ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 719

บทที่ 719 โกรธจนกบฏได้เพื่อลูกสาว

อันหลิงหยุนหยุดพัก วางเจ้าห้าเอาไว้ข้างกาย ส่วนคนอื่นที่เหลือต่างก็แยกย้ายกันลงไปพักผ่อน กลางดึกจู่ๆก็มีคนมาเคาะประตู อันหลิงหยุนพลิกตัวหันหน้ามา ประสานมือไว้ตรงท้ายทอยมองไปที่ประตูห้อง ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ กงชิงวี่จึงเป็นฝ่ายเปิดประตูเองแล้วเดินเข้ามา

เมื่อเข้าประตูมาได้ กงชิงวี่ก็เริ่มถอดเสื้อผ้า อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากเตียงมานั่งมองกงชิงวี่: "ไม่อาบน้ำหรือเพคะ?"

"ข้าแช่ตัวในสระกำมะถันไปกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว ถ้ายังอาบอีก คงไม่เหลือผิวบนตัวแล้วล่ะ"

เมื่อกงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าเสร็จ ก็ก้าวเดินสองสามก้าวขึ้นไปบนเตียงนอน อันหลิงหยุนถูกอุ้มขึ้นแล้ววางลงเบาๆ กงชิงวี่หันไปมองลูกชาย: "หลับแล้วหรือ?"

“นี่มันยามอะไรแล้วทำไมจะไม่หลับล่ะเพคะ?”

" ถ้าเช่นนั้นข้าขอแจกจ่ายเสบียงในคลังล่ะนะ"

"อื้ม"

กงชิงวี่โรมรันพันพัวกับการแจกจ่ายเสบียงในคลังตัวเอง จนครึ่งค่อนคืนที่เขาควรจะต้องไปแล้วก็ยังไม่ยอมเลิกรา หลังจากพักผ่อนได้ครู่หนึ่ง ในช่วงเกือบรุ่งสางก่อนจะไป เขาก็รีบแจกจ่ายเสบียงอีกครั้งแล้วค่อยจากไป

หลังจากปิดประตูเรียบร้อย อันหลิงหยุนถึงได้ไปพักผ่อน เพิ่งตื่นขึ้นมาตอนเช้า นางก็ได้ยินว่าฮั่วฉิงมาหา กำลังรอนางอยู่ที่โถงรับรอง

พ่อบ้านไม่พอใจ: "คุณหนูถูกรังแกง่ายจนเกินไปแล้ว ฮั่วฉิงคนนี้ก็ช่างไร้ยางอายสิ้นดี จะดีจะชั่วนางก็เป็นถึงแม่ทัพคนหนึ่ง แต่กลับมาแย่งสามีคุณหนูไปหน้าด้านๆ คุณหนูมีลูกตั้งกี่คนแล้ว ยังมาถูกหย่าร้างเช่นนี้ แล้ววันหลังพวกท่านจะอยู่กันอย่างไร?”

พ่อบ้านสีหน้าห่วงใยกังวลเต็มใบหน้า ในใจร้องไห้ไปเรียบร้อยแล้ว

อันหลิงหยุนกลับมีท่าทีสงบราบเรียบ: "พ่อบ้าน เมื่อก่อนข้าเองก็เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? คนข้างนอกเคยร่ำลือถึงชื่อเสียงของข้าในด้านดี ๆ เมื่อไหร่กัน เจ้าจะยึดมั่นเรื่องแบบนี้ไปทำไม? ”

“ แต่ว่า คุณหนู...... ”

“แต่ก่อนข้าเคยอยู่ตัวคนเดียว มาตอนนี้มีคนเพิ่มขึ้นมาตั้งมากมายเพียงนี้ เจ้าดูสิ เจ้าห้าไม่น่ารักหรือ? หากไม่กลับไปที่จวนอ๋องเสียนแล้ว พวกเจ้าห้าก็ต้องอยู่ที่นี่ พ่อก็มีเรื่องให้ทำแล้ว พวกเจ้าก็จะมีเรื่องให้ทำเหมือนกัน ไม่ต้องอยู่เฉยๆทั้งวัน ใช้ชีวิตน่าเบื่อหน่ายแบบนั้นแล้วอย่างไรล่ะ?

ชื่อเสียงไม่คุ้มกับเงินไม่กี่เหรียญด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าข้าลากเอาคนทั้งครอบครัวกลับมาด้วย เป็นคนอื่นต่างหากล่ะ ที่ต้องลำบาก"

ทันใดนั้นพ่อบ้านก็เปิดตารู้แจ้งขึ้นมาทันที หันไปมองเจ้าห้าหัวเราะฮาๆ: "ท่านพูดได้ถูกต้องแล้ว"

"พ่อบ้าน เจ้าไปนำโสมพันปีมาให้ข้าต้นหนึ่ง สายๆข้าจะเข้ายาสมุนไพรแล้ว" อันหลิงหยุนเอ่ยสั่ง พ่อบ้านจึงรีบไปที่โกดังเก็บยาทันที

เมื่ออันหลิงหยุนมาถึงลานหน้าบ้าน ก็เห็นว่าฮั่วฉิงกำลังรอนางอยู่ด้านนอก

ฮั่วฉิงชอบสีน้ำเงิน ทุกครั้งที่พบกันแม้ว่านางจะไม่ได้ใส่ชุดสีน้ำเงิน แต่นางก็มักจะประดับอะไรที่เป็นสีน้ำเงินติดไว้บนตัวด้วยตลอด

วันนี้นางสวมเครื่องแบบของแม่ทัพ ทั่วทั้งตัวเป็นสีน้ำเงินกรมท่า ดูงดงามโดดเด่นสะดุดตาอย่างมาก

นอกจากนี้ที่ไหล่ซ้ายของนาง ยังมีผ้าคลุมผืนหนึ่งคลุมอยู่ เวลาย่างเท้าก้าวเดินจะพลิ้วสะบัดไปมา ทำให้ดูงามสง่าน่ามองเป็นพิเศษ

อันหลิงหยุนได้เห็นฮั่วฉิงทีไร ก็รู้สึกผิดในใจทุกที หากนางรู้ว่าสุดท้ายแล้วผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้ นางก็คงจะไม่ทำอะไรแบบนั้นลงไป กลับกลายเป็นว่าทำให้ฮั่วฉิงก่อเรื่องวุ่นวาย เรียกร้องจะแต่งเข้าจวนอ๋องเสียนให้ได้ไปเสียแล้ว

“หยุนหยุน”

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน ฮั่วฉิงรีบวิ่งเร็วรี่ราวกับเหาะเข้าไปหาทันที อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้าพลางตบเบาๆ แต่เจ้าห้าหลับตาลงแล้วหลับไปทันที

อันหลิงหยุนรู้นิสัยของเจ้าห้าดี ว่ามีนิสัยชอบสันโดษและเอาแต่ใจตัวเอง แต่ไหนแต่ไรมาจะไม่ชอบเรื่องอะไรพวกนี้

“แม่ทัพน้อย ”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าเรียกข้าว่าฉิงเอ๋อแล้วหรอกหรือ?” ฮั่วฉิงสีหน้าเปลี่ยนทันที

อันหลิงหยุนรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา: "ข้าเรียกเจ้าว่าฉิงเอ๋อ ดังนั้นจึงต้องยกสามีตัวเองให้เจ้าเรียกด้วยเลย?"

“ข้าไม่ได้บอกเสียหน่อย ว่าอยากให้เขาแต่งข้าเป็นภรรยาเอก ใครจะไปรู้ว่าความคิดของฝ่าบาทจะเป็นแบบนี้ นี่ต้องเป็นกับดักให้ข้าตกหลุมพรางโดยไม่ชอบธรรมเป็นแน่ ข้ามาหาเจ้าก็เพราะจะมาบอกว่าข้าจะเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาท ไปทำให้เรื่องนี้มันชัดเจน "ฮั่วฉิงพูดจาฉะฉานหนักแน่น กลับเป็นอันหลิงหยุนเสียอีก ที่เป็นฝ่ายไม่มีอะไรจะพูดแทน

นางยืนอยู่ที่ประตูเฝ้ามองดูอยู่ครู่หนึ่ง ในใจไม่ได้รู้สึกพอใจหรือยินดีกับอะไรขึ้นมาเลย

แต่ถึงอย่างไร เรื่องนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ

ในวันนั้นเองก็มีพระราชโองการมา รับสั่งให้เรียกตัวอันหลิงหยุนเข้าวังเพื่อไปเข้าเฝ้า

แต่ครั้งนี้อันหลิงหยุนพาเจ้าห้าขึ้นเขาไปแล้ว พักอยู่ยาวบนนั้นไม่ได้กลับลงมา พระราชโองการจึงถูกส่งมอบไปยังแม่ทัพอันแทน ทำให้แม่ทัพอันเข้าวังไปทันที

ฮ่องเต้ชิงหยู่ ถูกแม่ทัพอันทำให้ตกพระทัยจนพระพักตร์ซีดขาว แม่ทัพอันยืนกรานที่จะขอคำอธิบายว่า เพราะเหตุใดพระองค์จึงต้องรับสั่งให้หย่าอันหลิงหยุนด้วย

ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ทรงรู้สึกกริ้วกับเรื่องนี้เช่นกัน: "จือซาน ข้าต้องการให้อ๋องเสียนหย่าภรรยาเสียเมื่อไหร่กัน เป็นเขาเองนั่นล่ะที่กลับไปทำเรื่องโง่ ๆ แค่เรื่องแต่งพระชายารองเข้าจวน มาลากไปเกี่ยวอะไรกับการหย่าภรรยาเอกด้วยล่ะ?”

แม่ทัพอันพูดอย่างโกรธเคืองว่า: "ฝ่าบาท ท่านต้องการให้อ๋องเสียนรับชายารอง หยุนหยุนเป็นคนนิสัยแข็งกร้าว ทั้งหยิ่งในศักดิ์ศรี นี่เท่ากับว่าบังคับให้หยุนหยุนไปตายชัด ๆ ข้าขอบังอาจถามฝ่าบาทหน่อยเถิดว่า หยุนหยุนทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ ท่านถึงต้องสั่งให้อ๋องเสียนแต่งชายารองเข้าจวน?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พลันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาทันที ไม่อาจหาข้ออ้างใดมาปัดความผิดได้!

“ ที่ให้รับพระชายารองนั้น ก็เพื่อจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพระชายาเสียน เพราะข้าร่างกายอ่อนแอ ..... ”

แววตาของแม่ทัพอันพลันเย็นเยียบ ฮ่องเต้ชิงหยู่สะบัดแขนเสื้อ สีพระพักตร์คล้ำทะมึนจมดิ่ง วางพระหัตถ์ทั้งสองข้างไพล่หลัง ประทับยืนอยู่ในพระตำหนักจรุงจิต สายพระเนตรจับจ้องไปยังแม่ทัพอันอย่างโกรธกริ้ว

สายตาสี่ข้างต่างมองจ้องประสาน เสี่ยวสวีจื่อรีบถอยออกจากพระตำหนักจรุงจิตไปทันที

มาบัดนี้พระพักตร์อันแก่ชราของฮ่องเต้ชิงหยู่ ไม่หลงเหลือให้คนเคารพนับถือแล้วสักเศษเสี้ยว เป็นธรรมดาที่พระองค์ย่อมไม่ยินดี : "จือซาน นี่เจ้าเห็นว่าข้าสู้ไม่ชนะเจ้า ถึงได้คิดจะมารังแกข้าอย่างนั้นหรือ!"

"ฝ่าบาท ท่านมีกองทหารนับพัน กองม้านับหมื่น ท่านมีทั้งขุนนางเจ้าหน้าที่ทั้งบุ๋นบู๊นับร้อย ท่านรับสั่งออกมาเพียงคำเดียว ก็สั่งตัดหัวหม่อมฉันได้แล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่ ที่หม่อมฉันมาวันนี้ เพราะมีเรื่องหนึ่งที่อยากทูลขอฝ่าบาท"

"เรื่องอะไรหรือ?"ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังทรงคิดไปว่า บรรยากาศจะเริ่มกลับมาผ่อนคลาย สลายความเย็นชาตึงเครียดลงได้บ้างแล้ว จึงตรัสถามพลางผินพระเนตรไปมองแม่ทัพอัน โดยไม่ได้รู้เลยว่า แม่ทัพอันจะขอให้ลูกสาวหย่าแล้ว ให้แยกบ้านออกมากับเขา