ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 77

บทที่ 77 ชี้แนะหมอจวน

อันหลิงหยุนมองดูสาวใช้ทั้งสองคน อายุน่าจะราวๆสิบสามสิบสี่ปี หน้าตาสะอาดสะอ้าน ดูละเอียดอ่อนจริงๆ

“พวกเจ้าแค่เพียงทำตามคำสั่ง ทำเสร็จข้าจะทูลกับท่านอ๋อง ให้ประทานรางวัลให้แก่พวกเจ้า” หากออกชื่อตัวนางเอง อันหลิงหยุนก็เกรงว่าพวกนางจะไม่เต็มใจ จึงต้องอาศัยชื่อของกงชิงวี่

“หม่อมฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อถวายงานให้แก่ท่านอ๋องและพระชายาเพคะ” สาวใช้ทั้งสองเป็นบ่าวที่เกิดในบ้าน รู้จักที่จะเอาใจพระชายา เช่นนี้ต่อไปก็จะอยู่ได้อย่างสบาย จึงทำตัวดีเป็นพิเศษ

“ถึงแม้พระชายาจะไม่เป็นที่โปรดปรานนัก แต่ยังไงเสียก็เป็นพระชายา อีกทั้งยังมีแม่ทัพคอยหนุนหลังอยู่ ตั้งแต่เล็กพระชายาก็มีชื่อเสียงอื้อฉาว โดยเฉพาะคนในจวนอ๋องเสียน ต่างรู้สึกเบื่อหน่ายพระชายาเป็นอย่างมาก

แต่พูดไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะการที่สามารถยืนหยัดอยู่ในจวนอ๋องเสียนได้นั้น ก็ถือว่าเป็นความสามารถของพระชายา

ตอนนี้ แม้แต่ท่านถางและพ่อบ้านต่างก็แอบสรรเสริญพระชายาอยู่ อาหยู่เองก็คอยตามคุ้มกันพระชายาไปทุกที่ เมื่อก่อนอาหยู่เกลียดชังพระชายา แต่มาวันนี้อาหยู่กลับไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายประชายาแม้แต่เพียงคำเดียว พระชายาเช่นนี้ถือว่ามีบุญจริงๆ

หากพวกนางสามารถคอยติดตามใกล้ชิดพระชายาได้ หลังจากนี้พวกนางก็คงจะใช้ชีวิตอย่างสบายขึ้น

ในจวนอ๋อง พวกนางถือเป็นชนชั้นที่ต่ำต้อยที่สุดในบรรดาบ่าวไพร่ที่เกิดในบ้าน หากในอนาคตมีบ่าวรับใช้ที่มีความสามารถภายในจวนมาถูกใจพวกนาง ก็จะมาสู่ขอพวกนางอย่างแน่นอน

ท่านอ๋องไม่สนใจเรื่องนี้ จึงต้องฟังพ่อบ้านคนเดียว พวกนางไม่ฟังก็ต้องฟัง แล้วจะมีความสุขได้อย่างไร

แต่ถ้าหากสามารถติดตามพระชายาได้ ถ้าหากพระชายาให้พวกนางต้องลำบากสักหน่อย ไม่แน่ว่า อาจจะสามารถขอรางวัลในสิ่งที่ตนเองปรารถนาได้

อายุที่ถึงวัยจะต้องแต่งงานรออยู่ตรงหน้า ถ้าหากพวกนางไม่มีความมุ่งมั่น กฎเกณฑ์ภายในจวน พวกนางมีใครที่กล้าไม่ทำตาม

แต่เมื่อก่อน มีพี่น้องของพวกนางคนหนึ่ง เป็นเพราะพ่อครัวในจวนทำงานสำเร็จ จึงได้ขอให้พ่อบ้านจัดงานแต่งงานให้ พ่อบ้านจึงได้ยกพี่น้องของพวกนางให้แก่พ่อครัว พี่น้องคนนั้นร้องไห้ตลอดทั้งคืน ในที่สุดก็ต้องแต่งงานกับพ่อครัว อีกทั้งพ่อครัวคนนั้นก็มีอายุสามสิบกว่าปีแล้ว ถึงแม้จะเป็นคนซื่อสัตย์ แต่ก็ไม่ใช่คนที่พี่น้องของพวกนางอยากจะแต่งงานด้วย

ถ้าหากเหมือนกับอาหยู่ พวกนางก็คงเต็มใจ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครมอบของขวัญเช่นนั้นให้ พวกนางจึงทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมในสิ่งที่พ่อบ้านจัดการให้

วันนี้อาหยู่เรียกพวกนางมา ถือว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง จึงต้องรักษาเอาไว้ให้ดี!

“พวกเจ้ารอก่อน” อันหลิงหยุนสั่ง แล้วจึงไปดูอาหยู่: “ให้ใช้ผ้าม่านหนาสีขาว แยกสองฝั่งออกจากกัน”

“หม่อมฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้” อาหยู่หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เตรียมของกลับมาเรียบร้อย

อันหลิงหยุนยืนออกคำสั่ง อาหยู่ก็เรียกคนมาแขวนขึ้นไป

อันหลิงหยุนรูดม่านทั้งสองฝั่งเข้าหากัน แล้วเดินเข้าไป

เหล่านักบัญชีต่างมองท่านอ๋องที่นั่งดูสมุดบัญชีอย่างเงียบสงบมาโดยตลอด แล้วจึงก้มหน้าทำงานกันต่อ

เพียงแต่เหล่านักบัญชีต่างรู้สึกลังเลอยู่ในใจเท่านั้น พักนี้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องและพระชายานับวันจะยิ่งดูแน่นแฟ้นขึ้นทุกที

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน พระชายาไม่ต้องถึงขั้นก่อความวุ่นวายเช่นนี้ แค่ขอเข้ามาพูดคุยเพียงสักหนึ่งประโยค ก็จะถูกท่านอ๋องโยนออกไปอย่างไม่ใยดี

อันหลิงหยุนเริ่มต้นกระบวนการต่างๆอยู่ด้านใน อาหยู่เองก็ยืนอยู่ด้านในเพื่อรอรับคำสั่งอยู่ตลอดเวลา

“อาหยู่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าแถวนี้มีหนอนไหมบ้างหรือเปล่า?” อันหลิงหยุนถามอยู่ด้านใน กงชิงวี่เงยหน้ามองเข้าไปด้านใน ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่ก็ได้ยินเสียงของนางที่อยู่ด้านใน

“ตอนนี้ไม่มีไหมพ่ะย่ะค่ะ หนอนไหมจะมีในช่วงฤดูใบไม้ผลิ พระชายาต้องการหนอนไหมไปทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าต้องการรังไหม อีกทั้งยังต้องการที่ยังสดอยู่” อันหลิงหยุนรู้สึกว่าสิ่งนี้ทำให้อาหยู่ลำบากใจไม่น้อย พูดไปก็เปล่าประโยชน์

แต่นางจะลองถามจากหมอจวนที่อยู่ในจวนสักสองสามท่านดู ว่ามีคนรู้เรื่องของไหมบ้างหรือไม่

“อาหยู่ เจ้าไปเชิญหมอจวนที่อยู่ในจวนมาให้ข้า บอกว่าข้ามีเรื่องจะปรึกษา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่เองก็ไม่เข้าใจ พระชายานำสมุนไพรบางตัวมาทำเป็นผงยา ตุ๊บๆตับๆกำลังทำอะไรอยู่ จึงรีบออกไปหาหมอจวนมา

หมอจวนมาถึงทีละคนๆ เมื่อเห็นกงชิงวี่ก็ทำความเคารพก่อน แล้วจึงตามไปพบอันหลิงหยุน

“หม่อมฉันถวายบังคมพระชายา” เหล่าหมอจวนต่างทำความเคารพ อันหลิงหยุนไม่มีพิธีรีตอง ถามขึ้นทันทีว่า: “ขอถามหมอจวน น่าจะมีคนพอรู้ว่าจะหาหนอนไหมได้จากที่ไหน ข้าต้องการที่ยังมีชีวิตอยู่”

“เรื่องนี้? “

เหล่าหมอจวนต่างส่ายหน้า มีเพียงหนึ่งคนที่ลังเลแล้วถามว่า: “ทูลถามพระชายา จะหาหนอนไหมไปทำอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าต้องการผ้าไหมเทียม เท่าที่ข้ารู้มา บนโลกนี้มีหนอนไหมอยู่หนึ่งชนิด เรียกว่าหนอนไหมฤดูหนาว สามารถผลิตเส้นไหมได้ในช่วงฤดูหนาว และสร้างรังไหม แต่ข้าไม่รู้ว่าที่นี่มีหรือไม่”

อันหลิงหยุนแน่ใจว่า หนอนไหมสามารถผลิตเส้นไหมในฤดูหนาวได้เช่นกัน อีกทั้งนางเองก็เคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าที่นี่มีหรือไม่

หมอจวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “ทูลพระชายา ในบ้านของหม่อมฉันเลี้ยงหนอนไหมฤดูหนาวไว้จำนวนหนึ่ง เพียงแต่พวกมันไม่สามารถผลิตรังไหมได้”

“จริงหรือ?”

อันหลิงหยุนรู้สึกตื่นเต้นดีใจ นางไม่คิดว่าจะมีจริงๆ

หมอจวนรู้สึกว่าต้องเจอเรื่องลำบากแน่

พระชายาเป็นคนเช่นไร พวกเขาได้ยินมานานแล้ว ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไรอีก

อันหลิงหยุนถามขึ้นทันที: “หมอจวนท่านนี้ ไม่รู้ว่าถ้าหากคืนนี้ข้าจะขอไปยืมใช้หนอนไหมฤดูหนาวของท่านสักหน่อย ท่านจะเต็มใจหรือไม่?”

กงชิงวี่มุมปากกระตุกเล็กน้อย กำลังเปิดสมุดบัญชีดูอยู่

“พระชายา เช่นนั้นสามารถใช้ชะเอมได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” ตอนนี้หมอจวนรู้สึกเป็นห่วงว่าจะรักษาแม่ของตนเองให้หายได้อย่างไร

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ชะเอมเหมาะที่จะใช้อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่หากยาชนิดนี้ กินมากเกินไปก็จะทำให้ติด นานวันไป ไม่กินก็จะทำให้ไอได้”

“พระชายา เช่นนั้นทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?” หมอจวนร้อนใจ

อันหลิงหยุนคิดชั่วครู่: “ชะเอมสามารถใช้ได้ในปริมาณน้อย อาการร้อนในของแม่ท่าน ต้องกำจัดตัวยาบำรุงออกจากร่างกายให้หมดเสียก่อน ทุกวันให้เอาแพร์หิมะต้มน้ำ กินวันละสามครั้ง ถ้าหากรู้สึกว่าไม่มีรสชาติ ให้ใส่น้ำผึ้งลงไปเล็กน้อยเพื่อแต่งรส ทุกมื้ออาหารให้เตรียมแตงโมให้แก่แม่ของท่าน หนึ่งชิ้นใหญ่ๆใส่ในถ้วยใบเล็กๆ ก่อนนอน ให้เตรียมแก้วมังกรให้ กินเสร็จแล้วก็พักผ่อน

ลองทำติดต่อกันหนึ่งเดือน

“พระชายา แค่นี้เองหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม ขะเอมก็อย่าหยุดกิน ให้ต้มกับน้ำกินแทนน้ำชาในทุกๆวัน”

“หม่อมฉันจะกลับไปลองดูเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

หมอจวนลุกขึ้นเดินจากไป หมอจวนคนอื่นๆต่างก็หันมองหน้ากัน ถึงแม่ทุกคนจะเป็นหมอ แต่ก็ต่างมีโรคที่รักษาไม่ได้ ดังคำกล่าวที่ว่าหมอไม่สามารถรักษาตัวเองได้ เป็นเพราะเหตุผลเช่นนี้เอง

ความเจ็บป่วยตลอดหลายปีของแม่หมอจวนในที่สุดก็ได้รับการยืนยันแล้ว แต่ทักษะทางการแพทย์ของพระชายา พวกเขาได้ยินมานานแล้ว แต่เพิ่งจะได้มาเห็นด้วยตาตนเอง

แล้วพวกเขาจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

อันหลิงหยุนโบกมือ: “หมดเรื่องแล้ว เชิญหมอจวนทุกท่านกลับได้ วันนี้รบกวนพวกท่านมาก ข้าจะตอบแทนให้อย่างงาม”

อันหลิงหยุนอยากจะส่งหมอจวนทุกคนกลับด้วยความเกรงใจ แต่เหล่าหมอจวนกลับไม่มีใครลุกขึ้น

อาหยู่พูดขึ้นว่า: “พระชายาเชิญทุกท่านกลับไป ทุกท่านเชิญกลับเถอะ”

หมอจวนต่างมองหน้ากัน แล้วโค้งตัวก้มหน้าลง ไม่ไปไหน

อันหลิงหยุนถาม: “ทุกท่านยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

“พระชายา ลูกชายของหม่อมฉัน ตอนยังเป็นเด็กได้รับความตกใจ จนบัดนี้กลายเป็นคนเหม่อลอยอยู่ที่บ้าน ทุกวันมีแต่เพียงการกินข้าว นอนหลับที่เขารู้เรื่อง ส่วนเรื่องอื่นๆเขาไม่รู้เรื่องเลย ไม่ทราบว่าพระชายาทรงพอจะมีวิธีหรือไม่ หรือบางทีอาจจะเป็นสูตรยาก็ได้พ่ะย่ะค่ะ พระชายาทรงฉลาดเหนือคน ทักษะทางการแพทย์ก็หาที่เปรียบมิได้ หากสามารถชี้ทางสว่างให้ได้ หม่อมฉันจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง” หนึ่งในบรรดาหมอจวน มีคนหนึ่งที่ดูอยู่ในวัยกลางคนไม่หนุ่มไม่แก่ อายุน่าจะไม่เกินสี่ห้าสิบปี ก้มหน้าก้มตาพูดกับอันหลิงหยุนด้วยสีหน้าจริงจัง

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจ จริงอยู่ที่นางเป็นหมอ แต่นางไม่สามารถรักษาคนปัญญาอ่อนได้ และสิ่งที่หมอจวนพูดมานี้ หากคนหนึ่งคนได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง จึงไม่พูดไม่จา เช่นนี้ก็ชัดเจนแล้วว่าตกใจจนกลายเป็นออทิสติก

“ท่านหมอจวนท่านนี้ ที่ท่านพูดมาคงจะเป็นออทิสติก ข้าเป็นหมอก็จริง แต่ข้าไม่มีความรู้เกี่ยวกับโรคออทิสติก” อันหลิงหยุนตอบตามความจริง ไม่อยากให้ความหวังลูกชายของหมอจวน

“ออทิสติก?” หมอจวนไม่เคยได้ยินโรคนี้มาก่อน จึงรู้สึกฉงนเกี่ยวกับโรคนี้ อีกทั้งยังหันไปมองเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆด้วย

อันหลิงหยุนเองก็รู้ว่าคนสมัยโบราณไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ นางได้แต่อธิบายให้เหล่าบรรดาหมอจวนฟังอย่างอดทน ว่าอะไรคือออทิสติก คร่าวๆคือคนที่ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจจนปิดตัวเองจากโลกภายนอก