ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 730

บทที่ 730 มีข้าอยู่ใครก็ไม่สามารถแตะต้องหยุนหยุน

ทั้งสองเดินไปถึงห้องด้านข้าง คนของเฟิ่งอู๋ฉิงกำลังจัดระเบียบกันอยู่ เข้าประตูไปกงชิงวี่ก็นั่งลงไป อันหลิงหยุนก็นั่งอยู่ข้างกงชิงวี่ รอให้เฟิงอู๋ฉิงเสร็จธุระแล้ว กงชิงวี่ถึงได้เอ่ยปาก

“เจ้าสำนัก ท่านรู้จักเพลงกระบี่ไร้ใจ เป็นศาสตร์เฉพาะที่ไม่สืบทอดของฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิง?”

เฟิงอู๋ฉิงมองไปทางกงชิงวี่: “ตอนนี้ฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่งอายุสามสิบสามปี”

“สามสิบสามปี?”

อันหลิงหยุยแปลกใจ นี่เกี่ยวอะไรกับอายุ

“ปีนี้เจ้าอายุสิบเจ็ดปี” เฟิงอู๋ฉิงกล่าว

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว: “ข้าเป็นลูกสาวนาง?”

“ก่อนที่ฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง เคยชอบพอกับผู้ชายที่ไม่มีใครเทียบได้คนหนึ่ง ออกจากประเทศเฟิ่งไปกับผู้ชายคนนั้น ในปีนั้นฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิงอายุสิบหกปี มีข่าวออกมาว่าฮ่องเต้หญิงเคยอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งปี กลับไปประเทศเฟิ่งตอนอายุสิบเจ็ดปี และขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้หญิง”

“เวลาก็พอเหมาะพอดี แต่ว่าท่านจะแน่ใจได้อย่างไร......”

“เพลงกระบี่ไร้ใจไม่ถ่ายทอดให้คนนอก และจนถึงตอนนี้ฮ่องเต้หญิงก็ยังไม่มีลูก แต่นางบอกว่าบัลลังก์ของนางจะยกให้แก่ลูกสาวของนางเท่านั้น นางบอกว่านางมีลูกสาวอยู่ข้างนอกคนหนึ่ง”

“แต่นี้ก็ไม่สามารถจะบอกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวนาง”

“ผู้ที่เป็นกระบี่ไร้ใจ ก็คือลูกสาวของนาง นางเคยประกาศไว้ในใต้หล้าของประเทศเฟิ่ง”

“......” อันหลิงหยุนตะลึงไป นี่มันเหลวไหลเกินไปแล้ว

หากนางไม่ได้ฝึกฝนกระบี่ไร้ใจอย่างดีล่ะ นั่นไม่ได้เป็นการ......ขุดหลุมให้ตกลงไปหรือ

“ฮ่องเต้หญิงไม่ได้แต่งงาน?” อันหลิงหยุนถาม

เฟิงอู๋ฉิงมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง: “แต่งแล้ว นางไม่เพียงแต่งงานแล้ว วังหลังของนางยังมีสามพระตำหนักหกหมู่เรือนเจ็ดสิบสองพระสนม!”

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง มองไปทางกงชิงวี่

“ท่านอ๋อง......”

“นี่ไม่เกี่ยวข้องกับหยุนหยุน”

“ท่านผิดแล้ว มีความเกี่ยวข้องกับนาง ตอนนี้ฮ่องเต้หญิงมีเวลาไม่มากแล้ว ข้าก็มาเพื่อหาลูกสาวของนาง” สายตาเฟิงอู๋ฉิงดูหมิ่น อันหลิงหยุนรู้สึกสับสน

“เจ้าสำนักไม่ใช่คนของหนานอี้หรือ?” อันหลิงหยุนยิ้มอย่างอึดอัดมาก

เฟิงอู๋ฉิงมองอันหลิงหยุนอย่างไม่สบอารณ์ครู่หนึ่ง: “ข้าเป็นคนของหนานอี้แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?”

“......” ดูเหมือนจะไม่มีทางโต้แย้งได้ แต่ก็จะเถียงข้างๆคูๆไม่ยอมอธิบาย

อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “ข้าไปถามท่านพ่อข้าดู”

“ไปเถอะ เด็กๆ ปกป้องหยุนหยุน” อันหลิงหยุนเพิ่งจะเดินถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเฟิงอู๋ฉิงกล่าวขึ้นมา

หันกลับมาครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนก็ยังตัดสินใจไม่ไปไต่ถามดีกว่า ออกจากประตูไปหาแม่ทัพอัน

เข้าประตูไปอันหลิงหยุนเดินไปทางแม่ทัพอัน เดินเข้าไปก็ไปนั่งลง หยุนจิ่นอยู่ตรงหน้าประตู ส่วนที่เหลือก็เป็นพวกเด็กๆ อันหลิงหยุนถาม: “ท่านพ่อ เรื่องเกี่ยวกับท่านแม่ ท่านไม่รู้อะไรเลยจริงๆหรือ?”

“หยุนหยุนมาแล้ว?”

แม่ทัพอันยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ใช่”

“แล้วมันเรื่องอะไรกัน?”

“วันนี้ข้าถูกดักสังหาร ข้าใช้เพลงกระบี่ไร้ใจ คนพวกนั้นจำเพลงกระบี่ไร้ใจได้ในทันที ดีที่เจ้าสำนักเฟิ่งช่วยข้าไว้ แต่เขาใส่ใจมาก บอกกับข้าว่า เพลงกระบี่ไร้ใจเป็นศาสตร์เฉพาะที่ไม่ถ่ายทอดของฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่ง จำได้ว่าท่านพ่อเคยบอกเอาไว้ ไม่ถึงยามคับขันจริงๆห้ามใช้เพลงกระบี่ไร้ใจ”

“......” มือของแม่ทัพอันสั่นเล็กน้อย: “สิ่งที่สมควรต้องมาที่สุดแล้วก็มาจนได้?”

“ท่านพ่อ หรือว่าข้า......”

เราออกไปพูดข้างนอก” แม่ทัพอันลุกยืนขึ้นมา ออกจากประตูก็ไปยังลานโอวหลาน เวลานี้เฟิ่งอู๋ฉิงกับกงชิงวี่ก็อยู่ด้วย

ประตูปิดลงแม่ทัพอันมองไปทางเฟิ่งอู๋ฉิง กล่าวถามว่า: “เจ้าเป็นใครกัน?”

ราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนทิ้งไว้หลังจากที่พี่รองตายไปแล้ว คนที่เขาโปรดปรานมากที่สุดก็คือพี่รอง ทิ้งราชโองการเอาไว้ก็เพื่อจัดการกับพี่ใหญ่ แก้แค้นที่เขาฆ่าพี่รองในตอนนั้น

และมันก็นำพาหายนะมาให้หยุนหยุนอย่างไม่ต้องสงสัย

การดำรงอยู่ของหยุนหยุน ฮ่องเต้หญิงเป็นคนประกาศเมื่อสิบปีก่อน

ฮ่องเต้หญิงในตอนนั้นก็ยังไม่มีลูก ขุนนางใหญ่ประเทศเฟิ่งก็อยากจะฮ่องเต้หญิงยอมรับลูกสาวของน้องชายมาเป็นมกุฏราชกุมาร นางถึงพูดออกมาว่า ตอนนั้นกับองค์ชายรองของหนานอี้ ซึ่งก็คือพี่ชายข้ามีลูกด้วยกันหนึ่งคน เด็กคนนี้ยังอยู่ในโลกใบนี้ และยังมีชีวิตอยู่

ทุกคนก็ต้องไม่ปล่อยไปอยู่แล้ว ขอให้นางส่งมอบเด็กออกมา นางก็ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว นางพูดแต่เพียงว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นเพลงกระบี่ไร้ใจ หาเจอแล้วก็เป็นนางนั่นแหละ

และบัลลังก์ของนางก็จะยกให้แต่ลูกสาวของนางเท่านั้น

บรรดาขุนนางไม่มีทางเลือก ทำได้แค่แอบตามหาในแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางอย่างเงียบๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ

และเสด็จพ่อข้าได้ยินเรื่องนี้แล้ว ก็ไปยังประเทศเฟิ่ง ยืนยันเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

ฮ่องเต้หญิงไม่ยินดีที่จะยอมรับ การตายของพี่รองข้าในตอนนั้น ยังติดอยู่ในใจนาง นางกล่าวโทษตัดพ้อเสด็จพ่อข้า แต่เสด็จพ่อข้าแก่ชรามากแล้ว และเป็นทุกข์ใจเหมือนกัน เพื่อเป็นการแสดงว่าเขามีความจริงใจที่จะตามหาลูกกำพร้าที่พี่รองข้าทิ้งเอาไว้กลับมา เขารู้สึกว่าต้องเปลี่ยนราชบัลลังก์ หากว่าหาลูกกำพร้าที่พี่รองทิ้งเอาไว้ไม่เจอ เช่นนั้นบัลลังก์ก็จะเป็นของพี่ใหญ่ แต่ถ้าหาลูกกำพร้าที่พี่รองทิ้งเอาไว้เจอ เรื่องนี้บรรดาขุนนางใหญ่จะคัดค้านไม่ได้ กระทั่งแต่งตั้งฝู่เฉินใหญ่ทั้งสี่(ที่ปรึกษาราชการ) และข้าอ๋องซื่อเจิ้นคนนี้ขึ้นมา

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ฟังดูลึกลับเข้าใจยากมากๆ

อันหลิงหยุนไปนั่งลง กงชิงวี่ก็นั่งลงเช่นกัน เขากุมมือของอันหลิงหยุนเอาไว้แววตาโกรธเกรี้ยว แสดงว่าตอนนี้ไม่ดีอย่างมาก

อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่: “ดูจากการปฏิบัติตัวของฮ่องเต้ในตอนนี้ ถ้าหากว่าข้าเป็นผู้สืบทอดของหนานอี้กับประเทศเฟิ่งจริงๆ เขาจะกักขังข้าไว้”

“มีข้าอยู่ ใครก็ไม่สามารถแตะต้องหยุนหยุนได้” กงชิงวี่ไม่อยากจะตอบคำถามข้อนี้

อันหลิงหยุนมองไปทางแม่ทัพอัน: “ท่านพ่อ ท่านว่าทำอย่างไรดี?”

“เจ้าโตแล้ว เดิมทีที่พ่อปล่อยปละละเลยให้เจ้าไม่เรียนรู้ไม่มีวิชา ก็เพราะรู้สึกว่า เจ้าไม่ควรจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ ถึงแม้แม่เจ้าจะไม่ได้บอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องของเจ้า แต่ในใจพ่อรู้สึกได้นานแล้ว ฐานะของเจ้าไม่ธรรมดา เพราะเพลงกระบี่ไร้ใจมีแต่ฮ่องเต้หญิงแห่งประเทศเฟิ่งเท่านั้นถึงจะเป็น”

“ท่านพ่อ......เช่นนั้นข้าจะกลับไปหรือว่าไม่กลับไปดี?”

“เจ้าจะต้องกลับไป”

ไม่รอให้แม่ทัพอันตอบ เฟิงอู๋ฉิงก็กล่าวออกมา สายตาของเขาดุร้าย ไม่พอใจอย่างมาก!