ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 786

บทที่ 786 เป็นประเทศต้าเหลียงที่ทำไม่ถูก

มีหรือที่กงชิงเซวียนเหอ จะไม่เข้าใจความหมายของอันหลิงหยุน ระหว่างทางที่เดินไปจึงพูดขึ้นว่า: "พวกเขาจะหนีไปก็ย่อมได้ ไม่แน่ว่าบางทีข้าอาจหาตัวพวกเขาไม่พบ แต่หากเจ้าหาภาพร่างต้นแบบไม่พบ ข้าก็อาจส่งคนไปตามหา แล้วฆ่าพวกเขาทิ้งซะ"

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดข่มขู่ อันหลิงหยุนกลับดูสงบนิ่งอย่างมาก: "ขอแค่ไม่มาฆ่าคนต่อหน้าข้า ข้าก็ไม่สนใจนักหรอก จะอย่างไรก็ได้"

"หืม?" กงชิงเซวียนเหอมองอย่างงุนงง

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า: "ข้ากลัวเลือด!"

"....."

จู่ๆกงชิงเซวียนเหอก็พลันรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก

อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า "บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ ทำตัวสุภาพกับข้าหน่อย ถ้าตัวทำตัวดีๆ ข้าอาจจะถือว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้าก็พอได้อยู่นะ"

"เจ้า?"กงชิงเซวียนเหอนึกอยากหัวเราะให้ฟันหัก อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา ตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นภูเขาไป

ทั้งสองเดินเร็วพอสมควร ไม่นานก็เข้าไปในหุบเขาได้แล้ว

ในหุบเขานั้นมีทางสายหนึ่งที่ใช้ขึ้นไปด้านบน ทั้งยังเป็นเส้นทางที่กว้างขวางอย่างมาก บนพื้นมีร่องรอยของล้อรถเป็นร่องให้เห็นมากมาย ในเวลานี้เอง อันหลิงหยุนก็พูดขึ้นว่า: "รถที่ขึ้นไปบนภูเขาล้วนเป็นรถเปล่า นั่นเพราะรอยล้อเป็นร่องตื้นๆ แต่รถขาลงกลับมีน้ำหนักมาก เพราะรอยล้อรถล้วนเป็นร่องลึก นี่แสดงให้เห็นว่าตอนที่ขึ้นเขาไป ไม่มีอะไรอยู่บนรถเลยสักอย่าง แต่พอขาลง บนรถต้องบรรทุกของที่มีน้ำหนักมากลงมา มีความเป็นไปได้ว่า อาจจะเป็นแร่เหล็ก หรืออีกนัยหนึ่งก็คือหน้าไม้เหล็ก "

"ความช่างสังเกตของเจ้านี่ไม่เลวเลยทีเดียว" กงชิงเซวียนเหอมองไปบนภูเขา ทั้งสองคนเดินขึ้นไป ยังไม่ทันไปถึงที่นั่น ท้องฟ้าก็มืดลงเสียก่อนแล้ว

บนภูเขาไม่มีของอะไรให้กิน อันหลิงหยุนไปหาผลไม้ป่ามาจำนวนหนึ่ง กงชิงเซวียนเหอจับงูมาได้ตัวหนึ่ง แต่อันหลิงหยุนนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ทำใจกินเจ้าตัวนี้ไม่เคยได้เลยจริง ๆ นางจึงแค่ดูกงชิงเซวียนเหออย่างเดียว ส่วนนางก็กินผลไม้ของตัวเองไป

ทั้งสองคนพักผ่อนครู่หนึ่ง พอดึกสงัดก็เริ่มจุดคบไฟ แล้วค้นหาแหล่งแร่เหล็กในเขาลูกนี้

ค้นหากันกว่าครึ่งค่อนคืนจึงหาพบในที่สุด อีกทั้งนอกพื้นที่แหล่งแร่เหล็ก ยังมีลานถลุงแร่อยู่ด้วยพร้อมสรรพ

หลังจากพักผ่อนครึ่งคืน อันหลิงหยุนตื่นเช้ามา ก็ไปตรวจสอบแหล่งแร่ทันที กงชิงเซวียนเหอเข้าไปดูในเหมือง เห็นอันหลิงหยุนกำลังตรวจสอบลานถลุงแร่อยู่

จนเที่ยงแล้วทั้งสองคนถึงเพิ่งได้เจอหน้ากัน กงชิงเซวียนเหอส่งสัญญาณไฟ คนของเขาใช้เวลาเพียงครึ่งวัน ก็สามารถตามหาตัวเขาพบได้แล้ว

"เจ้าพบอะไรแล้วอย่างนั้นหรือ?" อันหลิงหยุนเริ่มจะหิวขึ้นมาบ้างแล้ว นางไปเจอเนื้อตากแห้งกับข้าวสารจำนวนหนึ่งอยู่ในห้องพัก ซึ่งอยู่บริเวณด้านนอกลานถลุงแร่

กงชิงเซวียนเหอนั่งลงอีกด้าน พลางมองอันหลิงหยุนอย่างแปลกใจ: "เจ้าลองทายดูสิ?"

"ด้านล่างของภูเขาลูกนี้ทั้งลูก ล้วนเป็นแร่เหล็กล่ะสิ?" อันหลิงหยุนพูดไปพลาง มือก็ทำอาหารไปพลาง ตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาของกงชิงเซวียนเหอจับจ้องอยู่ที่นางอย่างไม่ละสายตา

"ทั้งหมดนั้นเอาไปสร้างหน้าไม้เหล็กได้ ใช้อย่างไรก็ใช้ไม่หมด"

“นั่นก็ไม่แน่เสมอไป แร่เหล็กจำนวนมากมายมหาศาลขนาดนี้ สามารถเอาไปใช้ทำอาวุธในการสงครามได้ ในกรณีนี้ขอเพียงมีคนเสียอย่าง เจ้าก็สามารถโค่นล้มประเทศต้าเหลียงได้แล้ว อีกทั้งในยามขาดแคลนเงินทอง เจ้าก็ยังสามารถขายอาวุธได้อีกด้วย แต่ว่าที่นี่เป็นที่ของประเทศหวูโย จะอย่างไรท้ายที่สุดก็ไม่ใช่ที่ของเจ้า หากว่าถูกพบเข้า เจ้าก็ต้องเป็นฝ่ายไป ดังนั้นเจ้าจะทำอะไรก็ระมัดระวังให้ดีด้วยล่ะ "

"น่าเสียดายแล้วที่เจ้าเกิดมาเป็นผู้หญิง!"

"ไม่น่าเสียดายหรอก ข้ามีลูกชาย และลูกชายของข้าจะต้องกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคตอย่างแน่นอน"

อันหลิงหยุนพูดอย่างราบเรียบสงบนิ่ง นั่งลงสายตาจ้องมองที่กองไฟ

การใช้ชีวิตอยู่รอดในป่า นับเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่งสำหรับนาง

กงชิงเซวียนเหอถามว่า: "หากข้าให้เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้า เจ้าจะยอมอยู่หรือไม่?"

"เจ้าคิดจะฆ่าสามีของข้า ข้าไม่มีทางยอมอยู่ต่อ ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ข้ายอมอยู่ แต่กงชิงวี่ก็ไม่มีทางตกลงแน่ เขาจะฆ่าเจ้า เมื่อไหร่ที่เขาจับเจ้าได้ เขาจะต้องฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน"

“ข้าไม่ยอมให้เขาจับข้าได้หรอก”

กงชิงเซวียนเหอมั่นใจสุดขีด แต่อันหลิงหยุนกลับหัวเราะออกมา

"หัวเราะอะไร?"

"เจ้าบอกว่าจะไม่ยอมให้เขาจับเจ้าได้ ทำให้รู้เลยว่า ในใจเจ้าก็รู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ อีกทั้งเจ้ายังกลัวเขาด้วย เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเป็นฝ่ายไล่ล่าตามจับเจ้ามาตลอด ส่วนเจ้าก็เป็นฝ่ายต้องคอยหลบคอยหนีไปจนทั่ว"

"สิ่งที่ข้ารู้ยังมีอีกมากจนทำให้เจ้าเชื่อไม่ลงได้เลยเชียวล่ะ จริงๆแล้วเครื่องจักรกลเหล่านี้เป็นของรุ่นดั้งเดิมมากแล้ว แต่นำมาใช้กับที่นี่ก็ถือว่าเพียงพอแล้วล่ะ ข้าสามารถแยกแยะและเรียบเรียงขั้นตอนแต่ละขั้นตอนแบบง่าย ๆ ให้เจ้าได้ อีกเดี๋ยวให้เจ้านำกระดาษพู่กันมา ข้าจะวาดรูปให้ แล้วจะทำเครื่องหมายบ่งชี้ไว้ให้เจ้าที่ด้านล่าง เจ้าจะสังเกตเห็นได้แน่นอน จะให้ดีเจ้าควรอาศัยช่วงเวลาที่ข้ายังอยู่ที่นี่ ลองทำตามขั้นตอนการผลิตดูสักครั้ง หากมีตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง ข้าจะได้ชี้แนะให้เจ้าได้ "

กงชิงเซวียนเหอแทบไม่กล้าเชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบางคนหนึ่ง จะมีพรสวรรค์มากมายขนาดนี้

แต่เขาก็อยากเปิดหูเปิดตาเรียนรู้ เรื่องการหล่อหน้าไม้จากเหล็กด้วยตาตัวเองสักครั้ง

"ข้ามีสมุดบันทึกอยู่นี่แล้ว เจ้าวาดเถอะ” กงชิงเซวียนเหอ ยื่นกระดาษกับพู่กันให้อันหลิงหยุน นางจึงเดินไปและเริ่มวาดภาพให้เขาตามขั้นตอน ที่ด้านล่าง ยังมีการทำสัญลักษณ์บางจุดที่ต้องใช้ความระมัดระวัง รวมถึงการควบคุมอุณหภูมิการหลอมเหล็กอีกด้วย

กงชิงเซวียนเหอหยิบมันขึ้นมาดู หันไปมองนาง: "ทำไมเจ้าถึงมอบสิ่งเหล่านี้ให้ข้า ข้าอาจฆ่าเจ้าทิ้ง ไม่ปล่อยให้เจ้าได้กลับไปก็เป็นได้"

“เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น เจ้าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ จนถึงทุกวันนี้ทุกคนที่อยู่รอบตัวเจ้า ก็ล้วนทุ่มเททั้งใจกายเพื่อติดตามเจ้า ซึ่งเรื่องนี้แม้แต่กงชิงวี่เอง ก็ยังไม่อาจทำได้ขนาดนี้”

“ ... ต่อให้เจ้าจะพูดแบบนั้น ข้าก็ไม่ใจอ่อนเมตตาเจ้าหรอกนะ หากปล่อยเจ้าไว้ ก็เท่ากับเก็บหายนะร้ายแรงไว้กับตัวชัดๆ”

"ปล่อยข้าไว้ก็ไม่แน่ว่าจะส่งผลเสียกับเจ้านี่ อย่างน้อยข้าก็จะไม่ได้จะฆ่าเจ้า ขอแค่ไม่ใช่กงชิงวี่ แต่เป็นคนอื่นที่คิดจะฆ่าเจ้า ข้าก็จะหยุดเขาเอาไว้!”

"ทำไม?"

“แม้ว่าพวกราชนิกูลจะเคยทำผิดพลาดมาก่อน แต่ประเทศต้าเหลียง ก็ไม่ได้จัดการให้มันเหมาะสม ถ้าให้ข้าจัดการกับเรื่องนี้ล่ะก็ ประการแรก ข้าจะขับไล่พวกเจ้าออกไปจากเมืองหลวง ไม่ให้กลับเข้าสู่ตำแหน่งได้อีกตลอดกาล ประการที่สอง สั่งประหารคนที่เป็นเสาหลักทั้งหลาย ส่วนพวกที่เหลือ ใครที่ควรถูกเนรเทศ ก็สั่งเนรเทศ ใครที่ควรได้อยู่ต่อ ก็ได้อยู่ต่อ ประการที่สามคือ ฆ่าหมดไม่ให้เหลือ

ทำอย่างนี้กับพวกเจ้า ย่อมเป็นการทรมานอย่างไม่ต้องสงสัย

แน่นอนว่าเป็นเพราะประเทศต้าเหลียงที่ทำไม่ถูก

พวกเจ้าต่างก็ถูกกดขี่มาเนิ่นนาน ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่เฉกเช่นเมืองหลวงนั่น เจ้าจะถูกผู้คนมองอย่างไรบ้างล่ะ?

ต้องถูกบีบคั้น ต้องอดทนอดกลั้นนานๆเข้า ไม่ลุกขึ้นมาต่อต้านบ้างก็แปลกแล้ว!"

จู่ ๆ กงชิงเซวียนเหอก็ไม่อาจหาคำพูดใด ๆ ที่จะใช้โต้แย้งออกไปได้แม้แต่คำเดียว