ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 733

บทที่733หยุนจิ่นสารภาพรัก

อันหลิงหยุนค่อนข้างประหลาดใจ เวลานี้ สถานที่แบบนี้ จะเจอซู่มู่หลง

“ใต้เท้าคือ?”

ตอนนี้อันหลิงหยุนอยู่ในสภาพที่ปลอมตัวอยู่ นางไม่เชื่อว่าซูมู่หลงจะจำนางได้

อันหลิงหยุนตั้งใจดัดเสียงตัวเอง กดโทนเสียงลงเล็กน้อยแล้วค่อยพูดออกมา

ซูมู่หลงเพ่งพิจารณาอันหลิงหยุนอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเดินไปตรงหน้าของอันหลิบหยุน “เจ้าคิดแผลงๆ เจ้าแต่งตัวแบบนี้ คิดว่าข้าจะจำเจ้าไม่ได้งั้นหรือ?”

“......”

อันหลิงหยุนทำหน้าไม่ถูก นี่ไม่ได้ผลหรือ?

ราวกับว่าดูออกว่าอันหลังหยุนคิออะไรอยู่ ซูมู่หลงหัวเราะออกมา “เจ้าอย่าลืมสิ ข้าเป็นคนพาเจ้ามา เจ้าเป็นยังไงมีหรือข้าจะไม่รู้? ต่อให้ข้าจำไม่ได้ ม้าตัวนี้ก็จำเจ้าได้”

อันหลิงหยุนหน้าหดลงด้วยความอับอาย ทำเสียงเห๊อะ “ข้าถามว่าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ?”

“เจ้านี่ช่างปากร้ายเสียจริง เจอเพื่อนเก่าอย่างเจ้า เขาพูดกันแบบนี้หรือ?”

อันหลิงหยุนจ้องไปที่ซู่มู่หลง “เกรงว่าวาจาของเจ้าจะทำให้ลิ้นเน่า เจ้าคืออาจารย์ของข้า เจ้าไปเป็นเพื่อนเก่าของข้าตอนไหนกัน?”

“ข้าได้ข่าวจากลูกหลาน เลยมาตามหาถึงที่นี่ แบบนี้เป็นเพื่อนเก่าไม่ใช่หรือ?”

“งั้นสิ่งที่เจ้าตั้งใจไว้ก็คงจะเสียแรงเปล่า ท้ายที่สุดแม้ร้องไห้ก็ยังไม่มีใครสนใจ”

“อา!”

ซู่มู่หลงดึงอันหลิงหยุน โยนขึ้นหลังม้าทันที อันหลิงหยุนขัดขืน ซู่มู่หลงพลิกตัวโดดขึ้นหลังม้า “ข้ารอเจ้า รู้แค่ว่ารอเจ้ามานานขนาดไหนแล้ว?”

“ซูมู่หลง เจ้าจับข้าไปไม่ได้นะ”

“ข้ามาก็เพื่อเจ้า ทำไมจะไม่ได้ละ?”

“พาผู้หญิงของข้าไป ถามข้าแล้วหรือ?”

กงชิงวี่ก้าวออกมาข้างหน้า อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่สีหน้าเงียบขรึม ชักดาบออกมาจากเอว เดินไปหาซู่มู่หลง ซูมู่หลงลูบหลังม้าให้เดินต่อไปข้างหน้า พลันปรากฏอีกคนออกมาขวางด้านหน้าม้า เฟิงอู๋ฉิงพูดว่า “เจ้าจะหยุดม้าเอง หรือจะให้ข้าหยุดให้?”

ซู่มู่หลงหันตัวมองไปทางเฟิงอู๋ฉิง “ลุงสาม?”

“เจ้ายังรู้จักว่าข้าเป็นลุงสามของเจ้า เจ้าคือองค์ชายสามแห่งหนานอี้ มาสร้างความอัปยศถึงที่นี่ อู๋ฮัวเป็นลูกศิษย์ข้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้นางอีก" เฟิงอู๋ฉิงทำหน้าดูถูก เหลือบมองไปที่ม้า เตรียมจะใช้ดาบตัดหัวม้า

อันหลิงหยุนรีบตะโกน “อย่า อย่าฆ่ามัน”

เฟิงอู๋ฉิงเลยฟันไปที่ขนแผงคอม้า ถือว่าไว้ชีวิตเล็กๆของม้า

ม้าตกใจสะบัดหัว จนอันหลิงหยุนตกลงจากหลังม้า

เฟิงอู๋ฉิงตรวจดูอาการอันหลิงหยุนดูแล้วไม่เป็นอะไร จึงค่อยไปดูซู่มู่หลง “ช่างไม่รู้กฎอะไรเหมือนพ่อเจ้าไม่มีผิด ไสหัวไป!”

ซู่มู่หลงเผยแววตาองอาจสง่างาม แม้ที่คอเขามีดาบของกงชิงวี่จ่ออยู่ แต่เขาก็ไม่คิดหนี

ท่านลุงสาม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน ผู้หญิงที่อยู่ในใจของข้าก็คือหลิงหยุน ข้าต้องการนาง ตอนเด็กข้าก็เคยบอกท่านแล้ว ผู้หญิงที่ข้าต้องการอยู่ตรงนี้ ท่านจำได้หรือไม่?”

“ข้าไม่สนคำพูดไร้สาระของเจ้า เจ้าไปให้พ้นหน้าข้า ถ้าเจ้าไม่ไปข้าจะฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้”

“ข้าไม่ไป”

ซู่มู่หลงมองไปทางอันหลิงหยุน คอของเขารู้สึกเย็นมีเลือดไหลซึมออกมา

กงชิงวี่เข้าไปใกล้ซู่มู่หลง จ่อดาบออกไป ซู่มู่หลงเงยหน้าขึ้นแววตาลุกโชน “เจ้าเป็นคู่ต่อสู้ของข้า ข้าไม่ได้ใช้เวลานับสิบปีอย่างสูญเปล่า”

“ข้ารู้ว่าเจ้าาฝึกฝนมาตลอด อยากจะเอาชนะข้า แต่สภาวะของเจ้าช่างน่าขัน ซู่มู่หลง เจ้าเลือกคนผิดแล้ว”

กงชิงวี่พูดจบก็ลงมือ ซู่มู่หลงตอบสนองต่อคู่ต่อสู้ในทันที

ไม่รู้ว่าเป็นตายอย่างไร

กลับถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนก็ไปเก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากเมืองไปพร้อมกับกงชิงวี่ อันหลิงหยุนรู้ว่าเมื่อวานตอนกลางคืนกงชิงวี่ไปค้างคืนที่วัง ฮ่องเต้ซิงหยู่ต้องพูดออกมาอย่างชัดเจนตั้งนานแล้ว

ส่วนจวนอ๋องเสียน ให้อ๋องตวนและภรรยาช่วยดูแล เรื่องอื่นก็คงไม่ถามให้มากความ

กับเจ้าห้ารอคนมาบอกลา อันหลิงหยุนต้อนรับหยุนจิ่นเพียงไม่กี่คำ ก็ต้องเตรียมตัวออกเดินทางแล้ว

หยุนจิ่นออกเดินทางมาด้วย อันหลิงหยุนมองนางไปหาแม่ทัพอัน

“หยุนจิ่น เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?” แม่ทัพอันเปลี่ยนมาใส่ชุดที่หาดูได้ยาก ดูเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป หยุ่นจิ่นค่อนข้างอายเล็กน้อยและใช้เวลานานกว่าจะปริปากพูด

“ท่านแม่ทัพ ท่านกับฮ่องเต้หญิงมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?”หยุ่นจิ่นรู้เรื่องในครั้งนี้ด้วย นางไม่ได้รู้สึกหึงหวง แต่นางอยากจะคุยกับแม่ทัพอันให้ชัดเจน

แม่ทัพอันรู้สึกแปลกใจ “เจ้าถามสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร”

หยุ่นจิ่นคุกเข่าลง “ท่านแม่ทัพ”

“เจ้ามีอะไรก็พูดมา คุกเข่าลงทำไม?”

“ท่านแม่ทัพ ท่านกับฮ่องเต้หญิงใช่สามีภรรยากันหรือไม่?”

“.........หยุนจิ่น เจ้าทำแบบนี้ ข้าไม่เข้าใจ เจ้ารีบลุกขึ้นมาเถอะ “แม่ทัพอันเข้าไปพยุงหยุนจิ่น แต่หยุนจิ่นกลับคว้ามือของแม่ทัพอันไว้ พร้อมเงยหน้ามองแม่ทัพอัน จนแม่ทัพอันถึงกับตกใจผงะ รีบปล่อยมือทันที

หยุนจิ่นพูดว่า “หยุนจิ่นอยู่ที่นี่รอท่านแม่ทัพกลับมา ถ้าท่านแม่ทัพสามารถกลับมาได้ ข้าเต็มใจคอยรับใช้แม่ทัพอัน”

“หยุนจิ่น นี่เจ้าทำอะไร?”

“หยุนจิ่นเคยเจอท่านแม่ทัพ แต่เป็นสถานที่อื่น ปีนั้นหยุนจิ่นยังเป็นเด็ก ตอนนั้นอายุเพียงห้าปี ม้าศึกของท่านแม่ทัพเข้ามาในบ้านของข้า ครอบครัวข้าซ่อนตัวอยู่ในนั้น ท่านแม่ทัพเห็นครอบครัวของข้าไม่มีอันจะกิน ก็ได้ช่วยเหลือ ครอบครัวของข้าถึงไม่อดตาย

แม่ทัพอันจำไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว “ครอบครัวเจ้าไม่ได้ร่ำรวยหรอกหรือ?”

“นั่นคือหลังจากนั้นต่อมา เมื่อก่อนข้ามาจากครอบครัวที่ยากจน” หยุนจิ่นพูดไปร้องไห้ไป