ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 796

บทที่796  นางปีศาจไร้เมตตา

หลังจากที่ทั้งสองออกจากลานแล้ว กงชิงเซวียนเหอและอันหลิงหยุนก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าท่าทาง หาสถานที่ตรงข้ามตามตำแหน่งของเหมืองแร่ อีกทั้งยังห่างไกลออกไป

เมื่อมาถึงล่างเขา อันหลิงหยุนก็มองหน้าผาที่สูงชัน เกิดกลัดกลุ้มในใจ ยกมือขึ้นมาลูบๆคิ้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่

กงชิงเซวียนเหอเป็นศัตรูของนาง แต่นางช่วยกงชิงเซวียนเหอ

“พักเสียหน่อยไหม?”กงชิงเซวียนเหอปลดถุงน้ำออกจากร่างกายมอบให้แก่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรับมาเปิดออกแล้วดื่ม กงชิงเซวียนเหอก็ไม่ได้ใช้อันอื่น คิดจะดื่มไปเลย แต่กลับถูกอันหลิงหยุนแย่งไป และปิดฝา

“เจ้าดื่มอีกอัน อันนี้ให้ข้า ข้าเองก็เอามา” ประการแรก อันหลิงหยุนรู้สึกว่าไม่ถูกสุขอนามัย ประการสอง นี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรมี

กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ ยื่นมือแย่งกลับไป: “ข้าไม่รังเกียจที่เจ้าสกปรก”

“ข้ารังเกียจ!”อันหลิงหยุนเตรียมจะแย่งกลับไป แต่กงชิงเซวียนเหอบิดฝาเปิด เงยหน้าดื่มน้ำกลางอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาจหาญ อันหลิงหยุนโกรธโมโห หมุนตัวเดินขึ้นไปต่อ ไม่ดื่มอีก

กงชิงเซวียนเหอแขวนน้ำไว้ที่เอว ก้าวฝีเท้ายาวตามอันหลิงหยุนขึ้นไป อันหลิงหยุนเดินไม่ได้ช้าเลย แต่เขาก็ยังเดินนำได้

เมื่อเดินมาถึงที่สูงชัน ก็ยื่นมือให้อันหลิงหยุน และดึงอันหลิงหยุนขึ้นไป

หน้าของอันหลิงหยุนเย็นชาเคร่งขรึม ไม่อยากส่งมือให้กงชิงเซวียนเหอ แต่เขาพูดว่า: “วางใจเถอะ เจ้ากับข้านั้นเสแสร้งต่อกัน ใจของข้านั้นมีแต่ชวนเอ๋อตลอด”

อันหลิงหยุนกลัดกลุ้ม มองทางที่ถูกขวางไว้ อยากจะอ้อมไป แต่ก็ทำไม่ได้

จึงทำได้เพียงยื่นมือให้กงชิงเซวียนเหอ สองมือแตะเข้าด้วยกัน กงชิงเซวียนเหอดึงเล็กน้อย อันหลิงหยุนก็ขึ้นไป

เมื่อปล่อยมือ อันหลิงหยุนก็เดินขึ้นไปต่อ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสใดๆกับกงชิงเซวียนเหออีก

เดินมาหลายชั่วยาม ทั้งสองคนถึงจะเดินมาถึงยอดเขา อันหลิงหยุนเดินขึ้นไปข้างหน้า หมุนตัวมามองกงชิงเซวียนเหอ: “เจ้ามาที่นี่ แสดงว่ามีความคิดแล้ว”

“จากตรงนี้ลงไปก็คือเหวลึก ข้าเคยมาที่นี่ หากตกลงไปก็ไม่ง่ายที่จะถูกหาพบ สามารถพูดได้ว่าตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ข้าต้องการหาที่ซ่อนตัว”

“เจ้าอยากให้ข้าลงไปกับเจ้า?”

“อื้ม”

อันหลิงหยุนมองลงไปล่างเขา เมื่อมองไปก็เห็นความลึกที่ไม่มีสิ้นสุด กงชิงเซวียนเหอจะคิดว่านางเป็นคนโง่?

“เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า ถ้าเจ้าขึ้นมาก็มีทางรอด ถ้าขึ้นมาไม่ได้ก็คือทางตาย เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“เอ่อ……ข้าคิดว่าไม่อย่างไร”

กงชิงเซวียนเหอดึงอันหลิงหยุนเล็กน้อย เดินไปถึงปากผาเพื่อกระโดด อันหลิงหยุนผลักเล็กน้อยจนแทบจะตกลงไป กงชิงเซวียนเหอดึงอันหลิงหยุนไว้ ทั้งสองคนกลิ้งไปอีกฝั่ง พอหยุดกงชิงเซวียนเหอก็ทับอยู่บนร่างของอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว: “หลบ!”

กงชิงเซวียนเหอมองอันหลิงหยุนอย่างละเอียดแล้วหัวเราะ: “ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้”

“หลบไป!”

อันหลิงหยุนขี้เกียจพูดไร้สาระ ใช้แรงผลักกงชิงเซวียนเหอให้ออกไป

“เจ้าออกห่างข้าหน่อย ข้าให้คำแนะนำที่ดีที่สุดแก่เจ้า”ใบหน้าของอันหลิงหยุนเย็นชา ลุกขึ้นและเดินลงเขาโดยไม่หันกลับมามอง

กงชิงเซวียนเหอมอง หมุนตัวเดินไปทางฝั่งหน้าผา อันหลิงหยุนได้ยินเพียงแต่เสียงวิ่ง เมื่อหมุนตัวกลับไปก็ไม่มีคน อันหลิงหยุนก็รีบวิ่งไปมองทางด้านล่าง ด้านล่างก็ไม่มีคน

“กงชิงเซวียนเหอ”อันหลิงหยุนตะโกนตรงปากผา

ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าเดินมา เมื่อหันไปดูก็เห็นกงชิงเซวียนเหอยืนอยู่ตรงข้าม

“เจ้าไม่ใช่คนจริงๆ!”

อันหลิงหยุนคิดว่ากงชิงเซวียนเหอกระโดดลงไปแล้ว จู่ๆก็รู้สึกว่านางนั้นเป็นคนโง่

“เจ้ายังเป็นห่วงข้า”กงชิงเซวียนเหอเดินเข้ามาใกล้ แต่เขาไม่ได้ยั่วยุอันหลิงหยุน เพียงแต่พูดในสิ่งที่คิด

อันหลิงหยุนไม่ตอบ กงชิงเซวียนเหอเดินอ้อมไปปากผา ทั้งสองมาถึงปากผาด้วยกัน อันหลิงหยุนมองลงไปด้านล่าง มันสูงและชันเกินไป ลงไปไม่ได้ ลงไปก็คือทางตาย

อันหลิงหยุนหยิบน้ำมาป้อนให้เขา กงชิงเซวียนเหอหัวเราะ อันหลิงหยุนนั่งลง ตรวจดูบาดแผลของกงชิงเซวียนเหอ ตัวเขาไม่ได้มีอะไร พักสักครู่ กงชิงเซวียนเหอก็ลุกขึ้นมา

ตลอดชีวิตนี้อันหลิงหยุนไม่เคยนับถือใคร แต่กงชิงเซวียนเหอนั้นเป็นคนแรก

บางทีเส้นทางการเอาชีวิตรอดที่โหดร้ายทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อมาได้ จึงเป็นเช่นนี้

เมื่อมองกงชิงเซวียนเหอ อันหลิงหยุนก็คิดถึงกงชิงเซวียนเหอนั้นถูกฝึกฝนด้วยคมดาบแหลม เพียงแต่ด้วยวิธีที่ต่างกันเท่านั้น การใช้ก็ยังใช้เหมือนกัน

พวกเขาถูกมัดขังเอาไว้ น่าสงสาร!

“ผู้หญิงเช่นเจ้า ตอนนี้แล้วทำไมยังฟุ้งซ่านอยู่อีก คิดถึงเขาหรือ?”กงชิงเซวียนเหอลุกขึ้นมานั่ง อันหลิงหยุนหยิบขนมเปี๊ยะเตรียมให้กงชิงเซวียนเหอ กงชิงเซวียนเหอแปลกใจ: “เจ้าไปทำที่ไหนมา?”

“ก็เจ้าเอาของกินของดื่มไปหมด ข้าลงเขาไปซื้อมา”

กงชิงเซวียนเหอหยิบมาหนึ่งชิ้น กินไปหอบไป เพราะเหนื่อยเกินไป

ทั้งสองพักจนถึงเย็น แล้วค่อยลงเขา

รีบกลับบ้านในคืนนั้น

พอเข้าประตูก็เห็นอะเสี้ยววิ่งมาอย่างร้อนรน: “เจ้านาย จุนโม่ซ่างส่งทหารมาล้อมบ้านพวกเราไว้ ยังได้ยินมาว่ากงชิงวี่ก็มา”

“เร็วขนาดนั้นเลย?”กงชิงเซวียนเหอหดหู่ เขายังอยู่กับอันหลิงหยุนไม่พอเลย

“ทิ้งไว้เถอะ ข้าไม่เอาแร่เหล็กก็ได้”ตอนนี้กงชิงเซวียนเหอมีความลังเล ถ้าเทียบกับแร่เหล็ก อันหลิงหยุนก็ต้องมีค่ามากกว่าแร่เหล็ก

“งั้นข้าก็ต้องไป”

อันหลิงหยุนแทบรอไม่ไหวที่จะได้พบกงชิงวี่ หมุนตัวถามว่า: “เขาอยู่ที่ไหน?”

อะเสี้ยวทำหน้าดูถูก พอได้ยินว่ากงชิงวี่มา ก็ลืมเจ้านาย นางปีศาจ!