ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 782

บทที่ 782 ปกป้องเฟยยิง

อายู่อยากหัวเราะเย้ยหยันยิ่งนัก: "นี่เจ้าคงคิดว่า ข้าไม่อาจฆ่าเจ้าจากระยะทางที่ไกลขนาดนี้อย่างนั้นสินะ? เช่นนั้นมาลองดูกันซิว่า ข้าจะฆ่าเจ้าได้หรือไม่"

อายู่ใช้มืออีกข้างหยิบมีดออกมา แล้วปาเข้าใส่อันหลิงหยุน แต่มืออีกข้างก็ออกแรงเชือดเข้าที่คอของเฟยยิงไปด้วย สีหน้าอันหลิงหยุนพลันย่ำแย่สุดขีด รีบเบี่ยงตัวหลบมีดที่พุ่งเข้ามา ในเวลานั้นเอง อายู่พลันรู้สึกว่าทั้งร่างไม่อาจขยับได้ มือก็เจ็บปวดมากจนต้องโยนมีดทิ้งไป

นางก้มลงมองร่างกายตัวเอง เหล่าหนอนทั้งหลาย กำลังพากันเจาะเข้าไปในร่างของนาง เลือดเริ่มไหลออกมาจากร่างนางไม่หยุด

"อันหลิงหยุน ...เจ้า ..เจ้า.... " อายู่ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก ร่างเอนล้มลงบนพื้น แววตาสุดท้ายของนางจับจ้องไปที่อันหลิงหยุนอย่างเคืองแค้น แต่อันหลิงหยุนคร้านจะสนใจมองแววตาของอายู่ว่ารู้สึกอย่างไร

สุดท้ายแล้ว ดวงตาคู่นั้นของอายู่ ก็ถูกหนอนกัดกินจนหมดไม่มีเหลือเช่นกัน

เฟยยิงตื่นตระหนกกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลุกขึ้นได้ก็โก่งคออาเจียนอย่างสุดกลั้น

อันหลิงหยุนแสดงสีหน้าดูถูก ผู้ชายตัวโต ๆ คนหนึ่ง เป็นเสียอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน?

อันหลิงหยุนหันหลัง แล้วเดินตรงไปข้างหน้า โอบพิณขึ้นมามองไปที่ชายสวมหน้ากากซึ่งกำลังสู้กับกงชิงวี่อยู่ อันหลิงหยุนพินิจมองอย่างละเอียด พลันรู้สึกว่าคน ๆ นี้ไม่น่าจะใช่กงชิงเซวียนเหอ

อันหลิงหยุนประหลาดใจ ถ้ากงชิงเซวียนเหอไม่ได้อยู่ที่นี่ ทำไมอายู่ถึงได้ดูภูมิอกภูมิใจหนักหนาแบบนั้นกัน?

ผู้หญิงนั้นมักจะมีความรู้สึกไวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ที่ผ่านมาอันหลิงหยุนไม่เคยสังเกต หรือรับรู้ได้มาก่อน ทว่านับตั้งแต่ที่นางต้องมายังสถานที่แห่งนี้ ทุกวันต้องคอยเผชิญกับมารยาร้อยเล่มเกวียนทั้งหลาย ทั้งเล่ห์เพทุบายต่าง ๆ ของผู้หญิงที่นี่ นางก็ได้เรียนรู้อะไรมาไม่น้อยเลยทีเดียว ในแววตาของอายู่ มีความรักแบบเดียวกันกับจุนฉูฉู แต่ก็มีความอิจฉาริษยาหึงหวงแบบเดียวกันกับจุนฉูฉูเช่นกัน เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ ล้วนมีไว้ให้กับกงชิงเซวียนเหอก็เท่านั้น

อันที่จริง กงชิงเซวียนเหอกับอายู่จะไม่อยู่แยกกันเด็ดขาด ทุกครั้งที่กงชิงเซวียนเหอตัวปลอมตาย อายู่จะรีบเข้ามาช่วยเหลือไปทันที แต่ครั้งนี้อายู่ไม่อาจหลบหนีรอดพ้นไปได้ นั่นก็เพราะความสามารถอันโดดเด่นเหนือใครของนาง อายู่คงคาดไม่ถึงแน่นอนว่า วันหนึ่งนางต้องมาตายเพราะถูกหนอนกัดกิน

อันหลิงหยุนเหลือบมองเสื้อผ้าของอายู่ที่กองอยู่บนพื้น ร่างทั้งร่างของนางถูกหนอนกินไปจนหมดแล้ว เหลือไว้เพียงเสื้อผ้าเปื้อนเลือดทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

อันหลิงหยุนไม่เชื่อว่า กงชิงเซวียนเหอจะไม่รับรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย เขาคงจะต้องมองออกได้บ้างแน่ๆ

อันหลิงหยุนโอบพิณพลางมองสำรวจไปรอบ ๆ รวมทั้งเรียกให้ชื่อจินจื่อออกไปตามหาด้วยอีกแรง

ชื่อจินจื่อแบ่งออกเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ออกไป เพราะจะให้คนพบเห็นง่ายๆไม่ได้ เพียงไม่นาน อันหลิงหยุนก็รับรู้ได้ว่า กงชิงเซวียนเหออยู่ใกล้ ๆ บริเวณนี้

เมื่อหันไปมอง ชายสวมหน้ากากก็มายืนอยู่ข้างหลังของนางแล้ว เขายื่นมือเข้ามาหมายจะคว้าตัวนาง มุมปากของอันหลิงหยุนพลันแสยะยกโค้งขึ้น ไม่ได้ใส่ใจการเข้าใกล้ของกงชิงเซวียนเหอแม้แต่น้อย กงชิงเซวียนเหอรีบถอยออกไป คล้ายจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง อันหลิงหยุนดีดพิณฝูโอวที่อยู่ในมือเบาๆ หน้ากากบนใบหน้าของกงชิงเซวียนเหอพลันถูกผ่าจากตรงกลางแยกออกจากกัน ทันใดนั้นเขาก็รีบหลบไปอีกด้าน ทิ้งคราบเลือดรอยหนึ่งเอาไว้บนใบหน้า

อันหลิงหยุนยกยิ้ม: "ตอนนี้เจ้ายังคิดว่าจะหนีไปได้อยู่อีกหรือ?"

กงชิงเซวียนเหอออกมาเผชิญหน้ากับอันหลิงหยุน ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมา เหยียบลงบนหน้าอกเฟยยิงเต็มฝ่าเท้า: "แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

อันหลิงหยุนถึงกับผงะค้างไปครู่หนึ่ง ก้มหน้าลงมองเฟยยิง สองมือของเฟยยิงจับอยู่ที่เท้าของกงชิงเซวียนเหอ พยายามที่จะผลักกงชิงเซวียนเหอออกไป แต่ติดที่เรี่ยวแรงของกงชิงเซวียนเหอนั้นมีมาก เฟยยิงไม่เพียงไม่อาจผลักมันออกไปได้ แต่อวัยวะภายในทั้งหมดของเขาก็กลับมาเจ็บปวดอีกแล้ว กระทั่งมุมปากก็เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา

อันหลิงหยุนค่อย ๆ คลายมือออกช้า ๆ: "เจ้าไปเถอะ"

อันหลิงหยุนไม่อาจนิ่งดูดายต่อเฟยยิงได้

มุมปากของกงชิงเซวียนเหอ แสยะยกเป็นมุมโค้งขึ้นอย่างถือไพ่เหนือกว่า: "โยนกระเป๋าที่อยู่บนหน้าอกของเจ้าทิ้งไป"

อันหลิงหยุนก้มหน้าลงมอง ก่อนจะหยิบออกมาโยนทิ้งไป

"โยนพิณทิ้งไปด้วย!"

อันหลิงหยุนวางพิณลงบนพื้น

กงชิงเซวียนเหอก้มตัวลง หยิบเม็ดยาออกมาจากเอวเม็ดหนึ่ง แล้วยัดใส่เข้าไปในปากของเฟยยิง เม็ดยาละลายทันทีที่เข้าไปในปาก รวดเร็วเกินกว่าที่เฟยยิงจะทันได้คายออกมา รับรู้ได้เพียงกระแสความเย็นสายหนึ่ง ที่แผ่ออกมาจากในปากของเขาเท่านั้น

ในยามนี้ เฟยยิงอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างมาก อันหลิงหยุนไม่ควรไปกับกงชิงเซวียนเหอเพื่อเขา

สีหน้าอันหลิงหยุนย่ำแย่อย่างหนัก : “อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า ที่ข้าจะไปกับเขาก็เพื่อเจ้า ถ้าเจ้าเกิดตายขึ้นมา ข้ากลับไปแล้วถูกท่านอ๋องขอหย่า ต่อให้ข้าต้องตายกลายเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

เฟยยิงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องถูกหย่าอยู่แล้ว เช่นนั้นไม่สู้โยนข้าทิ้งไป ไม่ต้องสนใจจะดีกว่า

"เจ้ายอมแพ้ซะเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายโดยไม่สนใจแน่ อย่างน้อยข้าจะช่วยให้เจ้ารอดก่อน ค่อยฆ่าเจ้าให้ตายทีหลัง กินซะ!" อันหลิงหยุนพยายามบีบปากของเฟยยิงให้เปิดออก แล้วยัดเม็ดยาใส่เข้าไป เฟยยิงให้ตายก็ไม่ยอมกิน อันหลิงหยุนยกเข่าขึ้น กระแทกเข้าที่ท้องเฟยยิงเต็มๆ เขาจุกจนปากเปิดออกเม็ดยาไหลลงคอ หลังจากกินยาเสร็จ เฟยยิงที่เจ็บปวดจนตัวงอใบหน้าบิดเบี้ยว ก็เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน แทบอยากเข้าไปฆ่านางเสียให้ตาย!

กงชิงเซวียนเหอที่อยู่อีกด้านพูดขึ้นว่า: "ไปกันได้แล้ว"

กงชิงเซวียนเหอหันหลังเดินเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง บนทางเดินโรยผงสีขาวที่มีพิษจนเต็มพื้น สีหน้าของอันหลิงหยุนย่ำแย่สุดขีด : "นี่เจ้าคิดจะวางยาพิษหนอนของข้าให้ตายอย่างนั้นหรือ?"

มีหนอนขนาดเท่าเมล็ดถั่วดำฝูงหนึ่ง ล้มเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้น ไม่นานทั้งหมดก็ตายลง

"พวกเจ้ากลับไป ไม่ต้องตามมาแล้ว" ใบหน้าปวดใจของอันหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นสีเขียวไปแล้ว นางใช้สายตาโกรธเคือง จ้องมองกงชิงเซวียนเหอที่หันมามองนางอยู่

“เจ้าไม่หาเรื่องมา ข้าก็ไม่หาเรื่องกลับ ทุกอย่างนี้เป็นเจ้าเองที่รนหาที่ อย่ามาโทษข้า”

กงชิงเซวียนเหอเดินนำไปด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนพยุงเฟยยิงเดินตามหลังไป เฟยยิงไม่อยากไป คิดแต่ว่าอยากจะตายไปทั้งอย่างนี้

อันหลิงหยุนโกรธเขาแทบแย่: "เจ้ากับอาหยู่นี่โง่เหมือนกันไม่มีผิด ยาที่เขาให้เจ้ามานั้นมันทำให้เจ้าทรมาน เจ้าคิดว่าเขาจะยอมให้เจ้าตายง่ายๆอย่างนั้นหรือ หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว เจ้าตามไปอย่างน้อยก็ยังปกป้องข้าได้"

เฟยยิงยิ้มหยันเย็นชา: "ข้าอยู่ในสภาพนี้ จะปกป้องอะไรเจ้าได้?"

"ข้ารักษาเจ้าได้ เจ้าวางใจเถอะ" อันหลิงหยุนต้องการเพียงเวลาเท่านั้น เฟยยิงก็จะไม่เป็นไร