า......”

อันหลิงหยุนเป็นห่วงเรื่องเวลา ถ้าหากนางไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ล่ะ ?

“หยุนหยุน เจ้ากลัวอะไร ?”

อันหลิงหยุนยิ้ม : “ไม่มีอะไรน่ากลัวเพคะ เพียงแต่รู้สึกว่าฝ่าบาททรงเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันทำเรื่องเช่นนี้อาจจะเกินความจำเป็นไป”

จริงๆแล้วอันหลิงหยุนคิดเช่นนั้น แต่เพื่อกงชิงวี่แล้ว นางก็ยอมทิ้งอคติที่มีต่อฝ่าบาท และนางก็เพียงแค่พูดโกหกเพื่อที่จะหลอกกงชิงวี่เท่านั้น

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก : “หากข้ายังอยู่ ใครก็แตะต้องหยุนหยุนไม่ได้ทั้งนั้น”

“ท่านอ๋องช่างรู้จักหลอกหม่อมฉัน แต่เอาเถอะเพคะ ในเมื่อท่านอ๋องพูดเช่นนี้ หม่อมฉันก็อยากจะมีแผนการที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีทางที่จะไม่ทำแน่นอน เงินของหม่อมฉันเหล่านั้น หม่อมฉันก็จะนำออกมาใช้ ท่านอ๋องทรงจัดการเรื่องของท่านอ๋องเถอะเพคะ ส่วนเรื่องพลิกฟื้นหน้าดินยกให้เป็นหน้าที่ของหม่อมฉันเอง”

“คนเดียว ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันต้องให้เจ้าสำนักเฟิงเก๋อช่วยหม่อมฉัน เขาเป็นคนที่หลอกง่าย” อันหลิงหยุนหัวเราะ รู้สึกว่าหากควรหลอกใช้ก็ควรหลอกใช้

กงชิงวี่ไม่ยินดีนัก : “เจ้าหลอกข้าจะดีกว่า ข้าไม่ชอบให้หยุนหยุนไปหลอกคนอื่น”

“ไม่ใช่เพราะท่านอ๋องไม่มีเวลาหรือเพคะ เรื่องในราชสำนักก็มีมากมายขนาดนั้น”

“มาก แต่ข้าก็มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหยุนหยุน”

“ดีเพคะ เช่นนั้นให้ท่านอ๋องอยู่เป็นเพื่อน”

อันหลิงหยุนมองพลางหัวเราะพลาง แต่ในใจกลับรู้สึกหดหู่ ถึงแม้ร่างกายของนางดูเหมือนใกล้จะหายดีแล้ว แต่ในความเป็นจริงแล้วระบบต่างๆยังไม่ฟื้นฟู

นี่อาจจะเป็นสัญญาณเตือนที่บอกให้รู้ว่าร่างเดิมต้องการที่จะกลับมา แต่ร่างกายอยู่ที่นี่ นางจึงไม่อาจทำอะไรได้ ทำได้แค่เพียงตั้งตารอว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

หลังจากกลับไปวันนั้น อันหลิงหยุนก็วางแผนสิ่งที่นางต้องการจะทำ โดยเริ่มลงมือจากผืนดินแผ่นใหญ่ของกงชิงวี่ก่อน

กงชิงวี่เป็นอ๋อง ได้รับพระราชทานรางวัลมามากมาย โดยเฉพาะที่ดิน

แต่เมื่ออันหลิงหยุนนำภาพวาดที่กงชิงวี่ให้นางมาดุถึงได้รู้ว่า ที่ดินของเขากว่าครึ่งนั้นแห้งแล้ว ไม่สามารถทำประโยชน์ได้ อันหลิงหยุนนั่งอยู่บนเตียงเตาแล้วลูบหน้าผาก นางเคยคิดแผนการเผื่อเรื่องที่เลวร้ายที่สุดมาก่อน แต่คิดไม่ถึงว่าแผนการที่เลวร้ายนั้นจะเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ เห็นชัดๆว่าเป็นที่รกร้างทั้งหมด

กงชิงวี่ยื่นมือออกไปหยิกแก้มของอันหลิงหยุน : “ต้องรู้แน่นอน หยุนหยุนเปิดทางให้แล้ว ข้าก็ต้องหาช่องทางเพื่อที่จะขายสมุนไพรออกไปให้ได้ เพื่อที่จะหาเงินเข้ามา”

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้จะต้องพิจารณาให้รอบคอบนะเพคะ ถึงแม้เงินจะสำคัญ แต่อาหารก็สำคัญเช่นกัน อย่างไรเสียสมุนไพรก็มาอาจกินแทนข้าวได้ เงินยิ่งแล้วใหญ่

ในช่วงที่บ้านเมืองเกิดความไม่สงบขึ้น มีเพียงอาหารและฝ้ายเท่านั้นมที่มีประโยชน์

หยุนจิ่นเป็นคนทำงานไว้ใจได้ หม่อมฉันอยากจะให้หยุนจิ่นมาช่วยจัดการเรื่องนี้เพคะ”

ท่านอ๋องถามไถ่ได้ แต่ห้ามยื่นมือเข้ามาแทรกแซง ท่านอ๋อง ท่านจะให้คนรู้ไม่ได้ว่า สมุนไพรเหล่านี้เป็นการค้าของอ๋องเสียนแห่งประเทศต้าเหลียง เพื่อไม่ให้พวกเขารู้สึกว่าท่านอ๋องนั้นคิดไม่ซื่อ แล้วมาโจมตีพวกเรา

ต้องรู้จักระมัดระวังในทุกๆสิ่ง ค่อยเป็นค่อยไป

กงชิงวี่ทำตาใส จ้องมองอันหลิงหยุนแล้วรู้สึกเขา : “หยุนหยุน ถ้าหากขาดเจ้าไป วันข้างหน้าข้าจะอยู่อย่างไร ?”

“......” อันหลิงหยุนนิ่งเงียบไป กงชิงวี่ยิ้ม : “เอาตามที่หยุนหยุนพูด เรื่องนี้ให้หยุนหยุนออกหน้า พระชายาของข้าจะทำการค้าสักหน่อย ไม่จำเป็นต้องให้ข้าทำ ถ้าหากในภายหน้าเกิดเรื่องขึ้น คนที่ฝ่าบาทจะลงโทษก็คือหยุนหยุน ไม่เกี่ยวกับข้า ?”

“ท่านอ๋อง ท่าน......”

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป : “ข้าไม่ใช่คนโง่ หยุนหยุนคิดว่าข้าเป็นคนโง่อย่างนั้นหรือ ?”

“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ไม่มีอะไรมากไม่กว่าไม่อยากให้ท่านอ๋องทรงออกหน้า หากท่านอ๋องทรงออกหน้าจริง ประเทศอื่นๆอีกหลายประเทศคงจะต้องโจมตีท่านอ๋องอย่างแน่นอน ถ้าหากพวกเขาร่วมมือกันจัดการกับท่านอ๋อง ประเทศต้าเหลียงก็จะยิ่งไม่อาจเดินไปข้างหน้าได้ หากเป็นเช่นนั้นไม่เท่ากับว่าที่ทำมาสูญเปล่าหรอกหรือเพคะ ดินไม่อาจปลูกพืชให้เจริญงอกงามได้ สมุนไพรเองก็ไม่อาจกินแทนข้าวได้ แล้วเวลาท่านอ๋องออกรบจะใช้สิ่งของเหล่านี้ได้อย่างไร ?”

กงชิงวี่เลิกคิ้วมอง : “เกิดมาเป็นหยุนหยุนเช่นนี้ จะต้องมาแต่งงานกับอ๋องที่ไม่ได้เรื่องอย่างข้า รู้สึกน้อยใจใช่หรือไม่ ?”

“ท่านอ๋อง......”

“ข้าไม่ได้โทษหยุนหยุน ข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจ เกิดเป็นอ๋องแห่งประเทศต้าเหลียง ในอนาคตยังต้องหวังพึ่งพาให้อันหลิงหยุนเลี้ยงดู !”

“ท่านอ๋องไม่ได้พูดว่า ให้หม่อมฉันเลี้ยงใช่ไหมเพคะ ?”

“นั่นมันก็แค่เรื่องล้อเล่น คิดเป็นจริงเป็นจังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?” กงชิงวี่หันมองอันหลิงหยุนอย่างเบื่อหน่าย แล้วหันหลังสาวเท้าเดินจากไป