ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 779

บทที่ 779 พ่อกับลูก

หลิงหยุนนั่งอยู่สักพักและสั่งว่า "เตรียมถังน้ำ ต้มน้ำร้อน แล้วเรียกหมอหลวงมา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

มีผู้รับคำแล้ว ในเวลาไม่นานทุกอย่างก็เตรียมพร้อม หมอหลวงก็มาแล้ว อันหลิงหยุนสั่งยา แล้วให้หมอหลวงไปเตรียม

หลังจากต้มน้ำร้อนได้ที่แล้ว อันหลิงหยุนก็ให้คนนำตัวซูมู่หรงใส่ลงในอ่าง ปล่อยให้ซูมู่หรงนั่งอยู่ในนั้น ทั้งร่างต้องเปลือยเปล่า

ใส่สมุนไพรลงในน้ำแล้วอันหลิงหยุนก็เอื้อมมือไปแตะดู และซูมู่หรงก็ลืมตาได้สติขึ้นมา

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน ซูมู่หรงก็เหลือบมองร่างกายทันที "ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ ไม่อยู่กับข้า ยังมาถอดกางเกงของข้าอีก"

"องค์ชายสาม กางเกงเป็นข้าน้อยที่ถอด และก็เป็นเหล่าขันทีสองสามคนที่ก็นำตัวท่านใส่เข้าไปพ่ะย่ะค่ะ" สวีฝูกล่าว

ใบหน้าของซูมู่หรงเย็นยะเยือก "ท่านไม่พูดจะมีใครหาว่าท่านเป็นใบ้หรือ?"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยปากมากเกิน ปากมากเกิน ไม่ทำแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

สวีฝูเดินไปอีกด้าน ซูมู่หรงจึงได้ถามว่า "สามารถรักษาให้หายได้ไหม?"

"ต้องลองดู" ตอนที่รักษาอยู่อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ว่า ในมือนางยังมียาสมุนไพรอยู่ จึงก็ใส่ลงในน้ำตามไป ซูมู่หรงดึงอันหลิงหยุนไว้ อันหลิงหยุนเอามือออกและเดินไปนั่งลงอีกด้าน สั่งคนไว้ว่าอย่าให้น้ำเย็นลง ต้องเปลี่ยนน้ำใส่ลงไปอย่างไม่ขาดช่วง

หลังจากนั้นในห้องก็เปลี่ยนน้ำตลอดเวลา ฮ่องเต้หนานอี้ก็สั่งให้คนนำกระดานหมากรุก มาเล่นหมากรุกกับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็ว่างงาน จึงเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนฮ่องเต้หนานอี้

ซูมู่หรงแช่ตัวเป็นเวลากว่าสองชั่วยาม อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปดู ทั่วทั้งร่างของเขาแดงไปหมด คนนอกดูแล้วอาการหนักยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก

อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ยังมีทางช่วย ออกมาเถอะ"

เสียงโครมครามดังขึ้นมาทันที ซูมู่หรงลุกขึ้นยืน อันหลิงหยุนหันกลับไปทันที

รอบ ๆ เงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นลงบนพื้นได้ ซูมู่หรงนำเสื้อคลุมอาบน้ำสวมมา สวมแล้วออกมาจากถังน้ำ อันหลิงหยุนพูดเสียงเย็นด้วยความโมโห “ซูมู่หรง เจ้าช่างหน้าไม่อายจริง ๆ !”

"กับเจ้าแล้วข้ายังต้องมีหน้าอะไรอีก ข้าก็มีหน้าเพียงพอแล้ว ถ้าข้าหน้าไม่อายเร็วกว่านี้ เจ้าก็เป็นของข้าไปแล้ว เขามีลูกข้าก็มี เท่านี้ก็ยุติธรรมแล้ว "ซูมู่หรงออกมาสวมรองเท้า และเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน

อันหลิงโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร ซูมู่หรงราวกับภูเขาใหญ่ประชิดเข้ามา “ หลิงหยุน”

"หุบปาก!" อันหลิงหยุนอายจนโกรธ สีหน้าแย่มาก

ซูมู่หรงเอามือไขว้หลัง "ข้าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ข้ากินยาได้ไหม?"

ตอนนี้เองอันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ว่า ข้างนอกยังปรุงยาอยู่

ออกคำสั่ง ให้คนนำยามาให้ ซูมู่หรงเดินไปนั่งลง ยกยาขึ้นมาเป่า และดื่มมันลงไปดังอึก ๆ เหมือนดื่มน้ำผสมน้ำตาล

อันหลิงหยุนกล่าวว่า "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

หากว่ากงชิงวี่กลับมาเห็นเข้า นางจะต้องรับมันเอง

ซูมู่หรงลุกขึ้น สั่งให้คนนำเสื้อผ้าของเขามา เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากที่เขาออกมาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ความทรมานจากอาการปวดและคันมาเป็นเวลานาน ทรมานจนไม่สามารถบรรเทาได้ สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นนาง

วันนี้ซูมู่หรงสวมเสื้อผ้าที่สะดุดตามาก สีม่วงกับสีน้ำตาลรวมเข้าด้วยกัน บนศีรษะก็มีมงกุฎสีทอง เมื่อคนออกมายังมีกลิ่นยาจาง ๆ บนร่าง เหล่านางกำนัลต่างพากันเคลิบเคลิ้ม

อันหลิงหยุนเล่นหมากรุกและครุ่นคิดถึงเรื่องของกงชิงวี่ ป่านนี้แล้ว ยังไม่กลับมา แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับ หากยังไม่กลับมาก็อีกฟ้าก็จะสว่างแล้ว

อันหลิงหยุนก็เริ่มง่วงบ้างแล้ว เตรียมว่าจบกระดานนี้แล้วก็จะพักผ่อน

ซูมู่หรงนั่งข้างอันหลิงหยุน "วันนี้เขาคงไม่กลับมาแล้ว น่าจะติดกับดัก"

อันหลิงหยุนไปมองซูมู่หรง "เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

“แล้วรู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”

"ไม่รู้ ตอนข้าเกิดมา เสด็จพ่อยังเป็นองค์ชายอยู่ ทุกอย่างในอนาคตไม่อาจรู้ได้ ข้าแค่อยากจะตามหานาง แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น"

“ดูเหมือนว่าเจ้ายังคงซื่อสัตย์ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นลูกชายของข้าอย่างไร ข้าก็สามารถไม่สนใจสิ่งอื่นที่เหลือได้ แต่แม้ว่าซูอู๋ซินจะอยู่ ข้าก็หวังว่าเจ้าจะมาเป็นฮ่องเต้หนานอี้ หนานอี้ต้องการชายคนหนึ่งมารับทั่วหล้านี้ไว้ ผู้หญิงกำลังขาดแคลน หากประเทศเฟิ่งเข้าใจความจริงนี้ หลายปีมานี้คงไม่ถูกพวกเราปราบปรามหรอก”

“หม่อมฉันทราบดีว่า หม่อมฉันก็ต้องเป็นฮ่องเต้ของหนานอี้ เพราะหม่อมฉันต้องกดประเทศต้าเหลียงเอาไว้ใต้เท้า จึงจะมีโอกาสเอาชนะกงชิงวี่และได้ตัวหลิงหยุนมา เพียงแต่หม่อมฉันหวังให้เสด็จพ่อมีชีวิตยืนยาวมากกว่า มีแค่ทางนี้ ที่หม่อมฉันจะสามารถเป็นมกุฎราชกุมารได้อย่างสบายใจ หม่อมฉันถึงจะไปไล่ตามหลิงหยุนได้

"เจ้าช่างพูดจริง ๆ ไม่ได้ฟังที่นางกล่าวหรือ ว่าข้าร่างกายไม่แข็งแรง ใกล้ตายแล้ว เจ้าพร้อมที่จะขึ้นครองบัลลังก์ก็พอแล้ว พ่อมีวิธีที่จะทำให้เป็นฮ่องเต้อยู่แล้วล่ะ"

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่ชอบฮ่องเต้หนานอี้นี่เลย แต่หม่อมฉันคิดว่านอกจากเสด็จพ่อแล้ว มีเพียงหม่อมฉันเท่านั้นที่จะทำให้หนานอี้ดีขึ้นได้

แต่หากพ่ออยู่ หนานอี้จะดีขึ้น และหม่อมฉันก็ทำได้แค่พยายาม แต่ไม่รู้ว่าพยายามไปได้ถึงระดับไหน ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีกว่าเสด็จพ่อหรือไม่

ดังนั้นหม่อมฉันหวังว่าเสด็จพ่อจะดูแลร่างกายให้ดี และสามารถทำต่อไปได้อีกหลายสิบปี ไม่เพียงแต่ทำให้ประเทศและประชาชนปลอดภัยเท่านั้น ยังเพื่อให้โอกาสแก่หม่อมฉันอีก"

"พ่อหมดมีใจแต่ไม่มีกำลังจะช่วยเจ้า เวลาของข้าอาจทนผ่านพ้นไปไม่ไหว"

"ตราบใดที่หลิงหยุนอยู่ นางต้องมีหนทางแน่"

“เจ้าแน่ใจถึงเพียงนั้นเชียว?”

"อื้ม"

สองพ่อลูกมองหน้ากัน ฮ่องเต้หนานอี้หัวเราะก่อน "เจิ้งคิดมาตลอดว่าเจ้ากังวลที่จะเป็นฮ่องเต้นี่ ไม่นึกว่าเจ้าจะไม่ได้ใส่ใจเลย!"

"มิใช่ไม่ใส่ใจ เป็นเพราะมีเสด็จพ่ออยู่ หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องผูกมัดตัวเองไว้ หม่อมฉันยังเด็ก ป็นธรรมดาที่จะอยากเล่นสนุกบ้าง"

“เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์จริง ๆ” ฮ่องเต้หนานอี้หมุนตัวเดินจากไป ซูมู่หรงเองก็ตามไปด้วย