ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 785

บทที่ 785 บังคับปล้นชิง

คนทั้งหมดถูกจับได้อย่างรวดเร็ว หน้าไม้ของพวกเขาถูกชิงไปแล้ว ยังมีเหลือในกล่องอีกสองกล่อง ทั้งหมดล้วนถูกชิงไปด้วยเช่นกัน

กงชิงเซวียนเหอไม่ได้กลับไปกับรถม้า แต่สั่งให้อาเสี้ยวขนกล่องกลับไปก่อน คนเหล่านั้นต่างก็ถูกจับตัวไปทั้งหมด

อันหลิงหยุนกับกงชิงเซวียนเหอยังรั้งอยู่ นางแปลกใจ: "เจ้าไม่ไปนี่เป็นเพราะ มีเรื่องอะไรที่ต้องจัดการอย่างนั้นหรือ?"

กงชิงเซวียนเหอไม่ตอบ เพียงไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาหา เป็นชายหนุ่มอายุไม่มากคนหนึ่ง อีกฝ่ายอายุราว ๆ ยี่สิบเห็นจะได้ ในมือถือหนากากหนังใบหน้ามนุษย์มาด้วยสองชิ้น แล้วส่งให้กงชิงเซวียนเหอ เขารับมาพลางส่องกับกระจกเพื่อสวมให้เข้าที่ อันหลิงหยุนรู้ว่านางเองก็ต้องสวมมันด้วยเช่นกัน เมื่อสวมเสร็จแล้ว ก็มอบเสื้อผ้าแบบเดียวกันกับสองคนที่มาเมื่อครู่ ส่งไปให้กับอันหลิงหยุนและกงชิงเซวียนเหอได้สวมใส่

"เจ้าไปเปลี่ยนในป่าทางนั้น อย่าไปไกลล่ะ" พูดพบกงชิงเซวียนเหอก็เริ่มถอดเสื้อคลุมออก อันหลิงหยุนไปที่ป่าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงค่อยกลับมารวมตัวกับกงชิงเซวียนเหอ

คนเมื่อครู่เอาเสื้อผ้าของทั้งสองคนไป กงชิงเซวียนเหอหยิบดาบบนพื้นขึ้นมา ส่งให้อันหลิงหยุนเล่มหนึ่ง ทั้งสองคนถือดาบคนละเล่ม แล้วเดินออกไปพร้อมกัน

ระหว่างทาง กงชิงเซวียนเหอมองตามรอยล้อรถที่ทิ้งร่องรอยไว้ กับหญ้าบนพื้นผืนใหญ่ที่ถูกเหยียบราบเป็นแนว แกะรอยตามหารังกบดานของพวกคนเหล่านั้น

ทั้งสองคนเดินผ่านป่า จนทะลุเข้าไปถึงเชิงเขาแห่งหนึ่ง มีหมู่บ้านที่ดูไม่เด่นสะดุดตาอยู่ตรงนั้น กงชิงเซวียนเหอ กับอันหลิงหยุน แวะหยุดที่หมู่บ้านนั้นครู่หนึ่ง เพื่อตัดสินใจว่าจะไปกันต่อทางไหนดี

"นี่เจ้าคิดจะฆ่าคนปิดปาก หรือคิดจะไปชิงเอาแบบร่างที่ใช้ทำหน้าไม้?" อันหลิงหยุนเอ่ยถาม

กงชิงเซวียนเหอหันมองอันหลิงหยุน พลางยกยิ้มอย่างสบายใจ : "เจ้าฉลาดถึงขนาดนี้ มองไม่ออกจริงๆน่ะหรือ?"

"เจ้าคิดจะฆ่าคนปิดปาก แล้วชิงเอาแบบร่างไป" อันหลิงหยุนพูดออกมาตรง ๆ ไม่มีอ้อมค้อม

กงชิงเซวียนเหอยิ้มเย็น: "ว่ากันว่าฉลาดเกินไปมักจะไม่ดี แต่เจ้าฉลาดเกินไปแล้วจริงๆนั่นล่ะ"

กงชิงเซวียนเหอหมุนตัวไปสังเกตรอบๆ: "เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปดูข้างในหน่อย"

"ข้าจะเข้าไปกับเจ้า ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ ตอนนี้ร่างกายข้าแข็งแรงไม่น้อยแล้ว" อันหลิงหยุนรู้สึกว่า อันที่จริงการอยู่คนเดียวลำพังอาจไม่ปลอดภัย ไม่สู้ตามกงชิงเซวียนเหอไป น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

"ไปเถอะ" กงชิงเซวียนเหอเพียงยกยิ้ม แล้วหันหลังเดินเข้าไป

ทั้งสองเข้ามาถึงหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ดูไม่เหมือนบ้านคนธรรมดา แต่เป็นรูปแบบบ้านของคนที่ร่ำรวยทั้งหมู่บ้านเลยทีเดียว

ตรงหน้าประตูยังมีหินสลักตั้งตระหง่าน ประตูเป็นสีแดงเจิดจ้า

มีเสียงเด็ก ๆ เล่นกันเจี๊ยวจ๊าวอยู่ข้างใน ขณะที่กงชิงเซวียนเหอกำลังจะทะยานเข้าไป กลับถูกอันหลิงหยุนคว้าตัวไว้

กงชิงเซวียนเหอหันไปมองอันหลิงหยุน นางจึงเอ่ยขึ้นว่า: "ถ้าเจ้าสามารถรับเอาไว้เพื่อใช้งานได้ล่ะก็ ไม่เพียงแต่เจ้าจะได้รับทักษะฝีมือของพวกเขา ทั้งยังไม่ต้องให้เลือดเปื้อนมือของเจ้าโดยไม่จำเป็นด้วย แบบนี้จะไม่ดีกว่าหรอกหรือ?”

กงชิงเซวียนเหอกลับย้อนถามไปว่า "หากจะเปรียบเทียบระหว่างคนข้าได้ฆ่าไป เมื่อเทียบกับคนที่กงชิงวี่ได้ฆ่าไป นับว่าน้อยอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่น้อย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าคนมากกว่าเจ้า ข้าก็ยังจะหยุดเจ้าอยู่ดี จงผ่อนปรนเมื่อใดก็ตามที่ผ่อนปรนได้ หากเจ้ายอมปล่อยพวกเขาไป สักวันหนึ่งก็จะมีคนยอมปล่อยเจ้าไปเช่นกัน"

"ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครปล่อยข้า ถ้าพวกเขาเก่งจริงก็มาเจอข้าตัวต่อตัวได้เลย เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่า ข้าคนนี้อาจจะใช้ชีวิตมาเพียงพอแล้วก็เป็นได้" กงชิงเซวียนเหอพูดจบ ก็เหินทะยานขึ้นไปทันที อันหลิงหยุนจึงหมุนตัวแล้วเดินไปที่อื่น

กงชิงเซวียนเหอขึ้นไปแล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าอันหลิงหยุนไม่มีวรยุทธ จึงหันกลับมาคิดว่าจะพานางขึ้นมาข้างบนด้วย แต่กลับไม่เห็นนางแม้แต่เงาแล้ว

กงชิงเซวียนเหอหันหน้าไปมองในลานบ้าน เพิ่งจะเข้าไป เขาก็ถูกคนเข้ารุมล้อมทันที คนที่มารีบพาเด็ก ๆ ออกไปก่อน เด็กสองคนร้องเรียกเขาว่าท่านลุงร้องเสียงดังลั่น แต่ผู้หญิงคนหนึ่งรีบเข้ามาปิดตาของเด็ก ๆ ไว้ แล้วดึงดันพาเด็ก ๆ ออกไปทันที

ในลานบ้านมีคนอยู่นับสิบคน มีชายผมสีดอกเลาคนหนึ่งเป็นผู้นำกลุ่ม

ชายคนนั้นมองสำรวจกงชิงเซวียนเหอ "เจ้าไม่ใช่เจ้ารอง เจ้าเป็นใครกัน?"

ความหมายคือ กงชิงเซวียนเหอไม่ได้ฆ่าคนไปมากมายนัก

กงชิงเซวียนเหอถือดาบเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วพาดดาบลงบนคอนาง:

"หากตอนนี้ข้าฆ่าเจ้าซะ กงชิงวี่จะต้องเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นแน่"

อันหลิงหยุนยังคงยืนนิ่ง ย้อนถามกลับไปว่า: "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า เขาจะต้องเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่?"

“ในสายตาเขา เจ้าสำคัญยิ่งกว่าประเทศต้าเหลียงเสียอีก”

"ถ้าอย่างนั้นไม่สู้ให้เจ้าลองใช้ข้าข่มขู่เขา แล้วมาดูกันว่า เขาจะยอมมอบประเทศต้าเหลียงให้เจ้าหรือไม่? " อันหลิงหยุนเยาะเย้ยถากถางในที สีหน้าของกงชิงเซวียนเหอคล้ำทะมึนจมดิ่ง กดน้ำหนักดาบที่คอของนาง อันหลิงหยุนยกมือขึ้นผลักดาบของเขาออกไป

"แม้ว่าเจ้ากับข้า จะมีมุมมองความคิดที่แตกต่างกันไปในแบบของตัวเอง แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูกัน อย่างน้อยพวกเราก็ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้ ข้าขอพูดแบบไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน ว่าเจ้ากับกงชิงวี่น่ะ เป็นคนประเภทเดียวกันเลย ต่างก็เป็นคนที่มีใจคิดถึงใต้หล้าทั้งคู่ กงชิงวี่จะไม่มีทางให้ประเทศต้าเหลียง ต้องล่มสลายสูญสิ้นเพื่อข้า เจ้าจะไม่ยอมให้วงศ์ตระกูลต้องล่มสลายสูญสิ้นเพื่อหยุนโล่ชวน หากตอนแรกเจ้ายอมปล่อยวางหน้าที่ ความรับผิดชอบทั้งหลายได้ ในวันนี้เจ้าก็จะยังคงเป็นอ๋องชินจง จะยังเป็นพี่ชายที่แสนดีของหยุนโล่ชวน

หากเจ้าพิจารณาใคร่ครวญให้ลึกซึ้งรอบคอบเจ้าจะรู้ แต่สุดท้ายเจ้าก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น "

กงชิงเซวียนเหอที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยตอบทั้งสีหน้าเย็นชา:“ อย่างนั้นหรือ?”

เขาไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว เรื่องทุกอย่างในอดีตล้วนผ่านไปแล้ว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่อยากจะเอ่ยถึงอีกต่อไป

เขาทำเป็นมองข้ามคำพูดของอันหลิงหยุน ถามเพียงว่า: "เจ้าจะให้ข้าไปที่ไหน?"

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรมาก เดินตรงเข้าไปยังภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ด้านหลังหมู่บ้าน เดินไปพลางพูดไปพลางว่า:“ พวกเขาอยู่ที่นี่ นั่นก็เพราะว่าในเขาลูกนี้มีแร่เหล็กอยู่ หน้าไม้ของพวกเขาเป็นหน้าไม้เหล็ก เป็นสิ่งที่ต้องใช้เหล็กผลิต รวมถึงการฝึกฝนขัดเกลา จึงจะออกมาเป็นอย่างนั้นได้ ดังนั้นในภูเขาลูกนี้จะต้องมีของดี ในเมื่อพวกเขาพากันหลบหนีไปอย่างรีบเร่ง ย่อมจะต้องทิ้งบางสิ่งเอาไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเราแค่ลองไปหา ๆ ดู ไม่แน่ว่าอาจจะได้เจออะไรบ้างก็เป็นได้ "

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า การไล่ตามคนเหล่านั้น อย่างไรก็ยังต้องฆ่าคนอีกอยู่ดี ไม่สู้หากระบวนการที่ผลิตออกมาได้ด้วยตัวเอง อย่างนี้ต่างหาก ถึงจะเป็นวิธีการที่เหมาะสมกว่า