ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 783

บทที่ 783 โน้มน้าว

เฟยยิงฝืนใจเดินตามอันหลิงหยุนลงเขาไป ขอเพียงกงชิงเซวียนเหอเดินไปคนเดียว ไม่ว่าจะผ่านไปยังจุดไหน ทุกที่ที่เขาเดินผ่านจะมีสัตว์ร้องครวญคำรามโหยหวนอยู่บนพื้น จากนั้นก็จะตายจากไปทันทีที่เขาเดินผ่าน อันหลิงหยุนจึงค้นพบว่า กงชิงเซวียนเหอสามารถปรุงยาพิษเองได้ แต่ที่นางกับเฟยยิงไม่เป็นไร ก็เพราะบนร่างกายของนางมีพิษ อีกทั้งเฟยยิงก็ได้กินยาของเขาเข้าไปนั่นเอง

ทั้งสองคนประคองกัน เดินตามกงชิงเซวียนเหอไปเรื่อยๆ อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “ ออกมาได้ก็ดี เจ้าก็ถือว่ามาเป็นยันต์กันภัยพิบัติให้ท่านอ๋องไปซะก็แล้วกัน

เขาทั้งร้ายกาจ ทั้งเย่อหยิ่งยโส หากปล่อยให้อยู่ที่นั่นเขาอาจจะทำร้ายท่านอ๋องได้ ทุกที่ที่เขาผ่านมีพิษที่ร้ายแรงมากแพร่กระจายจนเต็มไปหมด น่ากลัวเกินไปแล้ว! "

ชั่วขณะนั้นเอง เฟยยิงก็รู้ตัวขึ้นมาได้แล้ว เขาเพียงแค่มองอันหลิงหยุนเงียบ ๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองเดินตามกงชิงเซวียนเหอลงมาจนถึงเชิงเขา ก็ยังไม่เห็นกงชิงวี่มาเสียที

มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ที่ปลายอีกด้านของภูเขา ทั้งยังมีม้าอีกหลายตัว

หนึ่งในนั้นเห็นกงชิงเซวียนเหอ ก็รีบตรงเข้ามาหาทันที: "เจ้านาย อายู่ล่ะขอรับ?"

กงชิงเซวียนเหอในยามนี้ได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้า มีคนนำสำลีที่ด้านบนนั้นแต้มผงยาเอาไว้ มาส่งให้กงชิงเซวียนเหอรักษาแผลทันที

"อายู่ตายแล้ว!" น้ำเสียงของกงชิงเซวียนเหอเรียบนิ่ง แต่อันหลิงหยุนยังพอมองออกได้ว่าในใจเขารู้สึกไม่สบายเท่าไรนัก

"อะไรนะขอรับ " จู่ๆสีหน้าของคนถามก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทั้งยังเป็นสีหน้าที่เจ็บปวดโศกเศร้ามากอีกด้วย

"มันเกิดอะไรขึ้น อายู่ตายได้อย่างไรขอรับ?!" อันหลิงหยุนพลันเข้าใจขึ้นมาได้ในทันทีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างคนตรงหน้ากับอายู่นั้น ต้องเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

กงชิงเซวียนเหอปรายสายตากลับมามองอันหลิงหยุน ความเฉยชาเย็นเยียบในดวงตาเขาปรากฏออกมาให้เห็นเด่นชัด อันหลิงหยุนเข้าใจได้ทันทีว่า กงชิงเซวียนเหอหมายถึงอะไร

"เป็นกงชิงวี่ที่ฆ่านาง" อันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงเซวียนทันได้พูดอะไร ก็ชิงเป็นฝ่ายเปิดปากพูดออกมาเสียก่อน

กงชิงเซวียนเหอกับเฟยยิง ตกตะลึงอึ้งค้างกันโดยถ้วนหน้า คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะไม่เพียงไม่ยอมรับผิด กลับผลักเอาความผิดนั้นไปให้คนอื่น ทั้งยังผลักความผิดที่ว่านั้น ไปให้กงชิงวี่ตรง ๆ เสียด้วย

เฟยยิงอยากจะพูดอะไรออกมาบ้าง อันหลิงหยุน ก็รีบชิงเอ๋ยออกมาด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจว่า: "หรือเจ้าอยากให้พวกเราตายกันหมด นับตั้งแต่ที่เจ้าล่อลวงลักพาข้าออกมา เจ้าก็ควรรู้แล้วว่ามันไม่มีทางไหนให้หันหลังกลับไปได้อีก ถ้าเจ้าอยากตายก็รีบบอกข้าให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิ ข้าจะได้ไม่ตามเจ้าออกมา พอมาตอนนี้ทุกอย่างตกลงกันดีแล้ว ข้าก็ตามเจ้าออกมานี่แล้ว เจ้าก็ยังจะเป็นแบบนี้อีก เป็นเจ้านายของเจ้าสำคัญ หรือเป็นข้ากันแน่ที่สำคัญ?”

"นี่เจ้าพูดเรื่องบ้าบออะไรกัน?” เฟยยิงโกรธจนแทบอยากเข้าไปบีบคออันหลิงหยุนให้ตายไปซะให้พ้นๆ อันหลิงหยุนน้ำตาไหลเผาะ บทจะร้องไห้ก็ร้องออกมาได้เดี๋ยวนั้น "เจ้ารบเร้าให้ข้าตามเจ้าออกมา ข้าถึงกับทิ้งลูกของตัวเอง ทั้งยังตัดขาดความสัมพันธ์กับกงชิงวี่จนหมดสิ้น มาตอนนี้เจ้าทำกับข้าแบบนี้ เพราะอยากมีชีวิตรอดจึงไม่สนใจไยดีข้าแล้วใช่หรือไม่ ? เจ้าอย่าลืมนะว่าข้ากุมความลับเรื่องชั่วช้าของเจ้าเอาไว้ในมือ หากข้ากลับไปบอกกงชิงวี่ล่ะก็ เจ้าตายแน่! "

“เจ้าพูดจาเหลวไหล” เฟยยิงอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับไม่อาจพูดสิ่งที่อยากพูดได้ โกรธจนร้อนใจจนอกแทบจะอกแตกตายอยู่แล้ว

กงชิงเซวียนเหอนึกขบขัน: "ดูไม่ออกจริง ๆ ว่าพระชายาเสียนผู้สง่างามทรงเกียรติจะกลัวตายขนาดนี้ เมื่อเจ้าอยากเล่น ข้าก็จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนให้เจ้าเอง"

กงชิงเซวียนเหอหันกลับไปพูดว่า "นางเป็นภรรยาของกงชิงวี่ ในเมื่ออายู่ต้องตายด้วยน้ำมือของกงชิงวี่ เช่นนั้นเจ้าก็ฆ่าภรรยาของกงชิงวี่ทิ้งซะ เท่ากับเป็นการล้างแค้นให้อายู่แล้ว"

อีกฝ่ายตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่นานแล้ว เขาแทบอดรนทนไม่ไหว อยากจะเข้าไปป่นกระดูกของอันหลิงหยุนให้เป็นผุยผง

อยู่ในถิ่นศัตรู อันหลิงหยุนต้องหาทางให้ตัวเองมีชีวิตอยู่รอดถึงจะดี

"ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!" อีกฝ่ายเงื้อง่าพุ่งเข้าหาอันหลิงหยุนอย่างบ้าคลั่ง อันหลิงหยุนรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังเฟยยิงทันที เฟยยิงรู้สึกเหนือคาดอยู่บ้าง

ได้ยินเสียงอันหลิงหยุนพูดว่า: "ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นชายาของกงชิงวี่ แต่เขาก็ไม่เคยทำดีกับข้าเลยแม้แต่น้อย ที่ข้าออกมากับคนคนนี้ ก็เพื่อจะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชของเขา ถ้าเจ้าอยากฆ่าเขาล่ะก็ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้"

“ข้าก็แค่อยากรู้ว่า ที่เจ้าทำมาทั้งหมดจนถึงวันนี้ สุดท้ายแล้ว เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

กงชิงเซวียนเหอ พลันรู้สึกอยากหัวเราะเย้นหยัน หันหน้ามองตรงไปข้างหน้า: "ข้าเองก็ไม่รู้ว่าใจตัวเองต้องการอะไรกันแน่เช่นกัน ข้าตั้งตนเป็นผู้ชี้นำเหล่าราชนิกูล ก็เพราะอยากช่วยสนับสนุนส่งเสริมแผนการอันยิ่งใหญ่ เปี่ยมความทะเยอทะยานของท่านพ่อ หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะไม่อยากเป็นคนธรรมดา หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะ อยากแย่งชิงให้ตัวเองได้มาซึ่งตำแหน่งอันเป็นที่หนึ่งของประเทศต้าเหลียงก็เป็นได้กระมัง"

"อันที่จริงแล้ว ในประเทศต้าเหลียงแห่งนี้ไม่มีสถานที่ไหนเลย ที่มันควรค่าพอให้เจ้าต้องไล่ตามไขว่คว้า หากข้าเป็นเจ้า ข้าขอยอมตายเพื่อให้ได้ออกไปจากประเทศนี้ ไปค้นหาดินแดนว่างเปล่าที่ไม่ขึ้นตรงกับใคร แล้วก่อร่างสร้างตัวให้ประสบความสำเร็จในอาชีพของตน แม้ว่าสิ่งที่ข้าพูดจะฟังดูโหดร้ายไปหน่อย แต่การที่เจ้าเอาแต่ก่อความวุ่นวาย สร้างความระส่ำระสายอยู่อย่างนี้ มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรขึ้นมาเลย ไม่สู้ให้เจ้าเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรกดีกว่า มีประเทศเล็กๆบางประเทศ ที่ได้ล่มสลายไปเมื่อนานแสนนานมาแล้ว หากเจ้าสามารถเข้าครอบครองสถานที่เช่นนั้นได้ จากนั้นก็ค่อย ๆ สร้างเสริม ค่อยๆ ขยับขยายดินแดนของตัวเองให้ยิ่งใหญ่กว้างไกล ข้าคิดว่าอย่างน้อย เจ้าก็คงมีกำลังไพร่พลหลักเป็นของตัวเอง อย่างไรก็ดีกว่าต้องมาหลบหนี คอยซ่อนตัวจนหัวซุกหัวซุน ถึงขั้นต้องไปพึ่งพาคนอื่นมาทำศึกสงครามกับประเทศต้าเหลียงอยู่อย่างนี้

เจรจากับเสือขอหนังเสือ (เป็นการเปรียบเทียบว่า เจรจากับคนร้าย เพื่อให้สละผลประโยชน์ของตัวเอง ย่อมเป็นเรื่องที่ยากจะทำสำเร็จ) วิธีการนี้ใช้แก้ปัญหาไม่ได้หรอกนะ

หากเจ้าต้องการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวกับต้าเหลียง แน่นอนว่า จำเป็นต้องมีกองกำลังทหารที่แข็งแกร่ง เมื่อไม่มีกองกำลัง แล้วเจ้าจะเผชิญหน้าอย่างไรได้?

ทำไมพ่อของเจ้ากับพวก ถึงได้อยากยึดครองประเทศต้าเหลียงกันล่ะ?

สำหรับพวกเขาแล้ว แค่เพราะไม่พอใจที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงลำเอียงก็เท่านั้น แต่เจ้าลองถามใจตัวเองดูเถอะว่า ประเทศต้าเหลียงในตอนนี้ เป็นก้อนเนื้อชิ้นใหญ่อันแสนอ้วนพีจริงๆน่ะหรือ?

ได้ครองบัลลังก์ฮ่องเต้แล้วอย่างไร? ไม่ใช่ว่าก็ยังต้องใส่ใจดูแลทุกข์สุข ใส่ใจความเป็นอยู่ของประชาชนในประเทศหรอกหรือ?

ประเทศต้าเหลียงทั้งไม่มีเงิน ไม่มีอาหาร ด้อยกว่าประเทศอื่นทุกประการ

ข้าไม่รู้จริงๆว่าจะมาทำอะไรกันที่นี่ มีอิสระมีเสรี มีชีวิตเป็นของตัวเอง มันไม่ดีหรอกหรือ?

ไม่ว่าดินแดนของต้าเหลียงจะกว้างใหญ่แค่ไหน สถานที่ที่ฮ่องเต้จะเสด็จไปได้ ก็มีแค่มุมหนึ่งของวังหลวงก็เท่านั้น ไฉนเลยจะมีชีวิตเป็นตัวของตัวเอง มีความสุขได้อย่างเจ้า เจ้าอยากมาหนานอี้ เจ้าก็มาได้ เจ้าอยากไปประเทศเฟิ่ง เจ้าก็ไปได้ ข้างกายเจ้ามีคนที่พร้อมถวายความจงรักภักดี ในมือเจ้ามีเงินทองนับไม่ถ้วน เจ้าอยากได้อะไรก็ล้วนมีทั้งหมด อีกทั้งไม่ต้องมาห่วงใย มากังวลใจเรื่องภัยแล้ง เรื่องน้ำท่วมในประเทศต้าเหลียง แต่ทั้งหมดที่ข้าว่ามานี้ ฮ่องเต้แห่งต้าเหลียงทำไม่ได้!”