ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 751

บทที่ 751 มาตรการฉุกเฉิน

ภายในวังเฟิ่งซี เฟิ่งป่ายซูกำลังจ้องมองประตูอย่างใจลอย : “ข้าหวังว่านางจะเป็นลูกสาว ท่านเองก็คงคิดว่านางเป็นคนดีมาก”

“นางเป็นลูกสาวของเราอยู่แล้ว ซูซูเจ้าอย่าพูดเช่นนี้ ถ้าหากนางมาได้ยินเข้าจะเสียใจ นางเป็นคนที่ข้าและเจ้าให้กำเนิด สิ่งที่แม่ทัพอันพูดนั้นทั้งเชื่อได้และเชื่อไม่ได้ เรื่องบางอย่างเองก็ผ่านไปแล้ว”

“ท่านก็เป็นซะอย่างนี้ ไร้ความรู้สึก ข้าว่าไม่เสียแรงเลยที่ชื่อของท่านถูกตั้งเช่นนี้ เพราะเป็นคนที่ไร้หัวใจจริงๆ เกรงว่าหัวใจของท่านคงจะหายไปแล้ว ?”

“แน่นอนว่าหายไปแล้ว ก็หายไปอยู่ที่ซูซูอย่างไรล่ะ”

“......”

อ๋าวชิงยืนอยู่ที่ประตูสักพักแล้วจึงเดินลงไปด้านล่าง

อันหลิงหยุนอยากกลับไปพักผ่อนที่วิหารบรรทมรองแล้ว เพราะก่อนหน้านี้นางเองก็ไม่ได้พักผ่อน

อันหลิงหยุนไปอาบน้ำแล้วกลับมาพักผ่อน

ส่วนแม่ทัพอันนั้นนั่งใจลอยอยู่ในห้องนอนอีกห้องหนึ่ง

เมื่ออันหลิงหยุนนอนลงก็พยายามติดต่อกับร่างเดิม แต่ร่างเดิมก็ไม่ปรากฏตัวออกมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ไม่เหลืออีกแล้ว อันหลิงหยุนจึงรู้สึกแปลกใจ

“เป็นอะไร นอนไม่หลับหรือ ?” อันหลิงหยุนพลิกตัวไปมาสองครั้งแล้ว กงชิงวี่จึงรู้ได้ในทันทีว่าอันหลิงหยุนนอนไม่หลับ จึงพลิกตัวกลับมาแล้วดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมา

“เจ้าบอกว่าร่างเดิมไม่ยอมออกมา ตอนนี้ก็ไม่สามารถรู้สึกถึงนางได้แล้ว ?” กงชิงวี่ผลักอันหลิงหยุนออกเล็กน้อย แล้วใช้แววตาที่อ่อนโยนจ้องมองอันหลิงหยุน

“เพคะ” เพื่อให้มั่นใจ อันหลิงหยุนจึงปิดตาลงแล้วเริ่มสแกนดูใหม่อีกครั้ง แต่ก็หาร่างเดิมไม่เจออยู่ดี

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย : “หรือตอนพวกเราไม่ทันได้ระวังจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ?”

“ไม่มีทาง แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงไม่ยิ่งดีหรอกหรือ” กงชิงวี่ไม่ชอบร่างเดิมเป็นทุนอยู่แล้ว ควรจะไปให้พ้นๆเสียตั้งนานแล้ว

อันหลิงหยุนทำหน้าบึ้งตึง : “จิตใจของท่านอ๋องช่างไม่มีเมตตาเอาเสียเลย ร่างกายของข้าล้วนเป็นของนาง ถ้าหากไม่มีนาง แล้วจะมีข้าได้อย่างไร รวมไปถึงพวกเจ้าห้าด้วย แต่ท่านอ๋องกลับอยากให้นางเกิดเรื่องขึ้น”

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนถอดสีหน้า กงชิงวี่ก็รีบอ่อนข้อลงทันที

“ข้าเพียงแค่พลั้งปากไปเท่านั้น”

“สิ่งที่ท่านอ๋องพลั้งปากออกมาคือสิ่งที่ท่านอ๋องทรงเก็บซ่อนอยู่ในใจ ความใจดำอำมหิตอยู่ในจิตใจของท่านอ๋อง อย่างเช่นเมื่อคืน คนของซูมู่หรงนั้น หากจะฆ่าก็ฆ่าเพียงแค่คนสองคนเพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู ให้เขายอมกลับไปก็พอแล้ว แต่ท่านอ๋องเกือบจะฆ่าเสียทั้งหมด หรือท่านอ๋องกล้าพูดว่าไม่ได้คิดที่จะฆ่าล้างบาง ?”

อันหลิงหยุนรู้สึกโมโหขึ้นมา ไม่คิดที่จะไว้หน้าใครทั้งสิ้น จากนั้นจึงลุกขึ้นนั่ง

กงชิงวี่ไม่อยากที่จะโต้เถียงกับนาง แต่ตอนนั้นก็คิดที่จะทำเช่นนั้นจริงๆ

ตอนนี้กงชิงวี่มานั่งนึกเสียใจทีหลังที่ยอมปล่อยเสือให้กลับเข้าป่าไป

ถ้าตอนนั้นเขาฆ่าทิ้งเสียก็สิ้นเรื่อง

อันหลิงหยุนเห็นเขาไม่ยอมพูดจาจึงผลักเขาออก กงชิงวี่ไม่ยอมขยับ ทำเพียงแค่มองนาง

“ท่านอ๋องหมายจะเอาชีวิตซูมู่หรงใช่ไหมเพคะ ?”

“เขาอุตส่าห์ตามมาไกลขนาดนั้น ข้าจึงจำเป็นต้องมีการต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือดแน่นอน ประเทศต้าเหลียงยากจน ถึงแม้ข้าจะสู้รบกับเขา อาศัยกำลังของประเทศแล้วนั้นไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ เช่นนั้นหากข้าไม่หาโอกาสฆ่าเขา จะรอให้ถึงวันที่เขาเข้ามารุกรานประเทศของข้าแล้วค่อยจัดการกับเขาอย่างนั้นหรือ ถึงเวลานั้น เกรงว่าแม้แต่จะร้องไห้ก็คงไม่ทัน”

กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้า อันหลิงหยุนยังคงเย็นชาอยู่ : “เขาเป็นครูฝึกของข้า”

“ครูฝึกอะไรกัน ไม่มีอาจารย์คนไหนที่ชอบลูกศิษย์ตัวเองหรอก ถ้าเป็นที่นี่จะต้องตายสถานเดียว ไม่ต้องพูดถึงที่ตอนนี้เขาเป็นเสด็จพี่ของเจ้า แต่เขายังไม่ยอมตัดใจ แล้วจะให้ข้าปล่อยเขาไปได้อย่างไร ?”

กงชิงวี่ถอดเสื้อตัวในออก แล้วจึงลุกขึ้นนั่ง อันหลิงหยุนพอจะเดาออกทันทีว่า กงชิงวี่ต้องการที่จะทำเรื่องอย่างว่าอีกแล้ว

ทั้งสองกำลังทะเลาะกันอยู่ แล้วจะให้ทำเรื่องเช่นนั้นกับเขาได้อย่างไร

คนคนนี้นับวันยิ่งหน้าไม่อายเข้าไปทุกทีๆ

“ถวายบังคมฝ่าบาท” กงชิงวี่ไม่ได้คุกเข่าคำนับ เขาเป็นอ๋องของประเทศต้าเหลียง จึงไม่อาจคุกเข่าให้แก่ตี้จูนของประเทศอื่นได้

เฟิ่งป่ายซูเองก็ไม่ทำให้เขาต้องลำบากใจ : “เจ้าควรจะเรียกข้าว่าเสด็จแม่ถึงจะถูก”

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น แล้วหันมองอันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า : “ในท้องพระโรงไม่อาจทำเป็นเรื่องเล่นๆได้ หากอยู่กันส่วนตัวถึงจะควรเรียกว่าเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ว่าจะเป็นการส่วนตัวหรือไม่ แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นราชบุตรเขยของประเทศเฟิ่งแล้ว จึงควรเรียกว่าเสด็จแม่ ความตั้งใจเดิมของเขาคือต้องการให้เจ้าคอยช่วยเหลือมกุฎราชกุมารี”

เมื่อพูดเข้าหัวข้อหลักแล้ว อันหลิงหยุนก็พอจะรู้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ถึงแม้หยุนหยุนจะเป็นมกุฎราชกุมารีของประเทศเฟิ่ง แต่ก็เป็นพระชายาของข้า ยิ่งไปกว่านั้นเป็นพระชายาเสียนแห่งประเทศต้าเหลียง ข้าไม่มีทางแยกจากนางได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่อาจอยู่ต่อในประเทศเฟิ่งได้ ส่วนอนาคตนั้น ฮ่องเต้หญิงเองยังทรงพระชันษาไม่มากนัก ตี้จูนเองก็ยังอยู่ในวัยที่ยังทรงแข็งแรง อนาคตภายหน้ายังสามารถให้กำเนิดบุตรธิดาอีกได้ ประเทศเฟิ่งก็ยังสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้อีกเป็นหมื่นปี ส่วนเราสองสามีภรรยา ขอเพียงแค่ประเทศเฟิ่งไม่รุกรานประเทศค้าเหลียงของเรา ประเทศต้าเหลียงของเราก็ไม่มีวันเปิดศึกเช่นกัน”

เฟิ่งป่ายซูผงะไปเล็กน้อย เหล่าข้าราชบริพาลที่อยู่ด้านล่างเองก็ตกใจไม่น้อย

นี่ดูจะเป็นการไม่ไว้หน้ากันเกินไปแล้ว

พูดเช่นนี้ไม่ได้หมายความว่า หากท่านไม่รุกรานข้า ข้าก็ไม่รุกรานท่าน แต่ถ้าหากท่านรุกรานข้า ข้าก็จะถอนรากถอนโคนหรอกหรือ ?”

ถึงแม้ฮ่องเต้หญิงของประเทศเฟิ่งพระชันษายังไม่มากนัก แต่หลายปีมานี้ก็ไม่เคยทรงพระครรภ์ ตอนนี้มีมกุฎราชกุมารีแล้ว แต่กลับจะต้องไปอยู่ที่ประเทศต้าเหลียง

ประเทศต้าเหลียงเป็นสถานที่เช่นไรกัน ไม่เพียงแค่ยากจนเท่านั้น แต่ยังแห้งแล้งอีกด้วย

เฟิ่งป่ายซูหันมองอันหลิงหยุน : “หยุนหยุน เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร ?”

“หม่อมฉันยินดีที่จะกลับไปกับสามี ส่วนเสด็จแม่กับเสด็จพ่อ หม่อมฉันเองก็มิอาจละเลย หากอีกยี่สิบปีให้หลัง เสด็จแม่และเสด็จพ่อเสด็จไปยังประเทศต้าเหลียงของเรา หม่อมฉันจะคอยปรนนิบัติอย่างสุดความสามารถ มิให้ขาดตกบกพร่องเพคะ”

เฟิ่งป่ายซูหันมองซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินกุมมือของเฟิ่งป่ายซูเอาไว้ เพื่อไม่ให้นางกังวลใจ แล้วหันมองอันหลิงหยุนด้วยแววตาที่อ่อนโยน : “หยุนหยุน พ่อขอถามเจ้า ถ้าหากข้าและเสด็จแม่ของเจ้าไม่อาจให้กำเนิดลูกสาวได้อีก เจ้าจะยอมขึ้นครองราชย์ปกครองประเทศเฟิ่งต่อไปหรือไม่ ?”

“หม่อมฉันยินดีเพคะ !”

อันหลิงหยุนเองก็ไม่อาจคิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้แล้ว แต่นางเชื่อว่า เฟิ่งป่ายซูจะมีลูกได้อย่างแน่นอน