ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 732

บทที่732ไปส่งฮั๋วฉิง

ทั้งสองคนแยกตัวออกมาพร้อมกัน อันหลิงหยุนถามหยุนโล๋ชวน “ ก่อนนี้ไม่กี่วันพวกเจ้าเหมือนมีปัญหาไม่สบายใจ ตอนนี้เข้าใจกันแล้วหรอ?”

หยุนโล๋ชวนยิ้ม “เขาสัญญากับข้า และบอกกับข้าว่าจะไม่รับนางสนมอีกแล้ว ท่านยายก็บอกกับข้าว่า ถ้าเขาทำดีต่อข้า ข้าก็ควรจะยอมรับเขา”

หยุนโล๋ชวนเพียงแค่ทำเพื่ออันหลิงหยุน จึงต้องรีบจัดการกับเสินหยุนเอ๋อทันที ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถทุ่มเทที่จะปกป้องจวนอ๋องเสียนได้อย่างเต็มที่

อ๋องตวนได้เล่าเรื่องราวให้นางฟังแล้ว นางรับรู้ได้ในทันทีว่าควรทำอย่างไรต่อไป เรื่องระหว่างสามีภรรยานั้นควรวางไว้ก่อน ที่สำคัญตอนนี้คือจวนอ๋องเสียน

อันหลินหยุนพูดว่า “จะรับมือกับเสินหยุนเอ๋ออย่างไรนั้น คงไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้ตลอดหรอก?”

“ข้าคาดว่าจะรอให้ผ่านไปสักระยะหนึ่งก่อน พอตอนที่ไม่มีเรื่องอะไรก็จะวางไว้ ตวนอ๋องเขียนหนังสือหย่าร้างเสร็จแล้ว และส่งไปให้ฮ่องเต้แล้ว”

“ฮ่องเต้ตอบรับแล้วหรือยัง?”

“อืม ตอบรับแล้ว” หยุนโล๋ชวนตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่อันหลิงหยุนกลับหัวเราะ”

“หัวเราะอะไรหรือ?”

“ตวนอ๋องทูลขออะไรจากฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ทรงประทานให้ แต่ถ้าเป็นเสียนอ๋องทูลขออะไร ก็ไม่ได้อะไรทั้งนั้น”

“จริงหรือ?”

หยุนโล๋ชวนกลับไม่คิดเช่นนั้น อันหลิงหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ทั้งสองคนคุยกันจบ ก็ไปที่ลานโอวหลาน ตรงนั้นกงชิงวี่จัดการเสร็จแล้ว

ลูกๆทิ้งไว้อยู่ที่จวนอ๋องเสียน ลานจุนจื่อเพิ่มกำลังพล ส่วนการถ่ายโอนกำลังพล เรื่องนี้ให้อ๋องตวนเป็นผู้จัดการ

ตวนอ๋องและภรรยาพักรับประทานอาหารกลางวันฮั๋วฉิงก็มาถึงแล้ว ในเมืองหลวงมีความเคลื่อนไหวอะไรฮั๋วฉิงก็รู้ แต่วันนี้ฮ่องเต้มีคำสั่งออกมาแล้ว ให้นางกลับไปรักษาชายแดน และพรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแล้ว

ฮั๋วฉิงมาในวันนี้ ก็เพื่อมาบอกลาอันหลิงหยุนโดยเฉพาะ

กินข้าวเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนรอฮั๋วฉิงอยู่ข้างนอก เมื่อฮั๋วฉิงไปพบนางที่ลานแต่กลับไม่พูดอะไรเลย

“เจ้ามีอะไรพูดกับข้าไหม?” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าเรื่องนี้นางทำเกินไป ไม่ว่าจะพูดยังไงก็รู้สึกผิดต่อฮั๋วฉิง นางก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ฮั๋วฉิงมองไปที่อันหลิงหยุน “ข้าต้องไปแล้ว ฮ่องเต้อยากให้ข้าไปปกป้องชายแดน เจ้าจะไปส่งข้าได้ไหม?”

“ข้าก็ต้องไปเช่นกัน ข้ามีธุระที่ต้องไปจัดการที่อื่น รอตอนข้ากลับมาข้าจะไปเยี่ยมเจ้า แต่เรื่องที่เจ้าอยากให้ข้าไปส่งเจ้า ข้าคงจะไปไม่ได้”

“แล้วอันเสี่ยวฮวนล่ะ?”

ฮั๋วฉิงยังไม่ยอมแพ้ จนถึงขณะนี้ ไม่รู้นางจะดื้อรั้นต่อไปทำไม

อันหลิงหยุนเหลือบไปมองที่ประตู “ข้าจะลองถามดูนะ แต่เจ้าอย่าเสียเวลาอีกเลย ในเมื่อพรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกันแล้ว คาดว่าวันนี้เจ้าจะต้องยุ่งมาก นอกเมืองไม่เจริญเหมือนในเมืองหลวง แต่กลับไม่มีพวกปากหวานก้นเปรี้ยวเหมือนในเมืองหลวง เจ้าสามารถอยู่ที่นั่นได้อย่างสบายใจ ถ้าเจ้ามีคนที่ชอบ เจ้าอย่าลืมที่จะคว้าเอาไว้ล่ะ”

ฮั๋วฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย ข้าไปก่อนล่ะ”

ฮั๋วฉิงไม่ตอแยต่อ ในสายตาของฮั๋วฉิง การรักษาปกป้องชาติบ้านเมืองย่อมสำคัญกว่าความรักของเด็กๆ นางกลับไปยังต้องสั่งการทหาร ไม่สามารถล่าช้าได้

ฮั๋วฉิงจากไปโดยไม่หันหลังกลับ แต่อันหลังหยุนกลับนอนไม่หลับ

ตอนเช้าของวันที่สองฟ้ายังไม่ทันสางก็ตื่นแล้ว เปลี่ยนไปสวมชุดบุรุษ แล้วออกไปข้างนอก

กองทัพของฮั๋วฉิงรออยู่นอกเมืองสิบลี้? กงชิงวี่และอ๋องตวนได้ไปรอส่งอยู่นั่นแล้ว พร้อมกับข้าราชบริพารของราชสำนักคนอื่นๆอีกด้วย

ฮั๋วฉิงนั่งอยู่บนหลังม้ามองไปทางเมืองหลวง และมองเห็นฝูงชน

อันหลิงหยุนไม่ได้มาพร้อมกับกงชิงวี่ ในความคิดของฮั๋วฉิงนับว่ายังมีโอกาส

แต่ฮั๋วฉิงรอจนกระทั่งถึงเวลาออกเดินทาง แต่ก็ไม่ได้พบอันหลิงหยุน ฮั๋วฉิงเดินไปข้างหน้ากงชิงวี่ “หวังว่าจะปฏิบัติต่อนางให้ดี”

กงชิงวี่ใบหน้าบิดเบี้ยว “เวลาของแม่ทัพน้อยมาถึงแล้ว ควรออกเดินทางได้แล้ว”

ฮั๋วฉิงเหลือบไปมองรอบๆอีกครั้งหนึ่ง “ครั้งนี้หันกลับไปต้องออกเดินทางแล้ว

ฮั๋วฉิงเหมือนอย่างกับเด็กน้อย รีบๆรับไป

อันหลิงหยุนมองนางสักพัก “สิ่งของนี้เจ้าอย่าไปให้ความสนใจมากนัก ถ้าพบคนที่จะเอาชีวิตเจ้า ให้ตัดสินใจทิ้งมันไป อย่าเพียงเพราะของสิ่งนี้ทำให้ต้องไปต่อสู้แย่งชิงกับใคร กลับมาข้าจะลงมือทำให้เจ้าอีกสองสามอัน

“เจ้าพูดแล้วนะ” ฮั๋วฉิงคว้ามาจากอันหลิงหยุนทันที

“ข้าพูด ตอนเจ้ากลับมาข้าจัดเลี้ยงให้เจ้า แค่นั้นแหละ แต่เจ้าอาจจะมีคนที่ชอบ พากลับมาให้ข้าเจอด้วย ขอเพียงแค่เขาฉลาดเหนือข้า ข้าก็ยินยอมให้เจ้าแต่งกับเขา”

“งั้นเจ้าก็จำไว้นะ รอข้ากลับมา ข้าไม่อยากกลับมาตอนเห็นกองกระดูก ท่านอาของข้าบอกว่า เมืองหลวงคือที่ที่ต้องแก่งแย่งชิงดีกัน ไม่เหมาะสมกับคนอย่างพวกเราที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เจ้าเองก็เป็นผู้รู้ผู้แตกฉานถึงได้กลายเป็นดังเช่นในทุกวันนี้”

“ไท่เฟยพูดถูก เมืองหลวงของประเทศต้าเหลียงดูเหมือนว่าจะสงบและไม่เป็นอันตราย แต่กลับไม่เหมาะกับคนอย่างพวกเราที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น ข้าว่าเจ้าสร้างบ้านเรือนอยู่ที่ชายแดนจะดีกว่า ถ้าวันไหนข้าไม่อยู่ที่เมืองหลวง ก็ไปหาเจ้า เจ้าคิดว่าไง?”

“นั่นเจ้าพูดเองนะ”

ฮั๋วฉิงดึงมือของอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนชำเลืองมองลง ”ฮั๋วฉิง เจ้าจะชอบข้าก็ได้ แต่เจ้าก็ต้องหาสามีของตัวเอง”

ฮั๋วฉิงสีหน้าไม่พอใจ “นั้นเป็นเรื่องของข้า ไม่ต้องให้เจ้ามายุ่ง ถ้ากงชิงวี่รังแกเจ้า เจ้าก็เขียนจดหมายมาหาข้า ข้าจะกลับมาหาเขา”

“แค่กลัวว่าเจ้าจะสู้เขาไม่ได้ เจ้าต้องมีสามีที่เก่งกว่าเขา ไม่ใช่กลับมาต่อยตีกับเขา?”

“หา?” ฮั๋วฉิงคิดว่านี่ก็เป็นวิธีการหนึ่ง

อันหลิงหยุนพยายามอย่างไม่ลดละ “ เพียงแต่ไม่รู้ว่าสามีในอนาคตของเจ้า จะถือสาหรือไม่ที่เจ้าชอบข้า”

“เขากล้าถือสา!”

“ไม่ถือสาก็ดี”

ฮั๋วฉิงไม่เต็มใจที่จะจากไป อันหลิงหยุนมองดูฮั๋วฉิงจากไป ก็ถอนหายใจ ยิ่งรู้สึกผิด

พลิกตัวกำลังจะกลับ หันมาก็เจอซู่มู่หลง