ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 731

บทที่731ขอหย่าเสินหยุนเอ๋อ

ผู้คนล้วนต่างมองไปที่เฟิงอู๋ฉิงอย่างสับสน

“จักรพรรดินีตอนนี้สุขภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก พวกคิดคดมากมายรายล้อมพระวรกาย แม้ว่าพระนางจะจัดระเบียบราชสำนักจนมั่นคง จนการปกครองประเทศเฟิ่งเข้มแข็งขึ้นก็จริง

แต่พี่ชายของพระนางที่มีไม่กี่คนนั้น กลับจ้องเอาชีวิตพระนางอยู่นานแล้ว หากไม่ใช่ว่าราชบัลลังก์ของประเทศเฟิ่งนั้นต้องสืบทอดโดยสตรีมิใช่โดยให้บุรุษ เจ้าคิดว่าพระนางจะเป็นเช่นไร?”

อันหลิงหยุนเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง “ ถ้าไม่ไปก็อกตัญญู ถ้าไปก็กลายเป็นทอดทิ้งสามีและลูก ข้าไม่สามารถอยู่โดยไม่มีท่านอ๋องได้ และยิ่งไปกว่านั้นไม่สามารถอยู่โดยปราศจากลูกได้ ข้าทำไม่ได้”

แม่ทัพอันก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

อันหลิงหยุนน้ำตานอง “แต่ว่าข้าอยากไปพบนาง”

อันหลิงหยุนแววตาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ กงชิงวี่พลันตัดสินใจในทันใด มือคลายออกละทิ้งความกังวล

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปที่แม่ทัพอัน “ท่านพ่อ ข้าขอร้องล่ะ ให้ข้าไปเถอะ”

แม่ทัพกอดร่างของเจ้าของร่างเดิมเอาไว้ “พ่อจะไปกับเจ้า”

“......” กงชิงวี่คว้ามือไว้ มองไปที่เงาด้านหลังของเจ้าของเดิม? พร้อมกันนั้นเฟิงอู๋ฉิงก็รู้สึกแปลก

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้าจะต้องเตรียมการเรื่องนี้ ในเมื่อต้องไป ข้าก็จะไปกับเจ้า”

“......”

ทันใดนั้นเจ้าของร่างเดิมก็หันกลับมา น้ำตาไหลพราก “อ๋องเสียนใช่ไหม?”

“ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า ข้าทำเพื่อหลิงหยุน”

เจ้าของร่างเดิมสูดลมหายใจ แม้ว่าจะรู้สึกน้อยใจ แต่ก็มีความสุขมาก “ขอบคุณ”

เจ้าของร่างหันกลับไปมองไปที่แม่ทัพอัน “ท่านพ่อ ข้าเหนื่อยแล้ว”

“อืม”

น้ำตาของเจ้าของร่างเดิมค่อยๆจางหายไป อันหลังหยุนเช็ดน้ำตาของนาง หันกลับไปมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง”

“ฮึ!”

กงชิงวี่ก็ลุกขึ้นมาทันใด “ข้าจะออกไปข้างนอก เตรียมการให้เรียบร้อย เรื่องของราชนิกูลยังไม่ทันได้จัดการให้เรียบร้อย แล้วยังมาเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก ข้ากังวลใจไม่น้อยเลย

พอพูดจบก็เดินออกจากประตูไป อันหลิงหยุนก็หัวเราะออกมา”

อันหลิงหยุนหันไปมองเฟิงอู๋ฉิง “ท่านคือลุงสามของข้าใช่หรือไม่?”

เฟิงอู๋ฉิงหน้าบูดบึ้ง “ไม่ใช่?”

อันหลิงหยุนหัวเราะ “ก็ได้ แค่ข้าโตมาเป็นแบบนี้ ลุงสามคงต้องคิดอยู่ในใจเป็นแน่ว่า ตระกูลของเจ้าล้วนแต่เป็นคนมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา งดงาม สง่าผ่าเผย ไม่ธรรมดา แต่ทำไมถึงมีคนที่รูปร่างหน้าตาน่าเกลียดอย่างข้า

“สิ่งที่ลุงสามของเจ้าคิดก็คือ ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกสนิทสนมตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ทั้งที่จริงๆแล้วไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

เฟิงอู๋ฉิงมองไปยังแม่ทัพอันอย่างไม่สบอารมณ์ “ท่านแม่ทัพได้ช่วยชีวิตลูกของพี่รองข้าเอาไว้ ข้าขอขอบคุณท่านแม่ทัพอัน ท่านแม่ทัพอันโปรดวางใจ ขอแค่มีข้าเฟิงอู๋ฉิงคนนี้อยู่ ภายในประเทศต้าเหลียง สำนักทิงเฟิงจะไม่สามารถฆ่าใครได้แม้แต่คนเดียว”

เรื่องของยุทธภพนั้น ข้าไม่สามารถเข้าไปข้องเกี่ยวได้ แต่หลิงหยุนเป็นลูกสาวข้า ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้าทำเช่นนั้น”

แม่ทัพอันมองไปที่หลิงหยุน “ในเมื่อต้องออกเดินทาง พ่อก็ต้องไปเตรียมตัวแล้ว”

“ท่านพ่อไปเตรียมตัวเถอะ”

อันหลิงหยุนส่งแม่ทัพอันแล้ว หันกลับไปมองเฟิงอู๋ฉิง “เจ้าสำนักเฟิง ท่านแน่ใจหรือว่าข้าคือบุตรสาวของจักรพรรดินี?”

“ไปแล้วก็จะรู้เอง ในเมื่อต้องออกเดินทาง ลูกก็ต้องพาไปด้วย”

“นี่คงไม่ดีนัก อาจจะเกิดเรื่องขึ้นมาได้”

“อืม หากเจ้าไม่พาไปก็อาจจะถูกจับได้ ยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่”

“แต่หนทางยากลำบาก”

“ไม่เป็นปัญหา ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง ให้เจ้าห้าไปกับข้า เจ้าใหญ่ให้ไปกับแม่ทัพอัน เจ้าสองให้หยุนจิ่นพาไป พวกเจ้าสองสามีภรรยาแบ่งกันดูแลเจ้าสามและเจ้าสี่ นอกนั้นอะมู่และเสี่ยวเฉียวก็ไปด้วยกัน

“ในตอนนี้อย่าเพิ่งจัดการอะไร ข้าต้องถามความเห็นท่านอ๋องก่อน ท่านเจ้าสำนัก.....”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าเรียกข้าว่าลุงสาม”

“คะ ลุงสาม”

อันหลิงหยุนอมยิ้มอย่างพอใจ นี่ช่างเป็นการดูถูกที่ยิ่งใหญ่เสียจริง

อันหลิงหยุนหันกลับไปหากงชิงวี่ แต่กงชิงวี่ตอนนี้ได้เข้าวังไปแล้ว

อันหลิงหยุนหัวเราะ : “จริงหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

กงชิงวี่ยังคงมีความเชื่อมั่นนี้อยู่

“งั้นท่านอ๋องมีแผนจะปกป้องพวกเขาอย่างไร”

“ส่วนเรื่องของการปกป้องนั้น ข้ายังไม่ทันได้คิด , ให้ท่านพ่อตาอยู่ที่นี่คงจะดี แต่ครั้งนี้ท่านพ่อตาก็จะไปกับพวกเรา แถมครั้งนี้เฟิ่งอู๋ชิงก็ยังไปกับพวกเราอีก หากเป็นเช่นนี้เมื่อพวกเราออกเดินทางไปแล้วก็จะไม่มีใครอยู่ปกป้องเด็กๆ”

“ท่านอ๋อง ท่านพูดแบบนี้มีความหมายนัยยะอะไรใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น กงชิงวี่พยักหน้า “อืม”

“ให้เจ้าห้าอยู่ที่นี่ จะสามารถปกป้องพวกเขาได้ , แต่ถ้าไม่มีคนคอยจับตาดูก็ไม่ได้อีก สัตว์ก็ยังเป็นสัตว์ เจ้าห้าอายุยังน้อยนัก อาจจะมีโอกาสเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีขึ้นได้ ทางที่ดีที่สุดอย่าเข้าวัง ไม่งั้นจะนำเรื่องยุ่งยากมามากกว่าเดิม”

“ในความเป็นจริงถ้าสามารถล่อคนในตระกูลออกมา แล้วล้อมจับทั้งหมด ก็คงเดินทางได้อย่างวางใจ แต่อ๋องชินจงเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ รอดตายมาได้หลายครั้งหลายครา ครั้งนี้ข้าไม่สามารถรับรองได้ ข้าล้มเลิกความคิดแล้ว”

“งั้นความหมายของท่านอ๋องคือ?”

“อ๋องตวนปกป้องพวกเขาได้ แต่ครั้งที่แล้วยังมีเจ้าสำนักเฟิงอยู่ แต่ครั้งนี้ไม่อยู่แล้ว

“...แน่นอน”

ตอนนี้ในสายตาข้าไม่มีใครน่าจะใช้การได้เลย พวกเขาสองสามีภรรยาต้องจำใจออกเดินทางโดยทิ้งลูกไว้ที่บ้าน ย่อมไม่อาจสงบใจได้“ ข้าขอคิดอีกที หลิงหยุนเจ้าไปพักก่อนเถอะ”

“คะ”

อันหลิงหยุนตอนกลางคืนนอนหลับไม่สนิท ยังคงกังวลใจเรื่องของลูกๆอยู่

ตอนเช้าก็พบว่าอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนได้มาถึงแล้ว หยุนโล๋ชวนเมื่อได้พบอันหลิงหยุน ก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เดินไปหยุดตรงหน้าของอันหลิงหยุน ก่อนยื่นมือขึ้นมากุมมือของอันหลิงหยุน “ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ได้ เจ้าวางใจเถอะ เรื่องของเด็กๆ ข้าและอ๋องตวนจะจัดการให้ ข้าและอ๋องตวนจะย้ายมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว เพื่อช่วยแก้ปัญหาที่ยากลำบากเหล่านี้ เสินหยุนเอ๋อยังกักขังนางไว้

“…...”

อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึง : “มีอะไรเกี่ยวข้องกับเสินหยุนเอ๋อ?”

“ข้าได้สืบมาอย่างละเอียดแล้วว่า จริงๆแล้วคืนนั้นท่านอ๋องถูกลอบทำร้าย ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเสินหยุนเอ๋อ นางแค่ยืมใช้เรื่องนี้เพื่อที่จะแต่งเข้าจวนอ๋องตวน ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปแน่ๆ ถ้าเจ้าไม่เชือดไก่ให้ลิงดู วันหน้าใครจะทนรับได้ จวนอ๋องตวนไม่ใช่ว่าใครนึกอยากจะเข้าก็จะเข้าได้?” หยุนโล๋ชวนพูดไปพลางก็แผ่รัศมีเวลาเธอพูด ซึ่งเป็นอะไรที่อันหลิงหยุนไม่ค่อยได้พบเห็น หันไปดูทางฝั่งของอ๋องตวน ตวนอ๋องคล้ายกำลังก้มหัวยอมสวามิภักดิ์ให้กับหยุนโล๋ชวน หยุบโล๋ชวนพูดอะไร ล้วนถูกต้องไปหมด เขามีทีท่าว่าเห็นด้วยกับเธอทุกประการ

อันหลิงหยุนพูดว่า :“ ไปกันเถอะ เจ้าไปนั่งกับข้าในห้อง เรื่องอื่นๆให้ท่านอ๋องเป็นคนจัดการเถอะ”