ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 766

บทที่ 766 การสิ้นพระชนม์ของพระสามี

อันหลิงหยุนไม่สามารถทำตามนั้นได้ เหตุการณ์นี้ได้สร้างความลำบากใจให้กับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของประเทศเฟิ่งที่รัชทายาทไม่สามารถมีชีวิตเป็นจักรพรรดินีได้ องค์รัชทายาทต้องมีสนมนายห้ามในวังหลังมากมาย

เสนาบดีเว่ยเป็นผู้นำสมุดบัญชีรายชื่อเพื่อที่จะได้ครอบคลุมในการที่จะเลือกสนมนายห้ามและพระสามี

อันหลิงหยุนถูกเรียกตัวเข้าไปในวัง นางยังคงแปลกใจ นานแล้วที่ไม่มีหมายให้นางเข้าเฝ้า ทำไมวันนี้ลมถึงช่างขยันพัดนักมันจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ ”

เมื่อกงชิงวี่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว วันนี้เขาจึงถือโอกาสบอกคนเว่ยว่าพวกเขาสมควรจากไป

แล้วทั้งสองเข้าไปในวังและพบกับใต้เท้าเฟยหยุนที่ประตูวัง

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน เฟยหยุนก็รีบเข้ามาคารวะ “ กระหม่อมถวายพระพรองค์รัชทายาทและราชบุตรเขยเพคะ ”

“ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถิด ” อันหลิงหนุยไม่คุ้นกับการที่มีคนมาคารวะ เมื่อเฟยหยุนลุกขึ้นแล้วนางก็ยิ้มแย้ม สีหน้าของนางดูดี จึงถามว่า “ ใต้เท้ามีเรื่องอะไรน่ายินดีหรือ? ”

“แน่นอนเพคะ เป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง รัชทายาทเพคะสองสามวันนี้กระหม่อมอยากขอบพระทัยพระองค์โชคดีที่ได้พระองค์ช่วยเหลือ หม่อมฉันจึงได้สมความปรารถนาของตนเอง แล้วเมื่อวานหม่อมฉันไปตรวจก็พบว่าเป็นเรื่องน่ายินดีเพคะ ”

“จริงหรือ? เร็วจัง ”

“ เพคะขอบพระทัยองค์รัชทายาท เพื่อรักษาอาการที่เกิดขึ้นข้าได้เชิญหมอที่ได้รับความเคารพนับถือมาหลายคนและทุกคนต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน ”

“ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ”

“ ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทจะทรงตรวจให้หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ ”

“ มาเถิดข้าจะตรวจให้เจ้า”

อันหลิงหยุนยื่นมือออกไป เฟยหยุนรีบส่งมือให้ อันหลิงหยุนเริ่มตรวจชีพจรและพูดว่า “น่าจะเป็นเด็กผู้หญิงเพราะชีพจรเต้นอ่อนมาก ”

“ เป็นความจริงหรือเพคะ? ”

เฟยหยุนดีใจเป็นอย่างมากแม้จะยังมองไม่ออกในระยะเวลาสั้นๆ

อันหลิงหยุนตรวจชีพจรอีกครั้ง โดยธรรมชาติแล้วจะสามารถมองออกได้

อันหลิงหยุนพยักหน้าและพูดว่า “ตอนนี้ครรภ์ของเจ้ายังไม่คงที่ ต้องระมัดระวังใส่ใจเป็นพิเศษ ที่สำคัญคือการร่วมเตียงเจ้ามีสามีมากมายเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนทำร้ายเด็กคนนี้ ในเมื่อลูกของเจ้าก็เป็นลูกของสามีทุกคน ให้พวกเขาอยู่รวมกันนอนด้วยกันจะดีมากและยังช่วยเพิ่มความผูกพันระหว่างพ่อและลูกสาวได้อีกด้วย ”

“ คำชี้แนะขององค์รัชทายาท เฟิงหยุนจะจำไว้เพคะ” เมื่อพูดจบก็เชิญให้อลินหลิงหยุนและกงชิงวี่เสด็จก่อน

อันหลิงหยุนคิดว่าช่างมันเถอะ นางอยู่ในประเทศเฟิ่งมาเกือบ 2 เดือน นางคิดว่ามันแค่เดือนเดียวแต่ตามอายุครรภ์ของเฟิงหยุนนั้นเกือบ 2 เดือนแล้ว!

อันหลิงหยุนก้มหน้าเดินตามกงชิงวี่เข้าไปในท้องพระโรง

ทั้งสองเคยพบจักรพรรดินีและจักรพรรดิแล้วจึงเตรียมตัวพูดเพื่อจากลา

เสนาบดีเว่ยถวายหนังสือฉินทันที ซึ่งก็คือเสนอให้อันหลิงหยุนแต่งงานกับบุรุษทั้งในและนอกราชวงศ์

ในท้องพระโรงเสนาบดีเว่ยอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกงชิงวี่ ไม่สามารถรับรู้พลังงานบางอย่างได้เลย?

“ รัชทายาท เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร? ” เฟิงไป๋ซูมักจะถามความเห็นลูกสาวของตนเสมอ

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรและกล่าวว่า "เรื่องสนมรักนายห้ามนั้นลูกคิดว่าตัวลูกนั้นไม่มีพละกำลังเพียงพอ กลางคืนลำพังแค่ราชบุตรเขยคนเดียวก็ผ่านไปเป็นวันๆแล้ว หากยังแต่งผู้อื่นเข้ามาอีกเกรงว่าลูกต้องตายแน่ๆเพคะ ”

"...... " ทุกคนต่างลุกลี้ลุกลนที่องค์รัชทายาทจะมีแค่ราชบุตรเขยเพียงคนเดียว ... จะทำได้อย่างไรกัน?

กงชิงวี่แสดงออกอย่างมีอำนาจเหนือกว่าด้วยท่าทางเฉยเมย กล่าวว่า "ไม่ทราบว่าบุรุษคนใดที่ต้องการที่แต่งงานกับหยุนหยุน โปรดขอให้เขามาคัดเลือกด้วย "

ทันทีที่คำพูดนั้นออกมาทุกคนก็ทนไม่ได้ก่อนที่เฟิงไป๋ซูและซูอู๋ซินจะแสดงความคิดเห็น เสนาบดีเว่ยก็ชิงกล่าวว่า "ฝ่าบาทโปรดมีรับสั่งให้เบิกตัวผู้คัดเลือกเป็นพระสามีด้วยเถิดเพคะ"

เฟิงไป๋ซูมองไปที่กงชิงวี่ อารมณ์ของเขาแสดงออกมาซื่อตรงเกินไปและไม่ช้าก็เร็วอาจจะถูกคนประเทศเฟิ่งฆ่าก็เป็นได้

"เบิกตัว!"

ในไม่ช้าชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมาออกมา

กงชิงวี่เดินไปหาเสนาบดีเว่ย "เปิ่นหวางเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และดูแลประเทศเหลียง อาณาจักรเหลียงมีประชากรมากกว่าหมื่น ข้ามาที่นี่ไม่ได้เข้ามาในฐานะอาคันตุกะ และไม่ได้ทำเรื่องยุ่งยาก

ไม่มีคำกล่าวในรัฐของข้าว่าสตรีสามารถแต่งงานกับบุรุษได้มากกว่าหนึ่งคน แม้ว่ากษัตริย์องค์นี้จะเป็นผู้ชายแต่เขาก็สนับสนุนการมีภรรยาหลายคน หากแต่เขาก็สัญญากับตัวเองว่าจะมีคู่หนึ่งเพียงตลอดชีวิต

เท่ากับว่าเจ้าได้ตัดสินใจแล้วว่าไม่พอใจข้า จ้าต้องการทำลายชีวิตการแต่งงานของข้าแล้วคิดหรือว่าคนเช่นข้าจะยอมง่ายๆ "

เฟิงไป๋ซูรู้สึกงุนงงเล็กน้อยมองไปที่ซู่หวู่ซิน แล้วก็ยิ้ม "เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ซูอู๋ซินมองไปที่กงชิงวี่ด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า: "ทหาร ลากอันหยุนลงไปและถอดเล็บของเขา

สำหรับชายที่อยากแต่งควบสอง ข้าเองก็ไม่ชอบเช่นกัน”

เรื่องรัชทายาทและราชบุตรเขยให้ยุติแต่เพียงเท่านี้

เนื่องจากสถานะที่แตกต่างกันของลูกเขยของจักรพรรดิจึงไม่สะดวกที่จะตัดสินใจฝ่ายเดียวมันจะไม่สายเกินไปที่จะคิดถึงเรื่องนี้ "

ซูอู๋ซินได้ออกคำสั่งแล้ว เสนาบดีเว่ยตกตะลึง แต่กงชิงวี่จ้องมองอันจื่อที่ถูกจับตัวไปรู้สึกเหมือนว่าเขาจะต้องถูกฆ่าอย่างสงบ อันจือก็กลัวเช่นกันและรีบหนีไปและพูดขณะวิ่งว่า "ข้าจะทำเอง ข้าจะทำเอง"

ดูเหมือนว่าจะกลัวมาก

ตรงกันข้ามกับอันหลิงหยุนที่เดินไปหากงชิงวี่ และเหลือบมองเขาด้วยความโกรธ: "วุ่นวายเสียจริง แม้ว่าท่านจะต้องการฆ่าเขาให้ตายก็ควร ก็ควรรอจนกว่าจะออกไปข้างนอกแล้วค่อยลงมือจะได้ไม่มีใครรู้ หากท่านฆ่าเขาที่นี่ไม่มีใครบอกคนก็ต้องรู้ อย่าบอกนะว่าท่านอดทนไม่ได้? "

อันหลิงหยุนเล่นสำนวน ทำให้ทุกคนตกใจองค์รัชทายาทและราชบุตรเขยเหมือนพวกงูเห็นตีนไก่ ไก่เห็นตีนงู

“ งั้นฆ่าทิ้งทีหลัง!”

กงชิงวี่ทำตามที่พูดและเขาบอกว่าอีกสักครู่เขาจะไป ศาลที่นี่ไม่ได้รับความตกตะลึงหวาดกลัวและข่าวก็ถูกส่งไปที่นั่น

อันจือตายนอกศาล เขาได้ถูกอีกาจิกแทบแหลก เขาสะดุดกลิ้งลงบันไดและเสียชีวิต