ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 778

บทที่ 778 สลบไสล

ซูมู่หรงนั่งลง ลมหายใจของเขาแปรปรวนเล็กน้อย เขารอวันนี้มาเกือบ 20 ปี ยากเกินไปแล้ว!

อันหลิงหยุนกดข้อมือของซูมู่หรงไว้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เจ้าใจไม่เต้นเร็วขนาดนั้นได้หรือไม่ หรือต้องให้ข้าฝังเข็มให้สักเข็มจึงจะดี?"

ซูมู่หรงก้มหน้ายิ้ม เลิกคิ้วและมองไปที่อันหลิงหยุน "ข้าคิดว่า แต่หัวใจของข้ามันหยุดไม่ได้ ข้าจะทำอย่างไรได้"

"งั้นเจ้าก็ตายเสียเถอะ" ตายแล้วก็กลับไปซะ

ซูมู่หรงไม่โกรธเลยสักนิด กลับยิ้มอย่างน่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม "หากข้าจะตาย ต้องดึงเจ้าไปด้วยแน่นอน”

อันหลิงหยุนเพิกเฉยต่อซูมู่หรง และกล่าวว่า “ร่างกายของเจ้ายังไม่ดี ต้องได้รับการรักษา เจ้ายังปรับตัวไม่ค่อยได้อยู่บ้าง และยังมีลมเย็น ที่นี่อากาศชื้น หากเจ้าเป็นเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ละก็ พอนานวันเข้า จะง่ายต่อการเป็นวัณโรค”

“กินยาไหม?” ซูมู่หรงกินพอแล้ว ร่างกายนี้แย่เกินไป เขารอดชีวิตมาได้จากการกินยาสมุนไพรมาตั้งแต่เด็ก อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว

อันหลิงหยุนจ่ายยาให้ซูมู่หรง มือของซูมู่หรงคว้าไปที่มือของอันหลิงหยุน สีหน้าของอันหลิงหยุนมืดลงแววตาคมกริบ

ซูมู่หรงยิ้ม และดึงมือกลับไป

“ข้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และยังรู้ว่าเขาจะไม่กลับมาในวันนี้” ซูมู่หรงยิ้มเบาบาง อันหลิงหยุนเงยหน้ามองซูมู่หรง

"เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหยุดเขาได้งั้นหรือ?" อันหลิงหยุนไม่ได้คุยโวโอ้อวด ความสามารถของกงชิงวี่นั้นอยู่เหนือกว่าของซูมู่หรงอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะซูมู่หรงขี้โกง เขามาจากชาติที่แล้ว มีความทรงจำของทั้งสองชาติ เขาคงจะถูกกงชิงวี่จัดการไปตั้งนานแล้ว

ซูมู่หรงไตร่ตรองอยู่สักพัก ดวงตาทั้งสองข้างตกลง เขาเหลือบตาขึ้นมองอันหลิงหยุน "อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เข้ามาไม่ได้ และเจ้าก็อยู่ที่นี่ ข้าเองก็อยู่ที่นี่ เป็นเรื่องง่ายที่จะทำอะไรบางอย่างออกมา”

"ดูมือของเจ้าสิ"

อันหลิงหยุนมองไปที่มือของซูมู่หรง นางเตือนให้ซูมู่หรงเองก็มองไปที่มือของเขา เขาแบมือออก ในฝ่ามือกลายเป็นสีดำไปแล้ว สีหน้าของซูมู่หรงดิ่งวูบลงอย่างสมบูรณ์ "เจ้ามีแผนการในใจเช่นนั้น แผนการก็ส่งผลต่อข้าแล้ว คัน!”

ใบหน้าของหลิงหยุนเยือกเย็น "เจ้าร่วมมือกับข้าก็จะยังเป็นเพื่อนกัน ไม่ร่วมมือแม้แต่เพื่อนก็ไม่ต้องเป็น"

"นั่นไม่จำเป็นหรอก แม้ว่าเจ้าจะมีพิษคุ้มครองอยู่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้าที่จะจัดการกับเจ้า เพียงแค่ข้าฆ่าเจ้า พวกเราก็ออกไปได้แล้ว"

"เจ้าก็ลองดูสิ ข้าตายไปก็ไม่แน่ว่าจะได้กลับไปกับเจ้า ข้าอาจจะไปที่มิติที่สี่ก็ได้" หลิงหยุนมีระบบติดตัว นางสามารถเปลี่ยนเส้นทางกลับได้ เพียงแค่นางพยายามคิด

แม้ว่าหากเป็นเช่นนั้นจะไม่รู้ทางที่จะไป แต่ก็ไม่อาจให้ซูมู่หรงได้เปรียบกว่าได้

เร่งยุติความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ใครก็อย่าได้คิดถึงเรื่องนี้

ใบหน้าของซูมู่หรงเยือกเย็น "เจ้ากล้า?"

“เจ้าคิดว่าข้ากล้าไหมล่ะ ยังจำภารกิจครั้งนั้นได้ไหม พวกเราไปด้วยกัน เจ้าบอกให้ข้าไปก่อน ข้าไม่ยอม แล้วเจ้าออกคำสั่งบังคับให้ข้าออกไป ข้าไม่คิดที่จะออกไปก่อน แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นกันล่ะ?” อันหลิงหยุนจำได้ว่า นางอยู่ต่อไป ซ่อนตัวไว้ก่อน รอตอนที่หนีไม่ได้แล้ว นางค่อยออกมา

พวกเขาทั้งสองคน รับมือกับการดักโจมตีของคนมากกว่าหกสิบคน ต่อมานางได้รับบาดเจ็บเกือบตายที่นั่น แต่ถ้านางไม่อยู่ต่อซูมู่หรงจะต้องตายอย่างแน่นอน

คุ้มกันให้ถอยทัพ ก็เท่ากับการสละชีวิตเพื่อความยุติธรรม

ซูมู่หรงคือหมาป่าตาขาว ตลอดมาไม่เคยสนใจนางมาก่อนเลย แต่ในตอนนั้นใจนางต้องการเข้าไป ซึ่งก็ดีต่อซูมู่หรงมาก

สีหน้าของซูมู่หรงเย็นชาอย่างมาก

จักรพรรดิหนานอี้รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ ทั้งสองคนพูดอะไรกัน?

อันหลิงหยุนจ่ายยาเรียบร้อยแล้ว ขมวดคิ้วบาง ๆ และเลิกเปิดเสื้อของซูมู่หรงออก มีผื่นยาสีแดงบนแขนสีขาวของซูมู่หรง ใบหน้าของ อันหลิงหยุนเปลี่ยนไป "มีอะไรเหรอ?"

ซูมู่หรงเอามือออกไป จะให้อันหลิงหยุนจับเอาไว้ "เจ้ายังอายเป็นอยู่ด้วยหรือ?"

“ทำไมข้าจะไม่อาย ข้าไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เจ้าฟัง เจ้าเองก็ไม่ใช่ภรรยาของข้าด้วย” ซูมู่หรงเอามือลง อันหลิงหยุนรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

หลิงหยุนมองเขา "ใครเป็นหมอหลวงของเจ้า จ่ายยาเช่นนี้ให้เจ้าได้อย่างไร?"

"สุขภาพไม่ดี ตั้งแต่เด็ก ไม่มียาตัวไหนที่ไม่ใช่ของเหลือเดน พอนานวันเข้าก็เป็นเช่นนี้ไปแล้ว"

ซูมู่หรงตอบเบา ๆ อันหลิงหยุนหน้าตาไม่พอใจ "ทำไมเจ้าไม่กินให้ตายไปเลยล่ะ!"

เมื่อหลิงหยุนหมุนตัวจะออกไป ซูมู่หรงก็กอดนางเอาไว้จากด้านหลัง "อย่าไป!"

อันหลิงหยุนอยู่ที่อีกด้านของฉากกั้น ผู้คนที่อยู่ด้านนอกสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พอดีกับที่เห็นซูมู่หรงซึ่งไม่ได้สวมเสื้อผ้าโอบอันหลิงหยุนไว้ด้วยแขนสองข้าง อันหลิงหยุนดิ้นรนอย่างหนัก

ในใจของฮ่องเต้หนานอี้ไม่อาจเปลี่ยนกลับมาได้แล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน...

เอาเถอะ หนานอี้มีตัวอย่างเช่นนี้มาก่อน ราชวงศ์ของหนานอี้แต่ไหนแต่ไรมาก็มีการแต่งงานสายเลือดเดียวกันมาก่อน เพียงแค่ไม่เคยมีแบบนี้ก็เท่านั้น

“หลิงหยุน ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ ข้ารู้ว่าข้าไม่ได้รักษาเอาไว้ให้ดี เจ้าจึงไปกับเขา หากเข้าใจเร็วกว่านี้ เจ้าคงเป็นผู้หญิงของข้า เป็นเขาที่มาทีหลังและฉันมาก่อน เจ้ากับข้าเพียงแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น กงชิงวี่นับเป็นอะไร?”

"เขาเป็นสามีของข้า หากเจ้าเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว" อันหลิงหยุนใช้กำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนัก

ซูมู่หรงใช้กำลังจูบที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน หายใจแรงขึ้น "เจ้ากลับไปหลายครั้งก็เพื่อดูข้า เป็นเขาที่ขวางเจ้าไว้ ถ้าไม่มีเขา เราคงมีลูกเป็นโหลแล้ว"

"ซูมู่หรง……" อันหลิงหยุนโกรธแล้ว พอดีกับที่ซูมู่หรงกำลังจะหมุนตัวอันหลิงหยุนไปจูบ ร่างของเขาก็ล้มลงไปเสียแล้ว

เสียงตึงตังดังขึ้น ฉากกั้นก็ล้มอยู่ที่พื้น

อันหลิงหยุนหมุนตัวเตะขาซูมู่หรงอย่างแรง จากนั้นยกมือขึ้นเช็ดใบหน้า

ฮ่องเต้หนานอี้และทุกคนต่างตกตะลึง มองซูมู่หรงที่อยู่บนพื้น ได้สลบไสลไปตั้งนานแล้ว

อันหลิงหยุนจึงได้เดินไปอีกด้านหนึ่งด้วยความโกรธ นั่งลงอยู่อย่างนั้น และจ้องมองซูมู่หรงอย่างดุร้าย ท่าทางเช่นนั้นทำให้ฮ่องเต้หนานอี้กังวล ไม่ใช่ว่าจะฆ่าลูกชายของเขาหรอกนะ?