ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 795

บทที่ 795เปลี่ยนรสชาติ

เฟยยิงและอะเสี้ยวมาถึงในตอนกลางวัน ตอนมาถึงอันหลิงหยุนและกงชิงเซวียนเหอต่างคนต่างนอนพักอยู่บนเตียง สองคนรออยู่ครู่หนึ่งก็ไม่มีใครให้ความสนใจ ถึงเข้าไปในห้อง

กำลังจะพักผ่อนในห้อง สองคนก็เดินออกมา

อันหลิงหยุนตื่นจากการพักผ่อน กงชิงเซวียนเหอเตรียมตัวจะออกเดินทาง

ส่วนคนที่เหลือล้วนไม่พาไปด้วย เพียงแค่พาอันหลิงหยุนและอะเสี้ยวเฟยยิง

สี่คนกลับไปยังบ้านเรือนที่นั่น

“เจ้าแน่ใจว่าจะไม่ถูกพบเจอที่นี่?” อันหลิงหยุนได้พบเจอคนที่กล้าหาญ คนอย่างกงชิงเซวียนเหอนี้หาได้ยากนัก

“ก็คืออยากให้พวกเขาหาเจอ ใช้ให้เจ้าทำข้อตกลง” กงชิงเซวียนเหอนั่งลง ดื่มน้ำชาอย่างสบายๆ ในบ้านสร้างโรงละคร ข้างบนกำลังร้องเพลง กงชิงเซวียนเหอฟังการละเล่นบอกอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ กงชิงเซวียนเหอถาม “เจ้าไม่มีความสุขใช่หรือไม่?”

“ทางที่ดีเจ้าจะรีบสักหน่อย ไม่อย่างนั้นกงชิงวี่มาแล้ว จะพาข้ากลับ สิ่งที่เจ้าคิดไว้ก็จะมาสามารถทำได้”

กงชิงเซวียนเหอไม่ตอบอะไร ดูการแสดงบนเวทีอย่างเคลิบเคลิ้ม

ตอนเช้าของวันถัดไปเฟิงอู๋ฉิงก็ตามหาจนเจอ ซู๋มู่หรงและจุนโม่ซ่างก็อยู่

“ส่งคนมาให้ข้า”

อันหลิงหยุนยังไม่ตื่น ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างนอก

ลุกขึ้นไปดู กงชิงเซวียนเหอก็อยู่

“พวกเจ้าอยากพานางไปข้าก็จะรับปาก แต่พวกเราต้องทำข้อตกลงการค้ากัน ข้าอยากทำการค้าที่นี่ ถางที่ดิน สัญญาเหมือนเกลือ ข้าจะจ่ายภาษีค่าเช่าให้พวกเจ้าอย่างแน่นอน”

“เจ้าไม่ให้ ก็ต้องตาย”

เฟิงอู๋ชิงมีสีหน้าไม่ดี เขาน้อยครั้งที่จะได้รับบาดเจ็บ แต่กงชิงเซวียนเหอทำได้

“พวกเจ้าไม่รับปาก ตายแล้วข้าก็ไม่มอบให้ ไม่ต้องพูดถึงเมื่อคืนพวกเรานอนด้วยกัน เรื่องนี้ต้องพูดออกมา ดูว่านางจะกลับไปได้อย่างไร”

กงชิงเซวียเหอประสานมือไว้ด้านหลัง มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย

อันหลิงหยุนไม่มีทางเลือก ไม่แกล้งตายก็คงไม่ตาย ถ้ากงชิงวี่ได้ยิน เขาไม่รู้จะตายยังไงเลย

“งั้นหรือ งั้นเจ้าก็ยิ่งสมควรตาย” เฟิงอู๋ฉิงก้าวไปหากงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนผลักประตูออกไปข้างนอก

เฟิงอู๋ฉิงหยุดลงอันหลิงหยุนพูดว่า “ข้าจะไปกับพวกเจ้า พวกเจ้ารับปากเขาเถอะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า ตอนที่กระบวนการคิดวิปริตที่สุดในชีวิต ก็คือตอนนี้ ทำเรื่องที่น่าขยะแขยงที่สุด

กงชิงเซวียนเหอมุมปากยิ้มมากขึ้น “ดูสิ”

เฟิงอู๋ฉิงใบหน้าไร้ความรู้สึก “ที่นี่คือหวูโยกั๋ว ถ้าเจ้าวางแผนจะไปหนานอี้ข้าอาจจะรับปาก ที่นี่ถามผิดแล้ว”

กงชิงเซวียนเหอมองไปทางจุนโม่ซ่าง “เจ้าว่าอย่างไร?”

“เฮอ......ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ในมือของข้ามีหลักฐานบางอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์ เจ้าไม่คู่ควรกับข้า ข้าก็หยิบออกมา ในนี้มีเรื่องมากมายเกี่ยวกับแม่ของเจ้า เจ้าอยากฟังหรือไม่?”

จุนม่ซ่างสีหน้ามืดมน “แม่ของข้าตายไปแล้ว!”

“แต่สถานะของนางก็ยังเป็นปริศนา พ่อของเจ้าก็เคยบอกกับเจ้า”

“........”จุนโม่ซ่างกัดฟัน “ฮึ!”

อันหลิงหยุนกลับไม่รู้เรื่องนี้ นางไปดูกงชิงเซวียนเหอ กงชิงเซวียนเหอมองอันหลิงหยุน “ข้าไม่เคยคิดที่จะปล่อยเจ้าไป ข้าไม่ได้จะใช้เจ้าไปแลก”

อันหลิงหยุนหดหู่ใจ นางไม่เคยคิดจะไม่ไปเลย

คนต่างไปกันหมดแล้ว สีหน้าของกงชิงเซวียนเหอค่อยๆคลายลง แต่ที่มาแทนที่คือความไม่แยแสของเขา

กงชิงเซวียนเหอหันกลับเข้าไปในห้อง เห็นอันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง กลับมีบางอย่างไม่สบายใจ “เจ้าโกรธหรือไม่?”

อันหลิงหยุนยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มไปอึกหนึ่ง มีคนส่งกับข้าเข้ามา นางก็กินอย่างไม่เกรงใจ

กงชิงเซวียนเหอถาม “ไม่โกรธสักนิดเลยหรือ?”

“ยังไม่ถึงขั้นโกรธไม่โกรธ ในเมื่อเจ้าพาข้ามาเพื่อยื้อกับพวกเขา ก็ควรจะรู้ กงชิงวี่ต้องรีบมาแน่ คนพวกนั้นของเจ้าต้องเร่งมือหน่อย ไม่งั้นก็จะถูกจับได้ ถูกจับได้ก็อยากเป็นที่ล่วงรู้เรื่องขุดเหมืองแร่”

กงชิงเซวียนเหอค่อนข้างหดหู่ “ทำไมเจ้าเหมือนรู้ไปหมดทุกอย่างอย่างนั้น?”

“เจ้าอยากรู้ไม่ใช่หรือ ข้ามีวิธีการอย่างไร ทำให้เจ้าไม่ต้องไป ยามทำเหมืองเหล็กก็สามารถทำหน้าไม้เหล็กได้?”

“เจ้าคิดว่าไง?”กงชิงเซวียนเหอพึ่งพาอันหลิงหยุนได้มากขึ้น “เสียดายที่เจ้าเป็นหญิง ถ้าไม่ คงดีจะดีมาก!”

“ข้าก็นับว่าเป็นผู้ชาย และก็เป็นคนประเทศต้าเหลียง บางทีข้าอาจจะเป็นกงชิงวี่คนที่สอง จะเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร?”

“นั่นไม่แน่ บางทีเจ้าอาจจะเกี่ยวข้องกับข้า”

“ชาติหน้าละกัน”

“ลองพูดมาสิ จะให้ข้าอยู่นี้ได้อย่างไร?”

“เจ้าแกล้งตายมาตั้งหลายครั้งขนาดนั้น เจ้ายังจะถามข้าอีกหรอ?”

กงชิงเซวียนเหอตะลึง เข้าใจกลับมามองที่อันหลิงหยุน “เกรงว่าครั้งนี้จะหลอกกงชิงวี่ได้ไม่ง่ายนัก เขาฉลาดมาก ทุกครั้งที่ข้าแกล้วตายเขาล้วนแต่รู้ทัน ครั้งนี้เขาจะไม่รู้หรือ?”

“ถ้าเจ้ากระโดดจากหน้าผาละ?” อันหลิงหยุนมองกงชิงเซวียนเหอ ถ้ากงชิงเซวียนเหอมีความคิดอะไร หัวเราะอยู่นาน หยิบอาหารขึ้นมาเล็กน้อยให้อันหลิงหยุน

“รีบกินเถอะ กินแล้วก็ไปหาสถานที่กัน”

อันหลิงหยุนที่กินข้าวอยู่ในใจก็เกิดเศร้า อิจฉากงชิงเซวียนเหอไปตาย เพื่อความหวังสุดท้ายของหยุนโล๋ชวน แต่ในที่สุดความรู้สึกของกงชิงเซวียนเหอก็เปลี่ยนไปแล้ว