ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 736

บทที่ 736 พิษกู่เข้าสู่ร่างกาย

ในขณะนี้วิญญาณของเจ้าของร่างเดิมอ่อนแรง แม้แต่จะขยับตัวเพียงนิดก็แทบจะไม่ไหวแล้ว ราวกับว่าวิญญาณกำลังจะสลายหายไปเสียอย่างนั้น อันหลิงหยุนเกรงว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบเรียกวิญญาณเจ้าของร่างเดิมให้กลับเข้าไป

หลังจากฟื้นตัวได้สักระยะ อันหลิงหยุนถึงเพิ่งได้รู้ว่าที่จริงแล้วนางสามารถที่จะเรียกเจ้าของร่างเดิมให้กลับเข้าไปได้

และในตอนนี้นางได้สนทนากับเจ้าของร่างเดิม ซึ่งนางนั้นอ่อนแรง จำเป็นต้องรักษาตัวอย่างเงียบๆ ตัวอันหลิงหยุนจึงให้นางรับพลังเลือดของตัวเอง เพราะทำเช่นนี้นางก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้มากยิ่งขึ้น

เจ้าของร่างเดิมถาม ：“เจ้ารู้อยู่นานแล้วหรือว่าข้าใช้เลือดของเจ้าถึงได้ยังมีชีวิต ？”

“หยุดกล่าวพร่ำเพรื่อได้แล้ว เจ้าเร่งเข้าหน่อย ข้าต้องรับมือกับพวกเขา และจากสิ่งที่ฮ่องเต้หญิงได้กล่าวไว้ นางคงจะรักเจ้ามากเช่นกัน และไม่ต้องท่ะเห็นเจ้ามีปัญหา ”

หลังจากที่สนทนากันได้สักพัก สุดท้ายเจ้าของร่างเดิมก็สงบตัวลง อันหลิงหยุนถึงได้ค่อยออกห่างจากฮ่องเต้หญิง ก่อนจะหันไปมองอ๋าวชิงชายคนนั้นด้วยความมึนงง

อ๋าวชิงเป็นชายหนุ่มรูปงาม ทั้งอายุยังน้อย

เมื่อทั้งสองสบตากัน อ๋าวชิงมองดูอันหลิงหยุนพยักหน้า จากนั้นอันหลิงหยุนจึงหันหน้าไปมองยังฮ่องเต้หญิง ซึ่งขณะนี้ฮ่องเต้หญิงกำลังเช็ดน้ำตาอยู่ นางจึงหันหลังไปยังห้องบรรทมที่อู่ด้านหลังแทน

ตอนนี้ด้านนอกมีคนเฝ้าอยู่ ทั้งอันหลิงหยุนและคนอื่นๆจึงพากันเดินไปด้านหลัง

“ทุกคนนั่งลงเถอะ ที่นี่ไม่ได้คนนอก เพราะตัวข้านั้นเห็นพี่อันเป็นพี่ใหญ่มาโดยตลอด พี่ใหญ่เชิญนั่ง”

แม่ทัพอันนั้นไม่ได้เกรงใจสิ่งใด ก่อนที่ทุกคนจะนั่งลงพร้อมกัน ฮ่องเต้หญิงนั้นไม่ได้หันไปมองอันหลิงหยุนเลยสักนิดแต่กลับมองไปยังแม่ทัพอันแทน ：“พี่ใหญ่ หลายปีมานี้ลำบากท่านแล้ว”

“ข้าไม่ได้ดูแลหลิงหยุนให้ดี ต้องขออภัยเจ้าด้วย ”

ในใจของแม่ทัพอันนั้นไม่สงบเลยแม้แต่น้อย

ฮ่องเต้หญิงเงียบลงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองอันหลิงหยุนด้วยสายตาที่รักและเอ็นดู ：“พี่ใหญ่ เหตุใดจึงพาตัวหลิงหยุนมาที่นี่ ？พี่ใหญ่เคยให้สัญญากับข้าแล้วว่าจะดูแลนางอย่างดี ราวกับเป็นลูกที่ตัวเองให้กำเนิดไม่ใช่หรือ ？”

“นางต้องการที่จะมา และข้าเองก็ไม่ได้ดูแลนางอย่างดี เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ ”แม่ทัพอันไม่ต้องการที่จะพูดสิ่งใดมาก ด้านฮ่องเต้หญิงจึงไม่คิดจะถามเอาความอีก

“แต่ว่า ตอนนี้ประเทศเฟิ่งกำลังตามหาตัวหลิงหยุนให้วุ่น เช่นนี้จะเป็นอันตรายต่อนาง ร่างกายของข้าในเวลานี้ เกรงว่าจะอยู่ได้อีกไม่นานนักแล้ว เดิมทีข้าคิดไว้ว่ารอให้ข้าจากไปความลับนี้ก็จะสิ้นสุดลงเสียที เหตุใดท่านจึงได้ทำเช่นนี้ ？”

“มีคนไล่ตามสังหารหลิงหยุน พวกเราเองจึงลำบากไปด้วยเช่นกัน”

เมื่อกล่าวถึงการไล่สังหาร ท่าทางที่อ่อนแรงของฮ่องเต้หญิง อยู่สีหน้าของนางก็เย็นชาขึ้นมาทันที ราวกับความเยือกเย็นในเดือนสิบสอง

“ไล่สังหาร？”

จากนั้นแม่ทัพอันถึงค่อยกล่าวเรื่องของเพลงกระบี่ไร้ใจออกมา รวมทั้งเรื่องที่มีคนไล่สังหารด้วย

“ที่แท้คนพวกนี้ก็ยังไม่ตายใจ หลายปีก่อนสังหารอู๋ซินไป ตอนนี้ยังต้องการที่จะสังหารข้าและลูกสาวของอู๋ซินอีก หากข้าไม่สังหารพวกมันข้าก็คงจะไม่อาจอยู่สงบแล้ว”

ดวงตาของฮ่องเต้หญิงเยือกเย็น แต่ด้วยความโมโหที่เข้ามากระตุ้นจึงทำให้นางไอขึ้นมา

อ๋าวชิงจึงต้องรีบนำยาป้อนเข้าปากฮ่องเต้หญิงทันที พอป้อนยาให้นางอย่างระมัดระวังเสร็จแล้ว เขาก็กลับไปรินน้ำให้ฮ่องเต้หญิงด้วยหนึ่งแก้ว ให้นางดื่มลงไป

เมื่อดื่มน้ำเรียบร้อย อ๋าวชิงก็เดินไปนั่งลงที่ท้ายเตียงด้วยท่าขัดสมาธิแล้วใช้พลังภายในขับไล่พิษที่อยู่ในร่างกายของฮ่องเต้หญิง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน แล้วตรงไปยังฮ่องเต้หญิง

ฮ่องเต้หญิงจึงมองไปที่นางด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนที่อันหลิงหยุนจะเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของฮ่องเต้หญิง แล้วจับชีพจรตรวจดูอาการ

ตรวจอาการได้สักพักอันหลิงหยุนก็พูดขึ้นมา ：“ในร่างกายของท่านได้รับพิษชั้นสูง ทั้งยังมีหนอนพิษกู่อีกด้วย เวลาผ่านมาได้หลายปีแล้ว พวกเขา ……”

ทันใดนั้นในใจของอันหลิงหยุนก็เจ็บแปลบขึ้นมา ไม่ใช่เพียงแค่ เจ้าของร่างเดิม แม้แต่ตัวนางเองยังรู้สึกเจ็บปวดใจเช่นกัน

ฮ่องเต้หญิงยิ้มขึ้นมา ：“เจ้ามีวิชาการรักษาหรือ？”

“ข้ามี”

ฮ่องเต้หญิงยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แล้วหันไปมองรอบ ：“เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ พี่อัน พวกเราไม่ได้เจอกันมานานหลายปีแล้ว คืนนี้พี่อันอยู่ที่นี่เถอะ อ๋าวชิงเจ้าช่วยพาพวกเขาไปยังวิหารบรรทมรองพักผ่อนที”

อ๋าวชิงจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา สีหน้าของกงชิงวี่ถึงกับหมองลงทันที ：“ฮองฟูอ๋าวยิ้มอะไรเช่นนั้นหรือ？”

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่สิ่งนี้ค่อนข้างมีความคล้ายคลึงกับฝ่าบาท ปกติฝ่าบาทก็ทรงทำเช่นนี้ เวลาที่ทรงไม่พอพระทัยก็มักจะใช้สายตาอันอบอุ่นกล่าวตักเตือนพวกเรา ว่าอย่าได้งมงาย”

“……”สีหน้าของกงชิงวี่ยิ่งบึ้งตึงขึ้นมาอย่างมาก แต่อันหลิงหยุนกับยิ้มออกมาแทน

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนยิ้มราวกับดอกไม้บาน อ๋าวชิงถึงตกอยู่ในภวังค์ ：“ตัวข้านั้นคิดอยู่มาตลอดถึงท่าทางของฝ่าบาทในยามเยาว์วัย แต่ก็ไม่เคยจะนึกออกเลยสักครั้ง วันนี้ได้พบแล้วก็ราวกับความฝันกลายเป็นจริงแล้ว ”

อันหลิงหยุนในตอนนี้ถึงค่อยกลับมาแสดงสีหน้าปกติดังเดิม ส่วนสีหน้าของกงชิงวี่ก็หม่นหมองอย่างไร้ที่สิ้นสุด

อันหลิงหยุนเห็นดังนั้นจึงกุมมือเขาเอาไว้ เขาถึงไม่ได้แสดงอารมณ์โมโหออกมา

อ๋าวชิงลูบแขนเสื้อไปมาพลันพูด：“พิษของฝ่าบาทนั้นอยู่มานานหลายปีแล้ว พวกเราพยายามที่จะหาทางสะกดมันมาโดยตลอด แต่มาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถที่จะหาวิธีการถอนพิษได้เลย พิษกู่ของฝ่าบาทนั้นมาจากหนานอี้ ซึ่งที่วางยาพิษนี้ก็คือฮ่องเต้ของหนานอี้ พิษกู่นั้นมีการใช้เลือดของเฟิงอู๋ซินในการสกัดยา จากนั้นได้ทำการเพาะเลี้ยงพิษในร่างกายของฝ่าบาท ในทุกวันพระจันทร์เต็มดวง พิษกู่ในร่างกายองฝ่าบาทก็จะกำเริบ ซึ่งเป็นความเจ็บปวดในใจที่ไม่อาจต้านทานได้

ฝ่าบาทไม่เคยที่จะโวยวายใดๆ ทรงอธิบายเช่นนั้นกับพวกเราเท่านั้น พวกเราต่างก็เห็นใจจนน้ำตารินไหล แต่นางก็ได้แต่มองพวกเราโดยไม่พูดกล่าวสิ่งใด ตามที่ได้ถูกกล่าวไว้พิษนี้จะต้องปล่อยความรักทั้งหมดที่มีอยู่ในใจพิษถึงจะคลายตัวหนอนพิษกู่เองก็จะตายไป แต่ว่าหลายปีมานี้ ฝ่าบาทมีอาการกำเริบมาโดยตลอด ไม่เพียงแต่พิษไม่เสื่อมลง แต่กลับยิ่งนานเข้าก็ยิ่งทรมานมากยิ่งขึ้นอีกด้วย และร่างกายก็อ่อนล้าขึ้นทุกวันแล้ว ”

อันหลิงหยุนกล่าวถาม ：“ในยามที่พิษกู่กำเริบ แล้วการยับยั้งความต้องการเล่า ？”

“หนอนพิษกู่ก็คือความรัก ซึ่งเป็นมาจากเลือดต้นยาของท่านแม่ของท่าน ในวันพระจันทร์เต็มดวง ร่างกายของฝ่าบาทก็จะรุ่มร้อน จำต้องให้ชายหนุ่มมาช่วยคลายพิษ ขอเพียงทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่ง ก็จะไม่เป็นอันใด แต่เวลาผ่านมาหลายปี เมื่อยิ่งมีความต้องการ พระนางก็ทรงปฏิเสธมากขึ้น เช่นนี้พวกเราจึงไร้ซึ่งหนทาง การยับยั้งจึงถือว่าไม่สามารถใช้การได้ ”

อันหลิงหยุนถอนหายใจออกมายาวๆฟอดหนึ่ง ต้องเป็นความรักแบบไหนกัน ถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ได้

“หากกล่าวเช่นนี้ พิษก็คือประเทศเฟิ่งเป็นผู้วางยา หนอนพิษกู่คือประเทศหนานอี้เป็นผู้ลงมือ ？”อันหลิงหยุนกล่าว ด้านอ๋าวชิงก็พยักหน้า

“เพราะเหตุอันใดกัน หากเป็นคนของประเทศเฟิ่ง ไม่น่าที่จะทำร้ายฮ่องเต้หญิง หากเป็นหนานอี้ พวกเขาเองก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องทำเช่นนี้”

อ๋าวชิงยิ้มขึ้นมา แล้วหันไปถามกงชิงวี่แทน ：“อ๋องเสียนคิดเช่นไร？”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ จึงหันไปหากงชิงวี่