ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 80

บทที่ 80 สายลมยามค่ำคืน

หมอจวนพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ ก่อนจะไปก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง อันหลิงหยุนไม่แม่แต่จะมอง

ไม่ใช่ว่านางหยิ่ง แต่เป็นเพราะไม่สามารถวางของที่อยู่ในมือลงได้ พลังทั้งหมดในตัวนางถูกใช้ไปหมดแล้ว หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นางเกรงว่าเหงื่อจะหยดลงไปในหม้อดิน หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็สูญเปล่า

รอบตัวเงียบสงบลง อันหลิงหยุนรู้ว่าในที่สุดก็ไม่มีคนแล้ว ไม่มีคนมารบกวน นางจะได้ทำอย่างตั้งใจเสียที

แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ข้างตัวนางมีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน

กงชิงวี่นำผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาผืนหนึ่ง มาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง อันหลิงหยุนไม่กล้ามอง คิดว่าเป็นอาหยู่: “อาหยู่ เจ้าช่วยไปบอกท่านอ๋องแทนข้าทีว่า วันนี้ข้าไม่กินข้าวเย็น”

กงชิงวี่ชยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงผละตัวออกมา หันไปมองอาหยู่ อาหยู่สั่นโดยไม่มีสาเหตุ แล้วจึงรีบออกไปข้างนอก

กงชิงวี่มองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้

เป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมง ในที่สุดอันหลิงหยุนก็หยุดเคลื่อนไหว วางมือลง เหนื่อยจนแทบขาดใจแล้ว แล้วจึงถอยหลังไปนั่งลงบนเก้าอี้

ไม่นั่งยังไม่เท่าไหร่ พอนั่งแล้วอันหลิงหยุนรู้สึกใจสั่นโดยไม่มีสาเหตุ

แล้วจึงค่อยๆหันไปมอง มองเห็นคนที่กำลังมองนาง จึงรีบวิ่งเข้าไปหา

กงชิงวี่ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ทำเสร็จแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนตกใจ: “ท่านอ๋อง ทำไมมาอยู่ที่นี่เพค่ะ?”

“ข้าถามเจ้าเช่นนี้หรือ?” กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ สองคนยืนห่างกันเพียงหนึ่งก้าว กงชิงวี่สูงกว่าประมาณครึ่งหัว อันหลิงหยุนจึงรู้สึกเหมือนถูกกดอยู่

นางถอยหลัง จากจะหลีกหนีไป แต่ขาเป็นตะคริวจึงกำลังจะล้มลงไปบนพื้น อันหลิงหยุนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันใด แล้วรีบดึงอันหลิงหยุนไว้ ยื่นมือออกไปยาว แล้วคว้าอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ นางตกใจจนหน้าซีด อย่าจะผละตัวออกมา แต่กงชิงวี่ก็กอดนางไว้แน่น

“ท่านอ๋อง......”

“หุบปาก!”

เมื่อเห็นปากที่พูดไม่หยุดของนาง เขาก็ไม่ชอบใจนัก เหนื่อยขนาดนี้ยังจะวิ่งอีก ไม่รู้จักกลัวตายจริงๆ!

อันหลิงหยุนถูกอุ้มออกไป ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ด้านนอกโถงด้านหน้ายังมีองครักษ์อยู่อีกหลายคน เมื่อเห็นอันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มออกมา ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง จึงค่อยๆก้มหน้าก้มตาไม่มองโดยพร้อมเพรียงกัน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าเดินเองได้ ขอท่านอ๋องทรงวางข้าลงด้วย!”

พยายามข่มหัวใจที่เต้นแรง อันหลิงหยุนจึงร้องขอ

ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็หยุดเดิน แล้วยกมือขึ้นเตรียมที่จะโยนอันหลิงหยุนลง แล้วถามว่า: “จะให้ข้าปล่อยเจ้าลงเช่นนี้ไหม?”

อันหลิงหยุนตกใจ จึงดึงเสื้อของกงชิงวี่ไว้ ตัวก็แนบชิดเข้าไป

“ไม่ใช่เพคะ”

กงชิงวี่หดมือกลับ แล้วอุ้มอันหลิงหยุนเดินต่อไป

อันหลิงหยุนไม่กล้าพูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกกงชิงวี่โยนลงบนพื้น จึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่อย่างว่านอนสอนง่าย

ประตูเปิดออก อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง กงชิงวี่จึงเดินแยกตัวออกไปปิดประตู

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น ตอนที่เพิ่งลุกก็เกือบจะล้มลงบนพื้น

ตอนที่กงชิงวี่หันกลับไป อันหลิงหยุนนั่งหมอบอยู่ที่ข้างเตียงแล้ว และนางก็กำลังค่อยๆลุกขึ้น

กงชิงวี่ถาม: “ขาเป็นอะไร?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ทราบเพคะ”

ตอนนี้พวกเขาต่างทำสีหน้าจริงจัง กงชิงวี่พบว่า ขาของอันหลิงหยุนดูเหมือนจะไม่ค่อยดี ยืนไม่ได้ ไม่มีแรง

เรื่องที่อาซิววางยาพิษก่อนหน้านี้ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของกงชิงวี่ เขาหันหลังกลับ แล้วตะโกนว่า: “อาซิวอยู่ไหม?”

อาหยู่ตกใจ แล้วรีบบอกว่า: “สองวันมานี้เขาผ่าฟืนอยู่ที่ลานด้านหลัง ไม่ได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าไม่ใช่อาซิว นางรู้สึกว่าขาเป็นตะคริวไม่กล้าขยับ

จึงถอยหลังไปนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออกมา แล้วฝังเข็มให้กับตัวเอง

ฝังลงไปสองเข็ม อันหลิงหยุนก็ค่อยๆรู้สึกดีขึ้น

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

รู้ความสามารถของนาง กงชิงวี่จึงถามนาง

อันหลิงหยุนโล่งใจ: “ร่างกายนี้ไม่ดี ยืนนานไปจะทนไม่ไหว ขาก็จะเริ่มเป็นตะคริว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพคะ”

กงชิงวี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปนั่งลงข้างๆอันหลิงหยุน สองมือจับเข่าไว้ แล้วถามว่า: “ไม่เป็นไรจริงๆหรือ?”

“เพคะ ไม่เป็นไร ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วง!” ตอนนี้อันหลิงหยุนรู้สึกสงบลงอย่างมาก แล้วมองดูขาทั้งสองข้างด้วยความงุนงง

เพื่อครีมความงาม นางก็เต็มใจ ยืนตั้งนานเกือบจะทำให้ขาเสียแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้ง่ายๆจริงๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้า วันนี้เป็นวันอะไรกัน นางอยากจะพาท่านพ่อแม่ทัพของนางหนี่ไปเสียจริงๆ

กงชิงวี่กินไปหนึ่งคำ อันหลิงหยุนกินได้สองคำ แต่ก็ไม่ได้ดูหยาบคาย

อันหลิงหยุนกินเสร็จก็วางตะเกียบลง แล้วพูดว่า: “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเสวยเสร็จแล้วเพคะ”

“อืม”

กงชิงวี่วางตะเกียบลงตาม ข้ามมื้อนี้ถือว่ากินผ่านไปแล้ว

อันหลิงหยุนเหลือบมองถ้วยข้าวของกงชิงวี่ที่สะอาดเหมือนใหม่ เป็นคนเหมือนกัน อันหลิงหยุนสงสัยจริงๆว่า กงชิงวี่อิ่มทิพย์หรืออย่างไร

กินข้าวแค่สองสามคำ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว กินแค่นี้เองหรือ!

อันหลิงหยุนหมดคำพูด

มีคนเข้ามาเก็บถ้วยชาม กงชิงวี่จึงสั่งให้คนไปเตรียมถังอาบน้ำ อันหลิงหยุนจึงเตรียมตัวเพื่อที่จะอาบน้ำ

นางเองก็ชินแล้ว ตอนที่ถอดเสื้อผ้า ขอแค่กงชิงวี่หันหน้าไปทางอื่นก็พอแล้ว

ข้อแรกปลอดภัย ข้อสองหากกงชิงวี่มีความคิดเป็นอื่น นางก็จะวิ่งชนกำแพงได้

นั่งลงในถังอาบน้ำอย่างสบาย อันหลิงหยุนส่งเสียงผ่อนคลายออกมา กงชิงวี่ค่อยๆกำมือแน่น หันหน้ามองไปทางถังอาบน้ำ มีความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้น และเริ่มหายใจหอบขึ้น

เขาไม่ใช่คนลามก แต่เมื่อเห็นความน่าเย้ายวนของอันหลิงหยุนแล้ว หากเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็คงผิดปกติแล้ว!

ถ้าหากปกติ ทำไมเมื่อก่อนไม่รู้สึก?

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่เดินออกไป จึงนั่งอาบน้ำหันหลังให้กงชิงวี่ นางไม่อยากที่จะนั่งจ้องหน้าอาบน้ำกับผู้ชาย

กงชิงวี่ตาเป็นประกาย ภาพแผ่นหลังของอันหลิงหยุนปรากฏขึ้นมาในสายตา น้ำที่ค่อยๆกระเพื่อมแล้วแยกออก ดูเหมือนมีแผ่นหยกวางพิงอยู่ที่ตรงนั้น มีหยดน้ำกลิ้งไปมาอยู่ด้านบน

กงชิงวี่หันหน้าไปทางอื่น: “ดีขึ้นไหม?”

อันหลิงหยุนพูดว่า:” ใกล้แล้วเพคะ”

“ไม่ต้องรีบ!”

อันหลิงหยุนตกใจ หันกลับไปมองกงชิงวี่ที่ไม่ได้มองนาง แล้วรู้สึกชื่นชม อย่างน้อยก็เป็นสุภาพบุรุษ รู้ว่าอะไรเหมาะสมไม่เหมาะสม

เพียงแต่เสียดายที่ร่างเดิมได้ทำเรื่องบ้าบอคอแตกไว้ ไม่เช่นนั้นก็อาจจะยังมีโอกาส

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากถังน้ำ ยื่นมือออกไปหยิบเสื้อผ้า เตรียมที่จะลุกเดินไป

แต่ด้านนอกเหมือนจะมีเสียงลมดังขึ้น อันหลิงหยุนรู้สึกได้จึงหันกลับไปมอง กงชิงวี่พุ่งเข้าไปดึงอันหลิงหยุนไว้ พาคนขึ้นมาจากถังน้ำ แล้วถอดเสื้อคลุมบนตัวออก ห่อคนทั้งสองเข้าด้วยกัน ขาทั้งสองข้างของกงชิงวี่เขย่งหล่นเข้าไปหลังฉากกั้น ตัวของอันหลิงหยุนอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ ตอนที่เงยหน้า กงชิงวี่อยู่บนฉากกั้น กำลังฟังเสียงเปิดประตู